PINILI NIYA TAYO PARA SA LIWANAG

Ikaapat na Linggo ng Kuwaresma

Jn 9:1-41 (1 Sam 16:1, 6-7, 10-13 / Slm 22 / Ef 5:8-14)

Noong unang panahon, may tatlo pong magkakapatid.  Ang isa sa kanila, lampa.  Nagpaligsahan sila.  Kay gagaling ng dalawang nakatatanda, pero ang bunso, lampa.  Hulaan po ninyo kung sino sa kanilang tatlo ang nagwagi?  Siyempre yung lampa!  Huh, bakit po?  Talagang ganyan po kapag fairytale.  Sa fairytales, possible ang lahat.  Ang daigdig ng fairytales ay karaniwang kabaligtaran ng daigdig ng tutoong buhay; kaya nga po, sa mga kuwentong fairytale, kahit lampa nananalo.

Sa fairytales, paano nga po ba nagwawagi ang mistulang talunan na?  May pumipili po kasi sa kanya sa kabila ng lahat.  May nakakikita po sa katangian niya na hindi nakikita ng iba.  Gaano man siya kabait at kasikap, kailangan pa rin pong may pumili sa kanya para manalo siya.

Ngayon pong ikaapat na Linggo ng Kuwaresma, narinig natin sa unang pagbasa ang kuwento ng pagpili at paghirang ng Diyos kay David.  Isinugo ng Diyos si Propeta Samuel sa Bethlehem.  Sa sambahayan ni Jesse siya pinapunta ng Panginoon upang langisan ang ulo ang magiging kahalili ni Haring Saul.  Nang iharap sa kanya si Eliab, ang panganay ni Jesse, impressed agad si Samuel!  “Ito na siguro ang hinirang ng Panginoon,” bulong ng propeta sa sarili.  Pero hindi po pala si Eliab ang type ng Diyos, ni alinman sa mga kapatid nito, maliban sa bunsong si David.  Kaya ipinasundo ni Samuel si David mula sa pastulan at nilangisan niya ang ulo nito, tanda ng paghirang ng Diyos kay David bilang Hari ng Israel.  “At mula noon,” pagwawakas ng unang pagbasa ngayon, “sumakanya ang Espiritu ng Panginoon.”  Ang muntik nang makalimutang bunso ang siya palang napupusuan ng Diyos.

Sa Diyos na rin po nanggaling ang moral of the story ng unang pagbasa natin.  Sinabi ng Diyos kay Propeta Samuel, “Ang batayan Ko ay hindi tulad ng batayan ng tao.  Panlabas na anyo ang tinitingnan ng tao ngunit puso ang tinitingnan Ko.”

Naku po, puso pala ang tinitingnan ng Diyos sa atin!  May makita po kaya Siya?  May puso po ba talaga tayo?  At kung meron nga, ano naman po kayang klaseng puso meron tayo?  Balewala po pala sa Diyos ang mga burloloy at mga kolorete natin.  Ang mahalaga po para sa Diyos ay ang puso natin.  Kumusta na po ba ang puso ninyo?

Alam n’yo bang nakakikita rin ang puso natin?  Sa nobelang “The Little Prince” ni Antoine de Saint-Exupéry, sinabi pa ng alamid sa munting prinsipe na “It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye.”  Naku po, paano na kung bulag ang ating puso?  Nakakikita man po ang mga mata natin, nangangapa pa rin tayo sa dilim.  Hindi po lahat ng bulag ay hindi makakita.  Meron pong mga bulag na nakakikita pero hindi nakauunawa at hindi marunong magpahalaga.  Kung hindi lang makaunawa at hindi lang marunong magpahalaga, puwede po sanang turuan at makakikita rin iyan.  Pero ibang usapan na kapag kaya bulag ay dahil ayaw talagang umunawa at ayaw talagang magpahalaga.

Mabuti na lang po at sabi ng Panginoon, “…puso ang tinitingnan ko.”  Mabuti na lang po at nakatingin ang Diyos sa puso natin.  Alam Niya agad kung malinaw ang ating paningin o kung malabo na.  Alam na alam din po Niya kung wagas ang ating kabulagan o sadyang nagbubulag-bulagan na lang tayo.

Ang may-akda ng kasalanan ay ang Prinsipe ng Kadiliman.  Kung kaya’t ang nananatili sa kasalanan ay namumuhay sa kadiliman.  Ang nagbubulag-bulagan, sa kadiliman namamahay.  Ngunit ang isinilang na bulag na ay walang kasalanan.  Subalit sapagkat pananaw ng mga Judyo na bulag ang isang tao dahil pinarurusahan siya, tinanong tuloy ng mga alagad si Jesus sa Ebanghelyo ngayong araw na ito, “Guro, sino po ba ang nagkasala, ang taong ito o ang kanyang mga magulang?”  Malinaw po ang sagot ng Panginoon: “Isinilang siyang bulag upang mahayag sa kanya ang mga gawa ng Diyos.”  Hindi po gawa ng Diyos ang magparusa.  Hindi po gawa ng Diyos ang mambulag.  Ang gawa po ng Diyos ay magligtas.  Ang gawa ng Diyos ay magbigay-paningin.  Ang gawa ng Diyos ay magdala sa kaliwanagan.  Tayo po ang nagpaparusa sa sarili natin.  Tayo po ang bumubulag at nagbubulag-bulagan.  Tayo po ang balik nang balik sa kadiliman.

Napapanahon po ngayong Kuwaresma ang paalala ni San Pablo Apostol sa ating ikalawang pagbasa ngayon.  “Mga kapatid,” sulat niya sa mga taga-Efeso, “dati’y nasa kadiliman kayo, ngunit ngayo’y nasa liwanag sapagkat kayo’y sa Panginoon.  Mamuhay kayo gaya ng nararapat sa mga taong naliwanagan sapagkat ang ibinubunga ng pamumuhay sa liwanag ay pawang mabuti, matuwid, at tutoo.”  Napakalinaw po, hindi kung anong mga ka-ek-ekan ang nagbubunga ng kabutihan, pagkamatuwid, at pagiging tutoo ng isang tao kundi ang pamumuhay sa liwanag.  Tingnan po ninyo, ang taong pangit, bakit ayaw sa liwanag.  Kasi po mabubuko siya: pangit pala siya!  Sa dilim po kasi walang pangit, walang maganda; lahat maitim.  Hindi po kayo pangit; huwag kayong mamuhay sa dilim.  Hindi po ninyo kailangang manatili sa kadiliman.  Kaya nga po, sa pagtatapos ng ikalawang pagbasa natin, parang nambubulyaw pa si San Pablo Apostol: “Gumising ka, ikaw na natutulog, bumangon ka mula sa mga patay, at liliwanagan ka ni Kristo.”

Sa Ebanghelyo ngayong araw ito, literal na niliwanagan ni Kristo Jesus ang lalaking pulubi na isinilang na bulag, at ito ay gumaling at nagising sa pananampalataya.  Mabuti pa siya, namulat ang puso sa pananampalataya.  Pero ang mga Pariseo, na hindi naman po bulag, ay hindi makitang napakabuti, napakaganda, napakamabiyaya, sapagkat napakamaka-Diyos at napakamakatao ng ginawa ni Jesus sa lalaking dating bulag.  Niliwanagan din po sila ni Jesus pero mas gusto po nilang magsiksikan sa dilim.  Nagbubulag-bulagan na lang po sila dahil ayaw nila talaga kay Jesus kahit ano pang gawin Niya, kahit kailan pa Niya ito gawin, at kahit na kanino pa Niya ito gawin.

Meron po akong nabasang status update sa Facebook na nagsasabing kapag ni-like daw niya ang isang posting hindi iyon nangangahulugang gusto talaga niya ang naka-post kundi gusto lang kasi niya iyong nag-post.  Medyo natawa po ako at napaisip, “Paano kung gusto mo yung posting pero ayaw mo naman yung nag-post?”  Sigurado po ako, nangyayari ‘yan hindi lang sa Facebook.  Kahit tama ang sinasabi, hinding-hindi mo ila-like kasi hindi mo gusto ang nagsabi.  Pero basa ka naman ng basa.  Marami po sa atin hindi naman talaga bulag.  Pinipili lang po natin kung kanino tayo bulag.

Ngayon pong ika-apat na Linggo ng Kuwaresma, sabihin po natin kay Jesus, “Panginoon, nais ko pong makakita.  Patawad po sa aking mga pagbubulag-bulagan.  Nais ko pong mamulat muli sa pananampalataya sa Iyo.  Punuin Mo po ang puso ko ng Iyong liwanag.  At turuan at tulungan Mo po akong tumulad sa Iyo na tumingin sa puso ng aking kapwa at hindi sa panlabas nilang anyo.  Amen.”

Ang love-story natin ng Diyos ay parang fairtytale.  Pero parang lang po; sapagkat tutoo po ang love-story natin ng Diyos.  Pinili Niya po tayo kaya tayo panalo.

ANG TUNAY NA PAMATID NG ATING UHAW

Ikatlong Linggo ng Kuwaresma

Jn 4:5-42 (Ex 17:3-7 / Slm 94 / Rom 5:1-2, 5-8)

Alam n’yo na pong 71% ng ating planeta ay tubig.  Pero alam n’yo po bang 2.5% lamang nito ang puwede nating inumin?  Ang napakalaking bahagdan po kasi ng tubig sa mundo ay nasa mga karagatan, nasa Antartica at Greenland sa anyong glaciers at ice caps, at nasa himpapawid bilang mga ulap at singaw.  Ang iba naman po ay hindi ligtas inumin dahil sadyang marumi, gaya ng mga nasa estero at pusali.  At 0.003% ng tubig sa daigdig ay nasa katawan ng mga buhay na nilalang – kabilang po tayo.

Kayo po at ako ay halos tubig ang laman.  Ang sanggol ay 75% tubig samantalang 60% tubig naman ang hindi na musmos.  Bukod sa edad, nakabatay po ang pagbabago ng bahagdang iyan sa kasarian, timbang, at, kung meron, karamdaman ng may katawan.  45% po ng timbang ng taong mataba ay tubig.  At kaya man po nating hindi kumain nang mula dalawampu hanggang apatnapung araw, depende sa kalusugan natin, hindi naman natin kayang mabuhay nang higit sa tatlong araw nang hindi umiinom.

Nakamamatay ang uhaw.  Kaya nga po, sa unang pagbasa natin ngayon, sinumbatan ng mga Israelita si Moises nang ganito: “Inialis mo ba kami sa Ehipto para patayin sa uhaw pati mga anak namin at mga hayop?”  Pati si Moises hindi po malaman ang gagawin.  Subalit pinatuyan po ng Diyos na hindi Niya pababayaan ang Kanyang Bayan kaya’t, sa pamamagitan ni Moises, pinabulwak Niya ang tubig mula sa malaking bato sa Horeb at napawi ang uhaw ng mga Israelita.

Sa mundong ito, hindi lang po marami ang nauuhaw; marami rin tayong uri ng mga pagkauhaw.  At ang pisikal na pagkauhaw po ang pinakamadaling solusyunan.  Tubig lang ang katapat n’yan.  Ang pinakamahirap po ay kapag uhaw ka sa pag-ibig.  Marami pong napapatay, pumapatay, at nagpapakamatay dahil sa pagkauhaw na pag-ibig.

Hindi naman po ang ating pagkauhaw sa pag-ibig ang tutoong problema.  Normal lang po iyan.  Ang problema ay kapag mali po ang solusyon natin para pawiin ang pagkauhaw na iyan.  May mga tao po kasi, sa kagustuhang ibigin sila ng marami, ay nilalasing ang sarili sa katanyagan.  Meron din po, sa takot na maranasang mauhaw muli, nagpapakalunod sa kapangyarihan.  At marami rin po ang nilalason ang kanilang sarili sa mga bisyo para lamang sa panandaliang pamatid-uhaw.  Pero, hinding-hindi po sila aaming lasing na lasing na sila, lunod na lunod na, o kaya’y nalason na nga.

Napakaganda po talagang nagsisimula ang banal na panahon ng Kuwaresma sa ilang.  Sa ilang, init na init, pawis na pawis, uhaw na uhaw, tuyung-tuyo ang lalamunan.  Pinatitindi ng karanasan natin sa ilang ang iba’t iba po nating pagkauhaw.

Ano po ba ang pinakamatindi ninyong pagkauhaw?  Uhaw din kayo sa pag-ibig, hindi ba?  Sa tutoo po?  Huwag po kayong magsinungaling.  Nilikha po ng Diyos ang bawat-isa sa atin para mahalin at para magmahal.  Lahat po tayo ay may pagkauhaw sa pag-ibig.  Nais nating ibigin tayo at nais din po nating umibig.  Sana po, pawiin natin ang pagkauhaw ng isa’t isa.  Sana po magsilbi tayong pamatid-uhaw, hindi pampalala ng uhaw, ng ating kapwa.  Pero sana rin po, pawiin natin ito sa tamang paraan at tamang pamatid-uhaw.

Ano nga po ba ang tamang paraan para pawiin ang pagkauhaw sa pag-ibig?  Ano po ang tamang pamatid-uhaw?

Sa ating ikalawang pagbasa ngayong araw na ito, sinabi po ni Apostol San Pablo sa kanyang sulat sa mga taga-Roma na, “sa pamamagitan ng Espiritu Santo na ipinagkaloob na sa atin”, “ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso”.  Kaya nga po, para sa ating mga tumanggap na ng Espiritu Santo, ang pumapawi sa ating pagkauhaw sa pag-ibig ay ang pag-ibig ng Diyos.  At, ayon pa sa Apostol, ganito raw po ipinakita ng Diyos ang pag-ibig Niya sa atin: namatay si Kristo para sa atin hindi noong tayo ay mga kaibigan ng Diyos kundi nang mga kaaway pa Niya tayo.

Kung gusto talaga nating mapawi ang pagkauhaw natin sa pag-ibig, sumalok po tayo sa balong si Jesukristo.  Sa Jn 6:35, winika Niya, “Ang sinumang manalig sa akin ay hindi mauuhaw kailanman.”  Kaya nga po, sa Ebanghelyo ngayong araw na ito, sinabi ni Jesus sa babaeng Samaritana, “Kung alam lamang ninyo kung ano ang ipagkakaloob ng Diyos, at kung Sino itong humihingi sa inyo ng inumin, marahil ay kayo ang hihingi sa Kanya, at kayo nama’y bibigyan Niya ng tubig na nagbibigay-buhay.”  Na kay Jesus po ang tubig na tunay na nakapapawi ng pagkauhaw natin sa pag-ibig sapagkat Siya mismo ang pag-ibig ng Diyos sa atin.

Subalit, sapagkat hindi huwad ang pag-ibig na ito, ang pag-ibig ng Diyos sa atin ay hindi mapagkunsinti.  Dahil tutoo ang pag-ibig ng Diyos sa atin, mahigpit din po nitong hinihingi sa atin ang maging makatotohanan lagi.

“Ginoo,” wika ng babaeng Samaritana kay Jesus, “kung gayon po’y bigyan Ninyo ako ng tubig na sinasabi Ninyo….”

Ano pong sagot ni Jesus sa kanya?  “Tawagin mo muna ang asawa mo.”

Pero, ano naman po ang isinagot ng babae kay Jesus?  “Wala akong asawa.”

At ano po ang punch line ni Jesus?  “Korek ka d’yan!  Wala ka nang asawa.  Pero hindi single ang status mo kundi it’s complicated.  Sapagkat lima na ang kinasama mo at kabit ka pa ngayon ng isa.”

Wow, ang tindi po ng uhaw ng babaeng ito!  Naka-anim nang lalaki, hindi pa rin mapatid-patid.

Kapag nagiging personal na ang usapan, ano po ang madalas nating gawin?  Iniiba ang usapan!  Kapag tayo na po ang hot issue, kumakaripas na tayo ng takbo.  Wala pong pinag-iba ang babaeng Samaritana: tinangka niyang baguhin ang topic.  “Ginoo,” biglang sabi niya kay Jesus, “sa wari ko’y propeta Kayo.  Dito sa bundok na ito sumamba sa Diyos ang aming mga magulang, ngunit sinasabi ninyong mga Judyo, na sa Jerusalem lamang dapat sambahin ang Diyos.”  Tingnan n’yo nga naman po ang babaeng ito – inuungkat ni Jesus ang sex-life n’ya pero gusto niyang mag-seminar tungkol sa liturhiya!

Mas madali po sa atin ang pagdiskusyonan ang tungkol sa matatayog na usapin kaysa sa mga yaong tagos-sa-buto natin – tama po ba?  Mas mahilig tayong makipagdebate kaysa suriin ang sarili natin – tama po ba?  Bakit?  Kaya po siguro hindi mapatid-patid ang uhaw natin kasi ayaw nating aminin ang pagkauhaw natin.  Natatakot po tayo na baka tayo pagalitan, kamuhian, parusahan, ibasura, hindi na mahalin – tama po ba?  O, kita po ninyo, uhaw din po kayo sa pag-ibig.

Hindi pakay ni Jesus na saktan ang babaeng Samaritana sa pagbanggit sa lihim nito.  Makatotohanan po ang pag-ibig ni Jesus.  Gusto po Niyang lumaya ang babaeng Samaritana mula sa kanyang matinding pagka-uhaw.  At tanging katotohanan lamang ang nakapagpapalaya.  Pero, sabi po ng nabasa ko, “The truth shall set you free but it will hurt you first.”

Ang sagot ni Jesus sa tanong ng babaeng Samaritan ay tungkol din po sa katotohanan.  Hindi raw ang lugar ng pagsamba ang tunay na mahalaga kundi ang puso ng sumasamba.  Dapat daw pong sambahin ang Diyos sa espiritu at katotohanan.  Ang espiritu ang buhay ng katawan: dapat makita sa ating pamumuhay ang ating pagsamba.  At paano mo nga ba masasamba ang Diyos kung hindi mo hinaharap ang katotohanan tungkol sa sarili mo?  Ang pagsambang hindi lapat sa pamumuhay ay huwad.  Kapag ang pagsamba mo ay hindi nasasalamin sa iyong pag-uugali, hindi ka sumasamba; nagsisinungaling ka.

Napawi ni Jesus ang pagkauhaw ng babaeng Samaritana.  Sa wakas, nakatagpo na po ng  babaeng uhaw na uhaw sa pag-ibg ang taong tunay na nagmamahal sa kanya maging sinuman siya.  Nasaktan siya, oo.  Pero umuwi po siyang napakaligaya, magaang-magaan ang kalooban, nag-uumapaw sa kagalakan.  May isa pong maliit na detalye sa ating Ebanghelyo, pansin n’yo ba?  Ang sabi, “Kaya ang babae, pagkaiwan ng kanyang banga ay naparoon sa lungsod.”  Sa sobrang tuwa, iniwan na po niya ang kanyang banga.  Hindi na siya uhaw.  At hindi rin po n’ya kayang isekreto ang biyayang kanyang tinanggap.  Siya po mismo ang naging Mabuting Balita sa marami pang iba na, sa tutoo lang, uhaw na uhaw din.  Kaya, sa pagtatapos, sinabi po sa Ebanghelyo, “Maraming Samaritano sa bayang yaon ang sumampalataya kay Jesus dahil sa pahayag ng babaeng nagpatutoo.”

Sa Jn 7:37-38, sinasabing tumindig daw po si Jesus at malakas na sinabi, “Lumapit sa Akin ang sinumang nauuhaw at uminom.  Ang sinumang sumampalataya sa Akin, gaya ng sinasaad sa Kasulatan, ay dadaluyan sa kalooban ng ilog ng tubig na buhay.”  Ganun po pala! Matapos tayong painumin ni Jesus, ang nasa ating kalooban ay nagiging pamatid-uhaw din para sa ating kapwa.  Eh, ano po ba ang nasa kalooban natin?  Sana po tunay na pag-ibig ng Diyos.

ANG MAPA NG BUHAY NATIN

Ikalawang Linggo ng Kuwaresma

Mt 17:1-9 (Gen 12:1-4 / Slm 32 / 2 Tim 1:8-10)

Ang buhay ng tao ay isang paglalakbay. Gumugugol po ito ng mga panahon at dumaraan sa iba’t ibang lugar. Bagamat may nakakasabay ka, kanya-kanya pa rin po tayo sa paglalakbay. Walang ibang makapaglalakbay para sa iyo. Lakbay mo lakbayin mo.

Sa buhay ninyo, kayo pa po ba talaga ang naglalakbay para sa sarili n'yo o inaasa na lang ninyo ito sa iba? May pakialam po ba kayo kung saan kayo mapadpad o padala na lang po kayo sa agos? Hapung-hapo na po ba kayo kaya’t pinapasan na kayo ng iba o kinakaladkad na lang kayo? Pasulong po ba o paurong ang paglalakbay ninyo?

Normal po na kapag tayo ay maglalakbay, inaalam po muna natin ang ating destinasyon at kung paano natin ito mararating. Kung hindi, bakit pa nga po ba tayo maglalakbay? Kapag basta na lang tayo naglalakbay nang hindi muna inaalam kung saan at kung paano makararating sa dapat nating marating, tiyak po maliligaw tayo.

Madalas po ba kayong maligaw? Madali po ba kayong maligaw? Bakit?

Pero kapag tayo ay naligaw, madali lang po iyan. Tingnan ang mapa! Kaya lang, paano kung walang mapa?

Hindi po madaling mabuhay sapagkat hindi lang po paglalakbay ang buhay. Paghahanap din! Minsan pa nga po, sa paghahanap natin sa tamang landas patungo sa dapat nating marating, kailangan nating mangapa sa dilim. At bagamat, sa pakiwari natin, tuwid ang landas na ating tinatahak, may mga pagkakataon pa rin pong  humahantong tayo sa saradong daan. Meron pa nga riyan, tuwid na daan daw po pero baka naman dead end ang hantungan. Maliban na lang po kung talagang gusto nating hanggang dead end na lang tayo, kailangan nating tumuklas ng ibang daan para patuloy na makapaglakbay. Sa ating paglalakbay sa buhay, nararanasan po natin ito. Sa maliit o malaki mang paraan, nagbago na rin po tayo ng direksyon sa buhay at pikit-matang tinahak ang isang landas na hindi tayo pamilyar.

Iyan nga po ang karanasan ni Abram. Sa ating unang pagbasa ngayong ikalawang Linggo ng Kuwaresma, muli po nating narinig ang kuwento  ng pagtawag ng Diyos sa kanya. At sa pagtugon niya sa tawag na ito, kinailangan lisanin ni Abram  ang bayang tinubuan, ang mundong pamilyar sa kanya. At wala po siyang pinanghawakan maliban pananalig sa Diyos. Iyan nga po ang tunay na pananampalataya: mapagtaya sa Diyos. Kaya nga’t si Abram ang ating ama sa pananampalataya.

Ang pananampalataya ay pagiging palataya. Mahilig po ba kayong tumaya? Saan po – sa sugal o sa Diyos? Kung tutoo pong kayo ay may pananampalataya sa Diyos, ipakita po ninyo ang itinataya ninyo sa ngalan ng inyong pananalig sa Kanya. Aba, kung wala po kayong maipakikita, paano po ninyo nasasabing kayo ay “mananam-PALATAYA”?

Alinsunod sa utos ng Diyos, naglakbay si Abram nang walang mapa. Saan po siya papunta? Kung saan daw po ituro ng Diyos. Huh, saan po ba iyon?  Basta, ituturo na lang daw po ng Diyos sa kanya. Wow! Ganun?

Nang tawagin ng Diyos si Abram, si Abram ay pitumpu’t limang taong gulang na. Matanda na  siya pero, kahit po isa, wala silang anak ng asawa niyang baog. Gayon pa man, ipinangako ng Diyos sa kanya na ang mga anak niya ay magiging sindami ng mga bituin sa langit at mga buhangin sa dalampasigan. Kaya nga po, ang bayan daw pong ituturo ng Diyos sa kanya ay mapapasakanyang lahi. Wow! Mas wow! #amazing!

Pero kung baliw ang Diyos, mas baliw po si Abram. Naniwala po siya sa Diyos, nanalig, at tumalima. Nagbago siya ng direksyon, nilisan ang bayang tinubuan, at naglakbay. At wala po siyang mapang dala-dala. Basta, ituturo raw ng Diyos sa kanya ang dapat niyang puntahan. Aba, ang Diyos ang mapa niya!

Kayo po, sa tutoo lang, sino ang mapa ng buhay n’yo?

Ganito rin po ang karanasan ni Apostol San Pablo na sumulat ng ikalawang pagbasa natin ngayon. Dati siyang si Saul na masugid na taga-usig ng mga alagad ni Jesus. Akala nya kasi, ang mga alagad ni Jesus ay mga kalaban ng Diyos ng Israel. Ngunit nabubulagan na pala po siya.  Maniwala  kayo, nakakabulag po talaga ang panatisismo. Sa sobrang tindi ng pagmamalasakit niya sa Diyos, nabulag na si Pablo. Kaya nga po siguro nang liwanagan siya ni Jesus sa daan patungong Damascus, nabulag na nang tuluyan ang kanyang mga mata. At nang panumbalikin ng Diyos ang kanyang paningin sa pamamagitan ni Ananias, hindi lamang po paningin niya ang gumaling, gumaling din po ang kanyang pagtingin. Nagsimula po siyang tingnan ang lahat sa liwanag ni Kristo Jesus. Nagbago siya ng direksyon sa buhay: binago ni Jesus ang buhay niya. Pero wala rin po siyang tangan-tangang mapa sa bagong paglalakbay na ito. Basta, simula po noon. si Jesus na lang ang kanyang sinundan. Si Jesus ang mapa ng kanyang buhay!

Kaya naman po, sa ating ikalawang pagbasa, ipinakikita ni San Pablo Apostol sa kanyang kamanggagawa sa ubasan ng Panginoon, si Timoteo, naging obispo ng Ephesus, ang tanging mapa para sa lahat ng mga alagad ni Jesus, ang mga nagtataya para sa Diyos. “Makihati ka,” ika ni San Pablo kay Timoteo, “sa kahirapan dahil sa Mabuting Balita, sa tulong ng Diyos na nagligtas at tumawag sa atin… sa pamamagitan ni Kristo Jesus, hindi dahil sa ating mga gawa kundi ayon sa Kanyang layunin at kagandahang-loob na inilaan sa atin bago pa nagsimula ang panahon. Nilupig Niya ang kamatayan at inihayag ang buhay na walang-hanggan sa pamamagitan ng Mabuting Balita.” Samakatuwid, para po sa atin, si Jesus din ang mapa ng buhay natin.

Pero, hindi po ako magmamagaling, kinakabahan po ako sa binabagtas natin, gamit ang Mapang ito.  Sa ating Ebanghelyo ngayon, ikinukuwento po ni San Mateo na, kasama sina Pedro at ang magkapatid na Santiago at Juan, umakyat si Jesus sa isang mataas na bundok at doon Siya ay nagbagong-anyo. Kinakabahan po ako hindi dahil sa pag-akyat nila sa mataas na bundok kundi dahil sa pupuntahan nila pagkababa nila sa bundok na iyon. Kinakabahan po ako hindi dahil sa kagila-gilalas na pagbabagong-anyo ni Jesus kundi dahil sa mangyayari sa Kanya pagkatapos niyon. Bago pa ang kabanata ng Ebanghelyong binasa natin, sinabi na po ni San Mateo kung saan papunta si Jesus. Sa Jerusalem. Iniulat na rin po niya kung ano ang mangyayari kay Jesus doon. Si Jesus ay darakpin ng Kanyang mga kaaway, pahihirapan, papatayin, at sa ikatlong araw ay mabubuhay nang magmuli. Tapos, may hamon pa si Jesus: “Kung may ibig sumunod sa Akin, talikdan niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at Ako ay sundan.” Sa madaling-sabi, dapat po nating sundan si Jesus magpahanggang kamatayan. Kung tutoo pong nagbago tayo ng direksyon para tupdin ang kalooban ng Diyos, tutularan po natin si Jesus maging sa kamatayan: ang kamatayan natin ay kailangang nagbibigay-buhay sa iba.

Kung kay Abram ang itinuro ng Diyos ay isang malayong bayan, itinuturo naman po Niya sa atin ang kaganapan ng buhay. Sa paglalakbay po natin patungo sa buhay na yaon, si Jesus at si Jesus lamang ang Mapang ibinibigay sa atin ng Diyos. “Ito ang minamahal kong Ama na lubos kong kinalulugdan,” wika Niya. “Pakinggan ninyo Siya.”

Pero kung tayo man po si Simon Pedro, malamang baka sasabihin din natin kay Jesus, “Panginoon, dito na lang po tayo. Napakaganda po rito. Pagod na rin po kami. Tumigil na po tayo sa paglalakbay.  Huwag na po tayong tumuloy sa Jerusalem.” Kaya lang po, sayang! Bakit po? Kasi hindi ba “X marks the spot”? Nasa Jerusalem po ang “X”, wala sa tuktok ng bundok ng Pagbabagong-anyo. Sa halip, kaya nga po nagbagong-anyo si Jesus para ipakita sa atin ang naghihintay sa atin sa ibayo ng Jerusalem.

Ngayong Kuwaresma, higit po nating dinggin ang tawag ng Diyos sa atin na iwan natin ang ating comfort zones at magtaya para sa Diyos tulad ni Abram, baguhin ang direksyon ng ating buhay kung kinakailangan tulad ni San Pablo Apostol, at sundan si Jesus magpahanggang kamatayan. Sa pagtuklas po natin sa tunay na Mapa ng buhay – si Jesus – magsilbi rin po sana tayong mga mapa para sa iba patungo kay Kristo. Mahirap pong maglakbay ng walang mapa. Pero tutoo po bang wala tayong mapa?

NASAAN KA?

Unang Linggo ng Kuwaresma

Mt 4:1-11 (Gen 2:7-9; 3:1-7 / Slm 50 / Rom 5:12, 17-19)

Gusto n’yo po bang maunawaan ang ngayon?  Tumingin po kayo sa kahapon.  Nais po ba ninyong ipaliwanag ang kasalukuyan?  Simulan po ninyo sa nakaraan.  Pasulong man ang ating paglalakbay, pabalik naman po natin ito naiintindihan.  Siguro, ito nga ang dahilan kung bakit sinasabi po natin, “Ang taong hindi marunong lumingon sa pinanggalingan ay hindi makararating sa paroroonan.”  Ang kasabihang ito ay hindi lamang paalala sa atin na huwag makalilimot tumanaw ng utang-na-loob; itinuturo rin po nito ang mahalagang paraan para maunawaan natin ang dahilan ng mga bagay-bagay sa buhay.  Balikan ang nakaraan para madiskubre ang simula.

Lahat ng kultura at relihiyon ay may kuwento po tungkol sa kung paano nagsimula ang daigdig.  Iba’t iba man ang kanilang bersyon pero, kung tutuusin, iisa lang naman po talaga ang storyline: sa simula ay ayos pero pumalpak!  Maging ang ating mga ninuno sa pananampalataya ay may kuwentong ganito para ipaliwanag ang kaayusan at kawalang-kaayusan sa mundo.  “Genesis” po ang tawag sa ganitong kuwento, ang kuwento ng simula.

Sa pagsisimula po ng mga linggo ng Kuwaresma, binubuklat po natin ngayon ang aklat na naglalaman ng kuwento natin tungkol sa simula.  Sa mga unang dahon ng aklat ng Genesis ay mababasa ang bersyon natin kung bakit at paano pumalpak ang lahat.  Sa simula, ang unang lalaki at babae ay maligayang-maligaya.  Pero bumaliktad po ang lahat dahil sinuway nila ang Diyos.  Ang kanilang pakikipag-ugnayan, hindi lamang sa Diyos kundi maging sa kalikasan at sa isa’t isa, ay winasak ng kanilang paglabag sa kaayusang itinakda ng Diyos.  “Ipinakakain sa amin ang anumang bunga sa halamanan,” wika ng unang babae sa ahas, “huwag lamang ang bunga ng puno na nasa gitna niyon.  Pag kami raw ay kumain ng bunga nito o humipo man lamang sa punong iyon, mamamatay kami.”  At ano po ang puno sa gitna ng hardin?  Ang punong nagbibigay-buhay at ang punong nagbibigay ng kaalaman tungkol sa mabuti at masama.  Sa madaling-sabi, basta tungkol sa pagbibigay-buhay, dapat pong sundin ng tao ang Diyos at basta tungkol sa moralidad - ang usapin ng kung ano ang mabuti at masama - kailangan pong manatiling nakakapit ang tao sa Diyos.  Hindi poder ng tao ang buhay.  Hindi tao ang batayan ng kung ano ang mabuti at masama, kundi ang Diyos.  Sa larangan ng pagbibigay-buhay at paghatol kung ano ang mabuti at masama, kailangan pong laging tumingin ang tao sa Diyos, konsultahin ang Diyos, at sumunod sa Diyos.  Pero pati ang dapat lamang ay sa Diyos, pinanghimasukan po ng unang lalaki at babae.  Kaya, nabasag po ang kaayusan, at walang kasinlubha ang naging epekto nito sa buong sanilikha.  Ang agad na naramdaman ng unang lalaki at babae, matapos nilang magkasala, ay patunay po na may nawala sa kanila: nahiya sila sa kanilang kahubaran kaya nagtakip sila.  Ang una nilang reaksyon nang marinig nila ang yabag ng Diyos sa hardin ay patunay po na may nasira sa kanilang kalikasan: natakot sila sa kanilang Manlilikha kaya sila nagtago.  At simula noon, natuto na tayong lahat ng isang uri ng pakikitungo sa Diyos at sa kapwa: ang pagtatakip, ang pagkukubli.

Kayo po, magaling ba kayong magtago?  Mahilig po ba kayong magkubli?  Hanggang kailan po ninyo gagawin iyan?  Hanggang kailan ninyo kayang gawin iyan?

Kaya nawala sa lugar ang lahat ay dahil po sa kasalanan.  Wari baga’y nadiskaril po ang takbo ng buhay.  Ang unang mga pader ay hindi po yari sa semento kundi sa pagsuway ng tao sa Diyos.  Ang tunay na bilangguan ay hindi po bakal kundi pusong inalipin na ng kasalanan.

Tingnan po ninyo.  Yari po ba sa ano ang pader ng buhay n’yo?  Sa anong uri ng bilangguan ninyo ikinulong ang sarili ninyo?

Dahil sa kasalanan, nahihirapan tayong maging bukas sa Diyos at sa isa’t isa.  Laging may pangamba.  Maraming panangga.  Panay na lang pagdududa at pagsususpetsa.  Hindi na matapus-tapos ang sisihan.  Hirap nang umiwas magsinungaling.  Nakalimutan na kung paano maging masaya.  Nawasak na ang kakayahang magtiwala pa.  At natakot na sa sariling anino.

Sa buhay po ninyo, ano ang epekto ng kasalanan?

Dahil po sa kasalanan, tago tayo nang tago, takbo nang takbo, iwas nang iwas, palusot nang palusot.  Para huwag mahalata, natututo po tayong makipag-plastikan.  Para pagtakpan ang sarili, nahahasa tayong magbalatkayo.  Para hindi ituring na mababa, nagiging manhid tayo sa sariling kayabangan.

Dahil sa kasalanan, pati ang Diyos hindi na rin po natin maharap nang makatotohanan.  Pati sa Diyos, hirap tayong humarap nang hubo’t hubad.  Kita man ng Diyos ang lahat, pagtatakpan pa rin po natin ang sarili natin sa Kanya.

Kayo po, ano ang paborito ninyong gamiting pandepensa ng sarili laban sa Diyos?  Ang inyong pagiging binyagan?  Ang inyong mga debosyon at panata?  Ang inyong pagsasakripisyo at pagtitiis?  Ang inyong pag-aabuloy at pagkakawanggawa?  Ako po kaya?  Ang aking pagiging pari?  Ang aking pag-aalay ng sarili para sa Santa Iglesiya?  Ano po ang madalas nating pinantatakip sa ating mga pagkukulang at pagmamalabis?

Nang magkasala ang unang nilikha Niyang tao, kinailangan pang hanapin sila ng Diyos.  “Nasaan ka?” tanong ng Diyos sa lalaki.  At nasaan nga po ba ang lalaki?  Nagtatago sa Diyos.

Kayo po, nasaan kayo?  Nasaan na po ba talaga kayo sa buhay ninyo ngayon?  Saan kayo madalas magtago?  Ano ang paborito ninyong lungga?

Hindi po tayo ang nakatatagpo sa Diyos.  Ang Diyos ang nakatatagpo sa atin.  At kung ang kahulugan ng maligtas ay ang matagpuan ng Diyos, ang ugat po ng lahat ng mga tanong sa Bibliya ay ito: “Nasaan ka?”

Tunay po, ang Diyos ay matuwid.  Pero hindi po mapagparusa ang Diyos.  Tayo po ang lumilikha ng ating kaparusahan.  May likas pong ibinubunga ang mga pagkakamali at pagkakasala natin sa buhay, ni hindi na kailangan pang makialam ang Diyos para lang tayo parusahan.  Ang pagsuway sa Diyos ay pagtanggi sa Kanya.  Ang pagtanggi po sa Kanya ay pagpiglas natin sa Kanyang mga bisig na nagliligtas sana sa atin laban sa kapahamakan.  Kaya nga po nang suwayin ang Diyos ng unang lalaki at babae, ni hindi na kailangan pa silang pagtabuyan palabas ng paraiso.  Batid man po nila o hindi, sila ang pumili niyon.

Kayo po, nauunawaan po ba talaga ninyo ang pinipili ninyo?

Kay Jesus po, hindi naging madali ang lahat ng Kanyang pagpili.  Pero naunawaan po Niya na sa bawat pagpili Niya ang pipiliin Niya ay ang Kanyang Ama.  Tingnan po ninyo ang Ebanghelyo natin ngayon, kung paanong bumitiw sa Diyos ang unang lalaki at babae, kapit-tuko naman si Jesus sa Salita ng Diyos.  Sa gitna ng apatnapung araw at gabi ng pag-aayuno sa ilang, hindi po madaling magtiwala kahit kanino.  Malamang malabo na po ang takbo ng isip natin kung tayo ang nasa kalagayan ni Jesus.  Malamang gusto na po nating tumakas at tangkilikin kahit ano basta madali at mabilis.  Malamang isusuko na natin ang laban para sa Diyos at idadahilan pa natin, “Maiintindihan naman ng Diyos.”  Pero hindi po si Jesus.  Hinding-hindi Siya kumapit sa kalaban ng Diyos dahil kapit na kapit Siya sa Diyos mismo.  Kaya nga po, sa ating ikalawang pagbasa ngayong araw na ito, inilalarawan ni San Pablo Apostol sa mga taga-Roma na si Jesus ang bagong Adan.  Isinalugar po ni Jesus ang binaliktad ng unang Adan.  At iisa lamang po ang Kanyang paraan: pagtalima sa Ama magpahanggang kamatayan.

Kayo po, ano ang paraan ninyo?

Ngayon pong Kuwaresma ay muli tayong tinatanong ng ating Manlilikha: “Nasaan ka?” Hinahanap Niya tayo.  Huwag na po natin pahirapan ang Diyos: magpahanap na tayo sa Kanya. Maganda po ang imahe ng nawawalang tupa, pero huwag po nating i-over romanticize ang imaheng 'yan sapagkat hindi naman po kasi lahat ng nawawalang tupa ay nawawala talaga.  May mga nawawalang tupa na kaya naman po kasi nawawala ay dahil ayaw naman talagang magpahanap: mga nagwawalang tupa!

Kung ang lahat ay nagsimula sa isang hardin, nagsisimula naman po ang Kuwaresma sa ilang. Sa ilang, wala po tayong mapagtataguan. Sa ilang, wala po tayong matatakbuhan. Kahit saan ka tumingin, puro buhangin. Sa ilang, wala po tayong maipantatakip; lantad na lantad tayo. Pero sa ilang, naroroon din po si Jesus. At kay Jesus, natatagpuan tayo ng Diyos.