NAGSIPAGTAKBUHAN SILA!

Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoon

Jn 20:1-9 (Gwa 10:34, 37-43 / Slm 118 / Col 3:1-4)

Maligayang Pasko po ng Magmuling-Pagkabuhay sa inyong lahat!  Happy Easter!

Nito pong nagdaang tatlong araw – Huwebes Santo hanggang Sabado de Gloria – ang sarap magmaneho sa ating mga lansangan.  Wala pong katrapik-trapik.  Hindi tulad kapag pangkaraniwang araw, kulang ang siyam-siyam para makarating ka sa iyong paroroonan.  Kung kelan ka pa nagmamadali, tsaka pa trapik.  Pero nito nga pong nagdaang tatlong araw, hindi mo kailangang magmadali dahil madali kang lang makararating sa pupuntahan mo, kasi nga walang trapik.

Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, kundi man po buong maghapon, may mga sandaling nagmamadali tayo.  Nagmamadali po tayo sa ating morning routine kasi baka mahuli tayo sa opisina o paaralan.  Nagmamadali tayong makarating sa sa estasyon LRT o MRT dahil, tiyak po, mahaba na naman ang pila.  At pagkatapos ng isang araw, nagmamadali naman po tayong makauwi kasi marami pa tayong gagawin sa bahay pero kailangan nating makapagpahinga ng maaga dahil magmamadali na naman tayong pumasok bukas.  Yung iba po, nagmamadali kasi hinahabol ang paborito nilang teleserye.  May mga taong nagmamadaling kumain, maligo, makasakay ng dyip, makapagtrabaho, makapag-aral, makauwi, at makatulog.  At meron din pong mga nagmamadaling magsimba.  Pero meron din naman pong mga paring minamadali ang pagmimisa.  Kayo po ba, nagmamadali po ba kayo ngayong matapos na ang Banal na Misang ito at nang masabi n’yong, “Hay, salamat, tapos na ang obligasyon ko!”  Iyon nga po ang problema kapag ang tingin natin sa pagsisimba o pagmi-Misa – at alinmang para sa Diyos – ay isang obligasyon.  Sapat na po para sa marami ang magawa at matapos ang kanilang obligasyon.  At kung puwedeng madaliin, bakit nga naman po hindi?

Pero may mabuti rin naman pong pagmamadali.  Minsan kailang mo po talagang magmadali.  Basta lagi ka pa ring mag-iingat kahit nagmamadali ka, at ang pagmamadali mo ay para sa tama’t mabuting dahilan.

Taun-taon, parehas po ang Ebanghelyong binabasa natin tuwing Linggo ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoon: ang kuwento ni Maria Magdalena, Simon Pedro, at Juan noong umaga nang si Jesus ay magmuling-nabuhay.  Marami na po tayong binigkas at narinig na mga pagninilay tungkol sa kanilang kuwento.  Marami na rin pong mga detalye ng kuwento nila ang ating binigyang-pansin at kinapulutan ng aral.  Ngunit may isang bagay po na bibihirang pinapansin: LAHAT PO SILA TUMAKBO!  LAHAT PO SILA NAGMAMADALI!  Tumakbo raw po si Maria Magdalena para magsumbong kay Simon Pedro at sa alagad na minamahal ni Jesus: “Kinuha nila ang Panginoon sa libingan at hindi namin alam kung saan nila Siya inilagay.”  At agad-agad din naman daw pong tumakbo sila Simon Pedro at Juan papuntang libingan ni Jesus.  Mas mabilis pa nga raw pong tumakbo si Juan kaysa kay Pedro, ulat ng Ebanghelyo, kaya nauna siya sa libingan ngunit hindi pumasok.  Pero si Pedro, walang hinto sa pagtakbo, tuluy-tuloy raw po itong tumakbo papasok sa libingan.  Sa katunayan, bago pa po nangyari ang mga takbuhang ito, nagmamadali na si Maria Magdalena.  Pagkatapos na pagkatapos daw po ng Sabbath, samantalang madilim pa, nagtungo na siya sa libingan ni Jesus.  Lahat po sila nagmamadali.  Lahat po sila tumatakbo.  Nagmamadali sila para sa Panginoon.  Tumatakbo sila papunta kay Jesus.

Ganyan po kasi talaga kapag para sa minamahal, hindi ba?  Hindi ka makapaghintay.  Ayaw mong pinaghihintay.  Agad-agad kapag loved.  Sabi nga po ng isang sikat na kanta ngayon: “I’m only one call away.  I’ll be there to save the day.  Superman got nothing on me.  I’m only one call away.”  Sa tutoo lang po, kung mahal mo talaga, hindi ka na one call away kasi lagi kang nasa tabi n’ya.

Tayo po, para kanino po ba tayo nagkakandarapa sa pagmamadali?  Kanino po tayo mabilis pa sa alas-cuatro?  Sino po ba ang ating “one call away”?  Sino ang ating “no need to call anymore” kasi hindi tayo umaalis sa tabi n’ya?  Baka naman po kung sinu-sino yan, maliban kay Jesus.

Baka po kapag si Jesus na, pinagpapabukas-bukas na lang natin.  Baka po kapag para kay Jesus, “pinupuwede-puwede na yan “ na lang natin.  Nitong nagdaang Semana Santa, nagmamadali tayong pumunta ng simbahan, ayaw nating male-late sa mga pagdiriwang, nag-aalala pang baka maubusan ng upuan, pero ngayong hindi na Kuwaresma baka naman po tamad na tamad na tayong magsimba at ayos lang kahit ma-late – “hindi pa naman Gospel”.  Noong Kuwaresma mabilis tayong maglimos; baka naman po ngayon, mabilis na tayong magtago sa nanlilimos.  Baka po matulin tayong tumakbo patungo kay Jesus pero usad-pagong naman tayo patungo sa kapwang nangangailangan ng ating tulong.

Umagang-umaga pa lang ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay, tumatakbo na si Maria Magdalena, Simon Pedro, at Juan patungo kay Jesus.  Ipinakikita po nito kung gaano nila kamahal si Jesus.  Mahal na mahal.  Nagmamadali sila para kay Jesus; hindi minamadali si Jesus.

Tayo po kaya, nagmamadali rin ba tayo para kay Jesus o minamadali natin Siya?  Sa maraming pagkakataon, sinusukat ang pag-ibig natin kay Jesus.  Sana po, pagkalooban din tayo ng magmuling-pagkabuhay ng sigla para kay Jesus.  Sana po, itulak tayo ng magmuling-pagkabuhay para nagmamadali rin nating hanapin si Jesus, ngunit hindi sa libingan kundi sa tahanan ng mga dukha.  Sana po, patakbuhin din tayo ng magmuling-pagkabuhay ni Kristo hindi para sa anumang puwesto kundi para maglingkod nang walang hinihintay na kapalit.

Tapos na ang Semana Santa.  Matrapik na naman.  Magmamadali na naman ang marami sa atin, sa araw-araw na ginawa ng Diyos.  Makikipag-unahan na naman ang ilan sa atin para makarating sa kani-kanilang opisina o paaralan.  At, opo, maraming tumatakbo ngayon, hindi ba?  Tumatakbo ba sila para sa misyon o para sa ambisyon?

Sa pagsariwa po natin ngayon sa mga pangako natin sa Binyag, pagpanibaguhin natin ang ating pasiyang kay Jesus tayo!