SI KUYA (D’ BEST TALAGA SIYA!)

Ikadalawampu’t Anim na Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 21:28-32 (Ez 18:25-28 / Slm 24 / Fil 2:1-11)

Ako po ay nag-iisang anak na lalaki ng aking ama at ina.  Pero hindi po nila ako nag-iisang anak.  May tatlo pa po akong kapatid na babae ngunit wala akong kapatid na lalaki.

Sapagkat ako nga po ay nag-iisang anak na lalaki, wala akong choice kundi gawin ang mga gawaing pambahay na panlalaki habang kaming magkakapatid ay sama-sama pang nasa-poder ng aming mga magulang.  Maniwala po kayo, ayos lang sa akin yun.  Ako po ay napakamasunuring anak.

Pero huwag po sana kayong magkamali tungkol sa akin.  Masunuring nga ako sa aking mga magulang ngunit kahit minsan ay hindi po sumagi sa isip ko na ang pagkamasunurin ay isa sa aking mabubuting katangian.  Palibhasa, meron pong mga pagkakataong sumunod nga ako pero kailangan pa akong pukpukin.  Meron din pong mga pagkakataong sumunod nga ako pero pabulung-bulong naman.  Natatandaan ko pa po ang sermon ng aking ina sa aming magkakapatid: “Hay, naku, mas mabuting ako na lang ang gumawa kesa ginawa n’yo nga ang iniutos ko pero bumubulong-bulong naman kayo riyan.”  Ngayong nagka-edad na po ako, nauunawaan ko na na hindi lamang pala nais ng nanay kong sundin namin siya kundi, higit sa lahat, sundin namin siya nang maligaya.

Lumaki po akong nagdarasal na sana ay magkaroon ako ng kapatid na lalaki.  Dati nga po, inggit na inggit ako sa mga kaibigan kong may mga kuyang nakalalaro nila at napagsasabihan ng mga pinagdaraanan ng isang nagbibinata.  Pero hindi ko naman po maintindihan kung bakit ang mga kaibigan ko ring iyon ay naiinggit din sa akin sapagkat wala raw po akong kuyang kakompitensya, kaagaw, at karibal sa iba’t ibang bagay.  Sa palagay ko po ngayon, sa karanasan ng mga kaibigan kong iyon, ang unang bully nila ay ang mga kapatid nilang lalaki.  Pero anuman pong sinasabi nila noon, basta, lagi akong humihinggi sa Diyos ng kahit isang baby brother.

Dalawa pong magkapatid na lalaki ang nasa talinhaga ngayong araw na ito.  Kung kumusta naman po ang trato nila sa isa’t isa, tahimik ang Ebanghelyo rito.  Subalit makulay pong ipinipinta sa atin ang kanilang mga personalidad: ang una ay tila matigas ang ulo at ayaw sundin ang kalooban ng kanyang ama subalit sa kalaunan ay nagbago naman ang isip at sumunod na rin, samantalang ang ikalawa naman po ay parang masunurin nga pero, sa tutoo lang, binalewala ang nais ng ama.  Malinaw po na ang talinhagang ito ay hindi tungkol sa kung sino sa dalawang magkapatid na ito ang naunang sumunod sa kanilang ama kundi kung sino sa kanila ang, sa kabila ng lahat, tumupad pa rin sa kalooban ng tatay nila.

Hindi po sinasang-ayunan ni Jesus ang nakatatandang humindi agad sa ama, pero hinding-hindi rin naman Niya pinupuri ang nakababata na umoo nga pero hindi naman tumupad.  Sa katanuyan, ang aral ng talinhagang ito ay laban po sa pagbabalatkayo ng mga kausap Niya: ang mga punong saserdote at ang matatanda ng bayan na mahilig magmatuwid nang sarili samantalang salat naman sa gawa ang magagandang salita.  Ganito po ang simula ng Ebanghelyo ngayon: “Sinabi ni Jesus sa mga punong saserdote at matatanda ng bayan….”  Sila – ang mga punong saserdote at matatanda ng bayan – ang kuya sa talinhaga ngayong Linggo samantalang ang mga itinuturing naman po nilang makasalanan ang bunso.  Gayunpaman, ang aral ng talinhaga ay para sa lahat ng tao.

Karaniwan pong pinamamagatan ang kuwentong ito na “Ang Talinhaga ng Dalawang Anak na Lalaki.”  Sa hanay ng mga talinhaga ni Jesus, isa po ang talinhagang ito sa mga maigsi.  Maigsi lang po ito sapagkat napakasimple naman talaga ng nais nitong ituro.  Sa matitigas ang ulo: Magbago na kayo at sumunod!  Sa mga mapagkunwari: Magpakatutoo na kayo at tupdin ang salita ninyo!  Pagsikapan ang pagiging taus-puso; itakwil ang pagbabalatkayo.

Kahit kailan hindi po natin sinasang-ayunan ang kasalanan; subalit, wala pong kaduda-duda, ang isang makasalanang sitwasyon ay maaaring maging mapalad na pagkakataon para magsisi, magbagong-buhay, at magbalik sa Ama.  Ang kasalanan ay maaari pong maging okasyon ng grasya – nakabubulagang grasya, di-masukat na grasya, kamangha-manghang grasya!  Ang Santa Iglesiya ay may napakahaba pong talaan ng mga talambuhay ng mga santong hindi lamang mga patunay nito kundi mga inspirasyon din sa atin: si Simon Pedro na maka-ikatlong beses itinatwa si Jesus, si Mateo na dating maniningil ng buwis para sa mga Romanong nagpapahirap sa mga kapwa niyang Judyo, si Agustin na dating pariwara ang pamumuhay, si Fransisco ng Assisi na noong una ay laki sa layaw, si Ignacio ng Loyola na pakikidigma lamang ang dating kaabalahan, si Camillus de Lellis na naligaw din ang landas bago naging banal, at marami pang iba.

Ang unang pagbasa ngayong araw na ito, hango sa Aklat ni Propeta Ezekiel, ay nagpapatutoo po sa pampalagiang posibilidad na ang isang taong nagkaliku-liko ang pamumuhay ay maaaring pa ring mamuhay nang matuwid at maligtas.  “Kapag ang isang taong matuwid ay nagpakasama,” wika ng Panginoon sa pamamagitan ni Propeta Ezekiel. “mamamatay siya dahil sa kasamaang ginawa niya.  At ang masamang nagpakabuti at gumawa ng mga bagay na matuwid ay mabubuhay.  Dahil sa pagtalikod sa nagawa niyang kasamaan noong una, mabubuhay siya, hindi mamamatay.”

Isang matandang himno ng Santa Iglesiya, ipinagdiriwang ng Exultet kung paanong ang kasalanan ay naging daan ng di-malirip na biyaya.

O mira circa nos tuæ pietátis dignátio! 

O inæstimábilis diléctio caritátis:

ut servum redímeres, Fílium tradidísti!

O certe necessárium Adæ peccátum,

quod Christi morte delétum est!

O felix culpa, quæ talem ac tantum méruit habére Redemptórem!

“Ama,” ika ng himno, “kamangha-mangha po ng Iyong pagkalinga sa amin!  Ang Iyong mahabaging pag-ibig ay walang-hangganan!  Para tubusin ang alipin, ipinagkaloob Mo po ang Iyong Anak.  O pinagpalang pagkakamali, O mahalagang kasalanan ni Adan, na nagkaloob sa amin ng napakadakilang Manunubos!”

Ang Manunubos pong ito, na ipinagdiriwang ng Exultet, ay si Jesukristo, ang mapagtalimang Anak ng Ama.  At ayon po sa ating ikalawang pagbasa ngayon, na hango sa sulat ni Apostol San Pablo sa mga taga-Filipos, ang Jesus ito ay walang-kupas na huwaran ng pagkamasunurin kahit pa kamatayan ang kapalit.  Sinaid daw po ng Jesus na ito ang Kanyang sarili at nagpakababa nang lubusan.  Ang pag-uugali raw pong ganito ng Jesus na ito, atas sa atin ni San Pablo Apostol, ay dapat na maging pag-uugali rin natin.  Palibhasa, tinatawag nga natin ang ating mga sarili na mga Kristiyano, kaya dapat lang na tumulad tayo kay Kristo.  Gaya ni Jesus, kayo po at ako ay dapat na magsumikap maging gaya ni Jesus – hindi makasarili, hindi mapagmataas, at mapagtalima.

Sino po ba tayo sa dalawang magkapatid sa “Talinhaga ng Dalawang Anak na Lalaki”?  Tayo po ba ang kuya na unang nagsabing ayaw niyang sumunod sa Ama ngunit nagbago ang isip at sumunod din naman?  O tayo po ba ang bunso na uoo-oo pero hindi hanggang salita lang naman pala?  Huwag po tayong magsisinungaling, aminin po natin ang katotohanang minsan ay katulad din po tayo ng nakatatanda at minsan din naman ay katulad tayo ng nakababata.  May mga pagkakataon pong humihindi tayo sa Diyos pero sa kalauna’y nagsisisi tayo at nagbabalik-loob sa Kanya, hindi ba?  Pero may mga pagkakataong din naman pong umu-oo tayo sa Kanya pero hindi naman po natin talaga tinutupad ang Kanyang kalooban, tama?  Opo, batid nating lahat at, sa katunayan, nasubukan na rin po nating lahat na gampanan ang papel ng parehong magkapatid sa talinhagang ito.  Ang mundo ay hindi po nahahati sa dalawang magkapatid na ito: ang mundo ay magkahalong ugali ng magkapatid na ito!  Nararanasan po natin na tayo mismo ay magkasanib na mga katangian ng dalawang magkapatid na lalaki sa talinhaga ni Jesus.

Para sa ating pagbabagong-buhay, purihin ang Diyos!  Para sa ating pagkasuwail at pagbabalatkayo, patawarin nawa tayong lahat ng Diyos.

Subalit, may ikatlo pa pong anak na lalaki!  Sa katunayan, ang Ebanghelyo pong ito ay dapat pamagatang “Ang Talinhaga ng Tatlong Anak na Lalaki!”  Sa mismong kuwento ng talinhaga, hindi po natin makita ang ikatlong Anak subalit damang-dama naman po natin Siya, sapagkat Siya po ang nagkukuwento ng talinhaga.  Ang ikatlong Anak na lalaki ay si Jesus Mismo.

Samantalang ang unang anak ay higit na mabuti kaysa sa ikalawa, pareho pa rin po nilang binigyang-kalungkutan ang ama: ang una ay dahil sa kawalang-modo samatalang ang ikalawa naman ay dahil sa pagbabalatkayo.  Pareho po sila – ang kani-kanilang mga salita ay hindi nagtutugma ang kani-kanilang mga gawa.

Ang pagtutugmang ito ng salita at gawa ay na kay Jesukristo.  Si Jesus po ang Anak na ang bawat Niyang salita ay tapat na katugma ng bawat Niyang gawa.  Siya po Mismo ang Katotohanan sapagkat makatotohanan ang Kanyang mga salita sa Kanyang pamumuhay at ang pamumuhay naman Niya sa Kanyang mga salita.  Sa 2 Cor 1:19, sabi po ni Apostol San Pablo, “Ang Anak ng Diyos, si Jesukristo, na aming ipinangaral sa inyo, ay hindi Oo at Hindi; Siya ay laging Oo.”  Sa Mk 14:36 naman po, ang buong buhay ni Jesus ay nilalagom ng Kanyang pinakamasidhing pagnanais: “Ama,” wika Niya, “hindi po ang Aking kalooban, kundi kung ano ang Iyo pong nais.”  At sa Jn 4:34, ganito po kahalaga para kay Jesus ang Kanyang pag-oo sa Ama: “Ang Aking pagkain,” wika Niya, “ay ang tupdin ang kalooban Niyang nagsugo sa Akin….”  Si Jesus ang “Oo” ng Diyos.

Kapatid po natin si Jesus.  Maaaring ang iba po sa atin ay walang kapatid na babae, subalit wala ni isa po sa atin ang walang kapatid na lalaki.  Sa tuwina, si Jesus po ang kuya nating lahat.  Sa katunayan, Siya po ang pinaka-d’ best na Kuya.

Sa kabila po ng mga nagdaan nang mga taon, nananatili pa ring sariwa sa aking alaala ang panalangin ko noong ako ay batang paslit pa.  Kinukulit ko po noon ang Diyos para sa kahit man lamang isang kapatid na lalaki.  Dahil wala akong sinundan na kuya, kahit baby brother na lang po, ika ko sa Diyos noon, at pangako ko po sa Kanya na ako ay magiging mabait na kuya.  Hindi po ipinagkaloob ng Diyos ang aking hinihingi ngunit tinupad Niya ang aking panalangin.  Sa mga huling taon ko sa seminaryo, higit ko pong napagtantong may Kuya pala ako.  Ang pangalan niya ay Jesus.  At Siya po ang Bugtong na Anak ng Diyos.  Magmula po noon, nagbago ang dasal ko: sa halip na “O God, please give me a brother”, naging “O Diyos, tulungan N’yo po akong maging katulad ni Kuya.”

MY BROTHER (THE BEST!)

26^th Sunday in Ordinary Time

Mt 21:28-32 (Ez 18:25-28 / Ps 25 / Phil 2:1-11)

I am an only son.  I am an unico hijo.  But I am not an only child.  I have three sisters but I have no brother.  I do not know which is better really.

Because I have no brother, I had no choice but to do all the boy’s chores in the house. Believe me, I had no problem with that really.  I was a very obedient son.

But don’t get me wrong.  I obeyed all my parents’ orders but it never crossed my mind that obedience was one of my virtues, for there were many instances when I obeyed only after much prodding from my elders.  There were also times when I did obey but not without grumbling.  I remember my mother telling me (and my sisters) that it would have been better had she herself done the task with much peace rather than I doing it with much mumbling.  The way I see it now, my mother was teaching us not only to obey but also, and most importantly, to obey with joy.

I confess that I grew up praying to have a brother.  I used to envy my friends who had brothers they could play with and share the pains of a boy growing into manhood.  But I could not understand why the same friends envied me instead because I had no brother to compete with, to argue with, and to fight with.  It seemed to them that before bullies were born, there were first brothers.  But whatever they said, I always wanted to have a brother.

Two brothers are in the parable today.  As to the quality of their relationship with each other, the Gospel is quiet.  But their personalities are vividly painted to us: the first is an insolent brat who brushes aside his father’s order but later repents and obeys him nonetheless while the second is a loudmouth who promises to obey his father but proceeds to do as he pleases instead.  Clearly, the point of the parable is not who among these two brothers obeyed first, but which of them obeyed nonetheless.

Surely, Jesus is not commending the first son’s initial refusal to obey, but, more certainly, He is also not praising the second son’s hypocrisy.  In fact the morale of the story speaks against the hypocrisy of those to whom the parable is directly addressed: the chief priests and the elders of the people whose perennial sin is self-righteousness.  The Gospel today begins with “Jesus said to the chief priests and elders of the people….”

The story in the Gospel today is entitled “The Parable of the Two Sons”.  It is among the shortest parables of Jesus.  It is brief because the point it wants to put across is very simple.  To the insolent: Be converted!  To the loudmouth: Be real!  Yes to sincerity; no to hypocrisy.

Of course, we don’t approve of sin; but, undoubtedly, a sinful occasion can be a blessed opportunity to repent and return to the Father.  Sin can also occasion grace – unexpected grace, tremendous grace, amazing grace!  The Church has a long list of saints who are given to us not only as proofs of this but also as inspirations to us: Simon Peter, Matthew, Augustine of Hippo, Francis of Assisi, Ignatius of Loyola, Camillus de Lellis, to name just a few.

The first reading today, taken from the Book of the Prophet Ezekiel, testifies to the ever present possibility of a sinful person becoming virtuous and so lives.  “When someone virtuous turns away from virtue to commit iniquity, and dies,” the Lord says through the Prophet Ezekiel, “it is because of the iniquity he committed that he must die.  But if he turns from the wickedness he has committed, and does what is right and just, he shall preserve his life; since he has turned away from all the sins he has committed, he shall surely live.”

The ancient Easter hymn of the Church, the Exultet, celebrates how sin became an occasion of overwhelming grace.

O mira circa nos tuæ pietátis dignátio!
O inæstimábilis diléctio caritátis:
ut servum redímeres, Fílium tradidísti!
O certe necessárium Adæ peccátum,
quod Christi morte delétum est!
O felix culpa, quæ talem ac tantum méruit habére Redemptórem!

“Father,” the hymn’s translation in English goes, “how wonderful Thy care for us!  How boundless Thy merciful love!  To ransom a slave Thou gave away Thy Son.  O happy fault, O necessary sin of Adam, which gained for us so great a Redeemer!”       This Redeemer, celebrated by the Exultet, is Jesus Christ, the obedient Son of the Father.  St. Paul, in the second reading today, taken from his letter to the Philippians, declares that this Jesus, emptying and humbling Himself, became obedient even unto death on a cross.  The same Jesus, the Apostle admonishes us, should be seen in us by our having the same attitude as His.  You and I must be like Jesus – selfless, humble, and obedient.

Which of the two brothers in the Gospel today are we?  Are we the first who said he will not obey but changed his mind and obeyed nonetheless?  Or are we the second who said he will obey but did not do his father’s will?  Let us be honest, we know that we alternate roles, don’t we?  Sometimes we are like that insolent brat who brushes aside his father’s will but later repents and obeys him, but sometimes we are also like that loudmouth who promises obedience but obeys not.  Oh, yes, we know and have actually been both these two brothers.  The world is not divided between these two brothers: it is a combination of both!  We experience ourselves that our individuality is a mixture of the qualities of the two brothers in the Gospel today.

For our conversion, may God be praised!  For our disobedience and hypocrisy, may God forgive us all.

There is, however, a third Son in the Gospel today!  In truth, it is “The Parable of the Three Sons!”  The presence of the third Son is not seen in the actual parable but vividly felt in the One who narrates the parable.  The third Son is Jesus Himself.

While the first son is better than the second, both sons nonetheless caused their father undeserved sorrow: the first because of his foul disposition while the second because of his hypocrisy.  In both sons there is no perfect harmony between words and behavior.  That harmony is found in Jesus.

In Jesus, words and actions are always perfectly in harmony.  He is the Son whose every word corresponds faithfully to His every action.  He Himself is the Truth because His words are truthful to His actions and His actions are truthful to His words.  In 2 Cor 1:19, the Apostle Paul writes, “The Son of God, Jesus Christ, whom we preached among you, was not Yes and No; but in Him it is always Yes.”  And in Mk 14:36, the entire life of Jesus is summarized by His greatest desire: “Father, not what I will, but what Thou willest.”  And still, in Jn 4:34, Jesus declares how important His ‘yes’ to the Father: "My food is to do the will of Him who sent Me and to finish His work.”  Jesus is God’s “Yes-man”.

Jesus is our Brother.  Some of us may have no sisters, but not one of us can say he or she has no brother.  Jesus is always our Brother.  In fact, He is the best brother any one can ever wish for.

Memories of my childhood prayer remain fresh in my mind despite all these years.  I nagged God with my wish for even just one brother.  God did not grant my wish but He did hear my prayer.  In my final years in the seminary, I realized that God actually gave me a brother.  His name is Jesus.  And He is His Son.  Then my prayer changed from “Father God, please give me a brother” to “Father God, please make me become like Jesus, my Brother.”

SURPRESA NG DIYOS

Ikadalawampu’t Limang Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 20:1-16 (Is 55:6-9 / Slm 144 / Fil 1:20-24, 27)

Bukambibig po ng marami sa atin: “Maraming namamatay sa maling akala.”  Naku po, talagang delikado ‘yang aka-akalang iyan!  Akala walang bala; pinaglaruan ang baril; itinutok sa sentido; nakalabit ang gatilyo; patay.  Selfie nang selfie; akala malayo pa sa dulo pero nasa bingit na pala; nahulog sa bangin; namatay sa kase-selfie.  Pula ang ilaw sa traffic light; akala wala namang tatawid; umarangkada kahit pula; sapol ang bata; patay.  Nakainom; nagmagaling; hindi pa raw lasing (akala n’ya lang!); nagmaneho; umuwi sa sementeryo.  Marami pa po sanang buhay pa ngayon kung hindi lang sana sila naniwala sa mga aka-akala.  At kapag mali po ang akala, peligroso at nakamamatay pa.  Ang malungkot, marami pa rin pong namumuhay sa pag-aaka-akala.

“Akala ko kasi mas malaki ang ibibigay sa amin kasi mas matagal yata kaming nagtrabaho” – ito po marahil ang naglaro sa isip ng bawat-isang nagreklamo sa may-ari ng ubasan sa Ebanghelyo ngayong araw na ito.  Alam na alam po natin ang ganyang palagay kasi ganyang-ganyan din tayo kung umakala.  Ang lohika ng mundo: mas matagal kang nagtrabaho, mas mataas ang suweldo; mas nauna kang dumating, mas una ka ring aasikasuhin; mas marami kang ginawa, mas marami ka ring tatanggapin; mas malaki ang hirap, mas malaki ang bayad.  Pero hindi po ganyan ang lohika ng kaharian ng Diyos.

Sa ating Ebanghelyo, hindi lamang po unang pinasuweldo ng may-ari ng ubasan ang mga huling nagtrabaho; bagkus, ipinantay pa niya ang suweldo ng mga nahuli sa mga nauna at mas matagal na nagpagal sa kanyang ubasan.  Pero hindi niya po dinaya ang mga nauna’t mas matagal na nagtrabaho sapagkat ibinigay naman niya sa kanila ang napagkasunduan nilang suweldo – isang denaryo maghapon.  Kung pagkamakatarungan din lang po ang pag-uusapan, makatarungang-makatarungan ang may-ari ng ubasan.  Kaya lang, hindi po pagkamakatarungan ang pinakadakila niyang katangian.  Ano po?  Habag.

Ang Ebanghelyo po ngayong araw na ito ay tungkol sa habag ng Diyos.  Malinaw na po sa atin ang pagkamakatarungan ng Diyos.  Pero malinaw din po ba talaga sa atin ang Kanyang pagkamahabagin?

Paalala po sa atin ng ika-isandaan at apatnapu’t apat na Salmo ngayong araw na ito: “Ang Panginoong Diyos ay puspos ng pag-ibig at lipos ng habag.  Banayad magalit, ang pag-ibig Niya’y hindi kumukupas.  Siya ay mabuti at kahit kanino’y hindi nagtatangi; sa Kanyang nilikha, ang pagtingin Niya’y mamamalagi.”  May binabanggit po bang “katarungan”?  Wala po.  Bagkus, “puspos ng pag-ibig”, “lipos ng habag”, “banayad magalit”, “pag-ibig na di kumukupas”, “mabuti”, “hindi nagtatangi”, at “namamalaging pagtingin” ang mga katangian ng Diyos na binibigyang-diin.  At nang banggitin na sa mga huling bersikulo ng Salmong ito ang pagkamatuwid o pagkamakatarungan ng Diyos, kapansin-pansing may mahalaga pong pahabol ito: “Matuwid ang Diyos sa lahat ng bagay Niyang ginagawa; kahit anong gawin ay KALAKIP DOON ANG HABAG AT AWA.”  Pagkamaawain – hindi po pagkamakatarungan – ang pinakadakilang katangian ng Diyos.

Sa gitna po ng mga pagpapakita sa kanya ni Jesus bilang Hari ng Awa, sinabi ni Santa Faustina Kowalska, ang alagad ng Banal na Awa, “Mercy is God’s greatest attribute.”  Salamat sa Diyos at awa nga ang Kanyang pinakadakilang katangian sapagkat kung ang Diyos po ay makatarungan lang ngunit hindi mahabagin, “pupulutin tayong lahat sa kangkungan”.  Palibhasa, kung katarungan din lang ang pagbabatayan – at lahat po tayo ay nagkasala na sa Diyos (Tg. Rom 3:23) – wala ni isa man sa atin ang maliligtas.  Ang nagliligtas po sa atin ay awa ng Diyos.  Samakatuwid, tayo pong lahat ay pasang-awa.  Bagsak sana tayong lahat pero ipinapasa po tayo ng awa ng Diyos.

Sa kanyang Liham Ensiklikal na pinamagatang “Deus Caritas Est”, sinabi ni Papa Emerito Benito XVI, “On the cross we see the mad love of God: His mercy overcoming His justice.”  Natutunghayan daw po natin sa krus ang kabaliwan ng pag-ibig ng Diyos: talo ng Kanyang pagkamaawain ang Kanyang pagkamakatarungan.  At nauna pa po rito, sinabi na ni San Juan Pablo II na “The Sacred Heart of Jesus is the flower and the Divine Mercy is Its fruit.”

Wala pong maipagmamalaki ang sinuman sa atin: lahat nga tayo ay pasang-awa.  Kaya lang, ano naman po kaya ang ibinubunga ng awa ng Diyos sa atin?  Baka naman po awang-awa nga ang Diyos sa atin pero tayo naman ay walang-awa sa ating kapwa.  Baka rin naman po makabagbag-damdamin lang ang awa natin sa isa’t isa pero hanggang damdamin lang nga kasi wala namang gawa.  Sana po, mahabagin din tayo sa isa’t isa. Sana po, talagang maawain tayo sa salita at gawa.

Ang awa ay kagandahang-loob po ng nahahabag.  Hindi po ito gantimpala o bayad o kapalit, ni hindi sukli sa kahit anuman.  At ni hindi po karapatdapat ang kinahahabagan sa awa ng nahahabag.  Kaya nga po litung-lito tungkol rito ang mundo at hindi ito maunawaan ng mga walang pananalig kay Kristo.

Minsan daw po, ika ng isang kuwento, habang nasa digmaan, tumiwalag sa hanay ng mga kawal ni Alexander the Great ang isang batambata pang sundalo.  Palibhasa’y bata pa nga, sindak na sindak daw po ito kaya’t tumakbo at iniwan ang digmaan.  Subalit nahuli rin daw siya.  At para hindi raw po pamarisan, ang parusa sa mga katulad niya ay kamatayan.  Nang malaman daw ng ina ang ginawa ng kanyang anak at ang nakaamba sa kanyang parusang kamatayan, agad po itong nagpunta kay Alexander at nagsusumamo nang gayon na lamang.

“Mahabag po kayo sa anak ko,” pagmamakaawa ng ina.  “Parang n’yo na pong awa, patawarin na ninyo siya sa kanyang ginawa.”

“Habag?  Awa?” sigaw ni Alexander.

“Opo, habag at awa,” sagot ng luhaang ina.  “Maawa na po kayo, patawarin n’yo na ang anak ko.”

Mariing sinabi ni Alexander: “Ang anak mo, ale, ay hindi karapatdapat sa aking habag.  Hindi siya nararapat patawarin.  Hindi siya dapat kaawaan.”

“Opo, tama po kayo,” wika ng ina.  “Ang aking anak ay hindi karapatdapat sa inyong habag.  Hindi po siya nararapat patawarin.  Hindi po siya dapat kaawaan.  Sapagkat kung siya po ay karapatdapat, iyon ay gantimpala at hindi habag.  Habag po ang aking hiling.  Awa po ang aking pakiusap.  Kapatawaran po ang ipinagmamakaawa ko sa inyo, hindi gantimpala.”

Nang araw pong yaon, si Alexander the Great, na hindi pa raw kailanman natatalo sa anumang digmaan, ay natalo ng isang ina.  Pinatawad at pinalaya at pinalaya ng kanyang habag ang kawal na tumiwalag.

Ganoon nga po ang habag.  Ito ay biyaya, hindi gantimpala.  Marami po ba tayong ganyang biyaya?  Sana, ibahagi po natin ito sa lahat.  Mahabag.  Maawa.  Magpatawad.  Magbiyaya.  Kung tunay po nating tutupdin ang bilin sa atin ni San Pablo Apostol sa ikalawang pagbasa ngayon – “Mga kapatid,” wika ng Apostol, “pagsikapan ninyong mamuhay ayon sa Mabuting Balita tungkol kay Jesus” – gagawin nating kaabalahan at prinsipyo sa buhay na tayo mismo ang maging biyaya ng Diyos sa lahat ng tao, lalung-lalo na sa mga nangangailangan ng awa, at habag sapagkat ang buod ng Mabuting Balita ni Jesus ay ang pag-ibig ng Diyos sa lahat ng tao sa kabila ng kanilang hindi pagiging karapatdapat.

Ang kagandahang-loob ng Diyos, na ang pinakamatinding karanasan natin ay nasa pagkamaawain Niya sa atin, ay surpresa Niya sa mundong namumuhay sa dikta ng mga aka-akala.  Huwag po sana tayong naniniwala sa mga aka-akala; karamihan po sa kanila, kundi man lahat, ay mga maling akala.  Sa halip, magtiwala po tayo sa mga surpresa ng Diyos sa atin.  Tutoo po, maraming namamatay dahil sa mga maling akala; subalit higit pa pong marami ang nabubuhay dahil sa mga surpresa ng Diyos.

Sinusurpresa po tayo ng awa ng Diyos; sana, surpresahin din natin Siya sa pamamagitan ng ating awa sa ating kapwa.