WAIT LANG?

Ikalabintatlong Linggo sa Karaniwang Panahon

Lk 9:51-62 (1 Hri / Slm 15 / Gal 5:1, 13-18)

Kayo po ba ay nagmamadaling pumunta sa simbahan para sa Misang ito?  Bakit naman po kayo nagmamadali?  Kaya po ba kayo nagmamadaling papuntang simbahan ngayon kasi late na kayo?  O nagmamadali po kayo kasi ayaw ninyong paghintayin ang Panginoon?  Baka naman nagmamadali rin po kayong umalis!

Inaamin ko po, may mga pagkakataong nale-late ako sa Misa.  Bagamat hindi ko naman po sinasadya ang mga pagkakataong iyon, humihingi pa rin ako ng tawad sa inyo.  Ang biro po ng iba, ang pari ay hindi raw nale-late sa Misa.  Hindi naman daw po kasi magsisimula ang Misa kapag wala pa ang pari.  Hmmm…may point!  Pero bad point.  Naaalala ko po si Archbishop Soc, ayaw na ayaw niyang nale-late ang pari sa Misa.  Noong nasa EDSA Shrine pa siya, kapag masyadong late na at wala pa ang paring dapat mag-Misa, si Archbishop Soc na raw po mismo ang nagmi-Misa.  Kapag nale-late ang pari sa Misa, sabi raw ng butihing Arsobispo, pinaghihintay niya hindi lang ang mga taong gustong magsimba; pinaghihintay din niya ni Jesus na gustung-gusto nang mag-Misa pero hindi pa makapag-Misa dahil wala pa siya.  Nakakahiya hindi lang sa mga taong naghihintay; mas lalong nakakahiya sa Panginoon.  Ang Panginoong Jesus ay hindi dapat pinaghihintay.

“Sumunod ka sa Akin,” wika ng Panginoon sa pangalawang taong nasalubong Niya sa Ebanghelyo ngayong araw na ito.  Pero sagot po ng tao sa Kanya, “Panginoon, hayaan po muna ninyo Akong umuwi upang ipalibing ang aking ama.”  Hindi po ito nangangahulugang patay ang tatay ng taong iyon at kasalukuyang nakaburol kaya uuwi muna siya at ililibing ang ama tsaka siya babalik para sundan si Jesus.  Ang “ilibing ang ama” ay isang bukambibig o cliché ng mga Judyo na ang ibig sabihin ay “hintayin munang sumakabilang-buhay ang tatay”.  Samakatuwid, gusto sanang sundan ng taong ito si Jesus pero tsaka na lang kasi buhay pa ang kanyang ama.  Kapag pumanaw na ang tatay niya, susunod na siya kay Jesus.  Sa madaling-sabi, ang tugon ng taong ito sa tawag ng Panginoon ay “Okay.  Wait lang.”  Pero ang wait lang na iyon ay hindi po okay dahil hindi malinaw kung hanggang kailan dapat mag-wait ang Panginoon.

Wait lang?  Bakit nga po ba pati si Lord madalas nating pinagwe-wait?  Bakit kaya nating gawin ito sa Kanya, pero ayaw na ayaw po nating pinagwe-wait tayo ng Panginoon.  Madalas, minamadali natin Siya.  At kapag hindi Niya agad sinasagot o ipinagkakaloob ang ating panalangin, nagtatampo tayo sa Kanya, nagdududa, at ang iba pa nga ay tuluyan nang lumalayo sa Kanya.

Wait lang?  Kelan po natin bibigyan ang Panginoon ng panahong nararapat sa Kanya?  Later, wait lang?  Kelan po natin sasagutin ang panliligaw ng Panginoon?  Kelan po tayo magiging mga aktibong kasapi ng Santa Iglesiya?  Kelan po tayo maglilingkod?  Wait lang, later?  Kelan po natin haharapin ang hamon ng Panginoon?  Kelan po tayo bibitiw sa ating mga kayamanan at ibabahagi ito sa mga gawain ng Panginoon at sa mga dukha?  Wait lang?  Kelan po kaya ihahandog ng ating mga kabataan ang kanilang sarili para sa buhay pagpapari, pagmamadre, pagmi-misyonero?  Ah, wait lang.  Kelan po natin seseryosohin ang ating pagiging Katoliko?  Kelan po natin seseryosohin ang pagsunod sa Panginoon?  Hanggang kailan po kaya natin paghihintayin si Jesus?  “Wait lang” pa rin po ba ang sagot natin sa Kanya?  Hanggang kailan po kaya ang “wait lang” natin

Tutoo po bang marami tayong panahon para sa ibang mga bagay at ibang mga tao pero kakaunti ang panahon natin para sa Panginoon?  Talaga po bang halos hindi na tayo maka-ugaga sa dami at bigat ng ating mga kaabalahan pero huling-huli, kung sakali mang kasali, ang Panginoon sa mga kaabalahan nating ito?  Bakit po kaya kapag ibang tao ang tumawag, magyaya, o humiling sa atin, mabilis pa tayo sa alas cuatro, pero kapag para sa Panginoon ay ayos lang na ipagpabukas natin?

Kung tunay pong minamahal natin ang Panginoon, hindi natin Siya babalewalain.  Hindi natin Siya paghihintayin.  Hindi natin Siya de-dedmahin.  Hindi natin Siya ihuhuli, lagi po natin Siyang uunahin.  Hindi natin Siya pababayaan.  Sa halip, gagawin po natin ang lahat at gagawin natin agad ang para sa Panginoon.  Gagamitin po natin ang kalayaang binabanggit ni San Pablo Apostol sa ikalawang pagbasa, ang kalayaang kaloob daw po sa atin ni Jesukristong Panginoon, para tupdin ang kalooban ng Diyos.

Para saan nga po ba natin ginagamit ang kalayaang kaloob sa atin ni Jesus?  Para kanino nga po ba natin ginagamit ang kalayaang ito?  Pinalaya raw po tayo ng Panginoon, wika ng Apostol, upang manatiling malaya tayo.  Talaga po bang pinagsisikapan nating manatiling malaya?  Suriin po natin ang mga hindi natin pinaghihintay, ang karakarakang sinunundan, ang inuuna natin sa buhay, ang pinagbubuhusan natin ng ating lakas, ang pinaggagamitan natin ng ating kalayaan, at masasagot po natin ang tanong na ito.Tutoo po, napakabigat ng hamon ng Panginoon sa mga nais sumunod sa Kanya.  “May lungga ang asong gubat at may pugad ang ibon, ngunit ang Anak ng Tao’y wala man lamang matuluyan o mapagpahingahan.”  Ito po ang walang patumpik-tumpik na tugon ni Jesus sa unang taong nagsabing susunod sa Kanya sa Ebanghelyo ngayon.  Kung maaari ko pa nga pong idagdag, hindi lang sa walang mapagpahingahan, minsan hindi ka na nga makapagpahinga.  At kapag tumugon ka na ng “oo” sa tawag ni Jesus, bawal po ang lingon nang lingon, gaya ng babala Niya sa ikatlong taong nasalubong Niya at nagsabing susunod din daw sa Kanya pero uuwi muna’t magpapaalam sa kanyang mga kasambahay.  Tulad ni Propeta Eliseo sa unang pagbasa, na kinatay na ang ginagamit niyang hayop sa pag-aararo at pinanggatong ang mga pamatok at mga araro nang sundan niya ang mga yapak ni Propeta Elias, wala na pong balikan sa dati, wala na pong panghihinayang para sa dati, wala na pong pagno-nostalgia sa dati kapag nagsimula ka nang sumunod sa Panginoon.  Napakaradikal.  Napakabigat.  At, opo, maaaring nakasisindak din.  Tunay nga po, hindi makasusunod ang sinuman sa Panginoon nang hindi nagdarasal at nangingilatis.  Kailangang lumuhod.  Kailangang mag-isip.  Siguro, ito rin po ang dahilan ng marami kung bakit madalas ang sagot nila sa Panginoon ay “Wait lang.  Teka muna po, Lord.”  Pero dapat tayong maging makatotohanan na ang “Wait lang” na ito ay hindi alibi lamang para sa pagtangging tumugon sa tawag ng Panginoon.  Si Jesus ay walang-hanggan pero tayo po ay may hangganan, kaya’t ang “Teka muna” natin ay dapat ngang may “Ngayon na”.

Kapatid, baka ngayon ka na po dapat tumugon sa Panginoon.  Baka po ngayon na ang “Ngayon na” ng iyong “Teka muna po, Lord.”  O baka naman po tumanda ka na sa kawe-wait mo lang sa hamon ng Panginoon.  Ano po sa tingin n’yo?  Oops, may narinig po akong sumagot!  Ang sabi n’ya, “Wait lang!"

ANG PAGSUSULIT

IKALABINDALAWANG LINGGO SA KARANIWANG PANAHON

Lk 9:18-24 (Za 12:10-11;13:1 / Slm 62 / Gal 3:26-29)

Ang salitang alagad ay hango sa konsepto ng katagang “mathetes” (maqhthV) na nagmula sa wikang Griyego.  Ang kahulugan po ng mathetes ay “mag-aaral”.  Sa Latin, ito ay “discipulus”, sa Ingles ay “disciple” at “alagad” naman po ito para sa atin.  Sa mga saling ito sa iba’t ibang wika, hindi po nagbabago ang kahulugan: ang isang alagad ay isang mathetes na ang ibig sabihin ay “mag-aaral”.

Lagi pong bahagi ng pag-aaral ang pagsusulit.  Kapag walang pagsusulit, paano po susukatin ang napag-aralan?  Ngunit iba ang nalaman ang pinag-aralan sa naunawaan ang pinag-aralan.  Siempre po, dapat sana naunawaan ang nalaman sa pinag-aralan, hindi ba?  Pero hindi po laging ganun ang pangyayari.  Bagamat hindi natin kayang maunawaan ang anumang hindi natin muna nalalaman, hindi naman po natin laging nauunawaan ang lahat ng ating nalalaman.  Minsan nga po, sila pang mga nakaaalam ang hindi nakauunawa.

Kaya naman po, sa Ebanghelyo natin ngayong araw na ito, parang binigyan ni Jesus ng pagsusulit ang Kanyang mga mathetes, “mga alagad”.  May dalawang bahagi ang pagsusulit at ang una ay may dalawang tanong.

“Sino raw ako ayon sa mga tao?” iyan po ang unang tanong ng pagsusulit.  Tanong po ito tungkol sa nalalaman ng mga alagad.  Alam ba nila ang iniisip-isip ng mga tao tungkol kay Jesus?  Nakikinig ba sila sa kuru-kuro ng mga tao tungkol kay Jesus?  Pinakikiramdaman ba nila ang pulso ng bayan tungkol kay Jesus?  Mulat ba sila sa kung ano ang pagkakakilala ng mga tao kay Jesus?  Dapat po mahalaga ang bagay na ito para sa mga alagad kung talagang mahalaga si Jesus sa kanila.

Tayo po, interesado rin ba tayo kung kilala ng ating kapwa ang tunay na Jesus?  Mas interesado rin po kaya tayo kung hindi lang kilala kundi kinikilala rin ng ating kapwa si Jesus?  May pakialam po kaya tayong malaman ng ating kapwa ang tama tungkol kay Jesus?  Kung may pakialam nga tayo sa ganang ito, ano naman po ang ginagawa nating pakikialam para makilala at kilalanin ng lahat si Jesus?  At sakaling mali ang pagkakakilala ng iba kay Jesus, handa po ba tayong iwasto ang kanilang pagkakakilala sa Kanya?  May malasakit at pakikisangkot po ba tayo sa gawaing misyonaryo ng Santa Iglesiya?  Kung tunay nga po nating minamahal si Jesus, ninanais nating mahalin din Siya ng lahat ng tao.  Kung talagang mahalaga nga si Jesus para sa atin, mahalaga po dapat ang mga bagay na ito para sa atin.

Subalit hindi pa tapos ang pagsusulit.  Ibinaling po ni Jesus sa Kanyang mga alagad ang pakay ng ikalawang tanong ng unang bahagi ng pagsusulit.  “Kayo naman, ano ang sabi ninyo?” tanong ni Jesus sa kanila.  Kung ang unang tanong ay tungkol sa kaalaman ng iba tungkol kay Jesus, ito naman pong ikalawa ay tungkol sa pagkaunawa ng mga alagad Niya sa Kanya.  Matagal na rin naman po nilang kasa-kasama si Jesus kung kaya’t hindi na kailangan pang itanong kung kilala nila Siya.  Ang mas mahalagang tanong ay kung nauunawaan nga ba nila Siya.  “Ang Mesiyas ng Diyos!” sagot po ni Simon Pedro.

Sa oral exams na ito, si Simon Pedro, ang kinikilalang pinuno ng mga alagad ni Jesus ang naitalang sumagot.  Mas mataas ang katungkulan, dapat mas nauunawaan ang Panginoon.  Ang pagkaunawa ni Simon Pedro ay nagpapahiwatig na hindi lamang niya kilala si Jesus kundi kinikilala rin niya Siya: si Jesus ang Mesiyas, ang Kristo, ng Diyos.  Mas mabigat ang pananagutan sa paglilingkod, kailangan mas kumikilala sa pagka-Panginoon ni Jesus.  Sana po ganito nga lagi ang mga namumuno’t naglilingkod sa kawan ni Jesus, layko at inordinahan.

Nauunawaan ba natin talaga si Jesus?  Kinikilala nga po ba natin Siya talaga?  Paano natin maipakikilala si Jesus sa iba kung tayo po mismo ay hindi nakauunawa sa Kanya?  Paano po natin maipauunawa si Jesus sa iba kung hindi naman natin kinikilala kung sino Siya sa ating buhay.

May mga pagkakataon din pong magaling tayong mag-ulat tungkol sa palagay ng iba tungkol kay Jesus, subalit mahusay rin po kaya tayong sumagot sa tanong kung sino si Jesus para sa atin?  Tumpak naman po kaya ang sagot natin?  Wagas ba ang sagot natin?

Madali pong makita ang unang bahagi ng pagsusulit sa Ebanghelyo ngayong araw na ito.  Binubuo po kasi sila ng dalawang katanungan: “Sino raw Ako ayon sa mga tao” at “Kayo naman, ano ang sabi ninyo”.  Subalit may ikalawang bahagi ang pagsusulit.  Sa unang tingin parang mahirap pong makita agad dahil wala po ito sa anyong patanong.

“At sinabi pa Niya sa kanila,” patuloy ni San Lukas sa Ebanghelyong binasa para sa Linggong ito, “’Ang Anak ng Tao’y dapat magbata ng maraming hirap.  Itatakwil Siya ng matatanda ng bayan, ng mga punong saserdote, at ng mga eskriba.  Ipapapatay nila Siya, ngunit sa ikatlong araw ay magmuling mabubugay.’”  Pagkatapos, bumaling daw si Jesus sa lahat – ibig sabihi’y para sa lahat nga ang susunod na sasabihin Niya – at winika, “Kung ibig ninumang sumunod sa Akin, limutin niya ang ukol sa kanyang sarili, pasanin araw-araw ang kanyang krus, at sumunod sa Akin.  Ang naghahangad magligtas ng kanyang buhay ay siyang mawawalan nito; ngunit ang mag-alay ng kanyang buhay alang-alang sa Akin ay siyang magkakamit noon.”

Ito po ang ikalawang bahagi ng pagsusulit para sa lahat ng mga alagad ni Jesus noon, ngayon, at sa lahat ng panahon.  Hindi po binibigkas ng mga labi ni sinusulat ng mga kamay bagkus ay isinasabuhay ang sagot sa hamong ito.  Matapos ituro ang uri ng Kanyang pagka-Mesiyas – pagka-Mesiyas na kulay dugo pero maningning pa rin sa kaluwalhatian – ang tanong ni Jesus sa lahat ay ito: “Ibig mo bang sumunod sa Akin?  Nais mo ba talagang maging alagad Ko?”  At kung ang sagot sa mga tanong na ito ay “oo”, malinaw ang hamon: limutin ang sarili, pasanin ang krus araw-araw, at sundan si Jesus.  Hindi po sapat ang malaman at maunawaan si Jesus.  Hindi po sapat ang makilala at kilalanin si Jesus.  Tularan din natin Siya!  At sa pamamagitan po ng pagtulad kay Jesus natin Siya maipakikilala sa ating kapwa.

Ang pagtulad sa guro ang tugatog ng kasiyahan ng alagad.  The ultimate joy of any disciple is to become like his master.  Ang rurok na kagalakan ng sinumang alagad ay ang matulad siya sa kanyang panginoon.  Matatagpuan po natin sa pagtulad natin kay Jesus ang kasukdulan ng ating kaligayahan.  Subalit ang pagtulad na ito kay Jesus ay hindi laging madali.  Dumaraan po ito sa mga paghihirap alang-alang kay Jesus at mga mumunting kamatayan kaisa rin Niya.  Katulad ni Jesus, na paunang inilalarawan ni Propeta Zakarias sa ating unang pagbasa ngayong araw na ito, maraming beses mistula po tayong sinibat.  Hindi po miminsang kinakailangang bitiwan natin ang sarili nating buhay at masaid sa lahat upang magmuli tayong buhayin ni Jesus at, wika pa San Pablo Apostol sa ikalawang pagbasa natin ngayon, makapanahan sa atin mismo si Jesus.  Ito nga po ang hinihingi sa atin ng ating pagiging mga alagad ni Jesus.  Ito ang panukat kung gaano nga ba kawagas ang ating pagiging mga alagad ni Jesus.

Tumitigil ang lahat kapag may laban si Manny Pacquio.  Noong Game 7 ng San Antonio Spurs at Miami Heat, tumigil din ang lahat.  Sana tumigil din tayo kapag tinatanong tayo ni Jesus.  Sino raw ako sabi ng mga tao?  Ikaw naman, ano ang sabi mo?  Ibig mo bang sumunod sa Akin?  Sa Banal na Misang ito, hilingin po natin ang biyayang ipanalo ang labang ito.  Sana, maipasa natin ang pagsusulit na ito ng ating pagiging tunay na mga alagad ni Jesukristo.

KITA MO BA SIYA?

Ikalabing-isang Linggo sa Karaniwang Panahon

Lk 7:36-8:3 (2 Sam 12:7-10, 13 / Slm 31 / Gal 2:16, 19-21)

Madalas po nating matagpuan si Jesus na malapit sa hapag.  Kitang-kita po ito sa Ebanghelyo ayon kay San Lukas.  Bakit nga ba palaging nasa kainan si Jesus?  Dahil po ba palaging gutom si Jesus?  Opo.  Palaging gutom si Jesus pero hindi sa pagkain kundi sa pakikipag-kapwa.  At ang hapag ay likas na lugar ng pakikipag-kapwa.  Kaya naman po, sa buong ministeryo ni Jesus, lagi Niyang ginagamit ang salu-salo para hamunin ang mga tao sa pamamagitan ng Kanyang pangaral at bigyang-kaginhawahan ang iba sa pamamagitan ng Kanyang pagpapagaling.  Sa hapag, higit pa po sa pagkain ang ibinabahagi ni Jesus sa Kanyang mga kasalo.  Ang sarili Niya mismo ang Kanyang ibinibigay sa kanila.  At sa pagbabahagi Niya ng Kanyang sarili, Siya ay sanhi ng hidwaan para sa ilan at mabuting balita naman para sa iba.

Tulad po sa Ebanghelyo ngayong araw na ito.  Talaga naman kung punahin ng Kanyang mga kritiko itong si Jesus dahil po sa ugali Niyang pakikisalo sa hapag ng mga makasalanan.  Sa hanay ng mga kritiko Niya, ang mga Pariseo ang unang-una sa lahat.  Asar na asar sila sa hayagang pakikisalamuha ni Jesus sa mga makasalanan.  Paano naman po, mga Pariseo nga sila at ang ibig sabihin ng salitang Pariseo ay “ang mga ibinukod”.  Kanino po sila ibinukod, inilayo, inihiwalay?  Sa mga makasalanan.  Eh sino naman po ang nagbukod sa kanila?  Eh di sila rin po.  Hindi naman kasi ganun ang Diyos.  Sa mata ng Diyos lahat tayo aAsar na asar sila sa hayagang pakikisalamuha ni Jesus sa mga makasalanan.  Paano naman po, mga Pariseo nga sila at ang ibig sabihin ng salitang Pariseo ay “ang mga ibinukod”.  Kanino po sila ibinukod, inilayo, inihiwalay?  Sa mga makasalanan.  Eh sino naman po ang nagbukod sa kanila?  Eh di sila rin po.  Hindi naman kasi ganun ang Diyos.

Sa mata ng Diyos lahat po tayo ay makasalanan ngunit iniibig Niya.  Kinamumuhian ng Diyos ang kasalanan subalit hindi ang makasalanan.  Pero ang mga Pariseo, muhing-muhi sila sa kasalanan at diring-diri sila sa mga makasalanan.  Maingat na maingat po silang huwag madikit sa mga makasalanan o makipag-usap sa kanila o umupong kasama nila sa hapag.  Kitang-kita naman po natin, ibang-iba sa kanila si Jesus!

Pagdating sa kainan, si Jesus ay walang pinipiling makasalo.  Walang masamang tinapay kay Jesus; Siya mismo ang tinapay para sa lahat.  Hindi muna hinihingi ni Jesus ang pagbabalik-loob ng mga makasalanan bago Siya makisalo sa kanila; sa halip pa nga po, ang pagsasalo sa hapag ang ginagamit ni Jesus upang makapakipagkapwa sa Kanya ang mga makasalanan.  Sa paligid ng hapag, binubusog ni Jesus ang mga makasalanan ng tunay nilang halaga para sa Diyos at pinapawi Niya ang kanilang pagkauhaw sa kapatawaran at pagmamahal.  Para kay Jesus, ang salu-salo ay laging pagkakataon para sa pagbabalik-loob at pagpapanibago.  Ganito rin po ba ang salu-salo sa bahay ninyo?  Sana ganito rin ang salu-salo natin sa simbahang ito.

Sa kultura ni Jesus, ang kulturang Judyo, may tatlong kaugaliang tanda ng pagtanggap sa panauhin: ang halik ng pagbati ng may-ari ng bahay sa panauhin; ang pagpapahid ng langis sa ulo ng panauhin; at ang paghuhugas ng mga paa ng panauhin.  Ang halik ng pagbati ay tanda po ng pagtanggap ng may-ari ng bahay at ng panauhin sa isa’t isa.  Ang pagpapahid naman ng langis sa ulo ng panauhin ay tanda ng pagkasagrado ng panauhin samantalang nasa pangangalaga ng may-ari ng bahay.  At tanda naman po ng paglilingkod ang paghuhugas sa maaalikabok na paa ng panauhin.  Kapag naisagawa na ang tatlong kaugaliang tanda na ito, malinaw na tinatanggap nga ang panauhin at tsaka pa lamang ito dudulog sa hapag ng salu-salo.

Pero, sa kung anumang kadahilanan, ang tatlong kaugaliang tandang ito ay hindi ginawa ng Pariseong nag-anyaya kay Jesus sa salu-salo sa kanyang bahay.  Bakit po kaya?  Huwag na po tayong magtaka.  Hindi ba “ang mga ibinukod” nga ang mga Pariseo?  At Pariseo ang nag-imbita kay Jesus.  Imposibleng hindi alam ng Pariseong ito na nakikisalamuha itong si Jesus sa mga makasalanan kung kaya’t marumi si Jesus para sa kanya.  At hinding-hindi niya hahawakan si Jesus nang hindi siya marumihan.  Pero kung gayon, nakapagtatakang inimbitahan pa niya si Jesus.  Bakit po kaya ulit?  Siguro, katulad din po ng nangyayari ngayon, kapag naimbitahan mo sa bahay mo ang isang sikat na tao, aba, pakiramdam mo, angat na angat ka sa lahat.  At sikat po si Jesus.

Bagamat pinagkaitan ng tatlong kaugaliang tanda ng pagtanggap, dumulog si Jesus sa hapag ng Pariseo.  Nang magkagayon, ang hindi ginawa ng Pariseong nag-imbita kay Jesus ay tinupad po ng isang babaeng may masamang repustasyon daw sa bayang yaon – isang babaeng makasalanan, malamang isang prostitute.  Handang-handa siyang dumating para ibigay ang hospitalidad na hindi ibinigay ng Pariseo kay Jesus.  Ngunit kakaiba po ang kanyang mga gamit at paraan.  Ang kanyang mga luha ang pinanghugas niya sa mga paa ni Jesus.  Ang tuwalyang pinampunas ay ang kanyang buhok.  Hinagkan ang mga paa ni Jesus at pinahiran hindi lamang ng langis kundi ng pabango.  Wala siyang imik, malamang hikbi lang.  Sapat na ang pahiwatig ng kanyang kilos, hindi na niya kailangang magsalita pa.  Nagpakita siya ng malaking pag-ibig sa Panginoon.

“Hay naku,” sabi ng Pariseo, “kung talagang propeta itong si Jesus, di dapat sana’y alam Niya kung anong klaseng babae itong lumalamas sa Kanya!”  Pero maingat ang Pariseong ito kaya’t sinabi niya ito sa sarili n’ya lang.  Sobrang ingat, ni hindi niya binuksan ang kanyang bibig; naglaro lang sa isip niya ang pamumunang ito kay Jesus.

Subalit batid ni Jesus ang lahat.  “Simon,” tanong Niya sa Pariseo, “kita mo ang babaeng ito?”  Iyan!  Iyan nga po ang problema ng Pariseong ito.  Hindi niya kita ang babaeng nasa harapan nila ni Jesus.  Ang nakikita lamang niya ay masamang reputasyon, babaeng makasalanan, karumihang nakakahawa.  Hindi po bulag si Jesus sa nakikitang ito ng Pariseo, pero kitang-kita ni Jesus ang buong katotohanan.  Ang Pariseo ang bulag sa kabuuan ng katotohanan ng babaeng yaon sapagkat pinili niyang tingnan lamang ang gusto niyang tingnan sa babaeng iyon.

Sana po makita natin ang aral na hindi makita-kita ng Pariseo sa Ebanghelyo ngayong araw na ito: hindi porke tutoo ang isa o ilang bagay nangangahulugan nang iyon na ang buong katotohanan.  Ni hindi nga po natin alam ang buong kuwento pero kung i-tsismis natin ay parang tayo mismo ang sumulat ng kuwento.  Tunay po, masakit ang buong katotohanan subalit kailangan ba talaga nating hatawin ang iba sa kakaunting meron tayo nito?  Nakakalungkot, maaari nating gamitin ang isang katotohanan tungkol sa ating kapwa para tuyain at wasakin sila.  Kapag ginagamit po natin ang munting katotohanan tungkol sa ating kapwa para magmukhang basahan sila tayo mismo ang bumabali sa mas malaking katotohanang perlas sila sa mata ng Diyos.  May mga paraan po ng paggamit sa katotohanan para sirain ang katotohanan mismo.  At may napakalaking kaibahan ang pagsasabi ng katotohanan at ang pagsasabi ng katotohanan nang may pagmamahal.  Si Simong Pariseo – at ang mga makabagong Pariseong tulad niya – nakita niya ang mapangwasak na katotohanan at ginawa niyang sandata iyon laban sa kapwa niya.

Mula kay Simong Pariseo walang tinanggap si Jesus na halik, pagpapahid ng langis, at paghuhugas ng paa.  Pinakain nga niya si Jesus sa kanyang hapag pero wala pa rin siyang ibinigay kay Jesus.  Subalit mula sa babaeng makasalanan tinanggap ni Jesus ang pagmamahal na itinatanda ng halik, pagpapahid, at paghuhugas.

Nakapagtataka, siyang ikinulong ng kanyang kapwa sa kanyang pagkamakasalanan ang siya pang malaya magpakita at magpadama ng kanyang pagmamahal.  Bakit?  Sabi po ni Jesus, dahil daw po naranasan niya ang kapatawaran.  At mas malaki ang pinatawad, mas malaki raw pong magmahal.  Tayo po kaya?  Kung sasabihin po nating maliit lang ang pinatawad sa atin ng Panginoon, nagsisinungaling tayo.  Baka kaya maliit din po tayong magmahal.

SET THEM UP A DATE!

Tenth Sunday in Ordinary Time

Lk 7:11-17 (1 Kgs 17:17-24 / Ps 30 / Gal 1:11-19)

The Word of God is ever alive and always life-giving, but there is no escaping from the stench of death in the readings today.  Death is everywhere!

In the first reading, the sickness of the son of a widow from Zarephath proved to be fatal.  He was all she had, but even he was taken from the widow.  Both son and mother could have died from starvation, for a severe famine hit their land.  But a more ruthless blow struck her heart: she, already a widow, lost her son as well.  Having buried her husband, she soon had to prepare the burial of her son.

But she was already burying him in the Gospel today.  Another widow, another son.  Another mother, another dead son.  No more preparations, already a procession.  Was she dragging her feet in that parade that she certainly knew would lead to her son’s grave?  She had no words to say, only tears to weep.  Her support group was large, said the evangelist Luke, and yet she seemed to be oblivious of the crowd.

In the darkness was where he was, so said Saul-now-Paul in the second reading today.  He was blinded by his zeal for Judaism and thought that the disciples of Jesus were enemies of God.  And so, relentless, we pursued the followers of Jesus; merciless, he approved of their murder.  No wonder, when Jesus, the Light of the world, revealed Himself to him on the road to Damascus, he fell from his horse seeing the Light but had to be helped to his feet already blind.  Paul was Saul blinded by his zeal.  Saul is now Paul given a new sight, a new life, by the Lord.

The first reading and the Gospel point to the biological death of the sons of two widows while the second reading refers to the spiritual death of Paul.  The stench of death pervades the readings today but the God’s Word overpowers it with the scent of life.

Elijah was God’s prophet, His spokesperson, a servant of God’s Word.  The Creator of all the living heard his prayer and brought the widow’s son back to life.  He was God’s messenger of the word of life to the mother and son of Zarephath.

Paul, spiritually dead prior to his Damascus experience, was living in darkness.  The Word of God was revealed to him, not only calling him out of the darkness of his former tomb but choosing him to be the fearless and tireless preacher of the Word of Life.  For all times, he stands as a shining example that no one is a hopeless case for God.  Indeed, saints have pasts and sinners have a future.

The other widow in the readings today met Life Himself in a city called Nain.  At the sight of death and despair, this very Life Himself could not but be moved.  He met death and the dead lived again.

We may be alive and kicking now.  We may be breathing in and out now.  We may be physically and biologically living.  But we, too, may be reeking with the stench of death.  What is it that is already dead in us?  What is it in our life that is undeniably dying?  Shall we bury it?  Or should we rather have it enlightened by the Word of God?  Should we despair?  Or shall we keep faith in the Word of Life instead?

Jesus is the Word of God.  He is the Word of Life.  Jesus is life Himself.  This is what we celebrate in every Eucharist.  He is whom we receive as our nourishment in every Holy Mass.  Jesus is our Life.

Jesus is moved when He sees our mourning.  If only we really spend time to pause, be quiet, and reflect on our lives, we cannot miss noticing the times when Jesus steps forward, touches our “coffin”, and says, “My child, I tell you, arise!”  Jesus is God who allows Himself to be moved by what we are going through.  In Jesus, we experience the God who permits to be touched by us.

The Lord is moved by our life circumstances and we have been touched by the life-giving love of the Lord.  The same life-giving love urges us to make our love life-giving, too.  Caritas Christi urget nos! (2 Cor 5:14)  The Lord is always moved by what happens to us.  Let us then allow ourselves to be moved by the Lord, too, so that what happens to our brethren may move us.

As it is in the Gospel today, may people – especially those who are dying and despairing – recognize through our life-giving love that God continues to visit His people.  Let us be prophets of life, for there are still many widows of Zarephath in our days.  Let us be revelations of God, for there remains a Saul waiting to be a Paul in some dark corner of this world.  Let us always strive to be like Jesus, for countless widows are yet leading their son’s funeral procession.

Life has met death in us.  Jesus raised us up.  Let life meet death in others.  May we set them up a date!