INSECURED KA BA?

Ikadalawampu’t Anim na Linggo sa Karaniwang Panahon

Mk 9:38-43, 45, 47-48 (Blg 11:25-29 / Slm 18 / Snt 5:1-6)

Bago ko isulat ang homiliyang ito, isip ako nang isip kung ano ang Tagalog ng “insecurity”.  Kadalasan kasi isinasalin natin sa Tagalog ang “insecurity” bilang “kahinaang-loob”.  Pero, sa tingin ko po, hindi ito eksakto dahil ang “insecurity” na nasa isip ko ay yaong kapag nai-insecure ka dahil may ibang kasali pero para sa iyo dapat puwera sila.  Hindi naman iyon selos.  Hindi rin naman inggit.  Ano po ba?  Ano nga po ba sa Tagalog ang ganitong uri ng insecurity?

Kataka-taka, wala tayong salin sa katagang “insecurity”.  Sa halip, ang sinasabi natin ay “Nakaka-insecure ka naman” o kaya “Insecured ka sa akin, ano?” o kaya “Huwag ka ngang mai-insecure sa kanya.”  Ang katotohanang ginagamit natin ang salitang “insecurity” sa pag-uusap-usap natin kahit wala tayong tuwirang salin nito sa ating lenguahe ay nagpapahiwatig na hindi porke wala tayong salita para sa karanasang ito ay hindi natin ito nararanasan.  Sakit nating lahat ang insecurity.  Sa iba’t ibang anyo at iba’t ibang antas at iba’t ibang panahon at sa iba’t ibang tao o kahit pa bagay, lugar, pangyayari, at, nakakatawa, baka pati hayop, may insecurity tayo.  Pakitanong n’yo nga sa katabi n’yo: “Anong insecurities mo sa buhay?”  Kapag sumagot ng “Wala.  Wala akong insecurities, ano?” malamang iyan po ang insecurity n’yan: insecured siyang malaman mo ang insecurity n’ya.

Nakakalungkot po kasi kahit pa simbahan ay apektado ng insecurity.  Huwag na po tayo lumayo, huwag na lang natin pag-usapan ang relasyon ng Iglesiya Katolika sa ibang mga relihiyon.  Tingnan na lang natin ang mga sarili natin – tayong mga tinaguriang taong-simbahan, tayong mga makakapanalig, tayong mga magkakamanggagawa sa ubasan ng Panginoon, tayong magkakaparokya.  Hindi ba tutoong paminsan-minsan ay lumalabas ang insecurity natin sa isa’t isa?  At dahil parang lason ang insecurity, nakamamatay ito.  May pumapatay nga dahil sa insecurity eh.

Layko, madre, pari, kahit obispo – walang exempted, may mga insecurities sa buhay.  Parokya, kumbento, rectory, diyosesis – matatagpuan din doon ang samu’t saring insecurities kasi meron din doong mga taong insecured.  Kaya may mga close (o closed) circles, mga cliques, mga sila-sila pero meron din namang tayo-tayo o kami-kami lang, may mga kasali at may mga etsepuwera sa grupo.  Masakit, mahirap tanggapin, nakakalungkot, pero bahagi ito ng katotohanan maging ng Santa Iglesiya sa kanyang paglalakbay dito sa lupa.

Pero hindi naman nakapagtataka na maging sa loob ng simbahan ay may mga taong insecured.  Bukod sa bahagi na ng kahinaan ng tao ang pagkakaroon ng insecurities, maging sa Bibliya kasi ay may mga kuwentong naglalantad ng insecurities ng ilang mahahalagang tauhan sa kasaysayan ng kaligtasan.  Gaya halimbawa ni Joshua sa unang pagbasa ngayong araw na ito.

Tinawag ang pitumpu’t dalawang matatanda para bahaginan ng espiritu ng Panginoon katulad ng tinanggap ni Moises, ngunit ang dalawa – sina Eldad at Medad – ay pasaway; hindi raw sila sumama.  Gayunpaman, ayon sa kuwento ng unang pagbasa, sina Eldad at Medad, na hindi naman pisikal na kasama ng pitumpo, ay binahaginan din ng espiritu ng Panginoon.  Nasaksihan ng isang binata ang kanilang pagpapahayag at isinumbong sila nito kay Moises.  “Sawayin ninyo sila!” agad na payo kay Moises ng kanang-kamay niyang si Joshua, anak ni Nun.

Bakit gusto ni Joshua na sawayin ni Moises sina Eldad at Medad?  Aba, absent sila nang ipamahagi ang espiritu ng Panginoon!  Hindi sila sumama sa pitumpo.  Bakit kaya hindi sila sumama?  Hindi natin alam.  Puwede nating hulaan, pero ang mahalaga kahit absent sila ay pinagkalooban din sila ng espiritu ng Panginoon.  Binigyan din sila ng kapangyarihang magpahayag sa ngalan ng Panginoon.  At ayos lang ‘yun kay Moises.  Sa katunayan, ayos na ayos: “Mas gusto ko ngang maging propeta ang lahat ng Israelita” sinabi ni Moises, “at mapuspos ng espiritu ng Panginoon.”  Oo nga naman, kung nais ng Panginoong ipagkaloob din kina Eldad at Medad ang Kanyang espiritu kahit hindi sila sumama sa pitumpo, ano namang masama roon?  Kabawasan ba iyon sa espiritung tinanggap ng pitumpo?  “Nangangamba ka bang ako’y mababawasan ng karangalan?” tanong ni Moises kay Joshua.  Pero para kay Joshua, dapat sawayin ang dalawang matandang iyon.  Bakit kaya?  Kayo po ang sumagot dahil alam kong minsan may pagka-Joshua rin tayo, hindi ba?

Pareho ba tayo ng insecurity ni Joshua o ang insecurity natin ay yaong binabanggit ni Santiago Apostol sa ikalawang pagbasa: ang kawalan ng mga bagay na materyal.  Subalit ang mga kayamanan daw natin, ayon sa Apostol, ay bulok na; ang ating mga damit ay kinain na ng tanga, pati na ang ating ginto at pilak ay kinalawang na.  Anupa’t sa sobrang insecurity nating mabawasan ng kahit kaunti man lang ang anumang mayroon tayo, pinagmamalabisan na tuloy natin ang mga taong pinakikinabangan natin.  Nakakapangilabot ang pahayag na ito ni Apostol Santiago: “Sumisigaw laban sa inyo ang upa na hindi ninyo ibinigay sa mga gumagapas sa inyong bukirin.  Umabot sa langit, sa pandinig ng Panginoong Makapangyarihan sa lahat, ang mga hinaing ng mga mang-aani na inyong inapi!”

Basta seguridad ang pinag-usapan, gagawin natin ang lahat para mapasaatin o para huwag mawala sa atin.  Nakakatakot makita ang puwede nating gawin kapag insecured tayo, lalo na kapag tadtad tayo ng insecurities sa buhay.

Pati mga apostol hindi rin pala exempted sa insecurity.  Nang makita raw nila ang isang taong hindi nila kasamahan pero nagpapalayas ng demonyo sa pamamagitan ng pangalan ni Jesus, pinagbawalan nila siya, sabi sa ebanghelyo ngayon.  Ang kapuna-puna pa, ni hindi na nila kinunsulta muna ang may-ari ng pangalan, si Jesus.  Sa pagbasa sa ebanghelyo, may impresyon kang basta-basta na lang nila sinuway ang taong iyon.  Mabuti naman at sinabi ni Juan ang tutoong dahilan ng kanilang ginawa:“…sapagkat hindi natin siya kasamahan.”

Magandang alalahanin sa puntong ito na itong sina Juan at mga kasamang alagad mismo ay itinuturing ding mga taong-labas o outsiders ng kanilang sariling lipunan.  Kung anong husga sa kanila ng mundo ay siya rin namang husga nila sa kapwa-tao.  Anong karapatan nilang umasang tanggapin at ituring nang mabuti gayong pinagbabawalan nila ang iba sa paggawa ng mabuti dahil lamang sa hindi nila siya kabarkada?  Sa mundong inaasahan nilang kikilala at tatanggap sa kanila sa ngalan ni Jesus, hinihiling ni Jesus sa mga alagad na ipagkaloob din ang gayong kabutihan sa iba.  Hindi banta kay Jesus ang kabutihan ng mga wala sa hanay ng Kanyang mga hinirang.  Kung ang masidhing kaabalahan ni Jesus ay ang kabutihan ng lahat, kahit sinong nagsasagawa ng gawain ng Diyos ay kaibigan, kapatid, kakampi, kasangga, kamanggagawa.  Para kay Jesus, basta paggawa ng kabutihan, kahit sino puwede!

Parang huli na kasi pinagbawalan na nga nila Juan ang taong hindi nila kasamahan pero nagpapalayas ng demonyo sa ngalan ni Jesus; gayunpaman, sinabi pa rin ni Jesus, “Huwag ninyo siyang pagbawalan….”  Kung huli na nga para sa Labindalawa, sa atin hindi pa.  Baka kasi may pinagbabawalan din tayo, pinipigilan, sinasaway, hinahadlangan, o minamaliit, sinisiraan, at baka pinagbabantaan sa paggawa ng mabuti dahil lamang sa hindi natin siya “feel”, hindi natin siya ka-uri, hindi natin siya kabarkada, hindi natin siya “type”.  Parang sinasabi rin ni Jesus sa atin: Huwag ninyo siyang ganyanin…”sapagkat ang hindi laban sa atin ay panig sa atin.”  Dapat kaibigan ang turing natin sa lahat ng mga gumagawa ng tunay na kabutihan kahit pa hindi natin sila kasamahan.  Kakampi sila, hindi kalaban.  Kamanggagawa sa ubasan ng Panginoon, hindi karibal sa posisyon o karangalan.

Eh ano ba ang tunay na kaaway natin?  Ano nga ba ang tutoong kalaban natin?  Itinuturo rin sa atin ng ebanghelyo ngayong Linggong ito na ang talagang dapat nating sawayin o pagbawalan ay yaong mga nagdadala sa mga tao sa kasamaan.  Ang mga ito ay maaaring mga tao o mga aspeto sa buhay natin mismo.  May pagkamarahas pa nga ang pahayag ni Jesus tungkol sa mga taong ganito: “Mabuti pa sa isang tao ang siya’y bitinan ng isang malaking gilingang-bato sa leeg at itapon sa dagat kaysa maging sanhi ng pagkakasala….”  At kung aspeto naman ng buhay natin ang hadlang sa atin tungo sa tunay na seguridad ng kabutihan, napakaradikal din ng payo ni Jesus: “Kung ang kamay mo ang nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, putulin mo!  Mabuti pa ang mapunta ka sa langit nang putol ang isang kamay kaysa may dalawang kamay na mahulog ka sa impiyerno, sa apoy na hindi mamamatay.  Kung ang mga paa mo ang nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, putulin mo!  Mabuti pa ang mapunta ka sa langit nang putol ang isang paa kaysa may dalawang paa na mahulog ka sa impiyerno.  At   kung ang mata mo ang nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, dukitin mo!  Mabuti pa ang pumasok ka sa kaharian ng Diyos nang bulag ang isang mata kaysa may dalawang mata na mahulog ka sa impiyerno.  Doo’y hindi mamamatay ang mga uod na kumakain sa kanila, at hindi mamamatay ang apoy.”  Nakakatakot, hindi ba?

Pero hindi naman po pakay ng ebanghelyo na takutin tayo.  Mas lalo rin naman pong hindi nito inaasahang gagawin nating literal ang pagtatali ng gilingang-bato sa leeg at pagtapon sa dagat ng taong sanhi ng pagkakasala o ang pagputol ng kamay at paa at pagdukit sa ating mata kung ito ang mga nagdadala sa atin sa kasalanan.  Sa halip, pag-isipan nating mabuti: Sa dinami-rami ng ating mga insecurity sa buhay, nai-insecure rin ba tayo na hindi makapasok sa langit nang gayun na lamang at gagawin natin ang lahat – iiwan ang masasamang kaibigan, tatalikuran ang masasamang nakaugalian, babaguhin ang paraan ng pag-iisip kahit pa mag-aral muling mag-isip – mapabilang lamang tayo sa kaharian ng langit?  Eh kung anu-ano ang mga insecurity ng mga tao sa ating panahon, pero balewala sa kanila kahit buhay pa sila ay sinusunog na ang kaluluwa nila sa impiyerno.

Kung paaanong mahalagang makita at tanggapin ang ating kani-kaniyang insecurities sa buhay, importante ring matukoy natin at mapanindigan ang natatanging pinagmumulan ng ating tunay na seguridad.  Pagiging kasapi ba sa isang samahan?  Kayamanang materyal ba?  Kapangyarihan ba sa ibabaw ng iba?  O si Jesus?  Kung si Jesus, hindi ka nag-iisa riyan, marami tayo riyan.  At huwag kang ma-insecure, puwede ba?

SAPAT NANG KADAKILAAN

Ikadalawampu’t Limang Linggo sa Karaniwang Panahon

Mk 9:30-37 (Kar 2:12, 17-20 / Slm 53 / Snt 3: 16-4:3)

Huwag po tayong magkamali, huwag malito.  Sa Mt 18:3 nasusulat, “At winika Niya, ‘Tunay Kong sinasabi sa inyo na maliban kung kayo ay magbalik-loob at maging tulad ng maliliit na bata hinding hindi kayo makapapasok sa kaharian ng langit.”  Ngunit ang ating ebanghelyo ngayong araw na ito ay mula kay San Marko at hindi kay San Mateo.  Parang pareho ang inilalahad ng dalawang ebanghelistang ito, lalo na’t pareho nilang sinasabi na bago nangusap si Jesus nang ganito ay kinuha Niya ang isang maliit na bata at pinatayo sa harapan ng mga alagad, pero magkaiba po ang diwa ng pahayag.  Ang sabi sa ebanghelyo natin ngayong araw na ito na mula sa Mk 9:30-37 ay ito: “Ang sinumang tumanggap sa isang maliit na batang tulad nito alang-alang sa Akin ay tumatanggap sa Akin; at ang sinumang tumanggap sa Akin – hindi Ako ang kanyang tinatanggap kundi ang nagsugo sa Akin.”  Magkaibang-magkaiba po, hindi ba?  Kay San Mateo, dapat daw tayong magbalik-loob at tumulad sa maliliit na bata, samantalang kay San Marko, ang pagtanggap daw natin sa isang tulad ng maliit na bata ay pagtanggap natin kay Jesus.  Sa una ay pagtulad sa bata; pagtanggap sa bata naman ang ikalawa.  Ang ating ebanghelyo ngayong Linggong ito ay tungkol po sa ikalawa.

Basta bata maliit.  Basta bata mahina.

Kapag inisip natin ang batang-paslit, ang nakikita po ba natin sa ating isipan ay isang higante?  May musmos bang six-footer?  May matandang mukhang bata at may mga isip-batang matanda, pero wala pong batang sinlaki na agad ng magulang niya o sintalas ng isip ng kanyang guro.  Kaya nga bata kasi maliit.  Kaya maliit kasi bata.

Napansin ko kay Pipo (ang aking “Santino”: adopted son) na habang lumalaki siya ay nagiging kaabalahan niya ang kanyang taas.  Kinukumpara niya ang sarili niya sa mga kaklase niya: “Abba, out of 42 students, pang-six ako sa pinakamaliit.  Paano po ba tatangkad?”  Tapos, susukatin niya ang taas niya kung hanggang saan na sa taas ko.  At manghang-mangha ako dahil mula sa napakaliit at 1.8 kilos lamang na timbang  nang siya ay dumating sa akin, ngayon ay abot-tainga ko na siya.  Sa palagay ko, ang kaabalahan ni Pipo sa kanyang taas ay kaabalahan ng lahat ng nagbibinata at ang kamanghaan ko sa paglaki niya ay kaligayahan ng lahat ng magulang.

Ang pagiging maliit ay kaabahan.  Ang kaliitan ay kababaan ng estado sa buhay.  Sa estadong ito nabibilang hindi lamang ang mga batang paslit kundi ang lahat ng mga napapabilang sa mga hindi dinarakila ng mundo.  Wala silang maipagyayabang sa isang mundong punung-puno ng kayabangan.  Wala silang maipagmamalaki kaya maliit sila.  Wala silang maibubuga sa isang mundong punung-puno ng samu’t saring diga at palakasan ng pagbuga.

Tinatanggap ba natin sila?  Sila ang mga walang pinag-aralan, walang magandang pangalan, walang pinanghahawakang seguridad, walang impluwensya sa lipunan, walang magagarang ari-arian, walang masyadong kaibigan, walang kagandahan, walang kayamanan, walang galing, walang kinang.  Sila ang mga walang-wala at maaari ring mga nagwawala.  Tinatanggap ba natin sila?  Kabilang ba sila sa ating mga kaabalahan?  Ano ang turing natin sa kanila?  Naririnig ba natin ang pagsusumamo ni Jesus sa kanilang katahimikan?  Nakikita ba natin ang pagluha ni Jesus sa kanilang kawalan?  Ano ang ating tugon?  Ano ang ating kilos?

Si Superman lamang ang alam kong batang-paslit pa lang ay malakas na.  Napapanood ko sa telebisyon noong bata pa ako na nakalampin pa lang si Superman ay nagbubuhat na siya ng piano…nang isang kamay lang ha!  Pero kathang-isip lang po si Superman.  Hindi man tayo si Superman, kayo at ako ay mga tutoong tao.  Hindi tayo nagsimulang malalakas agad.  Isinilang tayong hubo’t hubad – agad na tanda ng ating kahinaan.  Walang sanggol na tumatayo agad; gumagapang muna.  Walang musmos na tumakbo nang hindi muna naglalakad.  Kaya nga kailangang alagaang mabuti, bantayang maigi, at mahaling matindi kasi kapag bata mahina.

Pero maraming hindi na bata subalit mahina pa rin sila: mahina ang pag-iisip, mahina ang katawan, mahina ang kalusugan, mahina ang pagtalima, mahina ang pag-asa, mahina ang pagmamahal, mahina ang pananampalataya, mahina ang mata, mahina ang tainga, mahina ang boses, mahina ang paninindigan, mahina ang loob, mahina ang pasensiya, mahina ang tuhod, mahina ang mga bisig, mahina ang tibok ng puso, mahina ang pagkatao.  At, aminin man natin o hindi, meron ding mga taong napakahina sa atin – hindi natin mapagbigyan, hindi natin mapag-aksayahan ng panahon, hindi natin mapakinggan, hindi natin madamayan – samantalang merong mga taong sobrang lakas naman sa atin.

Nasaang panig tayo sa pakikibaka ng mahihina?  Kakampi ba nila tayo o kaaway?  Paano tayo makipag-kapwa sa mga taong mahina?  Dinadamayan ba natin sila o pinagsasamantalahan?  Ano ang tingin natin sa mga may kahinaan?  Tinitingnan pa nga ba natin sila o pikit-mata tayo sa kanilang karukhaan?  Kung tinitingnan nga natin sila, hanggang tingin lang ba tayo?  Tanggap ba natin ang kahinaan ng ating kapwa o tampulan natin ito ng tukso, panunuya, at paninira?

Sa ebanghelyo natin ngayong araw na ito, pinatayo pa ni Jesus ang isang maliit na bata sa harapan ng mga alagad, pero kung tutuusin ay hindi na Niya kailangan pang gawin iyon dahil Siya mismo – si Jesus mismo – ang larawan ng pagiging maliit at mahina.  Hinubad ni Jesus ang Kanyang pagka-Diyos.  Hindi lamang Siya naging aba; hinayaan Niyang abahin Siya ng Kanyang mga kaaway.  Nagmistulang napakahina ni Jesus.  Sa Kristong nakapako sa krus, masasabi nating ang Diyos natin ay mahina.  Tanggap ba natin ang ganitong larawan ng Diyos?  Kung hindi, paano natin Siya makikita, makikilala, matatanggap, mapaglilingkuran, at mamamahal sa mga taong maliliit at mahihina?

Ang larawang ito ng maliit at mahinang Kristo ang hindi matanggap ni Simon Pedro sa ebanghelyo noong nakaraang Linggo.  Ngayong Linggong ito, kitang-kita nating hindi lang pala si Simon Pedro kundi ang buong Labindalawa ang hindi makaunawa sa imaheng ito ni Kristo.  Anupa’t samantalang isinasalysay ni Jesus sa kanila ang malagim na paghihirap at kamatayang naghihintay sa Kanya sa Jerusalem, itong Labindalawa pala ay nagtatalo pa kung sino sa kanila ang pinakadakila.  Gayunpaman, kung talagang nais nilang magpatuloy sa pagsunod kay Jesus, kailangan nilang yakapin si Jesus sa Kanyang kaliitan at kahinaan kahit pa hindi nila ito maunawaan.  Pagsapit ng Huling Hapunan, ito pa rin ang leksyong ituturo sa kanila ni Jesus sa pamamagitan ng paghuhugas Niya sa kanilang mga paa at pagkakaloob Niya sa kanila ng Kanyang sariling Katawan at Dugo.

Magpahanggang ngayon ito pa rin ang aral sa atin samantalang hindi lamang tayo nagtatalu-talo, bagkus nagbabalyahan pa, nagsisipaan pa, nagkakalmutan pa, nagtatadyakan pa, nagsisiraan pa, at, gaya ng sinasabi ni Santiago Apostol sa ikalawang pagbasa, nagpapatayan pa para lang mapatunayan kung sino ang pinakamagaling sa atin, kung sino ang pinakamakapangyarihan sa atin, kung sino ang pinakasikat sa atin, kung sino ang pinakadakila sa atin.  Kailan kaya tayo maniniwalang wala sinuman sa atin ang pinakadakila dahil si Jesus ang tunay na pinakadakila sa ating lahat?  At ang tunay na pagsumikapang tumulad sa Kanya, para sa atin, ay sapat nang kadakilaan.

BELIEVING CHRIST BUT REFUSING TO FACE THE CROSS?

24^th Sunday in Ordinary Time

Mk 8:27-35 (Is 50:4c-9a / Ps 116 / Jas 2:14-18)

The gospel attributed to St. Mark is the gospel of discipleship.  It speaks about the gradual awakening of the disciples to the truth that Jesus is the Christ, the Son of God.  Indeed such an awakening proved to be overly gradual.  Many times, the disciples would appear foolish if not slow of learning.

The disciples were the first witnesses to the miracles of Jesus, but that privileged experience seemed not to be enough to convince them right away that Jesus is the Messiah Himself.  Too often, those miracles happened right at the tip of their noses but the disciples continued wondering who Jesus was.  They simply couldn’t figure out who Jesus was.

Whoever wrote the gospel of Mark really made the apostles, intentionally or not, appear ridiculous in his version of the Jesus story.  On verse 39 of chapter 15 (the second to the last chapter) of his version, it was even an outsider who finally professed faith in Jesus: “Truly this man was the Son of God!” said the centurion (therefore Roman and, thus, a Gentile) who stood facing Jesus and saw Him breathed His last.  In the chapter that followed, despite the testimony of those who first saw the risen Jesus, the apostles themselves still failed to believe.  They dismissed Mary Magdalene’s resurrection experience as another woman’s tale; thus, as written in chapter 16, verse 11, they did not believe.  On verse 13 of the same chapter, we are told that the apostles did not also believe the witness of the two disciples whom Jesus met and accompanied on their way home.  No wonder, when the risen Jesus finally appeared to the Eleven who were gathered together at table, He “rebuked them for their unbelief and hardness of heart because they had not believed those who saw Him after he had been raised."

But wait!  Did we not hear the gospel today?  Simon Peter made his faith declaration before Jesus: “You are the Christ.”  But before the group could jump and shout in loud cheer of Simon Peter, Jesus warned them to keep their mouth shut and taught them frankly that He must suffer greatly, be rejected, and be killed, but on the third day would rise.  As Simon Peter was the first to reply correctly so was he the first to react.  While Mark did not report what Simon Peter said exactly, Matthew (16:22) put words in the mouth of the impulsive apostle: “God forbid, Lord!  No such thing shall ever happen to you.”  But both Mark and Matthew said that Jesus called Simon Peter “Satan” because he was not thinking as God thinks and, therefore, he was a hindrance for Jesus to fulfill His redemptive mission.

So, a disciple – and an apostle at that – recognized Jesus as the Christ after all.  But Jesus was recognized not for who He really was but for what that apostle – Simon Peter – wanted Him to be.

How many times, we are like Simon Peter, are we not?  We look at Jesus the way we want to see Him rather than the way He wants us to recognize Him.  As long as we search for Jesus within our comfort zones, looking for Him is easy and even a leisure.  But do we really look at Jesus or we are simply looking from Jesus the things we want to see at the expense of what we should see in Him?

I wonder if the writer of Mark purposely arranged his gospel in such a way that after Simon Peter professed faith in Jesus he refused to face the crucified Christ while the centurion who acknowledged Jesus as the true Son of God did so after facing the crucified Christ and seeing His suffering and death.  Clearly, witnessing the disposition by which Jesus endured His passion led the centurion to faith.  Disturbing, Simon Peter, just hearing the prospect of the same passion, was led to become a hindrance for Jesus.  The centurion became a believer because of the suffering Christ.  The prince of apostles was called “Satan” because the Christ he believed in would have to suffer.

What makes us believe in Jesus?  What makes us doubt Him?  What makes us stay with Jesus?  What makes us leave Him?

If we truly believe in Jesus as the Christ, the Son of God, then we ought to follow Him even unto Calvary.  Was this the reason why Simon Peter did not want Jesus to suffer and die?  For death was not only an unwanted event in Jesus’ life but also a frightening possibility for those who profess faith in Him.  Could it be that Simon Peter did not want Jesus to suffer because he himself shuddered even at the thought that his own life could end on the cross?  Interestingly, that was exactly how Simon Peter died nonetheless and thereby gave his ultimate witness to Christ: he was crucified upside down.

“Whoever wishes to come after Me must deny himself, take up his cross, and follow me,” said Jesus.  Just as one should not believe in a Christ-less cross so should one must never follow a cross-less Christ.  Following Jesus means facing our own passion; but never alone, always with Jesus whom we wish to follow.  Where our Master goes, there we go.  He climbed Calvary; to Calvary we go.  The cross was His throne; we glory in the cross!

The Apostle James challenges our own discipleship by requiring from us works that prove our faith in Christ.  His challenge is significant, for without works our faith is dead.  So, is our faith dead?  Or are we ready to face death on account of our faith in Jesus?  Unless we show our works – big or small – the world refuses to believe in us.

PANAHONG MESIYANIKO

Ikadalawampu’t Tatlong Linggo sa Karaniwang Panahon

Mk 7:31-37 (Is 35:4-7a / Slm 145 / Snt 2:1-5)

Parang isang obra maestra, ipininta ni Propeta Isaias sa unang pagbasa ang tinaguriang “Panahong Mesiyaniko” o The Messianic Age.  Parang tagpo sa isang napakagandang panaginip: “Ang mga bulag ay makakikita, at makaririnig ang mga bingi; katulad ng usa, ang pilay ay lulundag, aawit sa galak ang mga pipi.  Mula sa gubat ay bubukal ang tubig at ang mga batis ay dadaloy sa ilang; ang umuusok na buhanginan ay magiging isang lawa, sa tigang na lupa ay babalong ang tubig.”

Ngunit, nagkakamali tayo kung inaakala nating nasa isip tayo ng Propeta nang ito ay ipahayag niya.  Hindi po tayo ang nasa isip ni Propeta Isaias nang ipinta niya ang napakagandang pangitaing ito tungkol sa Panahong Mesiyaniko.  Ang kausap ng Propeta ay ang kanyang sariling bayang Israel.  Inutusan ng Panginoong Diyos si Propeta Isaias na ipahayag sa Israel – ang Kanyang Bayang Hinirang – ang mensahe ng pag-asa sa gitna ng kanilang pagdurusa sa Babilonya.

Kadalasan po, naaalala lang natin ang pagiging alipin ng mga Israelita sa Ehipto at kung paano sila pinalaya ng Diyos sa pamamagitan ni Moises at ng mga kababalaghan.  Ngunit hindi lamang miminsang naging aliping bihag ang mga Israelita.  Sa katunayan, ang kanilang kasaysayan ay batbat ng malulungkot na kabanata ng pagiging alipin at tinapong bihag, kung paaano rin namang punung-puno ito ng mga kuwento ng paglayang disin sana’y hindi nila nakamit kundi sila pinanigan ng Diyos at tinulungan sa pamamagitan ng mga himala.

Sa ating unang pagbasa ngayong Linggong ito, sa pamamagitan ni Propeta Isaias, pinalalakas ng Panginoong Diyos ang nangalulupaypay nang kalooban ng mga Israelita.  Pinatatatag niya ang kanilang mga pusong takot at sugatan dala ng kanilang pagkakatapong bihag sa Babilonya.  Di miminsan, tinanong ng mga Israelita ang Panginoong Diyos hindi lamang kung sila nga ba’y nalimutan na Niya kundi kung sila’y kinalimutan na Niya talaga.  Dahil sa walang kasimpait para sa kanila ang matagal nilang pagkakatapong-bihag sa Babilonya, halos mawalan na sila ng pag-asa.

Subalit hindi pala sila nakalimutan o kinalimutan ng Panginoong Diyos.  Sa halip, ipinasabi sa kanila ng Panginoong Diyos sa pamamagitan ni Propeta Isaias na Siya mismo ay darating at magliligtas sa kanila sa kanilang mga kaaway.  At ang pagbukas muli ng mga mata ng mga bulag upang makakita, ng mga tainga ng mga bingi upang makarinig, at ng mga lalamunan ng mga pipi upang makaawit sa galak ay mga tanda ng pagdating na ito ng Panginoong Diyos.  Ang paglundag ng dating pilay ay sagisag ng bagong kasiglahan; ang pagbukal ng tubig at batis mula sa gubat patungong ilang ay pahiwatig ng pagbibigay-buhay sa mga nauuhaw; ang pagiging lawa ng dating umuusok na buhanginan ay tanda ng pananariwa; at ang pagbalong ng tubig sa tigang na lupa ay hudyat ng pananaig ng buhay laban sa kamatayan – ang lahat ng ito sa Panahong Mesiyaniko.

Sa gitna ng kanilang kadustahan, natuto ang mga Israelita na kumapit sa Panginoong Diyos lamang.  Ngunit hindi naging madali ang lahat.  Dahil sa kanilang paulit-ulit na kataksilan sa Panginoong Diyos, naging mahirap, masakit, at matagal ang leksyong ito para sa kanila.  Subalit, matiyaga ang Panginoong Diyos sa Kanyang pagmamahal sa Israel: patuloy Siyang nagpapadala ng mga propeta – katulad ni Isaias – upang panatilihing buhay ang pag-asa ng Kanyang Bayan na may wakas din ang lahat ng kanilang paghihirap at hindi lamang manunumbalik ang dati nilang dangal kundi maitatatag ang higit pang mainam na kaharian.

Nagsimulang umiral ang kahariang ito hindi lamang sa pagdating ni Jesus kundi sa mismong katauhan Niya.  Si Jesus ang ipinangakong Mesiyas.  Ang nakaugnay sa Kanya ay masasabing namumuhay na sa Panahong Mesiyaniko sapagkat kay Jesus mismo at kay Jesus lamang mararanasan ang katuparan ng pangitain ni Propeta Isaias.  At hindi lamang ito mabuting balita kundi napakabuting balita – wala nang bubuti pa – dahil pinalawak ni Jesus ang pagiging kabilang sa Bayang Hinirang ng Diyos.  Dahil kay Jesukristo, tayo rin na hindi mga Judyo, ay napabilang na rin sa Bayan ng Diyos.  Tayo ang bagong Israel.  Tayo ang Bayang Hinirang ng Diyos sa Bagong Tipan.  Malinaw po ito sa Ebanghelyo ngayong Linggong ito.

Natupad sa isang bingi at utal ang pangitain ni Isaias.  Pinagaling ni Jesus ang lalaking bingi at utal na ipinamanhik sa Kanya.  Walang pangalan nag lalaking ito pero, batay sa konteksto ng kuwento, malamang isa siyang hentil.  Nang pagalingin Niya ang lalaking ito, si Jesus ay nasa distrito ng Decapolis – teritoryo ito ng mga pagano.  Sa popularidad ng mapaghimalang manggagamot at mangangaral mula sa Nazareth, hindi imposibleng narinig na ng mga taga-roon ang pangalan ni Jesus.  Maaaring subok lang nang lumapit sila kay Jesus para pagalingin ang lalaking utal at bingi.  Posible rin ngang sinusubukan lamang nila si Jesus at hindi naman tunay na nananalig sa Kanya.  Mga hentil sila.  Subalit hindi sila binigo ni Jesus.  Bagamat hindi sila mga Judyo, hindi mga kapanalig ni kalahi, pinagaling pa rin ni Jesus ang ipinamanhik nilang lalaking utal at bingi.  Ng mga sandali rin iyon, kongretong naranasan ng lalaking yaon ang tinatawag na Panahong Mesiyaniko at saksi ang lahat anupa’t nanggilalas nilang nasabi, “Anong buti ng lahat ng kanyang ginawa!  Nakaririnig na ang bingi, at nakapagsasalita ang pipi!”  Sigurado ako, hindi naiwasang maalala ng labindalawang apostol ang mga pahayag ni Propetea Isaias na narinig natin kanina sa unang pagbasa.  At maging ang mga apostol, tiyak ko, nagulat na pati pala mga hindi Judyo, pati pala mga hentil, ay maaaring makaranas ng Panahong Mesiyaniko.  Kung inakala nilang para lang sa Israel ang kaligtasan, puwes, nagkakamali sila.  Si Jesus ang Mesiyas, at ang lahat ng lumapit kay Jesus ay makararanas ng Panahong Mesiyaniko – Judyo o hentil man.

“Effata,” wika ni Jesus nang pagalingin Niya ang lalaking bingi at utal.  Nakatutuwang makita, hindi ba, na hindi lang ang mga tainga ng lalaking pinagaling ni Jesus ang nabuksan?  Nabuksan din ang mga mata, isipan, at puso ng mga alagad!  Ang Mesiyas ay para sa lahat.  Subalit, nabuksan man ang paningin, pag-unawa, at pagmamahal ng mga alagad nang masaksihan nila ang pagpapagaling ni Jesus sa lalaking iyon, hindi agad bagkus ay unti-unti nilang natutunan na hindi pala sapat na minsanan silang maging bukas.  Minsang nabuksan, dapat pala nilang pagsikapang manatiling bukas hindi lamang sa mga kauri nila kundi sa lahat ng kanilang kapwa-tao.

Si Santiago Apostol ay isa sa mga alagad na natutunan ang aral na ito.  Kaya naman, ipinapasa niya sa atin, sa pamamagitan ng ikalawang pagbasa ngayon, ang kanyang nabatid: “Mga kapatid,” wika niya, “bilang sumasampalataya sa ating Panginoong Jesukristo, ang dakilang Panginoon, huwag kayong magtatangi ng tao.”  Pasiya raw ng Diyos mismo na silang salat sa maraming bagay maliban sa pananampalataya ay mapabilang din sa kahariang ipinangako Niya.

Mabigat ang hamon sa atin ng Salita ng Diyos.  Matapos Nitong palakasin ang ating mga nangalulupaypay na kalooban, pananagutan din nating alalayan ang sinumang pinanghihinaan ng loob.  Hindi rin lang pala tayo tagapanood sa pagbubukas ni Jesus sa mga taingang nakasara at mga lalamunang nakapinid; bagkus, sa ating pagiging saksi nito, dapat mabuksan din ang anumang saradong aspeto sa buhay natin.  Bahagi rin ng pakikibaka natin ang pagsisikap na manatiling bukas sa lahat ng tao, kauri man o hindi.

Bagamat tunay ngang hindi tayo ang Mesiyas, ang Panahong Mesiyaniko, na nagsimula na nga sa pagkakatawang-tao ni Jesus, ay hindi ganap na darating nang wala tayong gagawin.  Tularan natin si Jesus.  Maging mga “Jesus” pa tayo sa isa’t isa at sa lahat ng mga nakasasalamuha natin sa buhay na ito.  Tulungan natin si Jesus sa masalimuot ngunit mabiyayang pagbubukas.