SAPAT NANG KADAKILAAN
Ikadalawampu’t
Limang Linggo sa Karaniwang Panahon
Mk
9:30-37 (Kar 2:12, 17-20 / Slm 53 / Snt 3: 16-4:3)

Basta
bata maliit. Basta bata mahina.
Kapag
inisip natin ang batang-paslit, ang nakikita po ba natin sa ating isipan ay
isang higante? May musmos bang six-footer? May matandang mukhang bata at may mga
isip-batang matanda, pero wala pong batang sinlaki na agad ng magulang niya o
sintalas ng isip ng kanyang guro. Kaya
nga bata kasi maliit. Kaya maliit kasi
bata.
Napansin
ko kay Pipo (ang aking “Santino”: adopted
son) na habang lumalaki siya ay nagiging kaabalahan niya ang kanyang
taas. Kinukumpara niya ang sarili niya
sa mga kaklase niya: “Abba, out of 42
students, pang-six ako sa
pinakamaliit. Paano po ba
tatangkad?” Tapos, susukatin niya ang
taas niya kung hanggang saan na sa taas ko.
At manghang-mangha ako dahil mula sa napakaliit at 1.8 kilos lamang na
timbang nang siya ay dumating sa akin,
ngayon ay abot-tainga ko na siya. Sa
palagay ko, ang kaabalahan ni Pipo sa kanyang taas ay kaabalahan ng lahat ng
nagbibinata at ang kamanghaan ko sa paglaki niya ay kaligayahan ng lahat ng
magulang.
Ang
pagiging maliit ay kaabahan. Ang
kaliitan ay kababaan ng estado sa buhay.
Sa estadong ito nabibilang hindi lamang ang mga batang paslit kundi ang
lahat ng mga napapabilang sa mga hindi dinarakila ng mundo. Wala silang maipagyayabang sa isang mundong
punung-puno ng kayabangan. Wala silang
maipagmamalaki kaya maliit sila. Wala
silang maibubuga sa isang mundong punung-puno ng samu’t saring diga at
palakasan ng pagbuga.
Tinatanggap
ba natin sila? Sila ang mga walang
pinag-aralan, walang magandang pangalan, walang pinanghahawakang seguridad,
walang impluwensya sa lipunan, walang magagarang ari-arian, walang masyadong
kaibigan, walang kagandahan, walang kayamanan, walang galing, walang
kinang. Sila ang mga walang-wala at
maaari ring mga nagwawala. Tinatanggap
ba natin sila? Kabilang ba sila sa ating
mga kaabalahan? Ano ang turing natin sa
kanila? Naririnig ba natin ang
pagsusumamo ni Jesus sa kanilang katahimikan?
Nakikita ba natin ang pagluha ni Jesus sa kanilang kawalan? Ano ang ating tugon? Ano ang ating kilos?
Si
Superman lamang ang alam kong batang-paslit pa lang ay malakas na. Napapanood ko sa telebisyon noong bata pa ako
na nakalampin pa lang si Superman ay nagbubuhat na siya ng piano…nang isang
kamay lang ha! Pero kathang-isip lang po
si Superman. Hindi man tayo si Superman,
kayo at ako ay mga tutoong tao. Hindi
tayo nagsimulang malalakas agad.
Isinilang tayong hubo’t hubad – agad na tanda ng ating kahinaan. Walang sanggol na tumatayo agad; gumagapang
muna. Walang musmos na tumakbo nang
hindi muna naglalakad. Kaya nga
kailangang alagaang mabuti, bantayang maigi, at mahaling matindi kasi kapag
bata mahina.
Pero
maraming hindi na bata subalit mahina pa rin sila: mahina ang pag-iisip, mahina
ang katawan, mahina ang kalusugan, mahina ang pagtalima, mahina ang pag-asa,
mahina ang pagmamahal, mahina ang pananampalataya, mahina ang mata, mahina ang
tainga, mahina ang boses, mahina ang paninindigan, mahina ang loob, mahina ang
pasensiya, mahina ang tuhod, mahina ang mga bisig, mahina ang tibok ng puso,
mahina ang pagkatao. At, aminin man natin
o hindi, meron ding mga taong napakahina sa atin – hindi natin mapagbigyan,
hindi natin mapag-aksayahan ng panahon, hindi natin mapakinggan, hindi natin
madamayan – samantalang merong mga taong sobrang lakas naman sa atin.
Nasaang
panig tayo sa pakikibaka ng mahihina?
Kakampi ba nila tayo o kaaway?
Paano tayo makipag-kapwa sa mga taong mahina? Dinadamayan ba natin sila o
pinagsasamantalahan? Ano ang tingin
natin sa mga may kahinaan? Tinitingnan
pa nga ba natin sila o pikit-mata tayo sa kanilang karukhaan? Kung tinitingnan nga natin sila, hanggang
tingin lang ba tayo? Tanggap ba natin
ang kahinaan ng ating kapwa o tampulan natin ito ng tukso, panunuya, at
paninira?
Sa
ebanghelyo natin ngayong araw na ito, pinatayo pa ni Jesus ang isang maliit na bata
sa harapan ng mga alagad, pero kung tutuusin ay hindi na Niya kailangan pang
gawin iyon dahil Siya mismo – si Jesus mismo – ang larawan ng pagiging maliit
at mahina. Hinubad ni Jesus ang Kanyang
pagka-Diyos. Hindi lamang Siya naging
aba; hinayaan Niyang abahin Siya ng Kanyang mga kaaway. Nagmistulang napakahina ni Jesus. Sa Kristong nakapako sa krus, masasabi nating
ang Diyos natin ay mahina. Tanggap ba
natin ang ganitong larawan ng Diyos?
Kung hindi, paano natin Siya makikita, makikilala, matatanggap,
mapaglilingkuran, at mamamahal sa mga taong maliliit at mahihina?
Ang
larawang ito ng maliit at mahinang Kristo ang hindi matanggap ni Simon Pedro sa
ebanghelyo noong nakaraang Linggo.
Ngayong Linggong ito, kitang-kita nating hindi lang pala si Simon Pedro
kundi ang buong Labindalawa ang hindi makaunawa sa imaheng ito ni Kristo. Anupa’t samantalang isinasalysay ni Jesus sa
kanila ang malagim na paghihirap at kamatayang naghihintay sa Kanya sa
Jerusalem, itong Labindalawa pala ay nagtatalo pa kung sino sa kanila ang
pinakadakila. Gayunpaman, kung talagang
nais nilang magpatuloy sa pagsunod kay Jesus, kailangan nilang yakapin si Jesus
sa Kanyang kaliitan at kahinaan kahit pa hindi nila ito maunawaan. Pagsapit ng Huling Hapunan, ito pa rin ang
leksyong ituturo sa kanila ni Jesus sa pamamagitan ng paghuhugas Niya sa
kanilang mga paa at pagkakaloob Niya sa kanila ng Kanyang sariling Katawan at
Dugo.
Magpahanggang
ngayon ito pa rin ang aral sa atin samantalang hindi lamang tayo nagtatalu-talo,
bagkus nagbabalyahan pa, nagsisipaan pa, nagkakalmutan pa, nagtatadyakan pa,
nagsisiraan pa, at, gaya ng sinasabi ni Santiago Apostol sa ikalawang pagbasa,
nagpapatayan pa para lang mapatunayan kung sino ang pinakamagaling sa atin,
kung sino ang pinakamakapangyarihan sa atin, kung sino ang pinakasikat sa atin,
kung sino ang pinakadakila sa atin.
Kailan kaya tayo maniniwalang wala sinuman sa atin ang pinakadakila
dahil si Jesus ang tunay na pinakadakila sa ating lahat? At ang tunay na pagsumikapang tumulad sa Kanya,
para sa atin, ay sapat nang kadakilaan.
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
Links to this post:
Create a Link
<< Home