NASA MGA KAMAY ANG HIMALA

Ikalabimpitong Linggo sa Karaniwang Panahon

Jn 6:1-15 (2 Hari 4:42-44 / Slm 144 / Ef 4:1-6)

Makailang beses na na may okasyon sa parokya at nag-alala ako kung paano namin mapakakain ang maraming mga taong dumating.  Pero wala pang pagkakataong umuwi ang mga dumating na gutom o di man lamang nakatikim ng handa. 

Ang nakapagtataka, may mga okasyong hindi naman naming talaga alam kung ilan ang darating – madalas ay tantiyahan lang – pero ni minsan ay hindi nangyaring napahiya kami sa mga bisita.  Palaging may pagkain.  Hindi nagkukulang.  Nakapagbabalot pa ang iba.

Minsan napapahiya ako sa sarili ko dahil sa kakulangan ko ng pananampalataya.  Kapag nakita ko ang napakaraming dumating, natatanong ko ang mga pinunong-lingkod ng parokya, “Naku, magkakasya kaya ang handa natin?”  At ang sagot na palagi kong natatanggap ay “Naku, Father, don’t worry.  Kakasya po ang handa nating pagkain.”  At kumakasya nga!  Kadalasan, sobra-sobra pa, kaya ang litson ay pinaksiw na, isinigang na, prinito pa ulit sa kawali, at ilang araw din naming ulam sa kumbento.

Minsan din, kinakabahan ako kapag malapit na ang salu-salo, may mga bisita na ring dumating, at wala pang pagkain.  Hindi ako mapakali.  Hindi ko maiwasang magtanong ulit, “Nasaan na kaya ang potluck natin?  Anong oras kaya darating ang mga pagkain?”  Tapos, sasagutin ako ng napagtanungan kio, “Huwag kang mag-alala, Father, darating yan.”  At dumarating nga!  Parang may parada ng pagkain sa parokya. 

Kapag naiisip ko ang mga pangyayaring ito, napangingiti ako sa kaliitan ng pananampalataya ko at napahahanga naman ako sa laki ng pananamapalataya ng mga tao sa parokya.  Hindi pa nila nakikita, pero sigurado na silang maraming pagkain sa hapag.  Hindi pa nila naaamoy, pero alam na alam na nilang darating ang mga pagkain.  Hindi pa nila naihahain, pero tiyak silang makakakain ang lahat.  Ang galing ng pananampalataya nila!  At sama-sama ang mga kamay nila para gumawa ng himala ang pananampalataya nila.  Pari man ako, natututo pa rin ako sa kanila na higit na magtiwala hindi lamang sa pagkalinga ng Diyos kundi pati rin sa kagandahang-loob ng bawat-tao.

Ngayong Linggong ito, muli tayong binubusog ng Salita ng Diyos.  Pagsaluhan natin.

Una, ang lahat ay biyaya at ang biyaya ay nasa lahat ng dako.  Everything is grace and grace is everywhere.  Hindi nagkukulang ang Diyos sa pagpapadala sa atin ng mga biyaya sapagkat ang lahat nga ay biyayang nagmumula sa Kanya.  Pero madalas naman ay iba ang ating pag-unawa sa biyaya.  Mahilig tayo sa kagila-gilalas, bongga, at kagulat-gulat.  Nag-aabang tayo ng pagyanig ng lupa, pagkidlat, mga pag-usok-usok, at pati pagsasayaw ng araw bago tayo maniwalang saksi nga tayo sa isang himala.  Adik tayo sa malalaking himala.  Napapalampas natin ang mumunting milagro sa paligid natin.  Ang tingin natin palagi sa meron tayo ay kulang.  Kung hindi naman kulang, ni hindi natin tinitingnan kasi hindi ayon sa gusto at mga paraan natin.  Samantalang winawaldas ng iba ang mga biyaya ng Diyos sa pamamagitan ng pag-aabuso, meron din namang sinasayang lang nila ang mga ito sa pamamagitan ng pagbabale-wala sa mga kaloob ng Diyos sa kanila.  Bago masayang ang limang tinapay na sebada at dalawang isda, pinagyaman ito ni Jesus at ginamit para makakain ang mga tao.  Huwag nating sayangin ang mumunting mga biyaya ng Diyos at huwag na huwag din naman nating aabusuhin ang mga kaloob ng Diyos sa atin.  Buksan natin ang mga mata ng ating puso at makikita nating halos malunod na tayo sa grasya ng Panginoon.

Ikalawa, dahil biyaya ang lahat, dapat nating panatilihing biyaya ang lahat.  Kailangang padaluyin ang pagiging regalo ng mga biyayang tinatanggap natin mula sa Diyos.  Mistulang dumadaan lang sa ating mga kamay ang mga kaloob ng Diyos.  Wala talaga tayong pagmamay-ari.  Mga katiwala tayo, hindi may-ari.  Hindi man ito batid ng batang may dalang limang tinapay at dalawang isda, ginamit pa rin siya ni Jesus upang ituro ang kahulugan ng pagiging hindi lamang biniyayaan ng Diyos kundi ng pagiging biyaya rin sa kapwa. 

Mistulang isang talinhaga ang buong kuwento ng mahimalang pagpapakain sa limanlibo.  Sa dami ng naroroon, palagay ko, hindi lang ang batang binanggit ang may dalang baon.  Parang imposibleng sa ganun karaming tao ay isa lang ang makakaisip magbaon o pabaonan ng nanay o asawa o kapatid n’ya.  Ngunit sapat na ang isa para ipakita sa atin ni Jesus na ang mga biyaya ng Diyos, ang mga pabaon sa atin ng Diyos sa paglalakbay sa buhay, ay hindi talaga para sa sarili lamang.  Ang biyayang tinatanggap natin ay dapat bumago sa atin at gawing biyaya rin tayo mismo sa iba.  Maaaring hindi lang nga isa ang may baon, pero lubhang marami pa rin ang walang dalang baon.  Ipagbaon natin sila.  At ipagbaon natin sila kahit pa sariling kapabayaan o likas na katangahan ang dahilan kaya wala silang baon.  Walang mabuting kahihinatnan ang sisihan.  Para sa lahat ang mga biyaya ng Diyos; pabaon Niya ito sa atin – huwag mong ibaon para hindi makita ng iba, bahaginan mo ang mga hindi nakapagbaon, ang mga walang baon, ang mga walang maibaon, ang mga nakalimot magbaon, ang mga ninakawan ng baon, ang mga napanisan ng baon, ang mga nilanggam ang baon, ang mga natapon ang baon, at ang mga hirap na hirap nang magbaon.

Ikatlo, tulad ng sinabi ni Archbishop Chito sa aming katatapos pa lamang na annual clergy retreat, wala naman talaga sa limang tinapay at dalawang isda ang himala kundi nasa mga kamay na tumanggap, nagpasalamat, at nagpamahagi ng mga biyayang iyon.  Palibhasa, ika nga ni Archbishop Chito, kung ang limang pirasong tinapay at dalawang isda sa kamay ni Jesus ay nakapagpapakain ng limanlibong katao, sa kamay ng taong ganid, makasarili, at maramot, kahit pa limanlibong pirasong tinapay at dalawanlibong isda ay hindi sasapat kahit lilimang tao lang ang maghahati.  Ang himala ay nasa mga kamay na tumatanggap, hindi lamang sa tinatanggap ng kamay.  Ang himala ay nasa mga kamay na mapagpasalamat, hindi lamang sa ipinagpapasalamat.  Ang himala ay nasa mga kamay na marunong at magaang magbahagi sa kapwa, hindi lamang sa ibinabahagi.

Sa Banal na Misang ito, tinipon tayo ni Jesus upang tayo ay busugin.  Anuman ang dala nating ambag, ang lahat ay mabubusog kung marunong siyang kumilala sa lahat, maging ang mga mumunting bagay, bilang biyaya ng Diyos.  Ngunit kung hindi natin hahayaang baguhin tayo ng pagkaing handog ni Jesus sa atin – ang Banal na Eukaristiya – tungo sa pagiging mga biyaya mismo ng Diyos sa kapwa, maiimpatso tayo, hindi tayo matutuwan, balewala ang sustansyang nais ng Diyos na sana ay bumusog sa atin.  Pero kung tutoong tinatanggap at ipinagpapasalamat natin sa Diyos ang ating limang pirasong tinapay at dalawang isda, dapat ang mga kamay natin ay maging tulad ng kamay ni Jesus: mapagbahagi sa kapwa.  Ang tawag natin sa taong puspos ng biyaya ay maPALAD, hindi ba?  Hindi nakapagtataka.

REST – NOT AN OPTION BUT A COMMAND

16^th Sunday in Ordinary Time

Mk 6:30-34 (Jer 23:1-6 / Ps 23 / Eph 2:13-18)

As I write this homily, the weather lends itself very well with the focus of my reflection: rest.  Sometimes it is such a struggle to gather and organize my thoughts on this gloomy, cold, and rainy day.  The temptation to procrastinate is strong and my bed beckons to me with unusual warmth and softness.  My body whispers – no, shouts – with its every fiber: “Drop everything and rest!”

Resting – how many of us feel guilty to take it?  Resting – who among us over-indulge in it?  Resting – we all need it.

I remember one of my heart-to-heart conversations with Bp. Broderick Pabillo.  After pouring out my heart to him, the good bishop looked at me and said, “Bob, when was the last time you went away from the parish for a vacation?”  I couldn’t answer him right away.  He explained what he meant by “vacation” and I realized that he was referring to more than just a weekend or a week.  “We are entitled to a month-long vacation every year,” he said.  I knew that, of course, but I never give it much thought.  The truth is that after seventeen years in the ministry, never had I gone on sabbatical.

I don’t say it, but I tend to be in the opinion that a prolonged vacation is not only an expensive venture but also a useless waste of time.  I used to convince my self that even while going about the work of the ministry I can grab some days for resting without leaving the parish.  I was wrong because those days never came.  There was always some work to be done, some papers to write or sign, some people to talk to, some sacraments to administer, some sacramentals to perform, some homebound to visit, some wake to go to, some letters to read and answer, some funds to raise, some bills to pay, some meetings to prepare, preside over, and report about not only in the parish but in the vicariate and even in the archdiocese as well, some official functions to be present in, some repairs or renovations to be done, and some other hundred matters that need personal attention of the pastor himself.  Yes, there are simply so many “some” in a pastor’s life and ministry that some time for a real good rest is no time at all for him.  If he were not careful, the pastor could easily burnout just like anybody.  While “all work and no pray” leads a pastor out from the priesthood, so does “all work and no play” negatively affects his ministry even as he remains a priest.

Jesus gives us – clergy and lay – not only a mission to do but also an antidote to over fatigue and eventual burnout: “Come away by yourselves to a deserted place and rest a while.”  After all, if the task of being a good shepherd and persevering as such form part of the message of the Prophet Isaiah in the first reading today, one cannot be the shepherd that he should be without spending time attending to himself even as he attends to the needs of the people entrusted to his care.  For how can a shepherd lead his flock to restful waters if he himself does not know not only where to find those restful waters but how to rest as well?  Anyone who refuses to go to his own deserted place, his personal lonely place, his place of solitude and rest, cannot and should not even be allowed to lead others anywhere else.  For if he does, he would almost certainly lead them to the same place of his exhaustion and restlessness.

“Come away by yourselves to a deserted place and rest a while,” Jesus said to the apostles.  Whatever states in life we are in, how heavy or light the burdens of the tasks entrusted to us, whoever we are responsible to and for, Jesus says the same thing to us.  And notice that He says it not as invitation or a request.  He does not say, “Please come away.…” or “Could you kindly rest a while?”  He simply says, “Come away…rest a while.”  It is a command.  In fact, it is part of the task or mission He entrusts us with.  We must rest.  We must go in and out of our particular place of solitude every so often.  Jesus commands us: “Come away by yourselves to a deserted place and rest a while.”  Do we obey Him on this just as we obey Him in all things we ought to do?

Whatever our deserted place is and whatever our way of resting be, it must be in perfect harmony with our identity as disciples of Jesus.  Another bishop, Archbp. Soc once told me when I was a younger priest, “Bob, you are a priest; everything in you should be priestly, even the forms of your entertainment must be always priestly.”  The same is true for you, too, my lay brethren.  You are Christians; everything in you should be Christ-like, even the forms of your entertainment must be Christ-like.

Are our deserted place, therefore, a place where Jesus Himself will not think twice going?  Is our way of relaxation something Jesus Himself can join us in?  Yes, resting is not optional for us to live not only healthy but also holy lives, so is Christ Jesus.  And when we share our deserted place with Jesus and keep our forms of relaxation Christ-like, we shall know true peace, for, as St. Paul the Apostle reminds us in the second reading today, “…He is our peace.”

Where is your deserted place?  What is your relaxation?  Who is your peace?

“Rest!” – that is not an option but a command.  “Rest in Jesus, always with Jesus!” – that, too, is a command, never an option.

HUWAG MAGING ENGOT: TRAVEL LIGHT!

Ikalabinlimang Linggo sa Karaniwang Panahon

Mk 6:7-13 (Amos 7: 12-15 / Slm 84 / Ef 1:3-10)

Nitong huli kong paglalakbay sa Europa, na nagdala sa akin sa tatlong bansa – Italya, Francia, at España – isang lumang aral ang napatunayang hindi ko pa rin natutunan: “travel light”.  Bago ako mag-impake, talagang pinasya kong kaunti lang ang dadalhin ko.  Ang gusto ko pa nga ay maliit na maleta lang.  Labindalawang araw akong maglalakbay at ang gusto ko sana ay ilang t-shirt at pantalon lang ang dadalhin ko.  Pero bukod sa ilang t-shirt at pantaloon, kailangan ko rin magdala ng alba, clerical polo, amerikana, itim na leather shoes, sandals, medyas, toiletries, at dalawampu’t apat na “3-n-1” coffee and tea sachet.  Bukod pa roon ang gel, electronic shaver, dalawang jacket, notebook computer, appointment book, notebook, ipad, isang aklat ni Carlo Carretto, at, siyempre, ang aking breviary.  Sa madaling salita, ang pasiya ko ay hanggang pasiya lang, at nang timbangin ang maleta ko ito ay may bigat na 23 kls.  Ang maleta ko ay lampas ng tatlong kilo sa bigat na pinapayagan ng airline.

Nang ako ay mag-check-in sa paliparan, handa akong magbawas ng mga dala ko kung sakaling hindi ako palusutin.  Pero, pinalusot at ako ay nakalipad.

Hindi ko maintindihan kung bakit kahit wala pa akong anumang binibili ay tila bumibigat na ang maleta ko.  Nang ako ay lumipad mula Italya patungong Francia, 24 kls na ang bigat ng maleta ko.

Nakalusot ako sa Italya patungong Francia.  Pero pagdating ko sa Francia, nagsimula nang mangusap sa akin ang Panginoon sa pamamagitan ng aking mahiwagang maleta.

Wala pang problema sa Lourdes, pero pagdating ko sa Paris, hindi ko na  maikailang napakabigat talaga ng dala-dala ko.  Pag-check-in ko sa hotel sa Paris, sinabi sa akin sa front desk na ang kuwartong nakareserba sa akin ay nasa ika-anim na palapag.  Pumunta ako sa lift (o elevator kung tawagin sa atin), pumasok, at pipindutin na sana ang button para sa 6^th floor, pero walang button para sa 6^th floor!  Hanggang 4^th floor lang ang buttons.  Parang engot, sinabi ko pa sa sarili ko, “Baka naman may mali sa pagkakagawa ng mga button, at ang 4^th floor ay pang 6^th floor.”  Kaya, mas lalong engot, pinindot ko ang button para sa 4^th floor.  Pagbukas ng lift, 4^th floor nga!  Pasok ulit ako sa lift at bumalik sa front desk.  “Yes?” nakangiting salubong sa aking ng porter na Frances, isang lalaking may matining na boses.  “Sir, you don’t have a 6^th floor,” sabi ko na medyo natatawa.  “Yes, we have!” sagot ng porter na Frances na may matining na boses.  “But your lift goes up to the 4^th floor only,” natatawa pa rin ako pero nagtitimping sinabi.  Nakangiting sabi ng porter na Frances na may matining na boses, “Oh, but you have to walk.”  Balik ako sa lift at pagdating ko sa 4^th floor, isipin n’yo na lamang kung paano ko hinila sa dalawang palapag ang 24 kls na maleta ko.  Na-miss ko talaga ang mga alalay ko rito na ayaw na ayaw akong pagbubuhatin.

Hayaan ninyong tapusin ko ang kuwento dahil hindi pa tapos ang leksyon sa akin ng Diyos.

Sa kabila ng bigat ng aking maleta na lagpas sa takdang limitasyon, nakalagpas nga ito palabas ng Pilipinas at Italya.  Pero nagbago ang kuwento nang palabas na ako ng Francia patungong España.  Masungit na Kastilang babaeng attendant sa check-in counter ng Vuelling Airways sa Charles de Gaulle Airport, Paris.  Tinimbang ang mahiwaga kong maleta: 28.5 kls na!  Umandar ang pagka-Pinoy ko: “Please be kind to this poor priest,” pakiusap ko.  “I cannot do that,” sabi ng masungit na Kastilang babaeng attendant sa check-in counter.  Tapos dagdag pa niya, “You have to take some out from your baggage and transfer them to your hand-carried.”  Kaya naman, binuksan ko ang maleta ko at sininulang ilipat sa hand-carried ko ang ilang gamit.  Isang makapal na jacket at notebook computer pa lang ang naililipat ko nang tanungin ko ang attendant, “How much does it cost to pay my excess?”  “12 Euros for every kilo,” sagot n’ya.  Kinuwenta ko.  Kesa mabigatan ako, tutal huling bansa na ito sa mga pupuntahan ko, binalikan ko ang attendant at sinabi, “I will pay” (ang yabang ko kaya, marami pa kasi akong dollars at euros).  Tumitig siya sa akin at sinabi, “Put it back on the weighing scale.”  Kaya, ibinalik ko sa timbangan.  Tiningnan ng attendant ang timbang, tapos tumingin ulit sa akin, hindi ngumingiti, at biglang sinabi, “Okay!”  “How much do I have to pay?” tanong ko sa kanya.  “No, you don’t pay,” sagot niya sa akin.  Nagpasalamat ako pero naibulong ko sa sarili ko, “Pambihira itong babaeng ito; pinagbukas lang ako ng maleta.”  Pero noon ko higit na natanto na nangungusap nga sa akin ang Panginoon sa pamamagitan ng aking mahiwagang maleta.

Habang hinihintay ko ang eroplanong magdadala sa akin at sa aking mahiwang maleta sa Madrid, buo na ang pasiya kong kailangan kong mag-iwan sa España ng ilang mga damit at kung ano pa ang puwedeng hindi ko na na dalhin pag-uwi ko ng Pilipinas.  Pagdating sa Madrid, binisita ko ang Casa Madre ng mga Adorers Sisters na may bahay din sa ating parokya, bitbit ko ang isang plastik ng mga damit – ang ilan ay mga paborito kong t-shirts at pantaloon – na iniabot ko sa isang madre roon at ibiniling labhan at ipamigay sa mga dukhang pinaglilingkuran nila.  At nang ako ay pauwi nang Pilipinas, hindi ko na ibinalik sa maleta ang lahat ng toiletries at sachets.  Bago ako pumuntang paliparan, tinantya ko ang timbang ng mahiwagang maleta ko.  Uy, medyo magaan-gaan na s’ya!

Pag-check-in ko sa Bajaras Airport, Madrid, pauwing Pilipinas, palagay ko’y matatawang-maiinis kayo sa akin, ang timbang ng mahiwagang maleta ko ay 27.5 kls!  Isang kilo lang ang nabawas.  Napalitan na kasi ng mga tsokolate at ibang mga pasalubong ang mga iniwan at ipinamigay ko sa Madrid.  Hindi ko na hinayaan pang makapagsalita ang attendant sa check-in counter, isang magandang babaeng Kastila na nakangiti lagi: “How much do I need to pay?” tanong ko sabay ngiti sa kanya.  Tumamis ang ngiti niya at sinagot ako, “No, you do not need to pay.”  Nagpasalamat ako, nginitian siya, at umalis na ako agad, baka magbago pa ang isip n’ya.  Pero habang papalayo ako sa kanya, kitang-kita ko ang katangahan ko: kahit ilang beses nang itinuro sa akin ng Panginoon, hindi ko pa rin matutu-tutunan na dapat maging magaan sa paglalakbay.

“Travel light!”  Alam nating lahat ‘yan.  Pero sinusunod ba natin talaga ‘yan?  “Travel light!”  Nakita na natin ang mangyayari kapag hindi natin sinunod ‘yan.  Pero natutunan na ba natin ‘yan?  “Travel light!”  Ipinapayo rin nga natin ‘yan sa iba, hindi ba?  Pero tayo mismo ay nahihirapang gawin ‘yan.  Marami kasi tayong mga inaakalang mahalaga na hindi naman pala mahalaga.  Marami tayong iniisip na kailangan pero hindi naman pala talaga kailangan.  Marami tayong mga agam-agam: “Baka kakailanganin ko ‘yan doon.”  Marami tayong pag-aalala: “Baka wala n’yan doon.”  Marami tayong mga nililikhang pangangailangan na sa tutoo lang ay mga kalabisan.  Kung ang buhay nga ay isang paglalakbay, di hamak na gagaan ang ating buhay kung babawasan natin ang dala-dala natin, kung bibitiw tayo sa mga pinagkakapitan natin, kung talagang gagawin natin ang pasiya nating palayain ang ating sarili sa mga walang-kuwentang pag-aalala natin.

Sa ating pakikibahagi sa misyon ni Jesus na ipalaganap ang paghahari ng Diyos, sa pamamagitan ng salita at gawa, lubhang mahalaga rin na maisakatuparan natin ito nang malaya sa anumang hindi naman kinakailangang mga pabigat at lahat ng uri ng pagkakaalipin.  Tayo mismo ang dapat na maging unang halimbawa ng pagtitiwala sa mala-Amang pagkalinga ng Diyos.  Gaya ng sinasabi ni San Pablo Apostol sa mga taga-Efeso, sa ikalawang pagbasa, may plano ang Diyos para sa atin at napakaganda ng plano Niyang ito.  Matutupad at matutupad ito hindi lamang dahil hindi nabibigo ang Diyos kundi dahil hindi rin Niya tayo pababayaan.  Kung tunay na mulat lamang ang mga mat ang ating puso, kitang-kita natin na ginagawa nga ng Diyos ang hinihingi natin sa tugon sa Salmo sa Misang ito: Ipinakikita Niya ang pag-ibig Niya at inililigtas Niya tayo sa dusa.  Tulad ni Amos sa unang pagbasa, ipagpatuloy lang natin ang dapat nating gawin sa ngalan ng Panginoon at huwag matakot – ito man ay mga pangngailangan sa buhay o maling paratang ng iba.

Ang pananampalataya natin na ang Diyos ay Ama natin ay dapat tunay na naisasalin natin sa kongkreto at mapagtayang pagtitiwala sa Kanya.  Hanggang hindi tayo tutoong nagtitiwala sa Diyos, mabigat ang ating paglalakbay.  Hanggang hindi natin tunay at buong-buong sinusuko ang ating sarili sa Panginoon, hindi lamang parami nang parami ang mga dala-dala natin sa buhay, pabigat nang pabigat pa.

Napaka-engot ko talaga.  Hindi ko naman kailangang mabigatan sa paglalakbay.  Pero nabigatan ako.  Kayo, engot din ba kayo?

MGA PROPETA TAYO

Ikalabing-apat na Linggo sa Karaniwang Panahon

Mk 6:1-6 (Ez 2:2-5 / Slm 122 / 2 Cor 12:7-10)

Ang mga pagbasa ngayong ikalabing-apat ng Linggo sa Karaniwang Panahon ay tungkol sa pagiging propeta.  Napakaganda ng sinasabi sa atin ng mga pagbasang ito.  Pero linawin muna natin kung ano nga ba ang propeta.

Agad kailangan nating maunawaan na ang propeta ay hindi manghuhula.  Ang panghuhula ay hindi pangunahing gawain ng isang propeta.  Ang katagang “propeta” ay mula sa wikang Griyego, prophetes, na ang literal na kahulugan sa wikang Ingles ay “to sound through”.  Kumbaga ba sa atin, “daanan ng tunog” ang isang propeta.

Samakatuwid, ang propeta ng Panginoon ay daanan ng “tunog” ng Panginoon.  Hindi tunog ng propeta ang dapat nating naririnig o pinakikinggan, dapat tunog ng Diyos.  Kaya nga ang isang propeta ng Panginoon ay isang tagapagsalita ng Panginoon.  Ang mensahe niya ay hindi kanya kundi sa Panginoon.  At dahil hindi nga kanya, bagkus sa Panginoon, kahit hindi niya gusto ang ipinasasabi sa kanya ng Diyos dapat niya itong sabihin.  Para masabi niya ang mensahe ng Panginoon, dapat muna siyang pagpahayagan ng Panginoon.  At ang mensaheng dapat niyang ipahayag sa taumbayan ay para sa kanya rin.

Katulad po ng aking ministeryo ng pangangaral ng Salita ng Diyos, kung akala ninyong kayo lang ang pinangangaralan ko, maling-mali po kayo.  Sinermonan na ako ng Panginoon bago ko kayo sermonan.  Kung tinatamaan kayo sa aking pangangaral, maniwala po kayo, posibleng posibleng una na akong tinamaan bago pa kayo.  Subalit, kahit pa maging ako ay nasasaktan o kaya ay nako-konsensiya sa aking ipinahahayag sa inyo, dapat ko pa ring sabihin sa inyo ang mensahe ng Salita ng Diyos.  Hindi akin ang mensaheng ito, sa Panginoong Diyos.

Kapag naipahayag na ng propeta ang ipinasasabi ng Panginoon sa mga tao sa pamamagitan niya, maliban na lamang kung may nais pang ipasabi o ipagawa sa kanya ang Panginoon, tapos na ang gawain ng propetang iyon.  Hindi tagumpay ng propeta ang pagbabagong-loob ng kanyang pinagpahayagan; tayumpay iyon ng Salita ng Diyos.  Ngunit sakaling bigo ang propeta, maliban na lamang kung dahil sadyang matigas ang puso ng mga taong kanyang pinagpahayagan, siya lamang ang maaaring sisihin at hindi ang Salita ng Diyos sapagkat ang Salita ng Diyos ay laging mabisa at, gaya ng sinasabi ng Banal na Kasulatan, laging nakakamit ng Salita ng Diyos ang layunin Nito at hindi Ito bumabalik sa Diyos nang hindi nagagawa ang pakay.  Dahil dala-dala ng propeta ang kanyang pagkatao – sampu ng kanyang mga kagalingan at mga kahinaan – minsan, siya rin mismo ay nagiging hadlang sa mensaheng dapat niyang ipinahahayag.

Tayong lahat, sa bisa ng binyag na ating tinanggap, ay nakikibahagi sa propetikong misyon ng Panginoon Jesus.  Dapat tayong maging mga tagapagpahayag ng Salita ng Diyos sa pamamagitan ng mga salita at, higit sa lahat, mga gawa.  Hindi lamang ako na pari ang may gampaning propetiko, kayo rin.  Ang aking pakikibahagi sa propetikong misyon ni Jesus ay nasa konteksto ng inordenahang ministeryo at ang sa inyo naman ay sa nibel ng pagiging layko, subalit pinagsasaluhan natin ang iisang propetikong gampanin ni Kristo.  Kaya’t mabuting tingnan na natin ang sinasabi sa atin ng mga pagbasa natin ngayon.

Ang tatlong pagbasa natin sa Banal na Misang ito ay naglalarawan sa atin ng mga karanasan ng propeta.

Sa unang pagbasa, sinasabi muna sa atin ni Propeta Ezekiel kung paano siya naging propeta ng Panginoon.  “Nilukuban ako ng Espiritu.”  Tapos daw, “Itinayo ako.”  Ang tugon naman ni Propeta Ezekiel sa karanasang ito ay pakikinig sa “isang tinig”.  Ang tinig na iyon ang “tunog na dapat dumaan sa kanya”, ang tinig na may mensaheng dapat niyang ipahayag sa mga tao.

Walang propeta ng Panginoon na hindi pinupuspos ng Panginoon ng Kanyang Espiritu mismo.  Kailangang tawagin ang magiging propeta at tanda ng paghirang ng Panginoon sa kanya ang palukob sa kanya ng Espiritu ng Panginoon.  Kung kaya’t ang propeta ay makapangyarihan hindi dahil sa kanyang sarili kundi dahil sa Panginoon.  Dapat ingatan ng propeta na tanging Espiritu lamang ng Panginoon ang pinagmumulan ng kanyang kapangyarihan.  Hindi siya dapat magpasapi sa kung anu-anong espiritu, lalong-lalo ng sa masamang espiritu.

Tayo ba, anong espiritu ang lumulukob sa atin?  Baka kung anong espiritu na ‘yan.  Bagamat kung wala ang awa ng Diyos ay hindi natin kaya, pinagsisikapan ba nating mapanatiling karapatdapat na luklukan ng Espiritu Santo o wala tayong pakialam balasubasin man tayo ng masamang espiritu.  Sa lahat ng panahon at saan mang dako, maraming iba’t ibang espiritu, at di iilan sa kanila ang mula sa diyablo mismo.  Kaya, mag-ingat!

Hinahayaan ba nating itayo tayo ng Espiritu ni Kristo?  O nagtitiwala na tayo sa espiritu ng kung anu-anong espiritu?  Naku po, kapag masamang espiritu ang lumukob sa atin, sa halip na itayo tayo, siguradong itutumba tayo nito!  Anong gusto ninyo, itayo kayo o itumba kayo?

Kaya naman, katulad ni Propeta Ezekiel bago siya nagpahayag, kailangang nakikinig tayo sa tinig ng Panginoon.  Dapat laging nakikinig sa Diyos.  Hindi ito matatawaran para magampanan natin ang ating propetikong misyon.  Bagamat posible pero hindi pangkaraniwan sa ating kapanahunan, hindi natin naririnig ang tinig ng Diyos gaya ng pagkakarinig ninyo sa akin ngayon.  Subalit, bagamat hindi ako karapatdapat, maaari akong gamitin ng Panginoon para mangusap sa inyo.  Nangungusap Siya sa inyo habang napakikinggan ninyo ako, harinawa’y ipinupunla sa inyong puso ang Kanyang salita na sana’y mamunga nang masagana hindi lamang para sa inyo kundi para rin sa iba.  Ginagamit din ng Diyos ang ibang tao at ang iba’t ibang pangyayari sa ating buhay para kausapin tayo.  At hindi mapapantayan ang Banal na Kasulatan bilang kasangkapan ng Diyos para mangusap sa atin.  Maraming Siyang paraan para marinig natin Siya hindi lamang sa pamamagitan ng tainga kundi sa pamamagitan din ng puso.  Ngunit kung wala tayong panahon para sa Kanya, paano natin Siya maririnig?  Pag-aksayahan natin ng oras ang Diyos.  Basahin na Bibliya at pagnilayan ang sinasabi nito sa buhay natin.  Pagnilayan natin ang ating mga karanasan at balik-tanawin na natin ang ating maghapon bago tayo matulog sa gabi.  Huwag nating bale-walain ang homilya ng pari.  Dumalo tayo ng mga recollection, mga retreat, mga catechetical formation, at iba pang mga makatutulong sa ating paghuhubog bilang mga alagad ni Jesus.  May oras tayo sa mga walang kapararakan at mga ka-ek-ekan sa buhay, may oras ba tayo para sa Diyos?  Dinggin natin at sundin ang mahisteryo ng Santa Iglesiya – ang Santo Papa at ang Obispo – sa larangan ng pananampalataya at moralidad.  Ang dali nating pinaniniwalaan at sinusunod na kung anu-ano, bakit hindi natin ibigay ang pagtitiwala at pagtalima sa mahisteryo ng Santa Iglesiya na itinayo ni Kristo sa batong si Simon Pedro?

Sa ikalawang pagbasa naman, nagsha-sharing si San Pablo Apostol tungkol sa kanyang krus sa pagiging tagapagpahayag ng Ebanghelyo.  Kung ano ang krus na iyon, hindi natin alam at pinagdedebatehan pa ng mga dalubhasa sa Bagong Tipan.  Subalit malinaw na, maging si San Pablo Apostol ay hindi exempted sa mga pasanin sa buhay.  May kahinaan din siya; nang magsimula siyang maging tagapangaral ng Mabuting Balita ni Kristo, hindi biglang naging anghel o superman kaya.  Taong-tao pa rin: may mga kahinaan.  Sa katunayan, gaya rin natin, hiningi raw niya sa Panginoon na alisin ang “tinik” na ito sa buhay niya…not once, not twice, but thrice!  Pero ano ang sagot ng Diyos sa kanya?  “My grace is sufficient for you.  For in your weakness my power is more revealed.”  Nagtampo ba si San Pablo sa sagot na ito ng Diyos sa kanya?  Nawalan ba siya ng loob na ipagpatuloy ang gawaing iniatas sa kanya ng Panginoon?  Tinalikuran ba niya si Jesus?  Hindi.  Sa halip, nabuksan ang kanyang pag-unawa sa kanyang “tinik” sa buhay: kaya raw iyon binigay sa kanya ng Diyos ay para hindi siya maging mayabang dahil kamangha-mangha raw ang ipinahayag sa kanya ng Diyos.

Simple lang naman ang tanong sa atin.  Tayo kaya, anong tingin natin sa “tinik” natin sa buhay, sa krus na ating dapat pasanin, sa ating mga personal na kahinaan?  Sana makita rin natin ang mga ito sa parehong liwanag na tumulong kay San Pablo Apostol na tanggapin ang kanyang sariling “tinik”, krus, kahinaan sa buhay.  Tandaan ha: hindi porke nakikibahagi tayo sa propetikong gawain ni Jesus ay exempted na tayo sa mga paghihirap sa buhay at mga pakikibaka sa sariling mga kahinaan.  Hindi ‘yan kasama sa fringe benefits ng pagiging propeta ng Panginoon.  Babala ito sa mga mahilig sa exemptions.  Tayong mga Pinoy, mahilig diyan mapa-gobeyerno o mapa-simbahan man.

Sa wakas, gawin man natin ang lahat ng dapat gawin ng tagapagpahayag ng Salita ng Diyos, hindi pa rin natin tiyak kung tatanggapin ng mga pinagpapahayagan natin ang mensaheng hatid natin mula sa Panginoon.  Kung si Jesus nga mismo sa Ebanghelyo natin ngayon ay ayaw kilalanin ng sarili Niyang mga kababayan, tayo pa kaya?

Ang Salita ng Diyos ay katotohanan.  At madalas, masakit ang katotohanan; mahirap tanggapin, mas gustong iwasan ng karamihan.  Nabasa ko nga minsan ang ganito “The truth sets you free but it will hurt you first.”  Meron ba ritong gustong masaktan?  O meron ditong gustong nasasaktan pa bago sumunod?

Walang ipinangangako ang Diyos na tatanggapin tayo ng mga taong pinagpapahayagan natin ng Kanyang Salita.  Basta’t ipahayag natin ang Kanyang Salita nang naaayon sa atas na tinanggap natin mula sa Kanya, at bahala na Siyang dalhin ito sa kaganapan.  Tandaan natin, Salita Niya ang dapat nating ipahayag, hindi atin.  Nakikibahagi lamang tayo sa propetikong misyon ni Kristo, hindi tayo ang Kristo.  Matutupad ng Salita ng Diyos ang pakay Nito.  Gagawin ni Kristo ang dapat Niyang gawin.  Ang tanging kaligayahan natin ay ang natupad natin ang iniatas sa atin ng Panginoon, at, katulad ng tugon natin sa Salmo sa Banal na Misang ito, patuloy nating ituon ang ating mga mata sa aw ang Panginoon.

Isabuhay nawa natin sa tuwina ang propetikong misyon na tinanggap natin mula kay Jesus sa pamamagitan ng ating binyag.  Hindi natin kailangang manghula.  Ang kailangan natin ay ipahayag ang Salita ng Diyos.  Katulad ng gawi ni San Francisco ng Assisi, sinasabi ko sa inyo, “Humayo kayo at ipahayag ang Ebanghelyo ni Kristo.  Magsalita kayo...kung kinakailangan (lang).”