LINGGO NG PALASPAS NG PAGPAPAKASAKIT NG PANGINOON: LINGGO NG PAG-AALAGAD

Linggo ng Palaspas ng Pagpapakasakit ng Panginoon

Mk 15:1-39 (Is 50:4-7 / Slm 21 / Fil 2:6-11)

Maraming tao ang tawag sa araw na ito ay Linggo ng Palaspas.  Kulang!  Ang kumpletong pamagat ng pagdiriwang po ngayong araw na ito ay “Linggo ng Palaspas ng Pagpapakasakit ng Panginoon.”  Sadya man o hindi, bakit po kaya “palaspas” lang ang natatandaan ng karamihan sa atin samantalang parang hindi masyadong napapansin ang “pagpapakasakit”?  Litaw na litaw po ang likas na pagtanggi ng tao sa pagpapakasakit, hindi ba?  Mas gusto ng karamihan ang palaspas.

Ang pagkaunawa pa nga po ng karamihan ay sinasalubong natin si Jesus ngayong araw na ito.  Ang pagwagayway daw po ng palaspas ay sagisag ng salubong kay Jesus.  Sa isang banda, puwede na rin.  Pero hindi po iyon ang pinakapuso ng liturhiya ngayong Linggong ito.  Wala na po tayong sasalubungin: dumaan na po si Jesus!  Hindi po kaya naiwan na tayo?

“Pag-aalagad” o discipleship – iyan po ang pinakapuso ng pagdiriwang ng Linggo ng Palaspas ng Pagpapakasakit ng Panginoon.  Sa pagsisimula ng Mga Mahal na Araw, kinakamusta po ang ating pagiging alagad ni Jesus at hinihimok tayong pagnilayan ang pagsunod natin sa Kanya.  Tandaan: ang alagad ay tagasunod, hindi tagasalubong!

Ang Kuwaresma ay paglalakbay kasama ni Jesus.  Sinundan po natin si Jesus saan man Siya nagpunta sa mga Ebanghelyo sa loob ng banal na panahong ito.  Sa bawat Linggo ng Kuwaresma, sumama po tayo kay Jesus sa ilang, sa tuktok ng bundok, sa Templo, at maging sa mismong kaibuturan ng ating pagkatao.

Noong Unang Linggo ng Kuwaresma, sumama po tayo kay Jesus sa ilang.  At nakita po natin doon ang Kanyang katapatan sa Ama.  Kung paanong tapat kay Jesus ang Ama, gayon din nama’y tapat na tapat si Jesus sa Kanya, maging sa harap ng matitinding pagsubok.  Bago pa nagsimula si Jesus sa Kanyang hayagang pagtupad sa Kanyang misyon, sinubok na Siya at napatunayang tapat na tapat nga.  Si Jesus ay mistulang bahaghari – ang tandang iginuhit ng Diyos sa kalangitan, sa kuwento ni Noah at ng delubyo, bilang tanda ng Kanyang katapatan sa Kanyang pangako.  Sa pagsunod po natin kay Jesus sa ilang noong Unang Linggo ng Kuwaresma, sinukat po ang ating pagtulad natin sa katapatan ng ating Panginoon sa Diyos at Ama nating lahat.  Hanggang saan at hanggang kailan po ba tayo mananatiling kakampi ng Diyos?  Sino at ano nga po ba ang mga karibal  ng Diyos sa buhay natin?

Noon namang Ikalawang Linggo ng Kuwaresma, sumama po tayo kay Jesus paakyat ng bundok.  Sa tuktok ng bundok na yaon nasaksihsn po natin ang Kanyang pagbabagong-anyo: lumitaw ang tunay Niyang kaluwalhatian bilang Anak ng Diyos.  At narinig pa po natin ang tinig ng Ama na nagsabing, “Ito ang Aking Anak na pinakamamahal.  Pakinggan Ninyo Siya.”  Nakikinig po ba tayo talaga kay Jesus?  Ang pakikinig ay pagsunod din, at ang pagsunod ay hindi lamang umaanyaya sa ating sundan si Jesus kundi humahamon din sa ating sundin Siya.  Baka naman po hanggang “sundan” lang tayo at kinalilimutan na natin ang “sundin”.  Baka lang naman po.

Noong Ikatlong Linggo ng Kuwaresma, pumasok po tayo ni Jesus sa Templo.  Naku po, laging gulat natin sa ating natunghayan!  Sa mismong tahanan ng Diyos, talamak ang katiwalian.  Kaya naman po, parang umuusok sa galit si Jesus, at nabulaga Niya hindi lamang ang mga nagnenegosyo sa Templo kundi pati na rin tayong lahat na sumusunod sa Kanya.  Pinagtatataob Niya ang mga lamesa ng mga mamamalit ng salapi at pinagtabuyan ang mga nagpaging-palengke sa bahay na Kanyang Ama.  Kitang-kita po natin kung gaano passionate si Jesus pagdating sa Ama.  Kung tutuusin, hindi sa galit nag-uumapoy si Jesus kundi sa pag-ibig Niya sa Ama.  Sobrang alab ng apoy ng pag-ibig ni Jesus hanggang lamunin na Siya nito mismo.  Sabi pa nga po natin noong Ikatlong Linggo ng Kuwaresma, “The passion of Jesus is His passion for God!”

Sa pagsama natin kay Jesus sa Templo at sa mga nasaksihan natin doon, dalawang tanong po ang humihingi sa atin ng kasagutan.  Una, ano po ba ang passion natin sa buhay?  Sa Diyos, may passion din po ba tayo tulad ng passion ni Jesus?  Baka naman po kung kani-kanino at kung para sa kung anu-ano tayo very passionate, pero pagdating sa mga bagay ukol sa Diyos, sinlamig tayo ng yelo.  Ikalawa, yayamang sabi ni San Pablo Apostol sa 1 Cor 6:19, tayo raw po mismo ang templo ng Espiritu Santo, kumusta naman po kaya tayo bilang tahanan ng Diyos?  Baka kailangan na po natin ng general cleaning!

Noong Ika-apat na Linggo ng Kuwaresma, sa halip na sumunod ay lumapit naman po tayo kay Jesus.  Sinagisag tayo ni Nicodemus na bumisita po kay Jesus sa gitna ng kadiliman.  Ayon sa may-akda ng Ebanghelyo ni San Juan, gabi raw po noon nang bisitahin ni Nicodemus si Jesus.  Samantalang si Jesus mismo ang Liwanag ng sanlibutan, nababalot naman po ng kadiliman si Nicodemus.  Napakaganda pong ipinta ang tagpong ito at pamagatang “Nang Lumapit Ang Dilim Sa Liwanag”.  Hinikayat po tayo ng Ika-apat na Linggo ng  Kuwaresma na kilalanin ang mga “kadiliman” sa ating buhay at buong-tiwalang humarap at lumapit kay Jesus na Siyang Liwanag ng sanlibutan.  Anu-ano po ba ang mga anino at mga liwanag sa buhay natin?  Bilang alagad ni Jesus, namumuhay pa rin po ba tayo sa kadiliman ng kasalanan o talagang nagsisikap tayong tahakin na ang landas ng kaliwanagan ng kabanalan?  Ang bumabalot po ba sa ating isip, puso, at buong pagkatao ay ang kadiliman ng kamunduhan o ang kaliwanagan ni Jesus?  Sa tutoo lang, tayo po ba ay kampon ng kadiliman o alagad ng Kaliwanagan?  Pagsapit ng bihilya ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay, aawitin po natin sa Exultet: “Si Jesukristo’y nabuhay!  Siya’y ating Kaliwanagan!”  Tutoo po ba talaga ito para sa atin?

Noon naman pong nakaraang Linggo, ang Ikalima ng Kuwaresma, inakay tayo ni Jesus sa lupa at hinamong mamatay sa ating sarili.  Wika Niya, “Malibang mahulog sa lupa ang butil ng trigo at mamatay, ito ay mananatiling nag-iisa.  Ngunit kung mamatay, ito ay mamumunga nang masagana.”  Kailangang-kailangan pa po talaga tayong akayin ni Jesus sa ganang ito sapagkat ito ang isang bagay na napakahirap para sa ating gawin: ang mahulog at mamatay sa sarili.  Madalas po, may pagkiling tayo sa pag-aangat sa sarili; minsan pa nga aapakan pa ang kapwa, umangat lang sa iba.  Likas din po sa tao ang itaguyod ang pansariling kapakanan; minsan kahit pa isakripisyo ang iba.  Ngunit kung tutoong sinusundan natin si Jesus, tutularan po natin Siya.  Sa Ikalawang Pagbasa po ngayong araw na ito, sinabi ni Apostol San Pablo, “Si Kristo Jesus bagamat Siya’y Diyos ay hindi nagpilit na manatiling kapantay ng Diyos, bagkus hinubad Niya ang lahat ng katangian ng pagka-Diyos, nagkatawang-tao at namuhay na isang alipin.  Nang maging tao, Siya’y nagpakababa at naging masunurin hanggang kamatayan, oo, hanggang kamatayan sa krus.”  Hango sa Fil 2:6-11, ito po ang awit ng kenosis (κένωσις) ni Kristo, ang pagsasaid ni Jesus ng Kanyang sarili.  At sa pagiging dukha ng Panginoon, sino po ang sumagana?  Hindi ba tayo?  Minana natin ang langit.  Sa kamatayan ni Jesus, sino po ang nabuhay?  Hindi ba tayo?  Nakamit natin ang buhay na walang-hanggan.  Ang sakripisyo ni Jesus ay sagad at nakapagbibigay-buhay.  Ganun din po ba ang pagsasakripisyo natin – sagad at nakapagbibigay-buhay?  O mapagkalkula po ba tayo, at maging sa pagsasakripisyo ay makasarili pa rin?  Baka naman po inililista natin ang mga ibinibigay natin.  Baka tayo rin po ang nakikinabang sa pagsasakripisyo natin.  Masahol pa, baka mahilig po tayong mang-sakripisyo ng iba.  Baka lang po.

At humantong na nga po tayo ngayong araw na ito sa Linggo ng Palaspas ng Pagpapakasakit ng Panginoon.  Alam na po natin kung ano ang mangyayari kay Jesus sa Jerusalem.  Masaya nga po Siyang sinalubong ng taumbayan, nagwawawagayway pa ng mga palaspas, naglalalatag pa ng mga balabal sa Kanyang daraanan, at nagsisihiyawan pa ng “Hosanna!  Mabuhay ang Anak ni David!”; ngunit, huwag po nating kalilimutan, taumbayan din ang papatay sa Kanya.  Ano, gusto n’yo pa rin po bang sumalubong kay Jesus o sumunod sa Kanya?

Susunod pa rin po ba tayo kay Jesus magpahanggang Kalbaryo?  Sasama pa rin po ba tayo sa Kanya magpahanggang kamatayan?  Kung ang pagsunod sa kalooban ng Diyos ay tadtad ng matitinding pagsubok mananatili pa po ba tayong tapat sa Kanya tulad ng katapatan ni Jesus sa ilang?  Kung sa pakikinig natin kay Jesus, gaya ng ini-atas ng tinig ng Ama sa tuktok ng bundok, ay hindi kaaya-aya sa atin ang mga katotohanang ating marinig, makikinig pa rin po ba tayo sa Kanya?  Susundin pa rin po ba natin Siya?  Kung ang kaalaban para sa Diyos, gaya ng nakita natin kay Jesus sa loob ng Templo, ay mapanganib at humihingi sa atin ng pagtataya ng sarili, makikibaka pa rin po ba tayo para sa Diyos?  Labis-labis po ba ang pagkabahala natin sa pagkasagrado ng Templo ngunit kayang-kaya naman nating bale-walain ang pagkasagrado ng kapwa-tao na siyang buhay na tahanan ng Espiritu Santo?  Sa pagtakbo po naman natin at pagtatago sa liwanag, hanggang kailan, hanggang saan?  Kung tunay tayong tagasunod ni Jesus, sasama rin po ba tayo sa Kanyang mahulog sa lupa, at tulad ng butil ng trigo, mamatay alang-alang sa ikabubuhay ng iba?

Mahirap po, hindi ba?  Seryosong bagay ang pagiging Kristiyano.  Seryosohin naman po natin talaga ito.

Iisa lang po ang ibig sabihin ng mga palaspas: ang kahandaang sundan at sundin si Jesus magpahanggang kamatayan.  Kung hindi po iyan ang kahulugan ng palapas ninyo, naku, baka naligaw po kayo.  Hindi iyan ang palaspas ng pagpapakasakit ng Panginoong Jesukristo.

KUMAPIT KAY JESUS AT BUMITIW SA SARILI

Ikalimang Linggo ng Kuwaresma

Jn 12:20-33 (Jer 31:31-34 / Slm 50 / Heb 5:7-9)

Ang una po nating ginawa ay kumapit.  Mga punla pa lang po tayo, naghanap na tayo ng makakapitan sa sinapupunan ng ating kani-kaniyang ina.  Kaya nga po tayo nabuo at nagka-anyong tao ay sapagkat nakakapit tayo.  At napakahigpit ng kapit natin kaya naman po naisilang tayo nang malusog.

Pero may mga nagdadalantao pong kailangan pang uminom nang kung anu-anong pampakapit.  Hindi po sila ang kumakapit.  Sila po ang kinakapitan.  Ang mga punlang nagtagpo at nagbuklod ay kailangang kumapit nang hustong buwan sa sinapupunan para mabuhay at maisilang.

Nakakalungkot po na naimbento pa ang iba’t ibang uring panghadlangan sa pagkapit ng punla sa sinapupunan ng kanyang ina.  At meron pa nga pong mga kontraseptibong abortifacient ang epekto: pinaluluwag nila ang kapit ng punla sa sinapupunan kaya nalalaglag at namamatay.

Agad po tayong kumapit.  Ang iba naman, tinulungang makakapit.  At meron din pong tinatanggal sa pagkakakapit.

Bagamat pagkapit nga po ang una nating pakay, hindi naman po tayo maisisilang kung walang pagbitiw.  Ang kapanganakan natin ay pagbitiw natin sa una nating kinapitan.  At madalas ayaw nating bumitiw o kaya’y nakabitiw nga tayo pero hindi naman po natin malaman agad kung ano ang dapat nating gawin.  Kaya naman po, maliban na lang kung caesarean, kailangang umire si ina para itulak tayo palabas ng kanyang sinapupunan patungo sa mundong natututunan din naman nating kapitan.

Nang tayo ay isilang, maging si nanay po ay bumitiw din.  At hindi po iyon ang huling pagbitiw niya sa atin.  Kung gusto talaga ni nanay na mabuhay tayo nang tama, kailangan din niya po tayong bitiwan para matuto tayong dumapa, gumapang, umupo, tumayo, maglakad, tumakbo, makapag-aral, makatugon sa ating bokasyon, at makapagpalaya rin ng ibang pinakapit din natin sa atin upang bumitiw din pagsapit ng takdang panahon nang makapamuhay bilang ganap na tao.

Ang buhay ay pagkapit at pagbitiw.

Kung ang pagkapit ang una nating ginawa, pagbitiw naman po ang una nating leksyon.  Sa ating utay na utay na pagpapakatao, walang-patid po ang pagtugon natin sa hamong bumitiw sapagkat sa pamamagitan lamang ng mga karanasan ng pagbitiw tayo natututo, lumalago, nagbabago, nakapagmamahal, nakapag-aalay, nabubuhay at nakapagbibigay-buhay.  At may kirot ang bawat pagbitiw.

Sa ating pagtanda, kailangan po nating bumitiw sa ating kabataan, sa ating mabuting kalusugan, sa ating malinaw na paningin, sa tamang sukat ng baywang, sa mapusok na pakikibaka para sa mga adhikain natin, sa mga inaasahang hindi naman talaga maibibigay ng iba, sa walang-kamuwangang na pagtanggap na lang nang basta-basta sa mga bagay-bagay sa mundo.  Ang mga pagbitiw na ito ay parang mga mumunting “kamatayan”.  Kung binata ka na, patay ang iyong kamusmusan.  Kung may-asawa ka na, kalimutan mo na ang pagiging single; patay na ‘yun.  Kung pari ka na, hindi ka na binata; kaya huwag kang umasta na parang available ka pa.  Kapag ale ka na pero kung magsalita ka ay neneng pa, aba, abnormal ka!  Kung sesenta años ka na pero kung gumayak ka ay parang dieciocho ka pa, hindi ka na cute: nakakasuka ka na!  Sa bawat yugto po ng ating buhay ay kailangan nating “mamatay”, ika nga, upang maisilang tayo sa kasunod at bagong kabanata nito.  Kung hindi, hindi po tayo makapamumuhay nang masaya.  Isa sa mga malaking kabalintunaan ng buhay ay ito: Dapat kang mamatay para ka mabuhay.  At ang lihim naman po ng tunay na kaligayahan ay ito: Huwag ka lang mabuhay; magbigay-buhay ka!

“Tandaan ninyo,” wika ni Jesus sa Ebanghelyo, “malibang mahulog sa lupa ang butil ng trigo at mamatay, mananatili itong nag-iisa.  Ngunit kung mamatay, ito’y mamumunga nang marami.”  Kapag sinasabi nating masaya na tayong mag-isa, mukhang may problema sa atin.  Hindi po likas sa tao ang mamuhay nang walang kaugnayan sa iba.  Maging ang Diyos, sa Gen 2:18, ay nagsabi, “Hindi mabuting mag-isa ang tao.”

Ang batas ng pakikipagkapwa ay laban po sa pagsasarili at pagkamakasarili samantalang panig naman sa pag-aalay ng sarili.  Ang tugatog po ng pakikipagtalastasan sa kapwa ay nasa anyo ng kamatayan para sa kapwa, isang kamatayang nagbibigay-buhay sa kapwa.  Ganito po ba tayo makipagkapwa-tao?  Ganito po ba tayo makipagtalastasan sa isa't isa?

Noong Huling Hapunan, kumuha si Jesus nang tinapay, nagpasalamat, pinaghati-hati, ibinigay sa Kanyang mga alagad, at sinabi, “Ito ang Aking Katawan na ihahandog para sa inyo.”  Kinuha rin Niya ang kalis na may alak, nagpasalamat muli, ibinigay sa Kanyang mga alagad, at sinabi, “Ito ang kalis ng Aking Dugo ng bago at walang-hanggang tipan, ang Aking Dugo na ibubuhos para sa inyo at para sa lahat sa ikapagpapatawad ng mga kasalanan.”  Sa ginawa Niyang ito, ipinaliliwanag din ni Jesus na ang mangyayari sa Kanya kinabukasan sa kalbaryo ay hindi wakas ng Kanyang pakikipag-ugnayan sa Kanyang mga alagad, bagkus ay siya pang tugatog nito.  Ang pag-aalay Niya ng sariling buhay ang siyang bubuhay sa kanila.  At ibinilin Niya: “Gawin ninyo ito sa pag-alala ninyo sa Akin.”  Gayon din daw po ang dapat nating gawin: I-alay natin ang ating buhay para sa kapwa; magbigay-buhay tayo sa iba.

Tandaan: Ang sinabi po ni Jesus ay mamatay, hindi lamang mahulog sa lupa.  “…malibang mahulog sa lupa ang butil ng trigo at mamatay,” sabi Niya.  Mahulog at mamatay.  Nakakatakot na nga po ang mahulog, mamatay pa kaya.  Sukdulang pagbitiw po talaga.  Sa sariling kakayahan natin, hindi po natin ito magagawa.  Kaya nga po, bumitiw na tayo sa lahat, huwag lang kay Jesus, sapagkat ang maghulog sa lupa at mamatay sa sarili ay magagawa lamang natin sa halimbawa at grasya Niya.

Sa susunod na Linggo po ay Linggo na ng Palaspas ng Pagpapakasakit ng Panginoon.  Ang Linggo ng Palaspas ay Linggo po ng Pag-aalagad.  Hindi po natin sinasalubong si Jesus tuwing Linggo ng Palaspas.  Sinusundan natin Siya.  Hindi po ba gayun nga ang alagad: tagasunod?  Ang mga palaspas na dadalhin natin, iwawagayway, at pababasbasan ay pahiwatig ng ating kahandaang sumunod kay Jesus magpahanggang kamatayan.  Ang olibo ay sagisag ng mga martir.  Isipin po nating mabuti iyan bago tayo magwawawagayway ng palaspas sa Linggo.

Kakapit po ba tayo kay Jesus magpahanggang kalbaryo?  Sasama po ba tayo sa Kanya sa krus?  Tutulad po ba tayo sa Kanyang tapat na pag-ibig sa Ama at wagas na malasakit sa kapwa?  Nakalaan din po ba tayo para ang kapwa ay mabuhay?  Ang pagsasakripisyo po ba natin ay tunay na nakapagbibigay-buhay sa iba?  Tayo ba ay mga butil ng trigo na nahuhulog sa lupa at namamatay?

Kumapit kay Jesus.  Bumitiw sa sarili.

LUMAPIT SA LIWANAG

Ika-apat na Linggo ng Kuwaresma

(Linggo ng Laetare)

Jn 3:14-21 (2 Kr 36:14-16, 19-23 / Slm 136 / Ef 2:4-10)

Ang Kuwaresma ay parang isang paglalakbay.

Noong Unang Linggo ng Kuwaresma, sumama po tayo kay Jesus sa ilang.  Kung paanong ang bahaghari sa kuwento ni Noah, sa aklat ng Genesis, ay tanda ng katapatan ng Diyos sa Kanyang pangako na hindi na Niya muling wawasakin ang mundo sa pamamagitan ng baha, gayun din naman si Jesus, sa nakadadarang na ilang, ay nagmistulang bahaghari sa Kanyang katapatan sa Diyos: hindi Niya isinuko ang laban para sa Diyos.  Sa Kanyang pananaig laban sa tukso ni Satanas, larawan din po si Jesus na posible para sa atin ang maging tapat sa Diyos.  Si Jesus po ay bahaghari ng katapatan ng tao sa Diyos kung paanong bahaghari Siya ng katapatan ng Diyos sa tao.  Sa krus, may haring nakapako.  Sa krus, may bahag.  Sa krus, may bahaghari: si Jesus.  Sa gitna po ng mga pagsubok sa buhay, si Jesus ang matingkad na paalala ng katapatan ng Diyos sa atin.  Sa harap ng matitinding tuksong tumalikod sa Diyos, si Jesus din po ang palagiang halimbawa sa atin ng katapatan sa Diyos.  Manalig.

Noon naman pong Ikalawang Linggo ng Kuwaresma, umakyat tayo ni Jesus sa tuktok ng bundok.  Doon ay nasaksihan po natin ang Kanyang maluwalhating pagbabagong-anyo: sa kabila ng Kanyang pangkaraniwang anyo bilang tao, lumitaw ang Kanyang pagka-Diyos.  Narinig din po natin ang tinig mula sa alapaap na nagsabing, “Ito ang pinakamamahal Kong Anak na kinalulugdan. Pakinggan ninyo Siya.”  Kung tila isang awit na walang-patid ngayong Kuwaresma ang sinasabi ng ikasiyamnapu’t limang Salmo – “Kung ngayo’y marinig ninyo ang Kanyang tinig, huwag ninyong patigasin ang inyong mga puso” (If today you hear His voice, harden not your hearts) – si Jesus ang Salitang binibigkas ng tinig na iyon.  Makinig po tayo.

Subalit paano po tayo  makapakikinig sa tinig ng Diyos kung lunod na lunod na tayo sa ingay?  “Umakyat” po tayo ng bundok.  Opo, “mamundok” tayo: hanapin natin ang katahimikan, naisin natin ang katahimikan, kaibiganin natin ang katahimikan, namnamin natin ang katahimikan, danasin natin ang katahimikan.  Sa katahimikan po natin maririnig, mararamdaman, mararanasan ang Diyos na, sa kabila ng lahat, nagsasabi sa atin, “Ikaw ang anak kong kinalulugdan.”  At mamumulat po tayo sa katotohanan ng kaluwalhatian natin bilang mga anak din ng Diyos.  Kapag pinakinggan po natin ang tinig ng Diyos, si Jesus na Kanyang Walang-Hanggang Salita, ay makapagkakatawang-tao sa buhay natin.  Ang Kuwaresma ay natatanging panahon para hasain ang ating pakikinig sa Diyos.  Makinig.

Noong nakaraang Linggo, ang ikatlo ng Kuwaresma, pumasok po tayo ng Templo kasama ni Jesus.  Naku po, nagulantang tayong lahat: ang bagsik si Jesus!  Yamot na yamot.  Nag-uumapoy sa galit.  Nasaksihan po natin hindi lamang kung paano Siya magalit kundi na nagagalit din pala Siya!  Gumawa pa Siya ng hagupit, pinagtabuyan ang mga manininda, pinagtatataob ang mga lamesa ng mga mamamalit ng salapi, at nagsisisigaw: “Alisin ninyong lahat ang mga iyan!  Huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng Aking Ama.  Gibain ninyo ang Templong ito at itatayo Kong muli sa loob ng tatlong araw.”  Sa nasaksihan natin kay Jesus, nakita po natin ang isang halimbawa ng tinatawag na “matuwid na galit” o righteous anger.  Agresibo si Jesus para sa Diyos.  Hindi po Siya magsasawalang-kibo kapag nilalapastangan ang Diyos.  Walang-takot Siyang makibaka para sa Diyos.  Opo, si Jesus ay banayad at mababa ang kalooban, subalit hindi iyon nangangahulugang ayos lang sa Kanyang babuyin ang Diyos.  Iyan po ang passion ni Jesus.  Passionate na passionate Siya pagdating sa Diyos.  Kaya nga po, humantong sa madugong passion ang Kanyang passion for God.  Hindi lamang po tayo nililinis ni Jesus bilang mga Templo ng Kanyang Espiritu, pinagbabaga rin po Niya ang apoy ng ating pag-ibig para sa Diyos.  Hindi po sapat na malinis nga tayo bilang buhay na tahanan ng Diyos pero sinlamig naman tayo ng yelo pagdating sa mga bagay ukol sa Kanya.  Tinatanong po tayo ng Kuwaresma: May passion pa ba tayo para sa Diyos?  Gaano tayo ka-passionate sa Diyos?  Handa ba tayong mamatay para sa Kanya?  Handa ba tayong mamatay kasama ni Jesus?

Ngayong Linggo pong ito ay Laetare Sunday.  Tinagurian po itong “Linggo ng Kagalakan” sapagkat napakalapit na ang mga Mahal na Araw ng ating katubusan.  Hindi magtatagal at ipagdiriwang na nating muli ang Dakilang Kapistahan ng Magmuling-Pagkabuhay ng mahal nating si Jesus.  Ang ating tagumpay kay Kristo ay abot-tanaw at abot-kamay na po natin.  Rosas o pink ang kulay ng Linggong ito.

Ngunit nasusulat po sa Jn 3:2 na nang bisitahin ni Nicodemus si Jesus sa Ebanghelyong binasa sa Banal na Misang ito, gabi noon.  Hindi po nakasuot ng pink itong si Nicodemus.  Si Nicodemus ay nababalot ng kadiliman.  Lumapit ang dilim sa Liwanag!  Lumapit si Nicodemus kay Jesus.

Ngayon pong Ika-apat na Linggo ng Kuwaresma, kasama ni Nicodemus, lumapit tayo kay Jesus.  Lumapit po tayo sa Liwanag.

May mga tao pong takot sa liwanag.  Kakaiba po iyan!  Mauunawaan po natin ang musmos na takot sa dilim pero hindi ang may edad na na takot sa liwanag.  Ang batang paslit ay natatakot at umiiyak sa dilim sapagkat wala pa siyang kakayahang harapin ang kadiliman, ngunit ang taong may sapat na gulang na na iwas nang iwas sa liwanag ay nakababahala at nakapagsususpetsa.

May kasabihan pa nga po tayo na may mga taong takot maski sa sarili nilang anino.  Subalit napakadali naman pong pawiin ang takot sa sariling anino.  Humarap sa liwanag!

Humantong po ang paglalakbay natin ngayong Kuwaresma hindi sa isang lugar na tulad noong mga nagdaang Linggo.  Dinala po tayo ng ating banal na paglalakbay sa kaibuturan ng ating pagkataong maaaring binabalot ng kadiliman.  Tinatawag po tayo ng Liwanag: “Humarap ka sa Akin!  Lumapit ka sa Akin.”  Si Jesus nga po ang Liwanag na ito.

Sa harap ng liwanag, mahahayag po ang tunay nating anyo, ang tutoong kulay natin, ang wagas nating pagkatao.  Kaya po siguro ayaw ng mga pangit sa liwanag kasi mabubukong pangit sila.  Gusto po ng mga pangit laging madilim.  Bakit?  Kasi sa dilim, walang maganda at wala ring pangit, lahat maitim.  Hindi po kasi nagsisinungaling ang liwanag: sa liwanag, maliwanag talaga.

Wala po tayong maitatago kay Jesus.  Siya ang Katotohanan, hindi ba?  Alam na alam N’ya po ang tutoo sa atin.  Kapag humarap tayo sa Kanya, kapag lumapit po tayo sa Kanya, magiging malinawag ang lahat hindi lamang para sa atin kundi tungkol din sa atin.  Kitang-kita kung ano tayo, kung sino tayo, kung bakit tayo, kung paano tayo, kung para saan tayo, kung para kanino tayo, kung para sa ano tayo, kung tayo nga ang sinasabi natin at ipinakikita nating tayo.

Medyo nakakatakot po ba?  Medyo nakakahiya po ba?  Medyo alanganin na po ba kayong magpatuloy sa ating banal na paglalakbay?  Ginigising po tayo ng Kuweresma sa maling pag-aakalang madaling maging alagad ni Jesus.  Nangangailangan po ito ng pagharap at paglapit sa Liwanag sapagkat si Jesus ang Liwanag ng sanlibutan.  Ngangangailangan po ito ng pagtanggap sa katotohanan sapagkat si Jesus ang Katotohanan, kung paaanong Siya rin ang Daan at ang Buhay.

Subalit inaalalayan po tayo ng pinatunayan nang pag-ibig ng Diyos sa bawat-isa sa atin.  “Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan,” wika ni Jesus kay Nicodemus, “kaya ibinigay Niya ang Kanyang bugtong na Anak….”  Minamahal po tayo ng Diyos nang higit sa ating inaakala.  At ito po ang nagbibigay sa atin ng lakas-ng-loob na humarap at lumapit sa Liwanag at tanggapin ang Katotohanan.  Kapag wala ang paunang pag-ibig na ito ng Diyos, hinding-hindi po natin talaga kakayanin.  Kaya nga po kahit pa sa gitna ng Kuwaresma, meron tayong Linggo ng Kagalakan, at ang kulay itim ng gabi ay unti-unti nang naliliwanagan kaya’t nagkukulay rosas.

AGRESIBO KA BA?

Ikatlong Linggo ng Kuwaresma

Jn 2:13-25 (Ex 20:1-3, 7-8, 12-17 / Slm 18 / 1 Cor 1:22-25)

Mga kapatid, agresibo po ba kayo?  Sa ano at kanino kayo agresibo?

May kilala po ba kayong napaka-agresibo?  Sa ano at kanino ba siya o sila napaka-agresibo?

Marami po sa atin ayaw sa taong agresibo.  Makulit po kasi ang taong agresibo, hindi ba?  Mapilit.  Minsan pa nga, marahas din.  Gagawin ang lahat makamit lang ang nais o mangyari lang ang gusto.  Kapag ang isang tao ay talagang agresibo, walang makapipigil sa kanya.

Gayunpaman, naniniwala po ang marami sa atin na dapat may pagka-agresibo tayo, sapagkat kung papatay-patay ka, kung lampa ka, kung babagal-bagal ka, kung passive ka, lagi kang talo sa buhay na ito.  At walang taong gustong laging talunan, hindi ba?  Kailangang panindigan kung ano talaga ang gusto mong makamit o mangyari, kung hindi aapakan ka lang, pagsasamantalahan, dadayain.  Subalit bantulot pa rin po tayong gamitin ang salitang “agresibo” para ilarawan lalong-lalo na ang sarili nating pag-uugali.  Pilit po nating itinatago ang ating pagka-agresibo sa likod ng malumanay na pagsasalita at magalang na pagkilos.

Marahil ang isa pong dahilan kung bakit ayaw nating masabing napaka-agresibo natin ay ang halos ekslusibong pag-uugnay sa konsepto ng pagiging agresibo sa katangiang mapanira o mapanwasak.  Halos sabay po kasing pumapasok sa ating isipan ang larawan ng pananakit sa kapwa o panlalamang sa iba.  Pero ano nga po ba talaga ang ibig sabihin ng katagang “agresibo”?

Ang salitang “agresibo” ay nagmula po sa wikang Latin: aggredi.  Ang tahasang kahulugan ng aggredi ay “sumulong, lumapit, kumilos palaban gaya ng pakikibaka”.  Kaya nga po, sa orihinal na kahulugan at paggamit sa salita, ang “agresibo” ay isang mapambuo at hindi mapanirang katangian.  Kung paanong may destructive aggression, meron din naman pong constructive aggression.  At ang constructive aggression ay mas nauna pa pong pakahulugan sa aggredi kaysa sa destructive aggression.

Ano po ba ang constructive aggression?  Ang constructive aggression po ay ang masidhing pagtataguyod sa kung ano ang tunay na mahalaga.  Ang constructive aggression ay pakikibaka laban sa kapangyarihang bumabale-wala sa ating mga pagpapahalaga sa buhay.

O, agresibo na po ba kayo?  Ayos na po sa inyong masabihang napaka-agresibo ninyo?  Gusto n’yo na po ba ng mga kaibigang agresibo?  Pero saan nga at kanino agresibo?

Agresibo si Jesus.  Hindi po Siya papatay-patay sa pakikibaka laban sa mga lumalapastangan sa Diyos.  Hindi po Siya bantulot magsalita laban sa paggamit sa Diyos para sa makasariling layunin, kahit sinuman ang tamaan ng Kanyang maaanghang na salita, kahit pa ang mga pari sa Templo o ang mga matatanda ng bayan o ang iginagalang na mga Pariseo at eskriba.  Mariin at panay ang pagtuligsa ni Jesus sa pang-aapi ng kapwa sa kapwa.  Hindi po Siya nag-atubiling punahin ang mga taong mapagmatuwid ng sarili samantalang minamaliit ang iba.  Agresibo po si Jesus sa pagsusulong ng mga pagpapahalaga ng kaharian ng Diyos.  At agresibo si Jesus hindi lamang sa Kanyang pagkamaka-Diyos, agresibo rin po Siya sa pagiging kaibigan ng mga makasalanan, pagkamakamahirap, at pagiging kapanig ng mga minamaliit sa lipunan.

Agresibo si Jesus.  Napakasidhi po ng Kanyang pagtutol sa labis na rituwalismo ng relihiyon gayong salat na salat naman sa bundhing panlipunan.  Kaya nga po ang nakikita nating Jesus sa Ebanghelyo ngayong ikatlong Linggo ng Kuwaresma ay ibang-iba sa nakikita nating Jesus sa ating mga estampita.  Kung tutuusin, may pagkamarahas pa nga!  “Gumawa Siya ng isang panghagupit na lubid,” ika sa Ebanghelyo, “at ipinagtabuyang palabas ang mga mangangalakal, pati mga baka at tupa.  Isinabog Niya ang salapi ng mga namamalit at pinagtataob ang kanilang mga hapag.  Sinabi Niya sa mga nagbibili ng kalapati, ‘Alisin ninyo rito ang mga iyan!  Huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng Aking Ama!’”

Oo nga naman.  Kayo po, gusto ba ninyong gawin naming palengke ang bahay n’yo?  Hindi po ba kayo magagalit kung binababoy ang tahanan n’yo?  Hindi po ba kayo mayayamot kung binabalasubas na ang pagkatao n’yo, ang pamilya n’yo, ang mga pagmamay-ari n’yo?  Hindi n’yo po ba ipagtatabuyan ang mga lumalapastangan sa inyo?

Kung agresibo tayo para sa atin, agresibo rin po ba tayo para sa Diyos?  Kapag nilalapastangan Siya, maninindigan rin po ba tayo?  Kapag winawasak ang Kanyang nilikha, makikibaka rin po ba tayo para ipagtanggol ito?  Kung bumagsak na ang Kanyang tahanan, papayagan po ba natin iyon?

Ang unang pagbasa po natin ngayong araw na ito ay ang Sampung Utos ng Diyos.  Sa pagsunod sa Sampung Utos, agresibo rin po ba tayo?  Sabi po natin sa Salmong Tugunan, nasa Panginoon ang mga salitang bumubuhay.  Pero sa pagkikinig at pagsasabuhay sa salita Niya, agresibo rin po ba tayo?  Sa ikalawang pagbasa naman po, ipinahahayag ni Apostol San Pablo na si Kristong ipinako sa krus ang kanyang ipinangangaral.  At agresibung-agresibo po si San Pablo sa pangangaral na iyon.  Tayo po, ano po ba ang agresibung-agresibo tayong ipangaral?  Ano rin naman po kaya ang agresibung-agresibo tayong matutunan?

Sinusukat po ng Kuwaresma ang ating pagiging agresibo para sa mga pagpapahalaga at mga pinahahalagahan ng Diyos.  Sa pamamagitan ng pananalangin, pagsasakripisyo, at pagkakawang-gawa – sa madaling salita, mga paraang tumutulong sa ating lampasan ang ating mga sarili – ang tawag ng Kuwaresma tungo sa pagpapanibago ng sarili ay humahamon po sa ating hubugin ang sarili na maging higit pang agresibo sa pagsasabuhay ng ating pananampalatayang Kristiyano.  Hahantong po ang banal na panahong ito sa paggunita natin sa pasyon ni Jesus.  Tandaan po natin: The passion of Jesus is His passion for God.  May ganito rin po bang passion ang buhay natin?

“Disturb us, Oh Lord,

when we are too well please with ourselves;

when our dreams have come true

because we have dreamt too little;

when we have arrived in safety

because we sailed too close to the shore.

Disturb us, Oh Lord,

when with the abundance of things we possess

we have lost our thirst for the Water of Life;

when having fallen in love with time,

we cease to dream of eternity;

and in our efforts to build a new earth,

have allowed our vision for the New Heaven to grow dim.

Stir us, Oh Lord,

to dare more boldly,

to venture on wider seas,

where storms shall show Thy mastery,

when losing sight of land we shall find the stars.

In the name of Jesus Christ,

who pushed back the horizons of our hopes

and invited the brave to follow Him.

Amen.”

                           -       “Disturb Us, Oh, Lord” ni Sir Francis Drake