NAKAKATAWA O NAKAKATUWA?

Dakilang Kapistahan ni Maria, Ina ng Diyos

Lk 2:16-21

Sa simula pa lamang ng Lumang Tipan ay may kuwento na agad ng sinapupunang walang-laman. Para sa mag-asawang Abraham at Sarah, hindi na katakataka ang sinapupunang walang-laman kasi po sila ay matatanda na. Sadyang natutuyo ang sinapupunan pagsapit ng takdang edad ng babae. Pero sa kaso ni Sarah, talaga naman po kasing tuyot ang kanyang sinapupunan dahil siya ay baog. Gayunpanaman, ito ang katakataka sa mag-asawang Abraham at Sarah: sa kabila ng kanilang imposibleng kalagayan, patuloy pa rin silang umasang magkaka-anak sila balang-araw. Paano po kasi, pinangakuan sila ng Diyos. At napakalaki naman ng pananalig nila sa Diyos. Kaya’t namuhay silang umaasang tutuparin ng Diyos ang pangako Niya sa kanila. Sa katunayan nga po, ang ipinangako ng Diyos na magiging anak nila ay hindi lamang isa, kundi sindami raw ng mga bituin sa langit at mga buhangin sa dalampasigan. Biro ninyo ‘yun!

Pero hindi po nagbiro ang Diyos. Isang araw, may dumating na mahihiwagang bisita na may hatid na kagula-gulantang balita sa mag-asawa. Sa susunod daw pong taon, sinabi ng mga mahiwagang panauhin kay Abraham, itong si Sarah ay manganganak, at lalaki ang kanilang magiging sanggol. Nakakatuwa po, kasi nang maulinigan ni Sarah ang kabigla-biglang balita, siya ay natawa.

Magandang tugon ang tawa sa isang magandang balita, hindi po ba? (Iyan po bang katabi ninyo ay magandang balita para sa inyo? Tawanan n’yo! Bakit po, nakakatawa ba s’ya?) Nagpatawa talaga ang Diyos sa buhay ni Abraham at Sarah: nagbuntis ang lola n’yo! Nasakyan ni Sarah ang joke at siya nga po ay natawa. Pero hindi pala nagbibiro ang Diyos; seryoso pala Siya. Nagdalantao nga itong si Sarah at nagsilang ng isang sanggol na lalaki. Ang tawa ni Sarah ay talaga namang napalitan ng tuwa. Isaac ang ipinangalan sa anak ni Sarah kasi nga po natawa s’ya; ang salita para sa “tawa” sa wikang Hebreo ay “itsaak”. (Mabuti na lang, hindi siya na-utot. Ano kayang pangalan ngayon ni Isaac kung nagkagayon?)

Tinupad ng Diyos ang pangako Niya kay Abraham at Sarah. Hindi lang po iyong nakakatawa. Nakakatuwa po iyon, hindi ba? Laging tapat ang Diyos sa Kanyang salita. Tuwa ang nararapat na tugon sa katapatan ng Diyos.

Kung sa simula ng Lumang Tipan ay may kuwento ng sinapupunang walang-laman, sa bungad din naman po ng Bagong Tipan ay ang kuwento ng isa pang walang-lamang sinapupunan. Hindi pa naman matanda ang sinapupunang ito. At mas lalo naman pong hindi baog. Pero dapat po kasi ay wala ring laman ang sinapupunang ito. Ngunit ipinunla ng Diyos ang Kanyang Salita sa murang sinapupunan at ang Salitang ito ay nagkatawang-tao. Isinilang si Jesus. Si Maria ang nagsilang. Kung ang katandaan nga at kabaugan ay hindi hadlang sa plano ng Diyos, ang pagiging bata at pagiging birhen pa kaya? Walang imposible sa Diyos. Nakakatuwa, hindi po ba? Nakakatuwa para sa mga nagtitiwala sa Diyos, pero para sa mga walang-tiwala sa Kanya, nakakatawa lang. (Tingnan n’yo nga po ang katabi n’yo kung natutuwa talaga o natatawa lang. Kung natutuwa ‘yan siguradong matindi ang pananalig n’yan sa Diyos. Kung natatawa lang po, malamang kayo ang pinagtatawanan n’yan. Tanungin po ninyo: Bakit tatawa-tawa ka d’yan ha?)

Ngayong Bagong Taon, kung ang bago lang sa inyo ay ang suot ninyong damit, alahas, sapatos, o kaya ay ang bago lang sa inyo ay ang inyong celphone, laptop, i-pod, kotse, o asawa kaya, at iba pang mga bagay na materyal, nakakatawa po talaga kayo. Hindi kayo nakakatuwa. Pero kung bago rin ang pagkatao ninyo at higit n’yo pong pagsisikapan na maging mabuting tao – ‘yan, nakakatuwa po kayo . (Sino rito ang gustong maging katawa-tawa Pakitaas po ang kamay. Sino naman ang gustong maging katuwa-tuwa? Para sa muling pagkakataong maging bagong tao, maging higit na mabuting tao, maging katuwa-tuwang tao, pasalamatan natin ang Diyos sa isang masigabong palakpakan.)

Ang pagkawalang-laman ng sinapupunan ni Maria – ang kanyang pagkabirhen – ay napakahalaga sapagkat binibigyang-diin nito ang katotohanan tungkol sa kanyang Anak. The virgin motherhood of Mary points to the truth about her Son. Ayon sa Lk 1:35, ang Sanggol ni Maria ay “magiging banal at tatawaging Anak ng Diyos.” Sinasabi pa sa ebanghelyo ayon kay San Juan (1:13) na si Jesus ay isinilang “hindi mula sa kagagawan ng tao o dahil sa pita ng laman o kalooban ng tao kundi ng Diyos mismo.” Sa madaling-sabi, hindi ideya ni Maria ang pagkakaroon ng anak. Ideya po iyon ng Diyos. Hindi plano ni Maria ang maging ina ng Anak ng Diyos. Plano po iyon ng Diyos. Ang sanggol na Jesus ay hindi sagot sa “wish ko lang” ni Mama Mary. Magkaiba po sila ni Sarah. Si Sarah na matanda at baog ay “wish ka pa”; si Maria na bata at birhen ay “wish ni Lord”. (‘Yan din nga po ang makabubuting pagnilayan ninyo sa buhay n’yo ngayong bagong taon: “Ano ba ang wish ni Lord sa bukay ko? Ano ang plano ng Diyos sa buhay ko?” Huwag lang po tayo wish ko lang nang wish ko lang. Dapat at una sa lahat, wish ni Lord.)

Ito nga po ang ipinagdiriwang nating ngayong unang araw na ito ng taong 2011: ang “yes” ni Maria sa wish ni Lord. Dahil sa “yes” na ‘yan – buong-buo, tapat at mapagkumbaba – si Maria ay naging ina ni Jesukristong tutoong tao at tutoong Diyos. At dahil tutoong Diyos nga po si Jesus na isinilang ni Maria, kinikilala natin si Maria bilang Ina ng Diyos, bagamat hindi kay Maria nanggaling ang pagka-Diyos ni Jesus. (Para pong ganito ‘yan. Ang tawag ninyo sa nanay ko po ay “nanay ng pari”, pero hindi po galing sa nanay ko ang pagkapari ko, hindi ba? Ang nanay ko po ay nanay ng pari dahil ako na anak niya ay pari. Kapag tinutukoy po ninyo ang nanay ko na “nanay ng pari” ang kinikilala po ninyo unang-una sa lahat ay ako bilang pari at pangalawa lamang ang nanay ko na may anak na pari. Parang ganun din po kay Maria. Ang pamagat na “Maria, Ina ng Diyos” ay tungkol kay Jesus bago pa ito tungkol kay Maria. Ipinahahayag nating si Jesus, na Anak ni Maria, ay Diyos na tutoo. Maliwanag po ba? Kung hindi pa rin, matuwa na lang po kayo kasi nakakatuwa talaga ang Diyos. Ang dami Niyang naiimbentong magaganda.)

Subalit ang pagiging ina ng Diyos ni Maria ay hindi po nagtapos sa pagluluwal niya kay Jesus. Gaya po ng sinumang ina, kinailangan ni Mariang bitiwan si Jesus pagsapit ng takdang panahon. Ang mahalagang bahagi ng kahulugan ng pagiging ina ay ang pagbitiwa sa anak. If the essence of a woman is motherhood, the essence of motherhood is letting go. Sa katunayan po, ang unang pagbitiw na ginagawa ng lahat ng ina ay ang pagluluwal sa kanilang sanggol. Ang panganganak ang unang paghihiwalay ng ina at ng sanggol sa isa’t isa. Masakit man pero kailangang bumitiw at humiwalay para maging ganap na tao ang binuong buhay sa sinapupunan. Birth is not possessive. Birth is letting another life take its rightful place in the world. At alam po ng mabuting ina na ang pagluluwal niya sa kanyang anak ay una pa lamang sa marami pang mga kailangan n’yang gawing pag-let go. Ganito rin po ang ginawa ni Maria noong isinilang niya si Jesus.

In the relationship between Jesus and Mary, Jesus is Mary’s own but He is not her own. Jesus belongs to her, but not only to her. The deeper truth really is that it was the God the Father who first had to let go of Jesus, His only begotten Son. Mary simply follows suit. Kaya nga po, bahagi ng “yes” ni Maria hindi lamang ang pagtanggap kay Jesus kundi pati rin ang pagbitiw sa Kanya para mapasaatin din si Jesus. Ang Diyos ay nagkaroon ng nanay para ang tayo ay maging mga kapatid ng Diyos. At hindi po iyon nakakatawa. Nakakatuwa po iyon.

Sa simula ng bagong taon, ibinibigay sa atin ng Inang Iglesiya ang nakatutuwang sinapupunan ni Maria, Ina ng Diyos, upang sa tulong ng halimbawa at mga panalangin ni Maria tayo rin ay matuwa at maging sanhi ng tuwa ng iba. Kapag ang pananalig natin sa Diyos ay katulad ng kay Abraham at Sarah, kapag ang pagtalima natin sa Diyos ay katulad ng kay Maria, at kapag pagbabahagi natin kay Jesus sa iba ay katulad ng kay Maria, walang matatawa sa atin pero maraming matutuwa.

Hindi naman po masamang magpatawa, pero simula ngayong taong ito mas maging katuwa-tuwa po sana tayo kaysa katawa-tawa.

NAIPIT SA GITNA NG PALITAN NG PUTUKAN

Kapistahan ng Ninos Inocentes

Mt 2:13-18

Sa anumang digmaan, walang panalo. Lahat talo. At may ilang mga taong namamatay sa gitna ng palitan ng putukan. Ngayong araw na ito, ginugunita natin ang mga sanggol na naipit sa gitna nga palitan ng putukan.

Gustong patayin ni Herodes si Jesus dahil natatakot siya na baka maagawan siya ng trono. Palibhasa, ang sabi ng mga hula ng mga propeta, ito raw pong si Jesus ang bagong silang na Hari ng mga Judyo. Biro ninyo, handang-handa si Herodes na pumatay mapanatili n’ya lang ang kapit n’ya sa trono. Baliw! Gawa po talaga ‘yan ng diyablo.

Subalit kinakatawan ni Herodes tayong lahat kapag inilalagay natin sa panganib ang ibang tao para lamang sa sariling kapakanan. Ang ilan sa atin ay handa pang pumatay ng kapwa para lamang sa mga makasariling layunin.

Ngayong araw na ito, alalahanin natin ang mga taong isinakripisyo natin o naisakripisyo natin – kahit pa hindi sinasadya – para sa ating mga pansariling kapakinabangan. Pagsisihan natin ang ating mga ginawa o nagawa at bumawi tayo ng kabutihan sa kanila.

Ang Pasko ay hindi tungkol sa pagsasakripisyo ng kapwa para sa sarili. Sa halip, ang Pasko ay ang pagsasakripisyo ng sarili para sa kapwa. Habang minamasdan natin ang Belen, nakikita natin si Jesus na dumating sa piling natin na parang isang korderong pansakripisyo, nakahiga sa sabsaban. Dapat ipaalala sa atin ng Pasko na ang bawat-isa sa atin ay tinatawag na isakripisyo ang sarili para sa iba, na mamatay sa sarili para ang kapwa ay mabuhay.

Ang minasaker na mga sanggol at mga bata na ating ginugunita, tatlong araw matapos ang Pasko, ay patuloy na umiiyak. At parang tinatarakan tayo sa dibdib ng matalim na punyal. Hindi n’yo po ba sila naririnig? Hindi n’yo po ba nararamdaman?

MACHO

KAPISTAHAN NG BANAL NA MAG-ANAK

Mt 2:13-15. 19-23

Natitiyak kong kung itatanong ko sa inyo kung ano ang pinakamahirap sa buhay ng isang pari, marami sa inyo, kundi man lahat, ang isasagot ay “chastity”. Kaugnay kasi ng chastity ang celibacy, pero higit na malawak ang chastity sapagkat kahit na ang may asawa ay kailangang mamuhay ng malinis ang puso. Katapatan o fidelity, sa palagay ko, ang isa pang maaaring itawag sa chastity dahil kung tapat ka hindi mo durungisan ang sinumpaan mong pag-ibig. Ang celibacy naman po ay partikular na paraan ng chastity sa pamamagitan ng hindi pag-aasawa alang-alang sa Kaharian ng Diyos.

Labinlimang taon na rin po akong pari at ito ang masasabi ko: ang pinakamahirap sa buhay ng pari ay ang pangako ng pagtalima o obedience. Hindi naman po sa pinahihirapan kami ng aming obispo. Pero talaga naman pong kahit hindi ka pari, may mga pagkakataong sadya nga namang hindi madali ang sumunod. Dahil kinakailangan ng pagtalima ang ipailalim ang sariling kalooban sa kalooban ng nakasasakop o nakatataas, higit na lantad ang karanasan ng pagkamatay sa sarili. Sa aking buhay bilang pari, makailang ulit na rin po akong namatay sa aking sarili. Hindi ko po ito sinasabi dahil nagyayabang ako. Sa halip, sinasabi ko ito bilang pasasalamat sa Diyos na kung wala ay hindi ko kakayaning mamatay sa sarili at mabuhay nang magmuli.

Sila lamang mga may tunay na kababaang-loob ang marunong tumalima. Hindi po katangian ng mayayabang ang pagkamasunurin. Ang mayayabang, panay ang mando. Ang mabababang-loob, nagsisikap sumunod. At tanging ang mga mapagtalima lamang ang nakaaalam kung ano ang kahulugan ng kaligayahan.

Ngayong Kapistahan ng Banal na Mag-anak, lumilitaw na naman ang isang napakagandang katangian ng ating patrong si San Jose. Opo, siya nga po ay tahimik, matuwid, at manggagawa. Pero siya rin po, gaya ng nakikita natin sa ebanghelyo ngayong kapistahang ito, ay masunurin.

Sa ating makabagong mundo, iniiwasan ng mga lalaki ang tawagin silang “masunurin”. Tinatawag pa nga silang “macho” at pinagtatawanan, dahil ang ibig sabihin pala ng “macho” ay “machunurin”. Sinasabing ang lalaking asawa ay mapagmahal, maalalahanin, masipag, responsable, makisig, pasensyoso, tahimik, mabait, pero bihirang-bihira – kung meron man po – ang lalaking sinasabihang “masunurin”. Palibhasa, ang ibig sabihin sa “masunurin” dito ay pagiging “under the saya” kay misis. Iyon nga po kasi ang kahulugan ng pagkamasunurin: pagpapailalim ng sarili sa iba.

Si San Jose po ay “macho”. Opo, “machunurin” nga si San Jose. Hindi lang siya San Joseng Manggagawa, San Jose Masunurin din po siya. “Machunurin” siya sa Diyos. Ilang beses din po itong inilalarawan sa ebanghelyo. Ang una ay nang tanggapin niya si Maria at pakasalan, bagamat ang ipinagdadalantao nito ay hindi kaniya. “Machunurin” siya hindi kay Maria kundi sa Diyos dahil ang Diyos po ang nagpaliwanag sa kanya, sa pamamagitan ng isang anghel sa panaginip, kung ano talaga ang pagdadalantao ni Maria at ang Diyos din ang nag-utas sa kanya na tanggapin ito at pakasalan. Ngayong kapistahang ito naman po, nakikita natin muli si San Jose na dagling sinunod ang bilin ng Panginoon sa pamamagitan ng anghel na dalhin ang kanyang mag-ina sa Ehipto dahil hinahanap ni Haring Herodes ang sanggol na Jesus para patayin. Pagkatapos mamatay ni Herodes, inutusan ulit ng Panginoon si San Jose sa pamamagitan ng anghel sa panaginip na iuwi na ang kanyang mag-ina sa Israel dahil namatay na si Haring Herodes. At dahil ang anak pala ni Herodes ang humalili sa trono sa Judea, sinunod niya muli ang bilin sa kanya sa panaginip at sa rehiyon ng Galilea niya dinala ang kanyang mag-ina at doon nga po sa Nazareth niya binuo ang kanilang pamilya. Napakahalaga po talaga ng pagka-“macho” ni San Jose!

Dahil sa pagkamasunurin sa Diyos nitong si San Jose, nakaligtas ang Banal na Mag-anak sa tiyak na kamatayan. Biruin po ninyo, kung nagkataon, naisilang nga ang Manunubos pero napatay naman. Disgrasya po talaga, hindi ba?

Sabi po nila, kung ano raw ang puno, siya ang bunga. Kaya pala hindi nakapagtataka na si Jesus ay lumaking mapagtalima rin. Hindi po ba, si Jesus ay napakamasunurin hindi lamang kay Jose at Maria, kundi, unang-una sa lahat, sa Diyos na Kanyang Amang tunay? Kaya pala!

Kaya pala mabait ang anak n’yo kasi mababait na magulang kayo. Kaya pala magaganda ang mga anak n’yo kasi magandang mga magulang kayo. Kaya pala masipag ang anak n’yo kasi napakasipag ninyong mag-asawa. Kaya pala…kaya pala…kaya pala…. Masasabi rin po kaya na kaya pala masunurin sa Diyos ang mga anak n’yo kasi kayong mga magulang nila ay masunurin din sa Diyos?

Ibalik po natin sa ating pamilya ang pagiging “macho”. Opo, pagiging “machunurin” sa Diyos. Ipasailalim natin ang ating pamilya sa kalooban ng Diyos. Magpasakop po tayo sa Diyos. Hindi po iyan palaging madaling gawin, pero hindi imposibleng ugaliin. Ngunit, wala pong mangyayari kung hindi ito pasisimulan ng mga magulang. Kailangang nakikita at naririnig ng mga anak na ang kanilang mga magulang ay palagiang nagsisikap tumalima sa kalooban ng Diyos. At mula sa pagkakita at pagkarinig, maranasan ng mga anak na bahagi sila sa pasya ng kanilang mga magulang na magpasailalim sa kalooban ng Diyos.

Maraming paraan ang Diyos para ipahayag o iparamdam sa atin ang Kanyang kalooban. Para kay San Jose, ito ay sa pamamagitan ng mga panaginip. Ngunit kahit po sa pamamagitan ng panaginip ipabatid sa atin ng Diyos ang Kanyang kalooban, hindi rin natin ito makikilala kung hindi natin palagiang pinagninilayan ang Kanyang salita at kung hindi tayo nagdarasal. At ito po ay dapat na unang natututunan sa loob ng tahanan, dahil kung hindi, baka hindi ito na tuluyang matutunan. Kahit po ako, natuto akong tumalima dahil sa tatay at nanay ko. Tumpak nga po ang bukambibig na nagsasabing “The family that prays together stays together.” Ito po ang sekreto ng tunay na maligayang pamilya.

Ang Pasko ay hindi lamang pambata. Ang Pasko ay pang-matanda rin. Ang Pasko ay para kay Tatay, Nanay, Kuya, Ate, at Bunso. Ang Pasko ay para sa buong pamilya upang sa pagsasariwa nila sa pamilya nila Jesus, Maria, at Jose, higit nilang matutunan na ang wagas na kaligayahang inaasam nila bilang pamilya ay nasa pagtalima sa kalooban ng Diyos.

Maligayang Pasko! Maligayang pamilya.

MALIGAYANG PASKO!

Dakilang Kapistahan ng Pasko ng Pagsilang ng Panginoong Jesukristo (Hatinggabi)

Lk 2:1-14

Maligayang Pasko, madlang Faithful!

At dahil ang Paskong ito ay ang birthday ni Jesus, sama-sama po muna natin Siyang batiin: Happy birthday to You! Happy birthday to You! Happy birthday, dear Jesus. Happy birthday to You!

Ngayon naman po, batiin ninyo ang katabi ninyo: “Maligayang Pasko, kapatid ko!” Tapos, tanungin n’yo po: “Maligaya ka ba talaga ngayong Pasko?”

Bakit nga ba tayo maligaya dahil Pasko? Dahil lamang po ba birthday ni Jesus? O dahil sa mga regalo at aguinaldong natanggap natin? Dahil po ba sa masasarap na pagkain at umaatikabong party rito at party roon? Maligaya po ba tayo dahil mahaba-haba ang bakasyon mula sa paaralan at opisina? Bakit nga po ba tayo maligaya dahil sa Pasko? Bakit tayo DAPAT maligay dahil sa Pasko? Tanungin ang katabi: “Ikaw, bakit ka maligaya ngayong Pasko?”

May tatlong dapat na dahilan kung bakit po tayo maligaya sa Pasko.

Una: tinupad ng Diyos ang pangako Niya! Tapat ang Diyos sa Kanyang salita. Sa gitna ng marami nating karanasan ng pagtataksil, pagkakanulo, pagtalikod sa mga salitang binitiwan, ang katapatan sa pangako ay higit na dahilan para tayo ay lumigaya at magdiwang.

Sa hardin ng Eden, matapos magkasala ang unang nilikhang tao, may binitiwang salita ang Diyos. Kadalasan, ang natatandaan lang natin ay ang salita ng kaparusahan para sa pagsuway ng ating unang mga magulang. Subalit, hindi lang salita ng kaparusahan ang binitiwan ng Diyos nang mga sandaling iyon. Ibinigay din Niya sa kanila ang isang pangako: ang Itinakdang Manunubos. Sa kabila ng pagtalikod sa Kanya, hindi pa rin pinabayaan ng Diyos ang tao. Pinangakuan Niya ito ng isang Tagapagligtas na magwawakas sa sumpa ng nagawang kataksilan. Ang Pasko ay ang pagtupad ng Diyos sa pangako Niyang ito. Nagkalaman ang salitang binitiwan: ang Verbo ay nagkatawang-tao. Natupad na ang pangako ng Diyos sa atin; magalak tayo sa Kanya!

Ikalawa: Anak pala Niya ang ipadadala Niya! Laking bigla natin nang tumambad sa ating harapan ang katuparan ng pangako ng Diyos. Nang Siya ay nangakong magsusugo ng Manunubos, hindi Niya tinukoy kung sino ang Itinakdang ito. At ngayong Pasko, kitang-kita nating lahat – at anong pagkamangha natin – ang isinugo N’ya pala ay walang iba kundi ang sarili Niyang bugtong na Anak.

Wala tayong masabi sa ating pagkakabigla. Puwede namang iba na lang. Pero minarapat Niyang ang sarili Niyang Anak ang Kanyang ipagkaloob sa atin. At dahil alam na rin natin kung ano ang sasapitin ng Kanyang Anak sa makasalanang kamay natin, walang pagkakamaling masasabi nating napakalaki talaga ng isinakripisyo ng Diyos para sa atin. Hindi Siya nagbigay ng iba sa Kanya. Para sa atin, itinaya Niya ang lahat ng mayroon Siya: ang kaisa-isang bugtong na Anak. Minamahal tayo ng Diyos nang higit sa ating inaakala; mahalin din natin Siya nang ayon sa nararapat.

Ikatlo: naging sanggol ang Diyos! Maaari namang lumitaw na lamang sa ating harapan si Jesus. Puwede namang exempted na Siya sa mga pangkaraniwang proseso ng pagiging tao at pagpapakatao. Ngunit minarapat pa Niyang maging sanggol, maging sinliit at singhina ng isang sanggol. Pinasok Niya ang ating kasaysayan at nakibahagi sa ating kalikasan bilang tao – maliban sa paggawa ng kasalanan – nang buong kaabahan. Ang Diyos ay nagpaka-sanggol at ang Pasko ay bahagi ng pagpapakatao ng Diyos. Nakibahagi si Jesus sa ating pagkatao upang tayo ay makabahagi sa Kanyang pagka-Diyos.

Hindi lang nakatutuwang makita ang Diyos bilang isang sanggol; nakabighani, nakakapukaw-damdamin, at, kung tutuusin, nakaka-iyak din. Kamangha-mangha, kabigla-bigla, kadaki-dakila ng ating Diyos. Napakamapagkumbaba Niya; tularan natin Siya.

Kaya tayo maligaya, kaya DAPAT tayong maligaya, sa Pasko ay dahil tinupad ng Diyos ang pangako Niya sa atin, dahil sarili pa Niyang Anak ang ipinagkaloob Niya sa atin, at dahil nagpakababa Siya para sa atin. Katapatan sa salita, pagsasakripisyo para sa iba, at kapakumbabaang tunay – mga inihalimbawa ng Diyos mismo sa atin. Kaya may Pasko dahil sa katapatan, sakripisyo, at pagpapakumbaba. Sila lamang na nagsisikap sa katapatan, marunong magsakripisyo ng sarili para sa kapwa, at may ugaling mapagkumbaba ang tunay na maligaya sa Pasko. Sana po, maligaya talaga kayo. Sana po, magpaligaya kayo.

Maligayang Pasko po!

MERON AKONG KUWENTO: ANG REGALO

Misa de Gallo 8

Lk 1:57-66

Karaniwang ang ninong ang nagbibigay ng regalo sa inaanak. Pero minsan sinorpresa raw ng isang bata ang kanyang ninong.

“Ninong, Ninong, may regalo po ako sa inyo,” excited na excited ang batang inaabot ang regalo n’ya sa ninong.

“Naku, hijo, sinorpresa mo naman ako. Ako ang dapat na magbigay ng regalo sa ‘yo,” sabi ng ninong.

“Hayaan n’yo na po, Ninong, for a change, ako naman po ang magreregalo sa inyo,” sabi ng bata.

“Salamat, inaanak,” sagot ng ninong. “Nakaka-touch naman. Ano bang laman nitong regalo mo?”

“Surprise!” palundag-lundag pa ang bata.

“Sige,” sabi ng ninong, “hulaan ko muna bago ko buksan. Hmmm…mabigat ha! Siguro, laptop.”

“Hindi po,” sagot ng bata.

“Hmmm…teka, baka mga tsokolate!”

“Hindi po. Si Ninong, hindi mahulaan ang regalo ko!” tuwang-tuwa ang bata.

Kinalug-kalog ng ninong ang regalo at tumagas ang nasa loob nito.

“Ah, alam ko na!” sigaw ng ninong. “Alak! Oo, alak ito. Di ba kadarating lang ng tatay mo galing Saudi?”

At tinikman ng ninong ang tumagas mula sa regalo. Tsaka nagmamadaling binuksan.

Pagbukas n’ya, lumantad sa kanya ang isang nakangiting tuta. Arf! Arf!

Ang sarap po ng pakiramdam kapag nakatanggap ka ng regalo, hindi ba? Nakakataba ng puso. Damang-dama mong may nakaalala sa ‘yo.

Ayon po sa aking kuwento, may mag-asawang mistulang nakalimutan na ng Diyos. Wala po silang anak. E gustung-gusto pa naman nilang magka-anak. Bakit kaya ganun – kung sinong gustong magka-anak, hindi magka-anak-anak, at kung sino namang ayaw magka-anak ang anak nang anak.

Si Zakarias at si Elizabeth po ang dalawa pang tauhan sa aking kuwento. Matatanda na po sila pero ni isa ay walang anak. Kasi po, baog si misis. Naaalala po ninyo ‘yung ikinuwento ko sa inyo noong kamakalawa? ‘Yun pong binisita ni Maria? ‘Yun pong pinsan niyang sa kabila ng katandaan at kabaugan ay nagbuntis? Iyon po si Elizabeth. Misis po siya ni Zakarias, isang saserdote sa Templo.

Ito pong sina Zakarias at Elizabeth ay mababait na tao, tapat sa Diyos at marunong makipagkapwa-tao. Sa madaling-sabi, halimbawa po sila ng tinutukoy ko kahapon na mga abang may takot sa Diyos. Mga taong matuwid po sila. Pero sa kabila ng kanilang pagiging matuwid, hindi sila biniyayaan ng kahit man lamang isang anak. Kung sa ating panahon pa, balewala iyon. Pero hindi po ganun sa panahon at lahi nila Zakarias at Elizabeth. Dapat may anak ang mga mag-asawa. Mas maraming anak, mas maganda. Kasi po kapag walang anak ang mag-asawa, ang ibig sabihin noon ay walang ambag ang mag-asawang yaon sa ikasasapit ng Itinakda. Lahat kaya po ay nangangarap na maging magulang ng Itinakda. Kung kaya’t ang walang anak ay walang silbi sa lahi nila at tinitingnang mababa, laman ng tsismisan at pagsusupetsa. “Ano kaya ang ginawa nilang masama at hindi sila magkaanak-anak,” bulung-bulungan ng mga usisera. “Naku, kawawa naman siya, baog, isinumpa ng Diyos, siguro may nagawang pagkalaki-laking kasalanan,” bidahan ng mga tsismosa.

Ngunit sa kabila ng kanilang abang kalagayan, si Zakarias at Elizabeth ay nanatiling tapat sa Diyos. Hindi nila tinalikuran ang Diyos. Hindi sila nagtampo sa Kanya. At, higit, sa lahat, hindi sila nagsawang manalangin sa Diyos para sa kahit isa man lamang na anak. Matibay ang kanilang pananalig sa Diyos, di matinag sa kanilang pag-asa sa Kanya. Kahit ano pang sabihin, ibintang, o itawag sa kanila ng kanilang mga pakialamerang kapitbahay. Tuloy lang sila sa kanilang pagmamahalan, pananampalatay, at pag-asa. Isipin man ng mga nakapaligid sa kanila na kinalimutan na sila ng Diyos, basta sila, hindi nila kalilimutan Siya.

Hanggang isang araw daw po ay nagpakita ang mahiwagang sugo kay Zakarias habang siya ay nagsusunog ng kamanyang sa kabanal-banalang dako ng Templo. Sa kabila ng kanyang pananampalataya sa Diyos, itong si Zakarias ay hindi makapaniwala sa balita sa kanya ng mahiwagang sugo: magbubuntis si misis! “Kaya ko pa kaya?” siguro natatawang tanong ni Zakarias sa sarili. “Si misis – magbubuntis? E baog kaya s’ya,” pagdududa ni Zakarias. Kaya, ayun po, nagalit ang mahiwagang sugo. “Do you know me?!” mukhang uminit ang ulo ng mahiwagang sugo. Pinipi niya si Zakarias. Hindi raw makapagsasalita ang matanda hanggang hindi natutupad ang ibinalita ng mahiwagang sugo at maisilang ang ipinangakong tanda ng Itinakda – si Juan.

Nang magdalang-tao itong si Elizabeth, hindi raw po siya lumabas nang bahay. Hindi ko po alam kung bakit; baka nahihiya. Kahit po ako mahihiya kung bigla akong magbuntis. Imposible kasi, hindi ba? Baog si Elizabeth pero nagbuntis pa s’ya. Ha?! Ngunit sa halip na biglang tumaas ang kilay at mayabang na ipangalankadan ang lumalaki n’yang tiyan, nanatili siyang mababang-loob at hindi lumantad sa madlang people. Pero wala talagang matago sa madlang people, kaya’t nang mabalitaan daw nilang, sa wakas, ay nanganak na si Elizabeth, awa po ng Diyos, nakigalak naman sila sa mag-asawa. Nandun daw po silang lahat nang tuliin ang bata na siyang paraan din ng pagbibigay-ngalan sa bagong silang. At nang pangangalanan na raw ang sangol kasunod sa pangalan ng kanyang ama, tumutol itong si Elizabeth at sinabi, “No way! Juan ang pangalan ng baby ko.” Kaya sinenyasan daw nila ang pipi’t binging ama para tinanong kung anong pangalan ang gusto niya para sa baby boy nila. Isinulat daw nito sa Hebreo “Yohanan” na ang ibig sabihin pa sa Tagalog ay “Mabait ang Diyos”. Biglang nakapagsalita na ulit si Zakarias at nagpuri sa Diyos.

Napakalaking regalo talaga ni Yohanan o Juan para sa kanyang mga magulang, hindi po ba? Isa s’yang napakalaking sorpresa sa buhay nilang mag-asawa. At dahil siya nga po ang unang tanda ng paglitaw ng Itinakda, napakahalagang regalo niya sa ating lahat. Si Juan ang kabaitan ng Diyos kay Zakarias at Elizabeth, sa kanyang mga kalahi, at sa lahat ng naghihintay sa Itinakdang tagapagpalaya mula sa sumpa ng unang kataksilan.

Ang bait talaga ng Diyos! Ang bait-bait ng Diyos! Sabihin sa sarili: “Ang bait ng Diyos sa akin.” Sabihin sa katabi: “Ang bait ng Diyos sa iyo.” Isigaw nating lahat: “Ang bait-bait mo God!”

Kayo po, mabait ba kayo sa Diyos? Sa tutoo lang, mabait po ba kayo talaga sa Diyos? Kung “oo” ang sagot ninyo, naku, salamat naman po sa Diyos. Kasi marami na ring mga taong hindi mabait sa Diyos e. Kapag tuwing Misa de Gallo lang nangsisimba, mabait ba ‘yun sa Diyos? ‘Yung taong hindi nagdarasal, mabait ba ‘yun sa Diyos? E ‘yun pong hindi nangungumpisal, mabait ba ‘yun talaga sa Diyos? ‘Yung hindi marunong magbalik sa Diyos ng mga biyayang tinatanggap, ‘yung kuripot sa Diyos, ‘yung nililista lahat ng ibinibigay sa Diyos, ‘yung sinusukat lahat ng inaabuloy sa Diyos, mabait ba ‘yun sa Diyos? Ang mga hindi nakikilahok sa buhay ng kanilang parokya at sa buhay ng pangkalahatang Iglesiya, mabait ba ‘yun sa Diyos? Kapag walang pakialam sa paghihirap ng kapwa-tao nila, mabait ba ‘yun sa Diyos? Ang lumalapastangan sa kapwa at sa Inang Kalikasan, mabait ba ‘yun sa Diyos? E ‘yun pong matapobre, sinungaling, pabaya, tiwali, at waldas, mabait ba po talaya iyon sa Diyos? ‘Yung ayaw magpatawad ng kapwa pero hingi nang hingi ng tawad sa Diyos, mabait ba ‘yun sa Diyos? E ‘yun pong tanggap lang nang tanggap ng regalo pero hindi naman namimigay nang regalo, mabait po ba ‘yun sa Diyos?

Ang Pasko ay espesyal na panahon ng pagreregalo kasi ang Diyos mismo ang unang nagbigay ng regalo. Iniregalo po Niya sa ating ang Kanyang Bugtong na Anak. Kayo po, ano ang regalo n’yo sa Diyos? Sa tutoo lang po, wala naman kayong maireregalo sa Diyos na wala Siya, maliban sa isa. Ang puso ninyo.

Surpresahin natin ang Diyos. Gulatin natin Siya. Iregalo natin sa Kanya ang buong puso natin ngayon Pasko. At tularan din po natin Siya sa pamamagitan ng pagbibigayan natin sa isa’t isa. Gulatin din natin ang isa’t isa sa surpresa ng ating pagbibigayan.

Hay…malapit na pong matapos ang kuwento ko. Bilang na ang mga pahina. Medyo nalulungkot na nga po ako e, kasi malamang isang taon ko na namang hindi makakakuwentuhan ang marami sa inyo. Susurpresahin n’yo kaya ako?

MERON AKONG KUWENTO: ANG THEME SONG

Misa de Gallo 7

Lk 1:46-56

Alam ba ninyo ang theme song ni Fr. Caloy (parochial vicar ko po)? Palagay ko po ito kasi kapag may kantahan, hindi po ito mawawala sa repertoire n’ya:

The closer I get to touching you

The closer I get to loving you

Give it a time

Just a little more time

We'll be together

Every little smile

That special smile

The twinkle in your eye

In a little while

Give it a time

Just a little more time

So we can get closer

You and I

E, si Fr. Bobby po – alam ba ninyo ang theme song ng buhay n’ya? Ito po:

Coz there's something in the way you look at me

It's as if my heart knows you're the missing piece

You make me believe that there's nothing in this world I can't be

I never know what you see but there's

Something in the way you look at me

Opo, there’s something po talaga in the way you look at me, lalo na ‘yung mga nakikipag-away pa makaupo lang sa tapat ko tuwing magmi-Misa ako. May balita nga po ako na meron daw dyan, kapag dumating at may nakaupo na sa tapat ko, pinaaalis ang nakaupo at ang rason ay gusto ko raw po kasing doon s’ya nakaupo. Meron pa d’yan, naku po, binabantayan ang mga mata ko at kapag mapadaan ang tingin ko sa kanya nakikipag-“eye-talk”. Hay naku, kayo na po ang maging Fr. Bobby! Biro lang po. Pero bato-bato sa langit ang tamaan huwag magagalit…kasi tutoo naman.

Kayo po ano ang theme song ng buhay n’yo? Theme song po ang tema ng kuwento ko sa inyo ngayong araw na ito.

Hindi ko po maintindihan kung bakit sa noon time show na “Win na Win”, ang mga theme song ng buhay ng mga contestant ay malulungkot lahat. Naku po, bumabaha ng luha sa Dos pagsapit ng alas-dos y media. Siguro, dapat nang palitan ang title ng show nila: sa halip na “Win na Win”, gawing nang “Lose na Lose”. Ang lungkot-lungkot po kasi ng programang ‘yan. Sa apat na main hosts palang, nakakaiyak na e. Kawawa nga po si Pokwang, nasasayang ang talents n’ya; magaling pa naman siyang mag-host. Kaya po kung dati ay tutok kami sa Dos pagdating ng tanghali, ngayon Sieteng Siete na kami: “she-shembot, shembot, she-shembot, shembot, wag kang mapagod.” Natural ang saya nila roon sa Siete. Nakakatuwa sila. Hindi nila kailangang ungkatin ang malungkot na kahapon ng iba para lang may maipalabas sila. “Jump, brother! Jump, brother! Jump, jump, jump! Jump!” – may pagka-religious pa; hindi po ba kanta sa Cursillo ‘yan?

Kung ako po ang sasali sa palarong “Theme song ng Buhay Ko” ng Win na Win, ito po ang sasabihin ko:

“Medyo magulo po ang buhay ko. Hindi ko maintindihan ang lahat ng mga nangyari sa buhay ko. Ako po ay litung-lito. Halos mabaliw na po ako. Kaya ito po ang theme song ng buhay ko:

Pong chuwala (pong chuwalai)
Chi chi ri kong koila
Butse kik (butse kik) ek-ek-ek (ek-ek-ek)
Bo bochichang (bo-bochichang)
Chi chiri kong tong nang
Butse kik (butse kik) ek-ek-ek (ek-ek-ek)

Ang gulo po talaga, hindi ba? Hindi mo maintindihan ang gustong sabihin. Mga letrang pinagsama-sama lang tapos nilapatan ng musika, kanta na.

Ngayong umagang ito, sa pagpapatuloy po ng kuwento ko sa inyo, may kumakanta: si Maria, ang ina ng Itinakda. Ang sabi po ng ibang dalubhasa ng kuwento ko, hindi raw po talaga si Maria ang lumikha ng kantang ito. Sa halip, isinalabi ni Lukas kay Maria ang isang matandang awit ng kanilang lahi. Bagay na bagay daw po kasi kay Maria.

Ganyan ang kanta, hindi ba? May binabagayan. Tingnan po ninyo ang nasa kanan ninyo. Sa palagay ninyo anong kanta ang bagay sa kanya? Bibigyan ko ulit kayo ng kalahating minuto, pakikanta po sa kanya ang kantang bagay sa kanya. Anong kanta ang kinanta ninyo sa katabi n’yo? Bakit? Kasi bagay sa kanya.

Magnificat po ang pamagat ng theme song ng kuwento ko at si Maria nga po ang singer ng kantang ito. Ang ibig sabihin po ng Magnificat sa wikang Latin ay “nagpupuri”. Ang mga unang lyrics po kasi ng kantang ito ay “Magnificat anima mea Dominum” na sa atin pa ay “Ang diwa ko’y nagpupuri sa Panginoon.” Bagay na bagay po talaga kay Maria ang kantang ito. Bakit?

Una, bagay na bagay po kay Maria ang kantang ito dahil sa mga dakilang bagay na ginawa ng Diyos sa kanya. Tama po ang sinasabi ng kanta: tatawagin siyang mapalad ng lahat ng salinlahi sapagkat nilingap siya ng Diyos na Tagapagligtas. Si Maria po mismo ang halimbawa ng inaawit niyang “kinahahabagan ng Diyos ang mga may takot sa Kanya.”

Kayo po, may takot po ba kayo sa Diyos? Meron? Mabuti naman po, kasi, sa panahon natin, maraming tao na ang walang takot sa Diyos, hindi ba? May mga pulitikong gumagamit sa Diyos mapasa-puwesto lang. May mga taong-simbahan din na kung tutuusin ay malaking kahihiyan ng Diyos. May mga artista dyan, makapagpatawa lang, pati ang Diyos binabastos. Sana manumbalik sa lahat ng tao ang tamang pagkatakot sa Diyos.

Ikalawa, bagay na bagay po kay Maria ang kantang ito kasi isa siyang rebolusyonera. Oops, linawin natin itong mabuti. Hindi po ibig sabihin nito na si Maria ay may hawak-hawak na tabak at sumisigaw ng “Sugod, mga kapatid! Ibagsak ang naghaharing uri!” Hindi po ganun ang pagka-rebolusyonera nitong si Maria. Sa tahimik ngunit makapangyarihan at mahiwagang paraan, pinasimulan ng Diyos ang isang kakaibang rebolusyon sa pamamagitan niya: ito ang rebolusyon ng puso. Binabago ng mga bisig ng Diyos mismo ang hindi wastong nakasanayang kaayusan at pagpapahalaga ng mundo na sanhi ng sumpa mula sa kataksilan ng mga una Niyang nilikha. Ang mga may masasamang isip ay pinangangalat Niya, sinisipa ang mga hari sa trono, samantalang itinataas ang mga aba, binubusog ang mga nagugutom at ang mayayaman naman ay pinalalayas nang gutom. Ang kaharian ng Diyos ay kaharian ng mga kabaliktaran: ang nahuhuli ang mauuna. At nagsisimula na ito sa buhay ni Maria. Si Maria ang babaeng tanda hindi lamang ng pagdating ng Itinakda kundi pati na rin ng tiyak na tagumpay Nito. Ito ang nasusulat: matapos Niyang mabatid na ang ulupong ang nagbuyo sa Kanyang mga unang nilikha na Siya ay pagtaksilan, isinumpa ng Diyos ang ulupong at tsaka binitiwan ang dakilang pangako na ang wika, “Papag-aalitin Ko kayong dalawa ng babae, ang iyong lahi at ang kanya. Ang iyong ulo ay kanyang dudurugin, at ang kanyang sakong naman ay iyong aabangan” (Gen 3:15). Ang sakong iyon ay kay Maria at ang lahing iyon ay ang lahi ng Itinakda na sanggol ni Maria.

Kayo po, kanino kayo kampi – kay Maria o sa ulupong? Sa Itinakdang anak ni Maria o sa mga kalahi ng ulupong? Matagal na pong nagsimula ang digmaan. Kaninong laban ang ipapanalo natin?

Ikatlo, bagay na bagay kay Maria ang Magnificat sapagkat ang awit na ito ay awit ng paggunita. Ganyan po kasi itong si Maria, matalas ang alaala. Palibhasa, ang sabi-sabi, tuwing may mahahalagang pangyayari sa buhay niya, pinagbubulay-bulayan daw niya ang mga iyon sa kanyang puso. Kaya rin po hindi siya nakakalimot magpasalamat, lalo na sa Diyos. Hindi po ba, may kasabihan, “Gratitude is the memory of the heart”? Naaalala ni Maria ang pangako ng Diyos, kaya’t nakikita niya ang mga pangyayari sa buhay niya at sa buhay ng Itinakdang nasa sinapupunan pa lang niya bilang pagkilos ng Diyos para tuparin ang Kanyang binitiwang salita. Ito rin po ang dahilan kung bakit ang awit niyang ito ay awit din ng pasasalamat.

Kayo po, madali ba kayong makalimot? Mabilis n’yo bang malimutan kung gaano kabuti ng Diyos sa inyo? Hindi po ‘yan magagamot kahit pa ng Memory Plus. Isa lang ang gamot d’yan: palagiang pagninilay sa galaw ng Diyos sa buhay n’yo.

Ayon sa kuwento ko, pagkatapos daw pong umawit ni Maria, hindi pa s’ya nag-bow. Hindi pa siya tapos sa kanyang performance. Nanatili pa raw siya sa piling ni Elizabeth at dinamayan ito hanggang makapanganak. Mga tatlong buwan pa raw iyon. Hindi ko po alam kung itinuro ni Maria kay Elizabeth ang awit niya, pero napakalinaw mula sa salaysay na ipinaranas ni Maria kay Elizabeth ang kahulugan ng kanyang kanta.

Sana po, gayun din kayo. Huwag lang kayong kanta nang kanta. Dapat maramdaman ng nakikinig sa inyo ang kinakanta ninyo. Kailangan maranasan nila ang mensahe ng awit ninyo. Ang tunay na sukatan ng mahusay na mang-aawit ay sa kakayahan niyang isangkot sa kanyang inaawit ang kanyang mga inaawitan. Ang pag-awit ay hindi lamang pagtatanghal. Ang pag-awit ay paglilingkod pa rin.

Ito po ang theme song ng kuwento ko. Kayo, ano po ang theme song ng buhay n’yo? Paalala lang po, sana talagang bagay sa buhay n’yo ang theme song n’yo.