DON’T MAKE TUNGANGA!

Dakilang Kapistahan ng Pag-akyat ng Panginoon sa Langit

Mt 28:16-20 (Gawa 1:1-11 / Slm 46 / Eph 1:17-23)

“Dakilang Kapistahan ng Pag-akyat ng Panginoon sa Langit” o “Solemnity of the Lord’s Ascension” – iyan po ang pamagat ng ipinagdiriwang natin ngayong araw na ito.  Pero, pakituro nga po ninyo sa akin kung saan sa Ebanghelyo ni San Mateo, na binasa natin ngayon, sinasabing ang Panginoong Jesus ay umakyat ng langit.  Wala po.  Kasi po ang bersyong pamilyar sa atin tungkol sa kapistahang ito ay yaong kay San Lukas, hindi kay San Mateo.

Pansinin po ninyo (para sa dagdag na kaalaman ng lahat), sa Ebanghelyo ni San Lukas ay may pagpanoog sa simula kaya naman may pag-akyat naman sa katapusan.  Sa Lk 1:35, nanaog ang Espiritu Santo sa Mahal na Birheng Maria at sa kanyang sinapupunan ay nagkatawang-tao ang Salita ng Diyos, si Jesukristong Panginoon.  At sa Lk 24:51 naman po ay umakyat si Jesus sa langit.  Yayamang sinasabing si San Lukas din po ang sumulat ng Aklat ng Mga Gawa ng Mga Apostol, sinimulan niya ang naturang aklat kung paano niya tinapos ang kanyang Ebanghelyo: sa pag-akyat ni Jesus sa langit.  Ang tawag po sa literary style na ito ay “paglalakip”.  Karaniwan po ang istilong ito sa mga aklat ng Banal na Bibliya.  At may pagkaganito rin po ang Ebanghelyo ni San Mateo, ang diin ay hindi ang pagpanaog at pag-akyat kundi ang pananatili ng Diyos.

Sabi po ni San Mateo sa Ebanghelyo ngayon, kinatagpo ni Jesus ang labing-isang alagad sa isang bundok at pinagbilinan sila na ang wika, “Ang lahat ng kapangyarihan sa langit at lupa ay ibinigay sa Akin.  Kaya’t humayo kayo, gawin ninyong mga alagad Ko ang lahat ng mga bansa; binyagan ninyo sila sa ngalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo, at turuan ninyo silang tupdin ang lahat ng mga utos na ibinigay Ko sa inyo.  AKO AY LAGING KASA-KASAMA NINYO; OO, MAGPAHANGGANG WAKAS NG PANAHON.”  Tapos, tapos na po.  Sa katunayan, ito po ang mga huling bersikulo ng Ebanghelyo ayon kay San Mateo.  Wala na pong sumunod na mga bersikulo pagkatapos nito.  Bitin po, hindi ba?  Nasaan po ang aktuwal na pag-akyat ni Jesus sa langit doon?  Wala po.  Bakit wala?  Dahil hindi po kay San Mateo; kay San Lukas iyon.

Para higit po nating maunawaan kung bakit ganun ang wakas ng Ebanghelyo ayon kay San Mateo, balikan natin ang simula nito.  Sa Mt 1:23, sinipi ni San Mateo ang pahayag ni Propeta Isaias (Is 7:1) at ipinamutawi sa mga labi ng anghel ng Panginoon nang magpakita ito kay Jose sa panaginip: “Tingni,” ika, “ang birhen ay manganganak ng isang lalaki, na tatawaging Emmanuel na ang ibig sabihin ay ‘Sumasaatin ang Diyos’.”  Kaya naman po sa pagtatapos ng kanyang Ebanghelyo, wari’y ipinaaalala sa atin ni San Mateo kung sino at ano nga po si Jesus – Siya ang Emmanuel, ang Diyos na sumasaatin.  Si Jesus ang pagsasapiling sa atin ng Diyos; hindi pang-iiwan ng Diyos.  Ang paglaho ni Jesus sa ating pisikal na paningin ay hindi po pang-iiwan ng Diyos.  Binibigyang-diin po ni San Mateo na, nang maglaho si Jesus sa pisikal na paningin ng tao, hindi tayo iniwan, mas lalong hindi pinabayaan, ng Diyos.  Bagkus, kung paaanong binibigyang-diin din ni San Mateo sa kanyang Ebanghelyo na si Jesus ang katuparan ng panukala ng Diyos na inihula ng mga propeta, nagpapatuloy pa rin pong si Jesus ang katapatan ng Diyos sa Kanyang Bayang tinubos. Jesus is the Fidelity of God.  He is God’s faithful Presence to and with His People.  Siya po ang Emmanuel.  Sa pamamagitan Niya, parang sinasabi sa atin ng Diyos, “Walang iwanan!”

Sa ganito pong pag-unawa kay Kristo Jesus, masasabi natin nang walang kamalian na ang Panginoon ay hindi nawala sa piling natin.  Oo nga’t Siya ay naging lingid sa ating mga mata subalit hindi po iyon nangangahulugang wala na Siya.  Ang ibig lamang pong sabihin niyon ay nag-iba ang anyo at paraan ng pagsasapiling ng Panginoon sa atin ngayon mula sa paraan at anyo ng pagsasapiling Niya noong panahon ng mga Apostol.  Parehong Panginoon kaya po pareho pa ring presensya bagamat bagong anyo at bagong paraan.  At ang pananampalataya natin sa Panginoon ay hindi lamang higit na hinahamon kundi higit ding nabigyang-halaga pa.  Sa makabagong panahon, wala pong ibang paraan para makita, makiilala, makausap, marinig, at maranasan natin ang Panginoong Jesus maliban sa pamamagitan ng pananampalataya.  Pananampalataya ang humahawi sa tila nagkukubli kay Jesus sa ating paningin ngayon.

Kaya, itinatakda po ng Dakilang Kapistahan ng Pag-akyat ng Panginoon sa Langit o Solemnity of the Lord’s Ascension ang tiyak na sandali ng pagsisimula ng bago’t higit pang mabiyayang anyo at paraan ng pagsasapiling ng Panginoon sa atin, samantalang pinasisimulan din nito ang panahon ng maigting na pananampalataya na ang dating Salitang Nagkatawang-tao ay nanatiling Emmanuel pa rin hindi lamang para sa atin kundi sa piling pa rin natin.  Sa araw-araw, namumuhay po tayo sa pagitan ng mabibiyayang sandali ng magmuling-pagkabuhay ng Panginoong Jesus at ng Kanyang pagbabalik sa wakas ng panahon.  Ngunit dapat po nating tantuin na ang “pagbabalik” na ito ay hindi tulad ng pagbabalik ng isang taong umalis, lumisan, lumayas o pumanaw sapagkat ang “pagbabalik” na ito ay ang pagbabalik ng hayagan at pisikal na presensya ni Jesus na tunay rin naman pong patuloy nating kapiling ngayon hanggang sa wakas ng panahon.  Sa bawat pagdiriwang ng Banal na Misa, ang “pagbabalik” na ito ang ipinagdarasal natin at sinasabi nating masaya nating pinananabikan.

Ngayon, kung hindi nga po nawala si Jesus, nasaan na Siya?  Ops, huwag na huwag po ninyong ituturo ang daliri ninyo pataas!  Wala po sa kisame si Jesus.  Wala rin po Siya sa kalawakan.  Sabi nga ni Neil Armstrong, isa sa mga astronauts na unang nakayapak sa buwan, “I went to the heavens but did not find God there.”  Kung gayon, nasaan po si Jesus?

Sa ating puso.  Si Jesus ay nasa ating puso.  Nang paghati-hatiin ni Jesus ang tinapay sa paningin ng dalawang alagad sa Emmaus, natatandaan n’yo po ba na Siya ay biglang naglaho sa kanilang paningin?  Sabi ni San Juan Pablo II sa kanyang kahuli-hulihang isinulat na Apostolic Letter (pitum buwan lamang po bago siya pumanaw), pinamagatang “Mane Nobiscum Domine”, ang Panginoong Jesus daw po ay naglaho sa paningin ng dalawang alagad sa Emmaus subalit lumitaw naman daw Siya sa kanilang mga puso.  At, patuloy pa po ni San Juan Pablo II, ang naunang pakiusap ng dalawang alagad na yaon, “Mane nobiscum, Domine” (“Stay with us, O Lord” o “Manatili Ka pong kasama namin, O Panginoon”) ay natupad nga sa paraang ni hindi nila inakala.  Kaya nga po, nasabi ng dalawang alagad na ito sa isa’t isa, “Kaya pala gayon na lamang ang ating pakiramdam…” o sa salin sa Ingles, “Did not our hearts burn?”

Nasaan po si Jesus?  Nasa ating puso.  Kaya kapag may naghanap kay Jesus sa atin, ipakita po natin ang puso natin.  Ipadama po natin sa lahat ang pag-aaruga, pagmamalasakit, at pagdamay ni Jesus.  Ibahagi po natin ang presensya ni Jesus sa lahat ng pagkakataon.  Magmahal po tayo tulad ni Jesus.  Palibhasa, gaya ng sinasabi ni Apostol San Pablo sa kanyang sulat sa mga taga-Epheso, na narinig natin sa ikalawang pagbasa ngayon, tayo, ang Iglesiya, ang katawan ni Kristo at si Kristo naman po ang ating Ulo.  Ito ang ating misyon.  Ito po ang ibig sabihin ng ating pagiging Iglesiya at pagiging Bayan ng Magmuling-Pagkabuhay ni Kristo.  Kaya nga po sa kapanganakan pa lang ng Santa Iglesiya, isinusugo na po ito ni Jesus sa pagmimisyon: “Humayo kayo…gawin ninyong mga alagad ko…binyagan ninyo sila…turuang sumunod…at tandaan ninyo,” wika ng Panginoon sa Kanyang mga alagad.

Naku po, huwag na huwag po tayong tumunganga sa langit!  Baka masita rin po tayo ng dalawang anghel na pumuna sa mga alagad sa unang pagbasa natin ngayon, “Mga taga-Galilea, bakit kayo nakatingin sa langit?”  Ang tugon po natin sa pag-akyat ni Jesus sa langit ay hindi pagtunganga kundi pagmimisyon sa pamamagitan ng pagtulad sa Kanya.

So, don’t make tunganga!  We are an Easter People and that means we are a Church on mission!

HINDI KA TRUMPO

Ikalimang Linggo ng Pasko ng Magmuling Pagkabuhay

Jn 14:1-12 (Gawa 6:1-7 / Slm 32 / 1 Ped 2:4-9)

May mga taong walang kakuwenta-kuwenta ang buhay, hindi po ba?  Kayo po, anong kuwenta ng buhay n’yo?  May kuwenta po ba ang buhay ninyo?  Sabi po ng Pilosopong si Socrates, “Walang kuwenta ang buhay na hindi pinagnilayan.”  Kaya, talaga pong napakahalagang pinagninilayan natin ang buhay natin.

Reflect-reflect din pag may time!  Iyan nga po ang problema ng marami sa atin: walang time mag-reflect.  Kung hindi po sila nagmamadali, minamadali sila.  Minamadali ng ilang magulang ang mga anak nila na magbinata o magdalaga, tapos nagtataka pa sila kung bakit high school pa lang ang anak ay may girlfriend o boyfriend na sila.  Minamadali ng ibang magulang ang mga anak nila na magtapos sa pag-aaral, tapos nagdaramdam naman sila kapag maagang humihiwalay at nagsasarili ang mga anak nila.  May mga nagmamadali ring mag-asawa pero pagkatapos ng ilang taon – minsan wala pa ngang isang taon – nagmamadali rin namang maghiwalay.  May mga empleyadong nagmamadaling mag-retire – early retirement daw po ang tawag doon – kasi kayod-kabayo kung magtrabaho.  Meron din pong mga nagmamadaling yumaman kaya kahit ano gagawin kumita lang.  At may mga nagmamadali rin po makausap si Lord pero hindi sila nagmamadaling magpasundo kay Lord.  Kayo po, nagmamadali ba kayo?  Minamadali ba kayo?  May panahon pa po ba kayong pagnilayan ang buhay ninyo?

Mahalaga pong malaman kung paanong mabuhay, pero higit na mahalagang malaman kung bakit tayo nabubuhay.  Mahalagang makita ang daan patungo sa ating patutunguhan, pero higit pong mahalagang makita ang patutunguhan natin.  Kayo po, bakit kayo nabubuhay?  Saan patungo ang buhay ninyo?

Kapag may pumapanaw na malapit sa atin, bigla po tayong natatauhan: napatitigil tayo, natatahimik, at napag-iisip-isip tungkol sa sariling buhay natin.  Minsan pa nga po, parang bumabaliktad ang mundo natin: biglang nagkakaroon ng halaga para sa atin ang mga dating binabale-wala natin samantalang nawawalang-saysay naman ang mga dating kapit-tukong pinanghahawakan natin.  Nagsisimula po tayong magtanong.  Tinatanong natin ang ating sarili, ang ating buhay, at maging ang Diyos.  Higit nating tinitingnan ang landas na ating tinatahak at kung saan nga ba tayo dadalhin nito.  Ang maganda, kapag hindi natin gusto ang nakikita natin, puwede naman po tayong magbago ng direksyon.  Iyon nga lang po, anong direksyon ang sinasabi natin kung ang mismong kamalayan sa direksyon ng buhay ay wala tayo?  May mga tao pong paikut-ikot lang sa buhay hanggang mawalan na lang ng buhay.  Opo, para silang mga trumpo, hindi ba?

Hindi po tayo nilikha ng Diyos na mga trumpo.  Hindi po tayo niligtas at tinawag ni Jesus para maging mga trumpo.  Hindi po tayo pinagkalooban ng Espiritu Santo para umikut-ikot lang na parang trumpo.  Kaya, huwag po tayong magpakatrumpo.

Una, unahin natin ang gawain ng Diyos.  Sa unang pagbasa po natin ngayong araw na ito, nagkakagulo ang sinaunang sambayanang Kristiyano.  Nagreklamo raw po ang mga Helenista laban sa mga Hebreo dahil napababayaan daw mga babaing balo nila sa pamamahagi ng ikabubuhay.  Mahalaga ang hinaing ng mga Helenistang kaanib ng sinaunang sambayanang Kristiyano subalit, sabi ng mga apostol, “Hindi naman dapat pabayaan ang pangangaral ng salita ng Diyos upang mangasiwa sa pamamahagi ng ikabubuhay.”  Kaya, ibinahagi ng mga apostol ang pangangalaga sa sambayanan upang matupad nang mabuti ang gawain ng Diyos: hinirang ang pitong lalaking kaanib para sa tungkulin ng pamamahagi ng ikabubuhay; at sila po ang naging unang mga diakono.  Kitang-kita po natin kung paano lutasin ng sinaunang sambayanang Kristiyano ang mga problemang kinahaharap nila: hindi nila pinababayaan ang gawain ng Diyos bagamat hinahanapan nila ng kalutasan ang anumang pangangailangan.

Baka kaya po para tayong trumpo kasi, sa halip na unahin, hinuhuli natin ang Diyos.  Lagi po nating unahin ang Diyos at mararanasan natin ang kapayapaan ng unti-unting pagsasalugar ng mga bagay-bagay sa ating buhay.  Titigil tayo sa kaiikot.  Hindi na po tayo matataranta sa labis na pag-aalala.  Huwag po nating pabayaan ang Diyos, hindi Niya tayo pinababayaan.

Ikalawa, iugat ang sarili kay Lord.  Sabi ni Apostol San Pedro sa ikalawang pagbasa natin ngayon, si Jesus daw po ang batong itinakwil ng mga tagapagtayo ngunit siya pang naging batong panulukan.  Hindi po matatag na bangko ang dahilan ng matatag na pamumuhay.  Hindi po matatag na bahay ang bumubuo sa matatag na pamilya.  Hindi po matatag na reputasyon ang nagtataguyod sa matatag na pagkatao.  Matatag na pagkaka-ugat sa Panginoong Jesukristo ang sanhi po ng matatag na kayo at ako.  “Wari’y mga batong buhay,” wika ni Apostol San Pedro sa ikalawang pagbasa, “maging sangkap kayo ng isang templong espirituwal.”

Kanino nga po ba tayo naka-ugat?  Sa ano nga po ba tayo nakasalig?  Baka po kaya tayo parang trumpo kasi hindi tayo “nakabaon” kay Kristo Jesus.  Noong World Youth Day sa Maynila, taong 1995, sinabi ni San Juan Pablo II sa mga kabataan, “Build your lives on the One Foundation, Jesus Christ, who is the same yesterday, today, and forever.”  Paikut-ikot lang po ang mundo kung kaya’t ang taong makamundo ay namumuhay na parang trumpo.  Kay Jesus lamang natin ipagkatiwala, itaya, at isalig ang buong buhay natin.  Kung paanong sumasa-Ama si Jesus, sumakay-Jesus po tayo.  Kay Lord; wag sa world!

Ikatlo, huwag tayong mabalisa.  Si Jesus na po mismo ang nagsabi niyan.  “Huwag kayong mabalisa,” wika Niya sa Kanyang mga alagad, “manalig kayo sa Diyos at manalig din kayo sa Akin.”  Kung tunay nga naman po tayong naka-ugat kay Jesus, kung tunay ngang sumasakay-Jesus tayo, may dapat pa ba tayong ikabalisa?

Sabi po ng mga dalubhasa sa Banal na Kasulatan, ang “Huwag kayong mabalisa” ay 365 beses sinabi ni Jesus sa Bagong Tipan.  Sindaming beses ng araw sa isang taon!  Ang ganda po, hindi ba?  Parang araw-araw ay sinasabi ito ni Jesus sa atin, ipinaaalala.  Palibhasa, bakit nga po ba tayo nagiging aligaga, hindi makatulog sa pag-aalala, at parang trumpong hindi mapakali?  Hindi po ba dahil natatakot tayo, nasisindak tayo?

Paalala po sa atin ni Jesus ngayong araw na ito: “Huwag kayong mabalisa”  Siya ang Daan.  Sundan po natin Siya at hindi tayo maliligaw.  Siya ang Katotohanan.  Panaligan po natin Siya at hindi tayo malilinlang.  Siya ang Buhay.  Tanggapin po natin Siya at magkakaroon tayo ng buhay na walang-hanggan.

Wala pong kuwenta ang buhay na hindi pinagnilayan.  Pagnilayan po natin ang ating buhay.  Inuuna po ba natin ang Diyos?  Kanino po ba nakasalig ang buhay natin: kay Lord o sa world?  Bakit tayo balisang-balisa?

Tandaan, hindi ka trumpo.  Kaya huwag kang paikut-ikot lang.

NAG-IISANG PINTUAN NG KAWAN

Ika-apat na Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoon

Jn 10:1-10 (Gawa 2:14, 36-41 / Slm 22 / 1 Pd 2:20-25)

Umisip po kayo ng bahay na walang pintuan.  Naka-isip po ba kayo?  Ang hirap kaya umisip ng bahay na walang pintuan, hindi po ba?  Kasi kapag bahay, dapat talaga may pintuan.  Kahit nga po bilanguan may pintuan eh, hindi ba?

Sa pintuan po tayo dumaraan papasok at palabas ng bahay.  Pero minsan hindi rin.  May mga sa bintana po dumaraan papasok ng bahay.  Baka po naiwan ang susi sa loob o baka naman po akyat-bahay gang iyan.  Meron din pong sa bintana dumaraan palabas ng bahay.  Ah, baka may sunog o baka po magtatanan.

Ang kabilang sa tahanan, sa pintuan dumaraan.  Ang kawatan, ewan.

Bakit po ba hindi sa pintuan dumaraan ang kawatan?  Ayaw niya po kasing may makapansin sa kanyang pagdating.  Magnanakaw po kasi siya.  Hindi po siya nagbibigay, nangungulimbat siya.  Hindi po siya nagkakaloob, nanloloob siya.

Pero ang problema, may mga kawatan pong malakas ang loob.  Mahusay po silang magpanggap kaya minsa’y napagbubuksan mo pa sila ng pintuan, napatutuloy, nakakakuwentuhan, napakakain, tapos iyon pala ay gagawan ka lang nang masama.  Lumang-luma na po ang imahe ng magnanakaw na hatinggabi kung manloob ng bahay. Wala na pong pinipiling oras ang mandarambong: minsan kahit tanghaling-tapat nagnanakaw.  Laos na po ang dating istilo ng tulisan na nagsusuot pa ng maskara para hindi siya makilala.  Ngayon, kahit pa po may mga CCTV camera, tuloy lang ang pangungulimbat.  Hindi na po sa bintana dumaraan ang lahat ng mga kawatan.  Minsan pa nga po nasa loob na sila!  Kaya magbantay po tayo.

Ang hindi dumaraan kay Jesus papasok ng kawan ay kawatan.  “Tandaan ninyo,” wika ni Jesus, “Ako ang pintuang dinaraanan ng mga tupa.  Ang mga nauna sa Akin ay mga magnanakaw at mga tulisan….”  Dagdag pa po ni Jesus, “…ngunit hindi sila pinakinggan ng mga tupa.”

Mabuti pa ang mga tupang tinutukoy ni Jesus na hindi raw po pinakinggan ang mga magnanakaw at mga tulisang nanloob sa kawan.  Tayo po kaya?  Baka naman kinig tayo nang kinig sa mga huwad na pastol, sa mga nagpapastol-pastulan lang, sa mga kunyari ay pastol pero lobo pala.  Bagamat tunay pong may mga tupang nananakaw ng mga pastol na kawatan, meron din po namang mga tupang nawawala kasi mahilig silang magsusunud-sunod at magpapani-paniwala sa mga lobong-pastol.  Lagi n’yo pong susuriin ang sinusundan at pinaniniwalaan ninyo: Sa tamang pintuan ba siya dumaraan?  Baka po kasi sa backdoor o baka sa bakod.  Tanging si Jesus ang pintuang pinagdaraanan ng tunay na pastol ng kawan.  Kapag iba po ang pinagdaraanan, layuan n’yo na: peke ‘yan!

Mag-ingat din po tayo sa mga presentado.  Kuwestiyunin lagi ang motibo ng mga atat na atat sa kapangyarihan.  Pagdudahan ang mga hindi makapaghintay na piliin, tawagin, at hirangin.  “Presentado” po ang tawag sa mga taong ganyan.  At kundi man po masama ay mali ang motibasyon ang mga taong ganyan.  At madalas po, mahilig sila sa shortcut, sa halip na gamitin ang tamang daanan papasok ng kawan.  Kahit saan dadaan po ang mga iyan, kahit ano ipagpipilitan ng mga iyan, matupad lang ang pansarili nilang balak.

Paano po ba natin malalaman na ang pumasok ay kay Jesus dumaan?  Ano po ba ang mga palatandaan na ang pastol ay tunay na mabuti at hindi kawatan?

Una, katulad ni San Pedro Apostol sa unang pagbasa natin ngayon, si Jesus po ang Kanyang ibinibida, hindi ang sarili niya.  Dapat daw pong malaman ng mga tao, wika ng Apostol, na si Jesus ang Panginoon at Kristo.  Ang nagsisikap na maging mabuting pastol ay hindi kinakaribal si Jesus na Mabuting Pastol.  Hindi po niya ibinebenta ang sarili, sa halip si Jesus po palagi ang kanyang itinatanghal.  Siya po ay tagapangalaga ng kawan; ang kawan ay hindi niya tagahanga.

Ikalawa, ang tunay na nagsisikap maging mabuting pastol ay buo ang tiwala sa Mabuting Pastol na si Jesukristo.  Ang ika-22 Salmo, na inawit po natin kanina pagkatapos ng unang pagbasa, ay hindi lamang panalangin para sa kanya.  Ito mismo ang buhay niya!  Hindi n’ya lang po alam ang Salmong “Ang Panginoon Ang Aking Pastol”; bagkus, kilala niya ang Pastol mismo.  Ang kanyang pamumuhay ay halimbawa sa kawang pinagpapastulan niya ng tunay na paniniwala, pagtitiwala, at pagtalima kay Jesus na Mabuting Pastol.  Bago pa niya akayin ang kawang ipinagkatiwala sa kanya, siya na po muna ang nagpaakay kay Jesus.  Bago niya pagpastulan ang kawang ibinilin sa kanya, siya na po muna ang pinastol ni Jesus.

Ikatlo, ang tunay na nagsisikap maging mabuting pastol ay nakikibakang makatulad kay Jesus.  Sa ikalawang pagbasa po natin ngayon, isinulat ni Apostol San Pedro, “Ang pagtitiis ng hirap ay bahagi ng pagkahirang sa inyo ng Diyos; sapagkat nang si Kristo ay magtiis para sa inyo, binigyan Niya kayo ng halimbawang dapat tularan.”  Kung paano po si Jesus dapat gayundin sa pamumuhay, paglilingkod, at pag-aalay ng sarili ang nagsisikap na maging mabuting pastol.  Sabi pa po ni San Pedro Apostol sa kanyang sulat, sa pamamagitan daw ng mga sugat ni Jesus tayo ay gumaling at tinipon Niya tayo bilang Pastol at Tagapangalaga ng ating mga kaluluwa.  Ang mabuting pastol na naaayon sa puso ni Jesus ay yaong marunong magsakripisyo ng sarili para sa kawan, hindi iyong magaling mansakripisyo ng iba.  At ang pagsasakripisyong ito ng nagsisikap na maging mabutin pastol ay nakapagbibigay-buhay at nakapagbubuklod sa kawan.

Subalit kung paanong dapat pagsikapan ng mga hinirang na maging mabuting pastol, kailangan din naman pong pagsikapan ng mga dapat pagpastulan na maging mabubuting tupa.  At ano naman po ba ang tanda na ang tupa ay tunay na nagsisikap na maging mabuti?

“…pinakikinggan ng mga tupa” ang tinig ng kanilang pastol at sumusunod sila sa kanya, wika ni Jesus sa Ebanghelyo.  Ito raw po ay sapagkat nakikilala ng mga tupa ang tinig ng kanilang pastol, sabi ni Jesus.  Nakikinig po ba kayo talaga sa inyong pastol na kumakatawan kay Jesus?  Tutoo po bang sumusunod kayo sa kanya?  Tunay po bang nakikilala ninyo ang kanyang tinig?  Kinikilala po na ninyo siya?  Nakakaasiwa pong itanong ng pastol ang mga katanungang ito sa kanyang kawan pero kailangan po eh.  At kailangan din po ninyong sagutin nang makatotohanan ang mga katanungang ito sa harap ng Diyos na humirang sa inyong pastol at nagsugo sa kanya sa inyo.

Kung paanong may hindi mabuting pastol, alam naman po nating meron ding hindi mabuting tupa.  Sa halos labinsiyam na taon ko nang pari, na-obserbahan ko pong hindi naman lahat ng nawawalang tupa ay talagang nawawala.  Medyo marami-rami rin po sa kanila, sa tutoo lang, ay mga tupang nagwawala na lang.  Meron din pong nawawala hindi dahil sa kapabayaan ng pastol kundi dahil ayaw nilang magpa-pastol, kulang sa kapakumbabaan at pagtitiwala sa pastol, nagmamagaling, ipinagpipilitan ang pansariling agenda, at sadyang binabaluktot ang katotohanan.  May mga tupa rin pong nawawala kasi tago nang tago, iwas nang iwas, takas nang takas, liban nang liban sa mga pagtitipon ng kawan.

Ngayong Linggo ng Mabuting Pastol, higit pa po nating ipagdasal ang isa’t isa: pastol at kawan.  Tayo pong lahat – pastol at tupa – ay napapabilang sa iisang kawan ni Jesus.  Huwag tayong dadaan sa bintana o sa kung saan-saan; hindi po tayo kawatan.  Sa pintuan po tayo dumaan.  At si Jesus po ang tanging Pintuan ng kawan, wala nang iba pa.

Ang hirap pong mag-imagine ng bahay na walang pintuan, hindi ba?  Hindi rin po posibleng maging isang kawan, isang parokya, isang Iglesiya nang wala si Jesus.

Noong Easter Sunday, sabi ko po sa inyo: We are an Easter People!

Noong Second Sunday of Easter at Divine Mercy Sunday, sabi ko po sa inyo: We are an Easter People and so we ought to be a merciful Church.

Noon naman pong Third Sunday of Easter, ang sabi ko naman: We are an Easter People and that means we are a Church walking with Jesus.

Ngayon pong Fourth Sunday of Easter at Good Shepherd Sunday, ito naman po: We are an Easter People and that makes us sheep of HIS flock.

PAGLALAKBAY KASAMA NI JESUS

Ikatlong Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay

Lk 24:13-35 (Gawa 2:14, 22-33 / Slm 15 / 1 Pd 1:17-21)

May ikukumpisal po ako sa inyo.  Noong mas bata pa ako, hindi po ako marunong magdala ng mga problema.  Hindi naman po sa mahusay na akong magdala ngayon.  Marami pa po akong dapat matutunan sa aking buhay at ministeryo.  Subalit noong mas bata pa po ako, mas lalo rin akong hindi marunong magdala ng mga problema.  May dalawa po akong paraan ng pagtakas: kundi matulog ay tumakbo.  Sa kasawiampalad, paggising ko, ang mga problema ko pa rin po ang unang bumabati sa akin.  At gaano man kalayo ang aking takbuhin, tila lagi namang nauuna pang dumating ang mga problema ko kaysa sa akin.

Sa loob ng halos labinsiyam na taon bilang pari, natutunan ko po, sa pamamagitan ng mahihirap na paraan, na ang unang hakbang sa ikalulutas ng anumang problema ay ang harapin ito.  Babangungutin ka lang kapag itinulog mo ang mga problema mo.  Mapapagod ka lang kapag tinakbuhan mo ang mga problema mo.  At kapag na-cornerned ka na ng mga problema mo, wala ka na pong ibang magagawa kundi harapin ang mga ito pero labis-labis na ang pag-aalala mo na baka huli na ang lahat.

Hindi naman po tinulugan ng dalawang alagad sa Ebanghelyo ngayon ang kanilang sama-ng-loob.  Gising na gising po sila.  Subalit tinangka po nilang takbuhan ang sanhi ng kanilang pighati: ang Jerusalem.  At ginawa nila ito nang mulat na mulat ang kanilang mga mata.  Kaya nga po, bagamat hindi sila tulog, parang nananaginip sila habang naglalakbay.  Bagamat bukas ang kanilang mga mata, hindi nila nakilala agad si Jesus na nakilakbay sa kanila, nakipag-usap sa kanila, at sumama sa kanila papasok sa kanilang tahanan.

Ang tahanan para sa dalawang alagad na ito ay ang Emmaus.  Pero, alam n’yo po ba, ayon sa mga dalubhasa sa Bibliya, ang Emmaus ay hindi makikita kahit sa matatandang mapa ng Israel.  Tutoo kayang may Emmaus?  Pero ang Jerusalem, tutuong-tutoo po at nakamarka pa iyan sa mga mapa magpahanggang ngayon.

Ang pighati ng dalawang alagad sa Ebanghelyo ngayon ay sintutoo po ng Jerusalem.  Lubos po silang nagtiwala kay Jesus, umasang Siya na nga ang matagal na nilang hinihintay na tagapagligtas mula sa malulupit na kamay ng mga mananakop na Romano.  Kaya nga po, sinundan nila si Jesus, at nang sundan nila Siya tinalikuran nila kundi man lahat ay ang malaking bahagi ng kanilang buhay at mga relasyon.

Talaga po kayang taga-Emmaus sila?  Hindi nga po tayo sigurado kung may Emmaus eh.  Hindi rin po natin alam kung taga-Emmaus nga ang dalawang ito.  Subalit kahit kung taga-saan man po sila, ang pagsunod nila kay Jesus at pagiging mga alagad Niya ay nagbigay ng bagong kahulugan, sariwang pagsisimula, at masiglang pag-asa sa kanilang buhay.  Ang sumama kay Jesus patungong Jerusalem ay kalayaan po mula sa nabagutan at kawalang-pag-asa ng kani-kanilang Emmaus.

Ngunit ngayon, mas gusto pa po nilang magbalik sa kanilang Emmaus kaysa manatili sa Jerusalem.  Ang lungsod na dating bumago sa buhay nila ngayo’y naging dahilan para bumalik sa dati nilang pamumuhay at talikuran ang sambayanang nabuo sa paligid ng katauhan at mensahe ni Jesus.  Nililisan po nila ang Jerusalem at, kasama noon, ang kanilang dating bagong-tagpong sarili at misyon.  Sa Jerusalem po kasi pinahirapan, hiniya, at pinatay si Jesus, kaya naman ito rin po ang lugar ng mapait na panghihinayang ng dalawang alagad na ito.  At ngayon, nawawala pa ang bangkay ni Jesus!  Kaya, sa palagay ng dalawang ito ay nawalan na rin ng saysay ang kanilang buhay.  Batid din po nilang hindi lamang si Jesus ang nawala; wala na rin po silang mukhang maihaharap sa mga iniwan nila at ngayo’y binabalikan sa Emmaus.  Anong mga salita ang makapagpapahiwatig ng nararamdaman nilang pait, kahihiyan, at panghihinayang?

Kaya nga po, binigyan sila ni Jesus ng mga salitang kinakailangan nila.  Nakilakbay si Jesus sa kanila at ipinaliwanag Niya sa kanila ang Salita ng Diyos.  Tinulungan po sila ni Jesus na makita ang kanilang pinagdaraanan sa liwanag ng Salita ng Diyos at sa konteksto ng kabuuang panukala ng Diyos.

Kaya nga po, pinagkalooban sila ni Jesus ng pagkaing kailangang-kailangan ng kanilang mga nangalulupaypay na diwa.  Pinagpira-piraso po ni Jesus ang tinapay para sa kanila.  Nang magkagayon, nakilala nila Siya.  Bagamat nawala Siya sa kanilang paningin, napasa-puso naman po nila si Jesus.  Ano po ba’t nag-uumapoy ang kanilang mga puso, hindi ba?  Hindi na kailangang makita ng kanilang mga mata si Jesus sapagkat damang-dama na nilang kasa-kasama pa rin nila Siya.

Kaya nga po, biniyayaan sila ni Jesus ng lakas-ng-loob at kasiglahang balikan ang tinalikura’t tinakasan nila sa Jerusalem.  At doon sa Jerusalem, masaya po silang sinalubong ng sambayanang iiwan sana nila.  Sa sambayanan ding iyon, muli’t muli pa po nilang makikita si Jesus.

Sa palagay ko po, hindi lang ako ang nag-iisang tao na kapag may problema ay tulog nang tulog o takbo nang takbo papalayo.  Anuman po ang paborito ninyong paraan, lahat tayo ay may paraan ng pagdadala ng ating mga pinagdadaanan, paglulutas ng ating mga problema, at paghihilom ng ating mga hinanakit.  Subalit sapagkat tayo ay Bayan ng Magmuling-Pagkabuhay o Easter People, iisa lamang po ang tamang paraan para sa atin: ang landas ng Magmuling-Nabuhay na Kristo.

Lakbayin po natin ang ating problema, huwag po natin itong tulugan.  Lakbayin po natin ang problema, huwag po natin itong takasan.  Lakbayin po natin ang ating problema.  Lakbayin po natin ito nang kasama si Jesus.  Gawin din po nating panalangin natin sa Panginoon ang tugon sa Salmo ngayong araw na ito: “Ituro Mo ang landasin ng buhay kong hahantungin.”  At manalig po tayo na matutupad din sa atin ang pahayag ni David na binabanggit ni Apostol San Pedro sa unang pagbasang hango sa Mga Gawa ng Mga Apostol: “Itinuro Mo sa akin ang mga landasing patungo sa buhay, dahil sa Ikaw ang kasama ko, ako’y mapupuspos ng kagalakan.”

Sa buhay na tinutukoy ni Apostol San Pedro sa ikalawang pagbasa natin ngayon, maglakbay po tayo nang kasa-kasama si Jesus at tingnan natin ang ating buhay sa liwanag ng Salita ng Diyos, ng Banal na Eukaristiya, at ng Iglesiya na siyang sambayanan ng Kanyang mga alagad.  Basahin po natin ang Mga Banal na Kasulatan at alamin natin kung ano ang sinasabi ng Salita ng Diyos tungkol sa krisis na ating pinagdaraanan.  Lumapit po tayo sa Banal na Eukaristiya at danasin natin kung paanong inihandog ni Jesus ang Kanyang Sarili lumaya lamang tayo’t lumigayang tunay.  At kung sakaling, tinalikuran natin ang ating sambayanan – parokya, ministeryo, o samahang pansimbahan – dala ng sama-ng-loob, hinanakit, pagtatampo, galit, suya, iskandalo o maging kahihiyan, magbalik po tayo at muli’t muli nating diskubrihin si Jesus na magmuling-nabuhay roon, sapagkat, maliban po sa katangi-tanging karanasan ni Maria Magdalena, ang lahat ng mga pagpapakita ni Jesus matapos Siyang magmuling-nabuhay ay sa sambayanan at sa gitna nito.

Maglakbay tayong kasama ni Jesus at damhin po natin ang ating mga pusong nag-uumapoy.  Hayaan po nating ang mga puso nating nag-uumapoy ang magbigay ng init at liwanag sa mga taong nangangapa sa kani-kanilang paglalakbay sa buhay.  Matapos makilala si Jesus na magmuling-nabuhay at ngayo’y Kalakbay natin, tularan natin Siya at makilakbay din po tayo sa mga walang-wala, nawawala, winawala, at maging nagwawala sa buhay.  Maglakbay kasama ni Jesus.  Maglakbay katulad ni Jesus.  Maglakbay para kay Jesus.  Panatilihin nating nag-uumapoy ang ating mga puso kay Jesus, sa pamamagitan ni Jesus, at para kay Jesus.

We are an Easter People and that means we are a Church walking with Jesus.