NALALAMAN KO ANG LAHAT NG BAGAY (PERO MAHAL NA MAHAL PA RIN KITA)

Ikatlong Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoon

Jn 21:1-19 (Gawa 5:27-32, 40-41 / Slm 30 / Pahayag 5:11-14)

Noong unang beses ko pong makarating nang New York, sinigurado kong makapanood ng mga paborito kong musicale sa Broadway.  Isa po sa mga paborito kong musicale ang “Fiddler On The Roof”.  Ang “Fiddler On The Roof” ay kuwento po ng isang ama na ang pangalan ay Teyve at ang kanyang pakikibaka sa mga modernong pagbabago sa lipunang kinalalakhan ng kanyang apat na anak na babae, samantalang dinaranas ng kanilang pamilya ang pait ng pagkakatapon ng mga pamilyang Jewish Russians na kinabibilangan nila.  Sabi ni Teyve, ang nagpapatibay daw po ng kani-kanilang pamilya ay ang kanilang tradisyong Judyo.  Kapag binalewala o tuluyang binura ang mga kaugaliang Judyo, para raw po silang “fiddler on the roof” – manunugtog ng violin sa tuktok ng bubong.  At tiyak, mawawalan ng balanse ang fiddler at mahuhulog ito mula sa bubong.  Patay.

Subalit, isa-isa pong hinahamon ng makabagong panahon ang kinagisnan na nilang tradisyong Judyo.  At isa po sa hirap na hirap si Teyve na unawain at tanggapin ay ang pamimili ng kanyang mga dalaga ng kani-kanilang mapapangasawa.  Sa kanila po kasi, ang mga magulang ang pumipili ng mapapangasawa ng kanilang anak.  Pero biglang nagtanan ang isa sa mga anak ni Teyve: sumama po sa isang banyagang rebolusyonaryo.  Tapos ang isa naman, nakipagtipan sa isang pobreng sastreng Judyo na ang pangalan ay Perchik.  Uutal-utal man at mahina ang loob, humingi naman po ng persmiso si Perchik kay Teyve para magking katipan ang anak nitong si Hodel.  Ang pag-uusap po ni Teyve at Golde, mga magulang ni Hodel, ang isa sa mga paborito kong eksena sa dulang ito.  Sabi po ni Tevye sa asawa niyang si Golde:   "Golde, I have decided to give Perchik permission to become engaged to our daughter, Hodel."

Golde:               "What???  He's poor!  He has nothing, absolutely nothing!"

Tevye:   "He's a good man, Golde.  I like him. And what's more important, Hodel likes  

    him. Hodel loves him.  So what can we do? 

    It's a new world...  A new world.  Love.  Golde...  Do you love me?”

Golde:   “Do I what?”

Tevye:   ”Do you love me?”

Golde:   “Do I love you?  With our daughters getting married.  And this trouble in the

     town.  You're upset, you're worn out.  Go inside, go lie down! 

     Maybe it's indigestion.”

Tevye:   “Golde, I'm asking you a question... Do you love me?”

Golde:   “You're a fool!”

Tevye:   "I know... But do you love me?”

Golde:   “Do I love you?  For twenty-five years I've washed your clothes, cooked your

     meals, cleaned your house, given you children, milked the cow.  After twenty-  

     five years, why talk about love right now?”

Tevye: “The first time I met you was on our wedding day.  I was scared.”

Golde:   “I was shy.”

Tevye:   “I was nervous.”

Golde:   “So was I.”

Tevye:   “But my father and my mother said we'd learn to love each other.  And now   

                 I'm  asking, Golde: Do you love me?”

Golde:   “I'm your wife!”

Tevye:   “I know....  But do you love me?”

Golde: “Do I love him?  For twenty-five years I've lived with him,

                  fought him, starved with him.  Twenty-five years my bed is his

                  If that's not love, what is?”

Tevye:   ”Then you love me?”

Golde:   ”I suppose I do.”

Tevye:   “And I suppose I love you too.”

Both: ”It doesn't change a thing. But even so, after twenty-five years

               it's nice to know.”

Naalala ko po ang tagpong ito sa tuwing binabasa ko ang kuwento ng ating Ebanghelyo ngayong Ikatlong Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay.  Tanong ni Jesus kay Simon Pedro, “Simon, anak ni Jonas, iniibig mo ba Ako?”  Pero hindi po ito after twenty-five years na gaya ng kay Teyve at Golde, kundi after three years lang.  Baka nga po less than three years pa, dahil edad 30 na si Jesus nang simulan Niya ang Kanyang public ministry at tawaging isa-isa ang labindalawang apostol, at 33 años na Siya ngayon.  Pero kasimbigat kundi man mas mabigat pa ang dating ng tanong ni Jesus kay Simon Pedro, sapagkat marahil three days or so ago lang nang three times din niyang tinatwa si Jesus.  Halos umaalingawngaw pa po ang taginting ng pagtanggi ni Simon Pedro na kilala niya si Jesus.  At sa Mt 26:74, nasusulat pa na matapos daw po ng ikatlong pagtatwa ni Simon Pedro, nagmura siya’t sinumpa ang sarili bilang patunay na wala siyang kaugnayan kay Jesus: “Then he began to invoke a curse on himself and to swear, ‘I do not know the man.’  And immediately the rooster crowed.”

Kung ako po si Simon Pedro, mamimilipit, mangliliit, matutunaw po ako sa harap ni Jesus at malamang ay hindi ko masasagot ang tanong Niya.  Pero si Simon Pedro, likas na mapusok – nagsasalita at kumikilos bago mag-isip, sagot agad: “Opo, Panginoon, nalalaman Mong iniibig kita!”  At nakadalawang beses pa!  Noong ikatlo na, sabi ng Ebanghelyo, nagdamdam na siya sapagkat makaikatlong beses siyang tinanong ni Jesus kung iniibig niya Siya.  Siya pa po ang na-hurt ha!  Hindi po ba dapat si Jesus?  Puwede sanang sumbatan ni Jesus si Simon Pedro at sabihin, “Sinungaling!  Plastik!”

Subalit sa halip na sinumbatan, sinugo siyang magmuli ni Jesus: “Pakanin mo ang Aking mga tupa.  Alagaan mo ang Aking mga tupa.”  Kung ako po si Jesus, baka hindi ko na ulit pagkatiwalaan pa si Simon Pedro.  Hindi po ba, bukambibig natin, “Ikaw kasi, wala kang kadala-dala!  Minsan ka nang niloko, nagtiwala ka pang ulit.  Sige, magpaloko ka pa, tanga!”  Ngunit si Jesus, hindi nawalan ng tiwala kay Simon Pedro sa kabila ng malaking atraso nito sa Kanya, sa kabila ng maraming mga kahinaan si Simon Pedro.  Sa halip, ipinagkatiwala pa nga Niya kay Simon Pedro ang buong Santa Iglesiya.

Subalit sadyang ganyan ang Panginoon, lagi Niya po tayong binibigyan ng pagkakataong makabawi.  Hindi Niya po agad sinasara ang aklat natin.  Lagi po Siyang umaasang magbabalik-loob tayo at sa kabila ng lahat ng ating mga atraso sa Kanya ay, sa tutoo lang, iniibig natin Siya.  Sana po huwag nating sayangin ang mga pagkakataong ito.  Sana po huwag nating paasahin nang paasahin lang si Jesus.  Sana po magsikap na tayong tutoo na maging karapat-dapat sa Kanyang pagtitiwalang muli.

Sa kabila po ng maraming mga pagtatatwa at pagkakanulo natin kay Jesus, ni minsan hindi Siya naging bitter.  Lagi Siyang sweet!  Hindi Siya “ampalaya”.  Sa halip na maging bitter ang relationship natin sa Kanya, naging better pa nga!  Hindi na lamang po tayo mga tagasunod Niya; ginawa pa Niya tayong mga isinugo Niya.  Sa paraan at bahagdang naayon sa kani-kaniya, maaari po nating sabihin ang sinabi ni San Pablo sa 2 Cor 5:20: “Kami nga'y mga sugo sa pangalan ni Kristo, na waring namamanhik ang Diyos sa pamamagitan namin: kayo'y pinamamanhikan namin sa pangalan ni Kristo, na kayo'y makipagkasundo sa Diyos.”  We are ambassadors of Christ despite the fact that our only credential is that we are sinners but loved.

Sana tularan din po natin si Jesus.  Huwag na tayong bitter; sa halip, lagi po tayong magsikap na maging better.  Tama na ang “ampalaya”!  At gamitin po natin ang lahat ng ating mga karanasan – lalong-lalo na yaong mapapait at masasakit (na kadalasan ay nagmumula at sinasanhi ng mga taong mahal na mahal natin at mga taong akala nating nagmamahal sa atin pero hindi pala) para tayo ay maging higit na mabubuting tao at mabubuti sa lahat ng tao.  Isinusugo tayo para alagaan ang iba tungo din sa kanilang higit na ikabubuti.

Minsan nanaginip po ako.  Niyaya raw ako ni Jesus na maglakad sa dalampasigan.  Kalmado ang dagat at banayad ang hangin.  Magtatakipsilim noon.  Naupo Siya sa isang malaking bato at sabay turo sa tabi Niya – pinauupo Niya ako.  Pag-upo ko po, inakbayan ako ni Jesus.  Magkatabi kaming nakatingin sa lumulubog na araw.  Habang nakapako ang tingin sa araw na tila nilulunod ng dagat, tinanong ko po si Jesus, “Jesus, Anak ng Diyos, iniibig Mo ba ako?”

“Oo, Bobby,” sagot ni Jesus na nakatingin din sa lumulubog na araw, “alam mong iniibig kita.”

Bigla ko pong naalala ang mga kapalpakan ko sa buhay, mga kayabangan, mga kasalanan.

Tinanong ko Siyang muli, “Jesus, Anak ng Diyos, iniibig Mo ba ako nang higit sa mga kahinaan ko?”

Muli po Siyang sumagot, “Oo, Bobby, iniibig kita.”

Makaikatlong beses – gusto kong makasigurado (baka nalimutan Niya lang kasi ang mga atraso ko sa Kanya) – muli ko po Siyang tinanong, “Jesus, Anak ng Diyos, iniibig Mo ba ako talaga?”

Tinanggal ni Jesus ang Kanyang tingin sa dapithapon at marahang bumaling sa akin.  Tinitigan ako sa mata nang may ngiti sa Kanyang mga labi.  “Oo, Bobby,” sagot ni Jesus, “NALALAMAN KO ANG LAHAT NG BAGAY; PERO MAHAL NA MAHAL PA RIN KITA.”

(Sana masabi rin po natin iyan sa isa’t isa.)