PASKO: PAGBABATIAN AT PAGREREGALUHAN

Pasko ng Pagsilang ng Panginoong Jesus

Is 9:1-6/Tit 2:11-14/Lk 2:1-14

Maligayang Pasko po sa inyong lahat!  Batiin po nating isa’t isa ng “Maligayang Pasko!”  Samahan n’yo po ng matamis na ngiti.

Nakakatuwang nakakatawa po, hindi ba?  Hindi naman natin birthday, pero tayo ang binabati.  Hindi naman tayo ang may kaarawan, pero tayo ang nireregaluhan.  Hindi naman po masama iyon.  Sa katunayan, tama ngang tayo ang magbatian at magregaluhan.  Iyan nga po ang gusto ng Diyos sapagkat Siya ang unang bumati at nagregalo sa atin. 

Noong unang Pasko, binati tayo ng Diyos sa pamamagitan ng isang bagong silang na sanggol.  Ang Diyos pala po mismo iyon.  At ang sabi Niya, “Uha…uha….”  Iyak ang unang bati sa atin ng Diyos.  Nang ang Salita ay naging tao, umiyak ito.  Napakahina Niya: di hindi man lamang Niya maipahiwatig nang malinaw ang gusto Niyang sabihin.  Umasa Siya hindi lamang sa ating kailangang gawin sa Kanya kung paanong may mga kailangan tayong gawin sa isang bagong silang na sanggol; hindi ko po maunawaan, pero parang umasa rin Siyang maiintindihan natin Siya sa pamamagitan ng iyak ng sanggol.  Ang cute ng Diyos.

Noong unang Pasko, niregaluhan din po tayo ng Diyos.  Sa patupad Niya sa binitiwan Niyang pangako na magsusugo Siya ng isang makapangyarihang Tagapagligtas, ipinaubaya Niya sa atin ang Kanyang sariling Anak.  Opo, ipinaubaya ang tamang pandiwa, hindi lang ipinagkaloob o ibinigay.  Ipinaubaya dahil sa pagsusugo Niya sa atin ng Kanyang sariling bugtong na Anak, binitiwan Niya talaga Siya at hinayaan tayong gawin sa Anak Niyang Ito kung anuman ang ating mapagpasiyahang gawin.  Si Maria at Jose, mapagmahal na pagkalinga ng mga magulang ang kanilang ginawa sa Bata.  Pero alam po na natin ang kuwento ng Sanggol na isinilang ngayong araw na ito sa sabsaban: sa una, paghanga at pagpuri ang iginawad sa Kanya ng mga tao ngunit sa di-kalauna’y paglibak at pagpako sa krus.  Gayunpaman, bagamat alam na ng Diyos ang lahat ng mga mangyayari, buong-laya pa rin Niyang ibinigay sa atin ang Kanyang kaisa-isang bugtong na Anak.  Kaya nga po ipinaubaya, hindi lang ipinagkaloob.  Ngayong araw na ito, naging regalo ang Diyos.  Napakabuti ng Diyos.

Hindi po ba ganun talaga ang pagreregalo.  Hindi idinidikta ng nagreregalo sa nireregaluhan kung ano ang gagawin ng nireregaluhan sa regalo niya.  Malaya ang nireregaluhan kung ano ang nais niyang mangyari sa regalong tinatanggap.  Hindi rin kinakailangang karapat-dapat ang niregaluhan sa regalong tinanggap.  Ni hindi kailangang pinaghirapan ng niregaluhan ang regalong ibinigay sa kanya.  Dahil kung gayun po, hindi iyon regalo, gantimpala po iyon.  Hindi binibili ng nireregaluhan mula sa nagreregalo ang regalong tinatanggap niya.  Kapag ganun, hindi pa rin regalo iyon.  Ang regalo ay basta ibinibigay lang ng nagreregalo at tinatanggap lang ng nireregaluhan.  Kahit nga po walang okasyon, puwedeng magregalo!  Nagkakaroon pa nga ng higit na halaga ang regalo kapag ibinibigay ito nang kahit wala namang okasyon.  Nagugulat ang nireregaluhan: binubulaga ng kagandahang-loob at pag-ibig ng nagreregalo.  Kapag gayun ang pangyayari, ang pagreregalo mismo ang lumilikha ng okasyon.  Hindi po ba ganun ang Pasko: ang Regalo ang lumikha ng okasyon?  Kaya Pasko kasi nagreregalo ang Diyos sa atin at hindi nagreregalo ang Diyos sa atin kasi Pasko.  Ang Regalo ng Diyos ang dahilan ng Pasko.  Si Jesus ang Regalong ito.

May isa pa pong katangian ng tunay na pagreregalo ang mahalagang maalala natin.  Ang tunay na pagreregalo ay no strings attached.  Ang taus-pusong nagreregalo ay wala pong hinihintay na kapalit na regalo mula sa kanyang nireregaluhan.  Hindi rin dapat ibinabaon ng regalo ang nireregaluhan sa walang-hanggang pagkakautang-na-loob sa nagreregalo.  Hindi panunuhol ang pagreregalo.  At mas lalo naman pong hindi ito dapat maging tanikalang bumibilanggo sa nireregaluhan sa mga kapritso ng nagreregalo.  Ganito po ba ang pagreregalo natin?  Hindi ganito ang pagreregalo ng Diyos.

Kapag tayo ay nagbabatian at nagreregaluhan tuwing Pasko, tinutularan natin ang Diyos para sa isa’t isa.  At natitiyak ko po na ang Diyos ay masayang-masayang nagmamasid sa ating pagpapalitan ng mga ngiti, mga pagbati, at mga regalo sa natatanging araw na gumugunita sa Kanyang dakilang pagreregalo sa atin.

Ang Pasko ay pagtulad ng Diyos sa atin upang makatulad tayo sa Kanya.  Palagi po nating tularan ang Diyos sa ating pakikitungo sa kapwa-tao: mapagpasaya at mapagbigay sa pagmamahal sa iba.  Mapagmasaya po ba kayo?  Mapagbigay po ba kayo?  Mapagmahal po ba kayo?  Kapag ganito po ang ating laging gagawin, patuloy na maghahari ang Liwanag na tinutukoy ni Propeta Isaias sa ating unang pagbasa sa Banal na Misang ito at mananatili tayong tapat sa pagiging Bayan ng Diyos na, ayon naman po sa ikalawang pagbasa na mula sa Sulat ni San Pablo kay Tito, ay nakatalagang gumawa ng mabuti.

Walang pong masama na magbatian tayo ngayong Pasko kahit hindi naman tayo ang may birthday ngayong araw na ito.  Hindi po maling magregaluhan tayo ngayong Pasko kahit hindi naman natin kaarawan.  Basta’t gagawin natin lagi ito gaya nang ginawa ng Diyos noong unang Pasko.

Pero, tutoo pa rin pong hindi tayo ang may birthday.  Kaya naman po, sa gitna ng ating pagbabatian at pagreregaluhan sa isa’t isa, sana naman ay huwag nating kalilimutan ang tutoong birthday celebrant: si Jesus.  Matanong ko nga po kayo: anong regalo ninyo sa Kanya ngayong birthday Niya?

PINAGPALA ANG GISING!

Misa de Gallo: Ikasiyam na Araw

Sam 7:1-5, 8-12, 14, 16/Lk 1:67-79

Ito na po ang ating pansiyam na gising!  Binabati ko po ang lahat ng mga nakakumpleto ng Misa de Gallo ng taong ito: Congratulations!  Pero, hindi pa po ito ang araw na pinakahihintay natin ha.  Bukas pa ang mismong araw ng Pasko at magsisimula ang napakasaya’t banal na panahong ito mamaya na rin mismo sa pagdiriwang natin ng Christmas Eve Mass.  Matutulog pa po ba kayo?

Siyam na araw tayong gumising, nagsakripisyo, at nanalangin.  Sinamahan po natin ang Mahal na Birheng Maria na wari baga’y ang bawat isang pagmi-Misa de Gallo natin ay katumbas ng isang buwan ni Jesus sa kanyang sinapupunan.  Hindi natin iniwan ang Mahal na Ina at ang banal na Sanggol sa kanyang tiyan.  Siyam na gising – kasama ni Maria at ni Jesus – at siyam na aral na harinawa ay gumising sa mga natutulog pa at mga nagtutulug-tulugan.  Ito po ang mga naging paggising natin:

Unang gising: Magkaisa na tayo upang magsilbi tayong saksi sa Liwanag na dumarating.

Ikalawang gising: Tanggapin mo ang sarili mo at pagsikapan mong tanggapin din ang kapwa-tao dahil tanggap na tanggap tayo ng Diyos.

Ikatlong gising: Higit mong pahalagahan ang balak ng Diyos na gawin sa iyo kaysa sa gusto mong gawin para sa Diyos.

Ika-apat na gising: Hayaan mong punuin ka ng Diyos: si Jesus ang iyong kapupunan at kapunuan.

Ikalimang gising: Tumugon sa Diyos at magtaya para sa Kanya: pinakikintab ka Niya tulad ng isang ginto.

Ika-anim na gising: “Magpakuryente” ka sa Diyos at “manguryente” ka ng iba sa kapangyarihan din ng Diyos.

Ikapitong gising: Nasa tao ang kaluwalhatian ng Diyos, wala sa Templo: palitawin ang kaluwalhatian ng Diyos na nananahan sa iyo at sa kapwa-tao.

Ikawalong gising: May magandang kakaibang ginagawa ang Diyos sa iyo at sa pamamagitan mo: gising ka na kaya’t huwag nang matutulog.

At ngayong araw na ito, kung may natutulog pa, aba, gumising na po kayo!  Umaga na!  Nagbubukang-liwayway na!  Salubungin nating lahat ang bagong umaga, ang Liwanag na dumarating.

May mga taong tanghaling tapat na nakahilata pa, hindi po ba?  Tila ugali na nila iyon.  Tirik na ang araw, naghihilik pa.  Pero, sa tutoo lang po, hindi naman lahat sila ay tulog talaga.  Marami rin sa kanila ang nagtutulug-tulugan nga.  Naaalala ko po noong ako ay growing up boy pa at nakatira pa sa piling ng mga magulang ko.  Ayaw na ayaw ng tatay ko ang inaabutan ng katanghalian sa higaan.  Ganun din naman po ang nanay ko. Kapag mataas na ang araw at tulog na tulog pa kami, simula na ang litanya ng panggigising n’ya.  Kadalasan naman po ay sumusunod ako, bumabangon sa oras; pero, inaamin ko po na minsan ay nagtutulug-tulugan din ako: kunyari hindi magising-gising (kasing gising na talaga!).  Ayaw na ayaw po ng nanay at tatay ko na sobrang tanghaling gumising.  Sabi nila, malas daw po kasi ang natitirikan ng araw sa higaan.  Tutoo po ba ‘yun?  Kung tutoo, siguro kaya minamalas ang iba kasi matindi na ang sikat at init ng araw pero ayaw pa nilang magising, ayaw pa nilang magpagising.  Ayaw na kaya nilang magising?  At kung hindi na sila magising, depende kung malas sila o pinagpala sa kung handa ba sila o hindi.

Ano nga po ba ang kabaliktaran ng malas?  Suwerete?  Di kaya!  Naniniwala po ba kayo sa suwerte?  Ano kayo, sinusuwerte?  Ang paniniwala sa suwerte o luck ay taliwas a paniniwalang Kristiyano.  Napapaloob sa konsepto ng suwerte ang pananaw na ang mga pangyayari sa ating buhay ay hindi nakasalalay sa mapagkalingang pag-aaruga ng Diyos.  Ang mga pangyayari – mabuti man o masama – ay mga nagkataon lang: walang pangkalahatang panukala ang Diyos para sa atin.  Wala pong suwerte.  Wala ring sinusuwerte.  Meron pong biyaya at ang lahat ng tao ay pinagpapala sa iba’t ibang paraan.  Ang biyaya ay mula sa Diyos samantalang ang tao ang lumilikha ng sarili niyang kamalasan.  Biyaya ang kabaliktaran ng suwerte.  Ang kabaliktaran naman ng taong minamalas ay ang taong pinagpapala.

Si David at si Zachariah sa ating mga pagbasa ngayong umagang ito ay hindi halimbawa ng mga taong sinusuwerte.  Mga pinagpala sila; biniyayaan ng Diyos sa kabila ng kanilang mga kahinaan.  Sa unang pagbasa, si David na gustung-gustong ipagtayo ng maharlikang tahanan ang Diyos ang siya palang ipagtatayo ng Diyos ng matatag na sambahayan.  Sa kabila ng pakikiapid ni David kay Bathsheba at pagpapapatay kay Uriah sa digmaan, biniyayaan pa rin ng Diyos si David.  Si Zechariah naman sa Ebanghelyo ay muling nakarinig at nakapagsalita – natupad din ang ipinangako sa kanya – sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan.  Kaya nga po, hiniram ni San Lukas ang isang matandang awit mula sa Lumang Tipan at ipinamutawi ito mula sa mga labi ni Zechariah: “Benedictus Dominus Deus Israel!” (“Blessed be the Lord the God of Israel!” “Purihin ang Panginoong Diyos ng Israel!”)

Benedictus – ito nga po ang pamagat ng awit ni Zechariah.  Bini-bless ni Zechariah ang Diyos dahil sa katapatan ng Diyos sa mga ipinangako Niya.  Nakakatuwa po, hindi ba?  Nang muling makapagsalita itong si Zechariah na napipi at nabingi, ang una niyang sinabi ay “Benedictus!”  Nagpuri siya sa Diyos.  Hindi niya sinumbatan ang Diyos na sa kabila ng kanyang pagiging matuwid ay pinipi siya agad sa isang pag-aalinlangan lang niya.  Hindi pagrereklamo o pagmumura ang namulaklak sa kanyang mga labi kundi pagsasalamat.

Iyon nga po ang tumpak na kahulugan ng blessing sa orihinal na pakahulugan nitong berakah.  Kaya nga pati ang Diyos puwede nating i-bless.  Kapag bini-bless natin ang Diyos sinasabi natin sa Kanya, “Thank you, Lord!”  Sabihin n’yo nga po: “Bless You, Lord!”  Kapag bini-bless din natin ang isa’t isa, pinasasalamatan natin ang isa’t isa.  Sabihin n’yo nga po sa katabi ninyo: “Bless you!”  Mamaya rin po, pagkatapos ng Misang ito, marami sa inyo ang lalapit sa akin at magb-bless.  Kapag ginagawa po ninyo iyon, hindi lamang kayo tumatanggap ng biyaya ng Diyos sa pamamagitan ng inyong abang pari, nagbibigay din po kayo sa inyong abang pari ng biyaya, nagtha-thank you po kayo sa kanya.  Pag-uwi ninyo, sabihan din po ninyo ang mga daratnan ninyo ng “Bless you!”  Punuin natin ang ating buhay ng pasasalamat.  Mamuhay tayo sa pasasalamat, sa pagkilala sa mga biyaya ng Diyos at pagtingin sa mga pagsubok sa ating buhay bilang mga biyaya pa rin Niya.  Kaya, sa inyo pong lahat, sinasabi ko rin, “Bless you!  Thank you!”

Ang Pasko, bagamat para sa lahat, ay pasasalamat ng Diyos sa mga taong naghintay sa Kanyang pagdating.  Ito ang pamumulaga ng Diyos sa tao sa kabila ng lahat.  Kaya tulad ni David sa unang pagbasa maisip din nawa nating gantihan ang Diyos sa Kanyang habag at kagandahang-loob sa atin.  Kagaya ni Zechariah naman sa Ebanghelyo, makita nawa natin ang lahat sa ating buhay – tagumpay man o kabiguan, kaligayahan man o kalungkutan, kasaganahan man o kasalatan, kaliwanagan man o kadiliman – bilang mga biyaya ng Diyos at matuto tayong gawing bukambibig ang pagpapasalamat sa Kanya at sa kapwa.

Nagbubukang-liwayway na!  Salamat sa Diyos!  Benedictus Dominus Deus Israel!

Alam po ba ninyong may mga katutubong tao noong unang panahon, gaya ng Indian Aztecs at Mayan tribes ng Mexico, ang naniniwala noon na kapag nagtatakipsilim na, nilalamon ng kadiliman ang liwanag.  Sa buong magdamag, para sa kanila, ang haring araw at ang gabing halimaw ay nagdidigmaan.  Sindak na sindak sila, alalang-alala na baka hindi na muling sumikat ang araw.  Kaya’t nag-aalay sila ng dugo o puso, ng buhay ng mga taong birhen, sanggol, at kawal na matatapang para manalo ang araw laban sa gabi at magharing muli ang kaliwanagan sa buong lupain.  Pagsapit ng umaga, inaakala nilang nagtagumpay nga ang araw sa gabi, ang liwanag sa kadiliman.   Hindi pa nila batid ang makabagong pagpapaliwanag ng pagsasalitan ng araw at gabi.  Kaya nga po, sinasalubong nila ang bukang-liwayway sa pamamagitan ng pagpipista.  Para sa mga sinaunang taong ito, ang bukang-liwayway ay hindi lamang senyales na panalo ang araw sa gabi, na nagapi ng liwanag ang kadiliman.  Ang bukang-liwayway ay ang inaabangang hudyat din na tapos na ang madugo’t kapangi-pangilabot na pag-aalay ng buhay ng iba.

Bukang-liwayway na po.  Panalo na ang liwanag sa dilim.  Si Jesus ang Liwanag, ang diyablo ang dilim.  Bukang-liwayway na po.  Inihuhudyat na ng tambuli ang pagtatapos ng pagsasakripisyo ng buhay ng kapwa.  Panahon na itigil natin ang pagsasakripisyo ng iba at matuto tayong isakripisyo ang sarili para maghari ang Liwanag na pumapatnubay sa atin tungo sa daan ng kapayapaan.

Hindi po tayo sinuwerte kay Jesus.  Pinagpala tayo.

Mabuti na lang, gising tayo!

MATUTULOG PA BA KAYO? (isang gising na lang!)

Misa de Gallo: Ikawalong Araw

Mal 3:1-4, 23-24/Lk 1:57-66

Ngayon po ang ikawalong gising natin.  Ayan, isang gising na lang po ay Pasko na!  Dalangin ko po na sana ay kahit paano’y may nagising nga tayo at tayo naman gising na ay hindi na muling matutulog o magtutulug-tulugan. 

Masasabi po natin na ang Israel, ang bayang hinirang  ng Diyos, ay laging gising, hinihintay ang katuparan ng pangako ng Diyos na magsusugo Siya ng isang makapangyarihang at mapagpalayang Mesiyas.  Ngunit tulad din po natin, minsan nakakatulog sila.  At tulad din ng sa ating panahon, dumaan din sila sa mga sandaling marami ang nagtutulug-tulugan.  Gayunpaman, hindi nahadlangan ng antok ang pagdating ng Mesiyas.  Tapat ang Diyos sa Kanyang salita tulog man tayo o gising.  At ang Kanyang salita ay may epekto kahit sa mga nagtutulug-tulugan.

Sa Lumang Tipan, ito pong si Elias ang isa sa mga propetang gumising nang matindi sa Bayan ng Diyos.  Noong kanyang kapanahunan, sinasabing nag-iisa siyang propeta sa buong lupain.  Matindi ang kalapastangan sa Diyos noon na pinamumunuan ng isang reynang “Jezzebel” ang pangalan.  Isang bangungot sa mga tulog at nagtutulug-tulugan ang pagharian ng isang maharlikang sumasamba sa diyus-diyosan.  Ginising silang lahat ni Elias.

Ang pangalan ng diyus-diyosan ni Reyna Jezzebel ay “Baal”.  Ang katawa-tawa po rito ay ang ibig sabihin ng baal sa Hebreo ay “asawang lalaki”, pero hindi naman talaga si Baal ang asawa ng Israel kundi si Yahweh na tunay, buhay, at nag-iisang Diyos sa buong sanlibutan.  Kaya nga po sa pagsamba ng Israel kay Baal, mistulang larawan ang Israel ng pagtataksil, pangangaliwa, pakikiapid.  Matindi ang mga salitang ginagamit para ipahiwatig ang pagsamba ng Israel kay Baal (at sa kaninu pang mga diyus-diyosan): she prostitutes herself.

Nakatagpo ng mag-uumapoy na tagapagtanggol ang Diyos kay Elias.  Hinamon niya ang mga pari ni Baal sa isang paligsahan upang mapatunayan kung sino talaga ang tunay, buhay, at nag-iisang Diyos – si Baal o si Yahweh.  Kaya’t umakyat sila sa isang burol na tinatawag na Karmen (na sa wikang Hebreo ay “hardin”) at doon ay nagpakitang gilas.  Naghanda sila ng susunuging handog na hindi nila sisindihan dahil tatawag sila sa kani-kanilang diyos para lamunin ng apoy ang handog na hindi nila sinilaban.  Nauna ang mga pari ni Baal at maghapon daw silang nagngangawa kay Baal, anupa’t sinusugatan pa raw nila ang kanilang mga sarili; pero, walang nangyari.  Nang pagkakataon na ni Elias, pinabuhusan pa niya nang makapitong ulit ang mga handog, anupa’t naglawa na nga raw po sa paanan ng dambana.  Hindi pa raw po nagkapagsisimulang bumigkas ng panalangin kay Yahweh itong si Elias nang mula sa langit ay dumapo ang apoy sa mga handog na basang-basa at ang mga iyon ay natupok.  Nang magkagayon, sinamantala ni Elias ang pagkakataon, pinagpapapatay niya ang mga pari ng bulaang diyos na si Baal.  Pati ang mga naroroong nanood sa paligsahan ay pinag-alab ni Elias ang damdamin at nilupig ang mga pari ni Jezzebel na promotor ng pagsamba sa diyus-diyosan.

Gising pa ba kayo?  Gusto n’yo po bang si Elias pa ang gumising sa inyo?  Ano ang mga pangyayari sa buhay ninyo ang gumising sa inyong mahimbing at matagal na pagkakatulog sa pananampalataya?  Matutulog pa po ba kayo?  Magtutulug-tulugan pa ba kayo?  Sige, kayo, magbabalik daw si Elias, sabi sa Banal na Kasulatan, bago dumating ang Mesiyas.

Nang pagpapapatayin ni Elias ang mga pari ni Jezzebel, wala roon si Jezzebel; kaya’t nang mabalitaan nito ang ginawa ni Elias, pina-manhunt niya ito.  Sa isang yungib nagtago si Elias at doon ay naghintay sa Diyos.  Yumanig daw ang lupa, ngunit wala sa pagyanig ng lupa ang Diyos.  Kumulog at kumidlat, wala pa rin ang Diyos.  At umihip daw ang isang tahimik at napakabanayad ng hangin, lumabas si Elias, nagtakip ng mukha, naroroon ang Diyos.

Kayo po, saan n’yo ba hinihintay ang Diyos?  Saan n’yo po Siya hinahanap?  Sa mga nakayayanig na himala lang ba?  Sa mga nakasisilaw na pangyayari at mga nakabibinging mga tagapangaral lang ba?  Sa mga mala-konsiyertong awitan, umaatikabong sayawan, todo-todong taasan ng kamay at talunan lamang ba ng mga tinatawag nating mga prayer meeting?  Hindi ko po sinasabing wala roon ang Diyos.  ngunit paano na ang tahimik at banayad ng hanging nagpahiwatig kay Elias ng presensya ng Diyos?  May kakayahan din ba tayong manahimik at maging banayad?  Matindi rin po ba ang dating sa atin ng Diyos kapag wala nang ang lindol, kidlat, at kulog ng mga himala?

Dumating ang Diyos sa nagtatagong si Elias sa paraang hindi inaasahan ni Elias.  Ganun din naman po ang unang Pasko, hindi ba?  Dumating ang Diyos sa atin sa paraang hindi natin inaasahan.  Tumambad sa ating paningin ang isang Sanggol.  Binasag ng munting iyak ng Bagong Silang ang katahimikan ng gabi.  Maaari naman Siyang dumating nang bongang-bonga, pero pinasiya ng Diyos na dumating Siya sa ating bilang isang sanggol.  Ang mga nasisikap makatagpo ang Diyos sa mga pangkaraniwang bagay, sa mga pangkaraniwang sandali, at, higit sa lahat, sa mga pangkaraniwang tao ang tunay na nakauunawa sa Pasko.  Para sa kanila, tunay ngang ang Pasko ay nagiging araw-araw ng pangyayari.

Sinasabi ng Banal na Kasulatan na nang matapos na ang misyon ni Elias at naipasa na niya kay Eliseo ang pagiging propeta ni Yahweh, itong si Elias ay hindi namatay.  Isang nag-uumapoy na karwahe mula sa langit ang sumundo raw sa kanya.  Kaya naman po, tila isang alamat, ang pagbabalik nitong si Elias, na dating naghintay sa Diyos, ay hinihintay ng mga Israelita.  At pinaniniwalaan nilang magaganap iyon bago dumating ang Mesiyas.  Ang muling paglitaw ni Elias ang tanda na malapit nang lumitaw ang Kristo.  Ito ang paniniwalang pinagmumulan ng pahayag ni Propeta Malakias sa ating unang pagbasa ngayong araw na ito.  Ang “Elias” na lilitaw raw, sabi ng Propeta, ay magiging daan ng muling pagkakasundo.

Muling magkakalapit ang loob ng mga ama’t mga anak,” wika ni Malakias.  Habang papalapit nang papalapit ang Pasko, ang araw ng pagsilang ng pinangungunahan ni Elias sa paglitaw muli, higit din po bang nagiging tutoo ang muling pakikipagkasundo sa mga relasyon nating wasak o kaya ay nilalamat na?  Ang Pasko ay ang pagkakalapit ng loob ng tao sa Diyos na siya namang pinatutunayan ng pagkakalapit ng loob ng tao sa kapwa-tao niya.  Huwad ang Pasko ng taong may ayaw patawarin, may ayaw kausapin, may ayaw batiin, may ayaw man lamang makasalubong o tingnan.  Kapag ipinagpatuloy daw natin ang katigasan ng ating puso, binalaan na tayo ng Diyos sa pamamagitan ni Propeta Malakias: “…mapipilitan akong pumariyan at wasakin ang inyong bayan.”

Para sa ating mga Kristiyano, si Juan Bautista ang hinulaang “Elias” na lilitaw bago isilang ang Panginoong Jesus.  Mismong si Jesus ang nagsabing si Juan Bautista nga ang “Elias” na hinulaan ng mga propeta na magbabalik bago ang pagdating ng Kristo.  Kaya nga po, dalawang gising na lang bago nating ipagdiwang ang kapanganakan ni Jesus ang Kristo, ang ating Ebanghelyo ay tungkol sa pagsilang ni Juan Bautista.

Sa pagsilang ni Juan, bagama’t sa tahimik at banayad na paraan, kitang-kitang may ginagawang kakaiba ang Diyos.  Si Elizabeth, na nagsilang kay Juan, ay matanda na at baog.  Si Zechariah, na nabingi’t napipi, ay nakarinig at nakapagsalitang muli.  Taliwas sa kaugalian, hindi isinunod ang ngalan ni Juan sa ngalan ng kanyang ama o ng sinuman sa kanilang mga kamag-anak (bagong pangalan si Juan at ang kahulugan ay “Kagandahang-loob ng Diyos”).  Subalit, sa halip na matuwa ang mga kapitbahay nila, natakot daw silang lahat; pero, pinagtsismisan naman daw nila, sa buong kaburulan ng Judea, ang mga kakaibang pangyayaring ito.  At iisa ang kanilang tanong: “Magiging ano nga kaya ang batang ito?”  Palibhasa malakas ang kutob nila na sumasabatang ito ang Panginoon.

Taun-taon po tayong nagpa-Pasko, ngayong taong ito, ano kaya ang magandang kakaibang ginagawa ng Diyos sa atin, ginagawa ng Diyos para sa atin, at ginagawa ng Diyos sa pamamagitan natin?  Tulad ng sinapupunan ni Elizabeth, ang mga sarado kaya ang isipan ay mabubuksan at ang mga tuyot na ang puso ay mananariwang muli?  Tulad ni Zechariah, makapakikinig na kayang muli ang nabingi at makikinig na kaya, sa wakas, ang mga nagbibingi-bingihan?  Taliwas sa nakababagot nang kalakaran ng mundo, gagamitin ba natin ang ating pagkamalikhain at higit na patitingkarin ang kulay ng kagandahang-loob ng Diyos sa lahat ng tao?  Matatakot din ba tayo sa hiwaga ng bago at hamon ng bukas na nagbubukang-liwayway na?  Magpapatuloy pa ba ang tsismisan tungkol sa buhay ng may buhay sa halip na atupagin ang sariling buhay?  Magiging ano nga kaya tayo?  Malakas ang kutob kong sumasaatin ang Panginoon, sapagkat Siya ang isinilang at kapiling nating “Emmanuel” (“Sumasaatin-ang-Diyos”).

“Itaas n’yo ang paningin, kaligtasa’y dumarating!” akmang-akma ang tugon natin sa Salmo ngayong araw na ito.  Isang gising na lang, Pasko na!  Matutulog pa ba kayo? 

KALUWALHATIANG DUMARATING

Misa de Gallo: Ikapitong Araw

Sam 1:24-28/Lk 1:46-56

          Kumusta na po kayo?  Gising pa ba kayo?  Pampito na po natin ito.  Kaya, ilang gising na lang po?  Tatlo!  Kung hanggang ngayon ay kung ilang tulog na lang ang binibilang ninyo, malamang tulog pa kayo.  Bilangin kung ilang gising na lang, hindi ilang tulog, dahil kung ilang gising na lang ang pagtutuunan natin ng pansin, pananabikan natin ang paggising, at kung ilang tulog na lang ang inyong hihintayin, malamang pagtulog ang inyong mamadaliin.  Kaya po, ilang tulog na lang po?  Apat pa.  Pero, ilang gising pa?  Tatlo.  Mas mabilis din kapag ilang gising ang binibilang, hindi po ba?  Bakit po?  Kasi gising na kayo.

          Gising nga ba kayo?  Ang taong gising, nakikinig.  Nakikinig po ba kayo?  Kanino?  Nakikinig po ba kayo sa Diyos?  Kung nakikinig po kayo sa Diyos, ano ang sinasabi Niya sa inyo ngayon?

          May kinalaman po sa pakikinig ang unang pagbasa natin ngayong araw na ito.  Tungkol po kay Samuel ang ating unang pagbasa.  Sa aking pag-aaral ng wikang Hebreo, ang wika ng Lumang Tipan, ang ibig sabihin po ng “shemu-el” ay “dinggin si Elohim” (listen to the Almighty or listen to God).  Bago isinilang po kasi si Samuel, sinasabing nanahimik ang Diyos at tila nagkubli.  Noong mga panahong iyon, bibihira raw ang mga pangitain at ang tinig ng Diyos ay hindi naririnig.  Kaya nga po siguro nang sa kalauna’y tinawag na ng Diyos si Samuel, hindi pamilyar si Samuel sa mga gayong karanasan kasi bata pa siya at wala siyang nababalitaang nakipag-usap ang Diyos kaninuman noong kanyang panahon.  Inakal tuloy ni Samuel ay si Eli, ang pari sa Templo na naging amain niya, ang tumatawag sa kanya.  Hindi pa batid ni Samuel na siya pala ang magiging bagong tagapagsalita ng Diyos, bagong propeta, sa Kanyang bayan.  Magsasalita nang muli ang Diyos kaya ang pangalan ng propeta ay “Dinggin ang Maykapal!”, Shemu-el.

          Sa Banal na Kasulatan, kapag hindi na nagsalita ang Diyos, sinasabing lumilisan ang kaluwalhatian ng Panginoon sa Kanyang bayan (The glory of Lord departs from His people).  Noong panahon bago isinilang si Samuel, ang rurok ng paglisan ng kaluwalhatian ng Panginoon sa Kanyang bayan ay naganap nang nakawin ng mga Filisteo ang Kaban ng Tipan.  Hayan, hindi na nga nagsasalita ang Diyos, nawala pa ang pinaka-presensya Niya sa piling ng Kanyang bayan, isang presensyang natatanging itinatanda ng Kaban ng Tipan.  Talaga pong nilisanan na ng kaluwalhatian ng Diyos ang bayang Israel.

          Ngunit isinilang na nga po ang propetang magiging tinig ng Diyos sa Kanyang bayan.  Ang ngala’y nag-uutus, “Shemu-el!” (“Dinggin ang Diyos!”).  Ito rin pong si Samuel ang propetang gagamitin ng Diyos para piliin at pahiran ng langis ang kauna-unahang hari ng Israel, si Saul.  At nang mawala kay Saul ang kagandahang-loob ng Diyos dahil sa mga pagtataksil ni Saul, si Samuel din po ang pumili at nagpahid ng langis sa pinakadakilang hari ng Israel, si David, na siya namang naging kalolololohan ni Jesus.  Noong paghahari ni David, naibalik ang Kaban ng Tipan sa Jerusalem.  Kung kaya’t sa pagsilang ni Samuel, nagsisimula na ngang magbalik ang kaluwalhatian ng Panginoon sa Israel.

          Masasabi natin na ang kaluwalhatiang ito ang pinagpupugayan ng awit ng Mahal na Birheng Maria sa Ebanghelyo ngayong ika-pitong pagmi-Misa de Gallo natin.  Kinikilala ni Maria ang pagbabalik ng kaluwalhatian ng Panginoon sa Kanyang bayan.  Ipinamamalas ng kaluwalhatiang ito ang sarili sa paglingap ng Diyos sa pagliligtas.  Ipinadadama ng kaluwalhatiang ito ang kanyang presensya sa pamamagitan ng paglingap sa mga abang alipin ng Diyos, katulad ni Maria.  Pinatutunayan ng kaluwalhatiang ito ang kanyang bisa sa pamamagitan ng mga dakilang bagay na ginagawa ng Diyos: ang pagkamahabagin sa mga may takot sa Kanya, ang pagpapangalat sa mga palalo ang isipan, ang pagpapabagsak sa mga hari mula sa kanilang trono, at ang pagtataas sa mga nasa abang kalagayan.  Binubusog din ng kaluwalhatiang ito ang mga nagugutom pero pinalalayas nang wala ni anuman ang mayayaman.  Ang kaluwalhatiang ito ang siya ring walang-hanggang katapatan ng Makapangyarihang Diyos sa Kanyang bayan na lagi Niyang tinutulungan.

          Subalit ang kaluwalhatian ng Panginoon ay hindi na dumarating sa anyo ng Kaban ng Tipan.  Hindi na ito titira sa tolda o sa templong bato.  Ang pagsasapiling ng kaluwalhatian ng Panginoon ay hindi na lamang mararamdaman sa pamamagitan ng Kanyang tinig.  Mararanasan na ito!  Laman sa laman, dugo sa dugo, tao sa tao.  Sapagkat ang kaluwalhatiang dumarating ay si Jesukristo na mismo, ang walang-hanggang Salita ng Diyos na nagkatawang-tao sa sinapupunan ng Mahal na Birheng Maria.

          Nararanasan n’yo po ba ang pananahan ng kaluwalhatian ng Panginoon sa buhay ninyo?  Naranasan na po ba ninyong lisanin kayo ng kaluwalhatiang ito?  Sana ang Paskong ito ay maging karanasan naman ninyo ng pagbabalik ng kaluwalhatian ng Panginoon sa buhay ninyo, sa bahay ninyo, sa baranggay ninyo, sa barkadahan ninyo, sa bayan natin, at sa buong mundo.

          Ang Pasko ay hindi lamang pagbabalik ng kaluwalhatian ng Panginoon.  Ito na nga ang pananahan ng kaluwalhatian ng Panginoon, at hindi na ito muling lilisan pa sa ating piling.  Sa kanyang kahuli-hulihang Liham Apostolika na pinamagatang, ”Mane Nobiscum Domine“, sinabi ni Beato Juan Pablo II: “Christmas is Jesus coming to us; the Eucharist is Jesus staying with us.”  Nang isinilang si Jesus sa sabsaban sa Belen noong unang Pasko, naging panghabangpanahon na ang pagsasapiling ng kaluwalhatian ng Panginoon sa atin.  Ang Eukaristiya, sa siyang tunay na Katawan at Dugo ni Jesus, ang pinakaprebiliheyong pagsasapiling ng kaluwalhatiang ito sa atin.

          Inawit ng Mahal na Ina ang kanyang papuri at kagalakan sa kaluwalhatian ng Panginoon na, sa katunayan, ay nasa sinapupunan na niya.  Dala-dala niya ang kaluwalhatiang ito saan man siya magpunta – sa Ebanghelyo ngayon, kay Elizabeth, Zechariah, at kanilang anak na si Juan Bautista.  Tayo po, anong kaluwalhatian ang dala-dala natin sa ating kapwa?  Kaluwalhatian ba talaga o kapighatian?  Nasa sa atin po ba talaga si Jesus para tayo ay makapagpadama sa ating kapwa ng kaluwalhatian ng Diyos, hindi lamang sa pamamagitan ng pag-awit, kundi higit sa lahat sa pamamagitan ng ating aktuwal at makabuluhang paglilingkod.  Tandaan po natin, hindi lang umawit si Maria, tapos nag-bow, tapos bumaba na ng entablado.  Sa pagtatapos ng ating Ebanghelyo, sabi ni San Lukas, “Nanatili si Maria kina Elizabeth nang may tatlong buwan….”  Bakit po siya nanatili kina Elizabeth nang tatlong buwan?  Para marami pang makanta?  Hindi po.  Para damayan si Elizabeth sa kanyang panganganak sa kanyang katandaan at gayundin si Zechariah sa kanyang pagiging ama sa kanyang katandaan din. 

Ang greatest performance ni Maria ay hindi ang pag-awit niya ng Magnificat.  Sa katunayan, malamang pa nga po ay hindi naman talaga ito inawit ni Maria.  Ayon sa mga dalubhasa ng Banal na Kasulatan, ang Magnificat ay isang matandang awit sa kasaysayan ng mga Judyo at inilagay ito ni San Lukas sa mga labi ng Mahal na Birheng Maria dahil nababagay ito talaga sa kanya.  Bakit po?  Dahil laging pinagsisikapan ni Maria na palitawin ang kaluwalhatian ng Panginoon sa mga taong nakasasalamuha niya.  Tayo po, kaninong kaluwalhatian ang gustung-gusto nating lumitaw?  Bagay kaya sa ating ang Magnificat?

Ang greatest performance ni Maria ay ang kanyang abang kagalakan sa katapatan ng Diyos, matibay na di paglimot sa mga ginawa ng Diyos, buhay na pananalig sa pag-ibig ng Diyos, at tunay na pagpapadama sa kapwa ng kaluwalhatian ng Diyos.  Ang lahat ng ito ay hindi sana naging ugali ni Maria kung siya mismo ay hindi nag-“shemu-el” (“hindi nakinig sa Diyos”).

Dahil si Jesus ay naging tao, nasa tao ang kaluwalhatian ng Diyos.  Wala sa Templo.

MAKURYENTE SANA!

Misa de Gallo: Ika-anim na Araw

Awt 2:8-14/Lk 1:39-45

Ang lapit-lapit na po ng Pasko!  Ilang gising na lang talaga!  Muli, kung ang bawat-isang pagmi-Misa de Gallo po natin ay pagsama natin sa Mahal na Birheng Maria sa loob ng siyam na buwan niyang pagdadalantao kay Kristo Jesus, ngayon po ang katapusan ng ating second trimester ng pagbubuntis.  Harinawa po, maisilang nga natin si Jesus kasama’t katulad ni Maria.

Alam ng inang nagbubuntis na bagamat mahalaga ang bawat buwan ng kanyang pagdadalantao, dapat mas lalo siyang mag-ingat pagsapit ng huling trimester ng kanyang pagbubuntis.  Tatlong buwan na lang po kasi at isisilang na niya ang kanyang sanggol.  Kapag hindi siya nag-ingat, baka kung mapano hindi lamang siya kundi pati na rin ang bata sa nakatakdang isilang niya.  Hindi po ba, meron ngang mga babaeng talaga namang sobrang selang magbuntis kaya pinagko-complete bedrest sila ng  obstetrician-gynecologist nila?  Sa palagay ko po (palagay lang kasi hindi ko pa naman po nararanasan at wala po akong balak danasin!), mahirap magbuntis.

Pero, alam po ninyo, sa lahat naman ng buntis, itong si Mariang mahal na mahal nating lahat ang naglakbay pa mula Nazareth patungong Judea, na may layong 90 milya sa pagitan.  At, sabi pa ni San Lukas, nagmamadali pa raw siya!

May mga buntis akong nakausap na nagsabing, tinatamad daw sila kapag nagbubuntis sila: gustong laging nakahiga at gustong laging kumain.  Hindi po natin sila masisisi kasi kapag buntis ang isang babae doble ang timbang niya at dalawa silang kailangan niyang pakanin.  Gayunpaman, meron din d’yang hindi naman buntis (mukhang buntis lang kasi malaki ang tiyan) pero laging nakahilata at walang-ginawa kundi lumaklak – hindi sila mga babae pero mukhang kabuwanan na!

Si Maria po – walang inaksayang panahon at hindi niya inalintana ang pagod at mga panganib, agad niyang pinuntahan ang kanyang nakatatandang pinsang si Elizabeth.  Marahil magkahalong pananabik na makita ang ibinalita ng anghel sa kanya tungkol sa pagdadalantao ng pinsan niyang bukod sa matanda na ay baog talaga at ang pagmamadaling malaman kung paano niya siya puwedeng matulungan.  Sa kabila ng sarili niyang pagbubuntis, larawan si Maria ng sinasabi ng unang pagbasa ngayon, na hango sa Aklat ng mga Awit ni Solomon: “Itong aking mangingnibig ay katulad niyong usa, mabilis kung kumilos, ang katawan ay masigla.”  Ganyan po talaga ang tunay na mangingibig ng Panginoon, masigla at mabilis maglingkod sa kapwa.  Hindi papatay-patay, pahuli-huli, pabagal-bagal para pagdating n’ya natapos na ng iba ang mga kailangang gawin; tapos magtatanong pa, “Ay, tapos na?”

Si Maria – matapos siyang bisitahin ng anghel ng Panginoon, binisita rin naman niya agad si Elizabeth.  At bagamat nilisan siya ng anghel ng Panginoon matapos siya pagpahayagan nito, nanatili naman ang Panginoon kay Maria.

Kitang-kita po ang epekto kay Maria ng pananahan ng Panginoon sa kanya.  Hindi siya nagtago.  Hindi siya nagkulong sa bahay.  Hindi siya nagmukmok sa sulok.  Lumabas si Maria ng bahay.  Lumabas siya nang bahay pero hindi para mangapit-bahay lang.  At mas lalo naman pong hindi siya lumabas ng bahay para makipagtsismisan sa kapit-bahay.  Lumabas si Maria ng bahay para magpahayag ng mabuting balita.  Dala-dala niya ang Mabuting Balita mismo: ang Verbo na nabubuong tao sa kanyang sinapupunan, si Jesukristong Panginoon.  Si Maria ang unang misyonero: matapos pagpahayagan, siya naman ang nagpahayag; matapos tumanggap, siya naman ang nagbigay.

Kitang-kita rin naman po ang epekto ni Maria kay Elizabeth.  Sa bati pa lamang daw ni Maria, ang sanggol sa sinapupunan ni Elizabeth ay naggagalaw at mismong si Elizabeth ay napuspos ng Espiritu Santo.  Kulang po ang ating pag-unawa kung ang tingin natin sa pangyayaring ito ay pagdalaw lamang ni Maria kay Elizabeth.  Sa katunayan, ang kabanatang ito sa Ebanghelyo ay ang pagdating ng Panginoon kay Elizabeth at sa kanyang sanggol na si Juan.  Epekto ni Maria ang mga nangyari kay Elizabeth at kay Juan dahil nananahan kay Maria ang Panginoon.  Kung wala ang Panginoon kay Maria, tiyak ibang-iba ang epekto niya sa mag-inang Elizabeth.  Baka nga po wa-epek pa!  Subalit may epekto nga dahil sa Panginoong Jesus na dala-dala ni Maria. 

Parang nakuryente si Elizabeth at ang sanggol sa sinapupunan niya dahil una nang nakuryente si Maria ng Panginoon.  Kung ang makuryente ay ganyan, makuryente na sana tayong lahat…basta ng Panginoon!

Sana makuryente tayong lahat ng Panginoon at magising tayo sa lahat ng aspeto ng ating pagiging alagad Niya.  Pagkatapos nating makuryente ng Panginoon, makuryente sana natin ang ibang hindi pa gising.  Matagpuan nawa tayo ng Panginoon na gising na gising sa Kanyang pagbabalik, nagliliwanag at buhay na buhay sa pag-aalagad dahil sa pananahan Niya sa atin.  Katulad ng Mahal na Birheng Maria, tayo nawa ang maging sanhi upang ang maraming iba pa ay mapuspos ng Espiritu Santo.  Sa tulong at halimbawa rin niya, tayo nawa ay maging mga sugo ng tuwa at nakatutuwang sugo ng Diyos sa iba.  Palibhasa, minsan po kasi hindi sabay na tutoo sa isang tao ang pagiging sugo ng tuwa at nakatutuwang sugo.  Minsan pa nga nakatatawa lang ang sugo pero hindi naman talaga nakatutuwa.  Mas masagawa kung naturingang sugo ng tuwa tapos nakakaasar naman siya; kaya’t sa halip na magliwanag ang kapwa sa paligid niya, napupundi sa kanya!

Ano po bang epekto ninyo sa ibang tao?  Sa sagot ninyo sa tanong na ito, napakalaki po ng papel ng unang naka-apekto sa inyo.  Sana po ay si Jesus.

Sa lahat ng tao, sa lahat ng dako, sa lahat ng panahon dito sa mundo, ang handog nawa natin lagi ay si Kristo, laging si Kristo, tanging si Kristo.  Ipahayag nawa siya ng ating mga salita at ipadama ng ating mga gawa sa ating kapwa.

Hindi natin maipagbubuntis si Jesus.  Hindi lahat puwedeng magbuntis.  Tapos na rin po siyang ipagbuntis.  At si Maria nga po ang mapalad na nilalang.  Ngunit, sabi ni San Agustin, si Maria raw ay pinagpala dahil bago pa niya ipinagdalantao si Jesus sa kanyang sinapupunan, ipinagdalantao na niya Siya sa kanyang puso.

Malapit na malapit na po ang Pasko!  Handa na po ba ang puso ninyo?  Handa na po ba ang puso ninyo para tanggapin at ibahagi si Kristo?

Tatlong gising na lang po!  Ang mga natutulog pa, makuryente sana…ni Kristo.