DOOR POLICY SA CLUB NG DIYOS

Ikadalawampu’t isang Linggo sa Karaniwang Panahon
Lk 13:22-30

Miyembro ba kayo ng anumang club? Hindi iyong night club ha (Uso pa ba iyon ngayon?). Basta sinabing club, isang katangian nito ang agad papasok sa isip natin: ekslusibo ang membership. Mahirap mapabilang sa isang club; dapat meron ka ng mga hinihingi nilang requirements. Ang pagsali sa club ay hindi para sa lahat; para lamang ito sa mga karapatdapat. Hindi puwedeng basta sinu-sino lang. Mahirap mapabilang sa club. Sa katunayan, kapag mas mahirap makasali, mas sikat ang club na iyon. At nakakatawa, dahil marami pa ring nagpapakamatay makasali.

Meron nga akong nabasang kuwento ng isang taong tinanggap na ngang maging miyembro ng isang club na sinubukan niyang salihan pero nainis pa. Tumeligrama raw siya sa pamunuan ng club at, ayon sa kuwento, ito ang sinabi: “Ayaw ko na. Resign na ako. Ang dali palang makasali sa club ninyo. Ayaw ko ng ganyang club – cheap!” Nakakatawa, hindi ba?

Sa tunay na sikat na club, dapat dumaan sa mahigpit na pangingilatis ang sinumang gustong makasali. Door policy ang tawag sa batayan ng pangingilatis na ito. Sa ebanghelyo ngayong araw na ito, ipinahihiwatig ni San Lukas na ang kaharian ng Diyos ay meron din palang door policy. Napakalinaw sa kuwento niya na hindi automatic ang mapabilang sa kaharian ng Diyos. Bagamat nais ng Diyos na maligtas ang lahat, mahigpit din naman pala ang door policy na dapat tupdin ng mga nais makapasok sa Kanyang kaharian.

Samantalang si Jesus ay patungong Jerusalem, kung saan tutupdin Niya ang pinakamahirap at pinakamahigpit na hamon ng kaharian ng Diyos, may nagtanong sa Kanya kung ilan ang maliligtas. Sa halip na kalkulahin ang bilang ng mga maliligtas sa wakas ng panahon, ibinigay ni Jesus ang praktikal na payo tungkol sa kasalukuyan: “Magsikap kayong makapasok sa makipot na pintuan dahil, sinasabi Ko sa inyo, marami ang magsisikap ngunit mabibigo.” Ang pintuan sa kaharian ng Diyos ay hindi maluwang na puwedeng basta-basta na lang makapasok ang sinuman. Makipot ang pintuan at ang bawat-isang tao ay dapat magsikap makapasok dito.

Ngunit hindi lamang pala makipot ang pintuan ng kaharian ng Diyos. Madalas nating malimutang hindi rin pala mananatiling laging nakabukas ang pintuang ito. May nakatakda nang panahon kung kailan hindi lamang isasara ang pintuang ito, bagkus ikakandado pa. At kapag dumating na ang takdang oras kung kailan isinara at ikinandado na ng Panginoon ang pinto, ang mga naiwan sa labas ay hindi na kailanman papasukin. Ang makipot na daan ay saradong daan na. Wala nang daan. Dati kaunti lang ang panahon para makapasok; pero, ngayong wala na talagang panahon. Huwag tayong pabandying-bandying dahil ang mga pahintay-hintay hanggang sa last minute, ang mga madalas magsabi ng “tsaka na”, ang mga kukupad-kupad o sadyang tamad talaga ay malamang masaraduhan, makandaduhan, at tuluyan nanghindi makapasok sa langit. Mapudpod man ang kanilang mga kamao sa pagkatok sa pinto, mapaos man ang boses sa kasisigaw, mamugto man ang mga mata sa kaiiyak, hinding-hindi sila pagbubuksan ng Panginoon. Ito pa ang nakasisindak: “At sasabihin ng Panginoon sa kanila, ‘Hindi Ko kayo nakikilala. Lumayo kayo sa Akin!’” Naku, hindi raw uubra ang palakasan. Wa epek ang “si ganito po ako” o “si ganoon po ako” o “ako po ang gumawa noon” o “ako po ang gumawa nito” o kaya ay “ako po ang ganito Ninyo” o “ako po ang ganoon Ninyo”. Bawal din ang nepotismo. Walang kama-kamag-anak, walang kai-kaibigan; huwag na huwag po natin Siyang subukan.

Pero hindi pa ito ang pinakamasakit sa mga maiiwan sa labas ng pinto. Ang pinakamasakit sa lahat ay ito: makikita raw ng mga nakandaduhan sa labas kung sinu-sino ang mga nakapasok sa langit at maligayang-maligayang tinatamasa ang kaluwalhatian ng Diyos. Naku po! Akala ng iba sila ang makakapasok, iyon pala ang mga ine-etsepuwera nila ang talagang mapapabilang sa mga pinagpala ng Diyos. Huwag tayong magpakasiguro sa kasalukuyang kinalalagyan natin dahil, sabi nga ng ebanghelyo, ang mga nag-iisip na in sila ay out pala, at laking asar lang nila, pagdating ng panahon, kapag yung ina-out nila ay makikita nilang in pala sa halip na sila. Pagdating ng dakilang araw na yaon, mabubunyag ang lahat at matutupad ang hula ni Propeta Isaias sa ating unang pagbasa ngayong araw na ito. Bubulagain tayo ng door policy ng kaharian ng Diyos. Hindi natin siyento pursyentong alam kung sino sa atin ang in at sino ang out. Sa kaharian ng Diyos, hindi natin alam kung sino ang darating para dumulog sa hapag.

Gayunpaman, may napakalinaw na tanda na maaari nating panghawakan tungkol sa kung sino ang malamang na papapasukin ng Diyos sa Kanyang kaharian at isasama sa Kanyang kaluwalhatian. Sa Mt 25: 34-40, malinaw na inilalarawan ni Jesus ang katauhan ng mga makapapasok sa kaharian ng: sila ang mga nagpapakain sa nagugutom, nagpapainom sa nauuhaw, nagpapatuloy sa dayuhan, nagdaramit sa hubad, kumakalinga sa maysakit, at bumibisita sa napipiit. Sa madaling-sabi, ang mapagmalasakit na pag-ibig – bukod sa awa ng Diyos – ang tanging makakatulong sa atin para matupad ang door policy ng kaharian ng Diyos. Pag-ibig din ang lumalagom sa mga katangian ng mga itinuturing ni Jesus na pinagpala sa Mt 5:3-12. Mapagmalasakit na pag-ibig, pag-ibig na nakapagbibigay-buhay – ito ang door policy ng kaharian ng Diyos. Kaya nga, sabi ni San Juan de la Cruz, “Sa takipsilim ng buhay, huhusgahan tayo batay sa pag-ibig.”

Ang kaharian ng Diyos ay para sa lahat ng tao. Pero may sinabi ba si Jesus na ang lahat ng tao ay makapapasok sa kaharian ng Diyos? Namatay at magmuling nabuhay si Jesus para sa lahat ng tao kaya lahat ng tao ay mga anak ng Diyos. Pero lahat ba ng tao ay namumuhay nang asal ng anak ng Diyos? Tinubos ni Jesus ang lahat ng tao. Pero lahat ba ng tao ay tinatanggap ang katubusang ito? Tayong lahat ay mahal ni Jesus. Pero nagmamahal ba tayong lahat gaya ng pagmamahal ni Jesus?

“Sa takipsilim ng buhay, huhusgahan tayo batay sa pag-ibig” – ito ang door policy sa club ng Diyos.

UUWI RIN TAYO

Dakilang Kapistahan ng Pag-aakyat sa Mahal na Birheng Maria sa Kalangitan
Lk 1:39-56

Noong ako ay batang musmos pa, may panahon sa buhay ko na ayaw kong malalayo sa tabi ng nanay ko. Palagi akong nakabuntot sa kanya saan man siya pumunta. Natatandaan ko pa nang minsan ay halos magwala ako dahil kinailangang umalis ng nanay ko at dapat akong maiwan sa bahay. Siguro nga ganoong ka-grabe ang karanasang iyon kung kaya’t hanggang ngayon ay nakikita ko pa sa aking isipan ang itsura at inasal ko noong araw na yaon.

Iba naman kasi talaga basta malapit lang si nanay. Siyempre, minsan kailangan niyang umalis ng bahay pero babalik din naman siya, kundi man agad, maya-maya lang. Dahil dito, umalis man siya ng bahay at wala man ang katawan niya roon, damang-dama pa rin ang kanyang diwa. Pero siyempre iba pa rin ang naroroon siya sa katawan at kaluluwa. Basta hanggang hindi pa nakababalik ang nanay sa bahay, wala pa rin siya roon. At kapag nakabalik na siya, gaano man siya kadali nawala, hindi maaaring hindi tayo maging masaya kapag narinig na natin ang yabag ng kanyang mga paa, ang pagbukas niya ng pinto, ang pamilyar na tinig niya, o kaya ang sigaw ng unang makakita sa kanya, “Narito na si nanay! Nakauwi na siya!”

Nakauwi na ang Mahal na Birheng Maria. Iniakyat na siya ng Diyos sa kalangitan, kaluluwa at katawan. Siguro, noong araw na dumating siya sa langit, masayang nagsisigawan ang mga anghel, “Narito na siya! Nakauwi na siya! Kasama na natin ang nanay!” Siguro, halos sumabog sa kaligayahan ang buong kalangitan noong araw na yaon. Ang Diyos siyempre ang pinakamaligaya. Kakaiba kasi ang pagkamatalik na kaugnayan sa kanya ni Maria: siya ang pinakamagandang nilikha ng Diyos Ama, pinakamamahal na ina ng Diyos Anak, at kalinis-linisang esposa ng Diyos Espiritu Santo.

Ngayon, si Maria naman ang naghihintay. Hinihintay niya tayo sa langit. Ang naganap na sa kanya ay siya namang pangakong matutupad sa atin. Magkakaroon din tayo ng ating kani-kaniyang “assumption day” sa wakas ng panahon. Uuwi rin tayo. At uuwi tayo hindi lamang bilang mga kaluluwa, kundi bilang katawan, kaluluwa, at espiritu. Kapag magkagayon, mamumuhay tayo nang ganap kasama ang mga anghel, mga santo, si Maria, at, higit sa lahat, ang Diyos mismo. At dahil meron tayong maluwalhating katawan, masisilayan ng ating mga mata ang Diyos, maririnig Siya ng ating mga tainga, maaamoy ng ating ilong, mahahawakan ng ating mga kamay, at makakaniig natin Siya hindi lamang sa pamamagitan ng ating kaluluwa kundi pati na rin ng ating katawan. Ngunit ang katawang yaon ay hindi ang katawang marupok natin ngayon kundi katawang tulad ng maluwalhating katawan ni Jesus matapos Siyang magmuling nabuhay. Uuwi tayo balang-araw.

Ito ang katotohanang itinuturo sa ating ng pag-aakyat sa Mahal na Birheng Maria sa kalangitan. Sumasampalataya tayo hindi lamang sa buhay na walang-hanggan kundi pati rin sa magmuling-pagkabuhay ng mga patay. Dahil dito, dapat nating ihanda nang mabuti ang ating mga sarili sa ating pag-uwi sa langit na tunay nating tahanan.

Uuwi tayo balang-araw. Pagdating ng araw na iyion, ang Mahal na Birheng Maria naman ang masayang magsasabi kay Jesus, “Narito na sila, Anak! Nakauwi na rin sila sa wakas!”

Meron po ba ritong gustong maiwan?

RISE

Solemnity of the Assumption of the Blessed Virgin Mary
Lk 1:39-56

It happened when apartheid was still a menace inflicting the world. Black people were discriminated against and were called by the pejorative tag “colored people”. A black father brought his son to the carnival in town.

In the carnival, the little black boy’s attention was immediately caught by a clown who clasped to strings that kept a number of balloons from flying up in the air. The balloons were of different and bright colors: red, blue, yellow, green, white, orange, black and others.

The little black boy fixed his gaze on both the clown and his balloons. After a while, one of the balloons flew up in the air. Then another one. Then another one. And another one still. One by one, the strings of the balloons escaped from the clasp of the clown.

The little black boy approached the clown and asked, “Sir, if you let go of the black balloon, will it also fly up in the air?”

The clown smiled at the little black boy and released the string that kept the black balloon from flying away. Thereupon, the black balloon, as expected, flew up in the air.

“You see, my son,” the clown told the little black boy, “it is not the color of the balloon that makes the balloon fly up in the air.” “It is not what is outside of it that makes a balloon rise,” the clown continued smiling, “but what is inside it.”

As we celebrate today the Solemnity of the Assumption of the Blessed Virgin Mary, let us, together with her, magnify God for the great things He has done to her, and examine what lies inside of us so as to see if we, too, will rise someday. The gospel today reveals to us what Mary has in her heart always: God. However, God is not locked up in her heart. From her heart, Mary gave God to others.

God makes us rise. We rise not only unto the heavens but, even before that happens, we rise from our comfort zones to bring God to others as Mary did to her cousin, Elizabeth. No matter what the color of our skin is, we are destined to rise up to the glory of heaven someday but we are called to rise to the demands of charity today.

Rise!

NASAAN ANG PUSO MO?

Ikalabinsiyam na Linggo sa Karaniwang Panahon Lk 12:32-48

Isang mayamang negosyante ang nakaratay sa banig ng malubhang karamdaman, naghihingalo. Sa mga huling minuto ng kanyang buhay, nag-roll call sya.

“Dear? Dear?” bulong niya. “Yes, Dear,” sagot ng asawa, “nandito ako sa tabi mo.”

“Junior? Junior?” bulong ulit ng naghihingalong mayamang negosyante. “Yes, Dad,” sagot ng panganay na anak. “Nandito po ako sa tabi ninyo.”

“Baby? Baby?” napakahina na ng boses ng ama. “Po, Dad? Nandito po ako sa tabi ninyo,” sagot ng bunsong anak na babae.

“Inday? Inday?” halos hindi na marinig na sambit ng naghihingalong lalaki. “Sir? Yes, Sir?” sagot ni Inday. “I’m here po sa tabi ninyo, Sir.” Biglang bukas ng mga mata at halos bumalikwas mula sa pagkakahiga, napasigaw ang naghihingalong mayamang negosyante: “Aba, anak ng putakte, bakit nandito kayong lahat? Sinong nagbabantay ng tindahan natin sa baba?”

Mayaman ba kayo? Ano ang kayamanan ninyo? Ang kamayaman ay mabuting alipin ngunit masamang amo. Kayo ba ang nagmamay-ari sa yaman ninyo o pagmamay-ari na kayo ng inyong kayamanan?

Lahat tayo ay mayaman. Pakisigaw: “Mayaman ako!” Ang kayamanan ay hindi lamang salapi, ginto, alahas, o mga materyal na ari-arian. Kayamanan din ang talino, mga kaibigan, panahon, kakayahan, pananampalataya, at maging kabanalan. Dahil sa lahat naman tayo ay may kayamanan. Huwag na nating ulit-ulitin pang tanungin kung mayaman tayo. Sa halip, higit na mahalagang sagutin ang dalawang katanungang ito. Una, saan galing ang yaman ko? At, ikalawa, paano ko ginagamit ang kayaman kong ito?

Maraming maaaring pagmulan ng kayaman natin, ngunit dalawang uri lamang ang iba’t ibang posibleng pinagmumulan nito: mabuti o masama. Ang pagnanakaw ay masamang pinagmumulan ng kayamanan. Maaari ka ring yumaman sa panlalamang o panlilinlang ng kapwa pero, alam nating lahat, na yaon ay masamang ugat ng kayamanan. Mabuting pinagmumulan naman ng kayamanan ang pag-aaral, pagsisikap, at pagiging patas. Ang Diyos ang pinakamabuting bukal ng yaman.

Kung paanong marami at iba’t iba ang pinagmumulan ng kayamanan, gayundin naman ang paggamit dito. Hindi masama ang yumaman, basta’t galing sa mabuti ang kayamanan mo. Higit pang mabuti ang yumaman dahil higit ding maraming kabutihan ang maaari mong gawin. Subalit anumang mabuting yaman – materyal man o hindi – ay hindi mapasasaatin kung hindi ito ipinahihintulot ng Diyos. Dahil sa katotohanang ito, ang lahat ng mabuting kayamanang meron tayo ay galing sa Diyos. Ipinagkakaloob sila ng Diyos para sa mabuti ring layunin. Samakatuwid, tayo ay mga katiwala ng Diyos. Sa tutoo lang, hindi tayo ang mayaman. Ang Tatay natin talaga ang mayaman; ang Tatay natin ay ang Diyos. Pakisabi po sa katabi: “Rich ang Papa ko!”

Bilang mga katiwala ng Diyos, magsusulit tayo sa Kanya kung paano natin ginamit ang mga kayamanang ipinagkatiwala Niya sa atin. Tanungin ang katabi: Matalino ka ba? Ginagamit mo ba ang talino mo o tatanga-tanga ka lang? Wais ka ba para sa mabubuting gawain o wais ka ayon sa pakahulugan ng mundo? Tanungin ulit: Malusog ka? Masipag ka ba kung gayon o tatamad-tamad lang? Isang beses pa, tanungin ulit: Mapera ka ba? Bueno, bukas-palad ka naman ba o kuripot ka? Kung ayaw sumagot ang katabi mo, tingnan mo na lang mula ulo hanggang paa. Madali kasing makita kahit sa panlabas pa lamang na anyo kung ang tao ay inaalipin na ng kanyang kayamanan sa halip na ang kayamanan ang maging alipin niya. Sabi ng guro ko: “God gave us things to use and people to love and not people to use and things to love.”

Sa paggamit natin sa anumang kayamanang ipinagkatiwala sa atin ng Diyos, isa sa mahahalagang panuntunan ng pagsisikap nating maging mabuting katiwala ay ang tingnan lagi kung ginagamit na natin ang tao at minamahal ang mga bagay-bagay sa halip na gamitin ang mga bagay-bagay at mahalin lagi ang tao.

Huli na po, tanungin ulit ang katabi: Maganda ka? Sa tingin mo, maganda ka na niyan? Akala mo lang iyon; mas maganda ako sa iyo. Makisig ka? Makisig ka na niyan? Maaagnas ka rin!

Paumanhin po, alam kong brutal at morbid ang dating, pero tutoo po, hindi ba? Ang lahat ng kayamanan ay naglalaho. Ang lahat ng kasikatan ay lumilipas. Ang lahat ng lakas ay humihina. Ang lahat ng talino ay pumupurol. Ang lahat ng salapi ay maaaring manakaw o mawalan ng halaga (dati ang singko sentimos mo ay makabibili pa ng kendi, ngayon kahit sa grocery hindi na ito tinatanggap; sa koleksyon sa simbahan na lang yata ito nakikita). Ang lahat ng kagandahan at kakisigan ay kumukupas. Ang lahat ng tao ay namamatay. Una-una lang yan. At sa pagpanaw natin mula sa buhay na ito, haharap tayo, isa-isa, sa ating Manlilikha at sasagutin ang tanong Niya: Paano mo ginamit ang ipinagkatiwala ko sa iyo? Dumarating sa buhay natin ang iba’t ibang sandali kung kailan, magbingi-bingihan man tayo, naririnig natin ang katok ng Diyos sa pinto. Papasukin na natin Siya ngayon at huwag na nating hintayin pa ang huling katok Niya. Sa huling katok ng Diyos sa buhay natin, hindi na mahalaga kung ano ang mga kayamanan natin. Ang mananatiling mahalaga ay kung saan galing ang kayamanan natin at kung paaano natin ito ginamit. Ngayon pa lang, lubusan at makatotohanan na nating papasukin si Jesus sa buhay natin, at sa Kanya natin ilagak ang ating puso. Sapagkat kung nasaan ang kayamanan natin, naroroon din ang puso natin. Sa tutoo lang, na kay Jesus ba talaga ang puso mo?