PAREHO PO BA TAYO NG KAYAMANAN NI JESUS?

Ikalabimpitong Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 13:44-46 (1 Hari 3:5, 7-12 / Slm 118 / Rom 8:28-30)

Wala pong maganda na hindi pinaghihirapan.  Walang masarap na hindi pinagtitiyagahan.  Kaya gumaganda ang katawan ng dating sobra sa timbang kasi po naghirap siyang mag-diet.  Kaya po masarap ang sinigang ni nanay kasi pinagtiyagahan niyang pisa-pisain ang sampalok; hindi siya gumagamit ng instant-instant lang.

Wala pong sinuman ang nakapagkakamit ng mahalaga nang wala siyang ipinagpapalit.  Kahit po yaong ipinanganak nang mayaman na ay may isinasakripisyo rin para mapanatili at higit pang mapalago ang kanyang kayamanan.

Kung ang buhay ng tao ay hinuhubog ng mga pinahahalagahan niya, maaari nga pong sukatin ang buhay natin sa husay nating ipagpalit ang anumang meron tayo para sa higit na mahalaga para sa atin.

Ano po ba talaga ang pinakamahalaga para sa atin?  Ano din naman po ba ang tutoong pinahahalagahan natin?  Minsan po kasi magkaiba ang tutoong pinakamahalaga para sa atin sa talagang pinahahalagahan natin.  Sabi ng estudyante, mahalaga raw sa kanya ang makatapos nang pag-aaral pero hindi naman po siya nag-aaral: lakwatsa nang lakwatsa; absent sa klase pero laging present sa pagdodota; ayaw mag-research pero search nang search naman sa Facebook; hindi gumagawa ng projects pero pino-project ang babes o dudes sa campus.  Paano siya makatatapos ng pag-aaral?  Sabi ng estambay sa kanto, gusto raw niyang guminha-ginhawa naman ang buhay niya pero hindi naman po siya naghahanap-buhay: maghapong pa-esta-estambay, lagi pang lasing at nagsusugal.  Paano siya giginhawa?  Sabi pa ng isang kanta, “Gusto kong bumait pero di ko magawa.”  O, eh bakit hindi mo gawin?  Sabi ng tatay, mahal daw n’ya ang mga anak n’ya, eh bakit s’ya nagdo-droga?  Ang sabi naman ng nanay, marami raw siyang mahahalagang gawin sa bahay, pero maghapon naman siyang nangangapit-bahay: tsismis dito, tsismis doon.  At, tayo pong lahat, gusto nating makarating ng langit, hindi ba?  Pero wala namang gustong mauna.  (Meron po ba ritong gustong mauna?  Pakisabi n’yo lang po; may ipakikisabay kami sa inyo.)

Bakit nga po ba ganun?  Bakit ang itinuturing nating yaman ay hindi naman natin pinagyayaman?  Bakit ang sinasabi nating mahalaga sa atin ay hindi naman natin pinahahalagahan?  Baka naman po kasi hindi talaga natin nauunawaan ang ibig-sabihin ng “mahalaga”.  Baka mali po ang itinuturing nating kayamanan.  Baka rin nakatingin tayo sa kanan gayong nasa kaliwa naman po pala ang tutoong kayamanan.

Noon pong taong 1947, isang pastol ang nagpapastol ng kanyang mga kambing sa gawing kanluran ng dalampasigan ng Dagat na Patay o Dead Sea.  Isa sa mga kambing niya ang napahiwalay sa kawan.  Sa paghahanap niya sa naligaw na kambing, kinailangan niyang akyatin ang napakatarik na bangin.  Sa kanyang paghahanap, napadaan po siya sa labas ng isang madilim at makipot na yungib.  Binato niya ang loob ng yungib at narinig niya ang tunog ng tila nabasag na kung ano.  Nagmamadali niyang tinawag ang kanyang kaibigang pastol din at magkasama nilang pinasok ang makipot at madilim na yungib.  Alam po ba ninyo kung ano ang natagpuan nila roon?  Natagpuan po nila ang ilang malalaking tapayan, at sa loob ng mga tapayan ay nakabalot sa mahahabang tela ang isa sa mga pinakamahalagang archeological discovery sa makabagong panahon: ang “Dead Sea Scrolls”.

Subalit hindi po batid ng magkaibigang pastol ang kayamanang natagpuan nila, kaya’t pinilit po nilang maibenta ang mga palumpon o scrolls sa isang negosyante sa Bethlehem sa sobrang murang presyo na twenty pounds lamang.  Ngunit hindi nila napapayag ang negosyante sa presyo: hindi rin batid ng negosyante na napakalaking kayamanan pala ang palupon o scrolls na iyon.

Nabatid lamang po ng buong mundo ang pagkanapakahalaga ng Dead Sea Scrolls nang mapasakamay ng isang Syrian patriarch sa Jerusalem ang apat sa mga palumpong ito.  At ang tatlo sa apat na palumpon ay na-smuggle naman palabas ng Israel patungong Estados Unidos.  Doon sa Amerika, matapos ang masusi, madalubhasa, at siyentipikong pagsusuri, napag-alaman po na ang nilalaman pala ng mga palumpon ay mga alituntunin sa buhay-pamayanan ng Qumran, kung saan ito nadiskubre, at mga baha-bahagi ng orihinal na Banal na Kasulatan.  Ayon sa Carbon 14 test, ang taon ng telang nakabalot sa mga palumpon ay humigit-kumulang 33 A.D.

Opo, kapanahon nga po ni Jesukristo!  At noon pong mga taon ding iyon – 33 A.D. – ilang milya lang sa hilaga ng Qumran, kung saan nga nadiskubre ang Dead Sea scrolls, si Jesus ay nagkukuwento naman tungkol sa isang taong hindi sinasadyang nakatagpo ng kayamanang nakabaon sa isang bukid.  Dali-dali raw pong tinabunang muli ng taong ito ang kayamanang natagpuan niya at, maligayang-maligaya, humayo siya para ipagbili ang kanyang mga ari-arian at binili naman niya ang bukid na yaon.  Di tulad ng dalawang magkaibigang pastol na nakadiskubre sa Dead Sea Scrolls, batid ng taong ito sa kuwento ni Jesus ang halaga ng kanyang nadiskubri kaya naman po maligayang-maligaya niyang ipinagpalit ang lahat para kayamanang hindi niya sinasadyang natagpuan.

Hindi lang po makuwento si Jesus, talagang marami Siyang baong kuwento.  Sinabi pa Niya, kung ang tao sa una Niyang kuwento ay hindi sinasadyang nakatagpo ng kayamanang nakabaon sa bukid, meron din daw pong isang mangangalakal na sadya namang naghahanap ng mamahaling perlas.  Alam n’yo po, palagay ko, noong panahon ni Jesus, bukambibig ang katagang “perlas” para ipahiwatig na sobrang mahal ng isang bagay o pagkataas-taas ng halaga nito.  Naaalala n’yo po ba ang nasusulat sa Mt 7:6?  “Huwag ninyong ibibigay sa mga aso ang banal; huwag ninyong itatapon sa mga baboy ang inyong mga perlas,” wika ni Jesus.  Malamang po ang katagang “perlas” ay idiomatic expression para sa “mahalagang-mahalaga” o “ubod ng mahal”.

Nang mamataan daw po ng mangangalakal ang isang mamahaling perlas, hindi na niya ito nilubayan ng tingin.  Agad niyang ipinagbili ang lahat ng kanyang mga ari-arian para mabili niya ang perlas na walang kasinhalaga.  Ano raw po ang kapalit ng mamahaling perlas?  LAHAT.  At nang mapasakanya na ang perlas na mamahalin, natapos na rin daw, sa wakas, ang kanyang napakatagal na paghahanap.

Kayo po, may hinahanap ba kayo?  Ano pong hinahanap n’yo?  Baka naman po mali ang hinahanap n’yo?  Baka rin po sa maling lugar kayo naghahanap.  Baka lang.

Para sa mga nakamasid sa kanila, mga baliw ang dalawang tao sa kuwento ni Jesus sapagkat ipinagpalit nila ang lahat-lahat nila para lamang sa isang uri ng kayamanan.  Ngunit, sa pananaw ni Jesus, talagang naunawaan ng dalawang ito ang tunay na halaga ng kanilang natagpuan: hindi lamang sila handang ipinagpalit ang lahat; maligaya rin po nila itong ginawa.  Para sa mga nakapaligid sa kanila, malaking kabaliwan, kundi man pabayang pasiya, ang ginawang pagtataya ng dalawang taong ito.  Pero ang tunay na kabaliwan po ay kapag pinalampas pa nila ang pagkakataong dumating sa buhay nila.  Sa sukatan ni Jesus, hindi po mga baliw ang dalawang taong ito; sa halip pa nga, sila ang tunay na marunong.  Hindi lang po sila marunong kumilatis ng tunay na yaman, marunong din po silang magtaya.

Kayo po marunong ba kayong magtaya?  Para sa ano po kayo nagtataya?  Para kanino kayo nagtataya?  Ano naman po ang itinataya ninyo?  Iyan nga raw po ang kahinaan nating lahat: ang pagtataya.  Pare-pareho raw po tayo ng middle initial.  Ano po?  S.  Ano pong ibig-sabihin ng “S”?  Segurista.  Sinisiguro raw po muna natin ang kikitain natin bago tayo magtaya.  Tinitiyak daw po muna natin na meron tayong mahihita bago tayo magbitiw ng halaga.  Tutoo po ba ‘yun?

Ang mga tanong ni Jesus sa Kanyang mga tagapakinig noon ay mga tanong pa rin Niya sa atin ngayon: “Ano ba ang tingin n’yo sa paghahari ng Diyos?  Gaano ba ito kahalaga para sa inyo?  Sa tutoo lang, para sa inyo, may kapantay ba ng halaga ang paghahari ng Diyos?  Sa ano at kanino n’yo kayang ipagpalit ang paghahari ng Diyos?  Meron ba?  Sa ano at kanino n’yo kayang bumitiw para lamang mapasainyo ang paghahari ng Diyos?  Kaya mo bang itaya ang lahat para sa Diyos?”  Kung ang tingin at turing natin sa paghahari ng Diyos ay tulad ng tingin at turing ng dalawang tao sa talinhaga ni Jesus tungkol sa nakabaong kayamanan at mamahaling perlas, kahit ano at kahit sino kakayanin po nating bitiwan at talikuran huwag lamang ang Diyos.

Maging si Jesus ay kinailangan ding bumitiw sa lahat matupad N’ya lamang ang kalooban ng Ama at maipagkaloob sa atin ang kaganapan ng buhay.  Sa Fil 2:6-11, sinasabi ni Apostol San Pablo na hinubad ni Jesus maging ang Kanyang pagka-Diyos at inako ang aba nating kalagayan.  Para kay Jesus, walang kayamanang hihigit pa sa paghahari ng Kanyang Ama, anupa’t itinaya Niya ang lahat upang ang kalooban ng Ama’y maging kalooban din Niya.  Sa Mt 26:42 at Lk 22:42, naririnig po natin si Jesus sa Hardin ng Gethsemane, “Ama ang kalooban Mo, hindi ang kalooban Ko.”  Kaya nga, hindi po nakapagtataka na nang turuan Niyang manalangin ang mga alagad, tinuruan Niya silang hingin sa Ama, “Mapasaamin ang kaharian Mo.  Sundin ang loob Mo dito sa lupa para nang sa langit” (Mt 6:10).  At isinabuhay Niya ang panalanging ito sa paraang napaka-radikal at sukdulan anupa’t, sinasabi sa Mk 3:21, inakala raw ng Kanyang mga kamag-anak na nababaliw si Jesus kaya’t pinilit daw nilang kunin Siya.  Ngunit magpahanggang kamatayan sa krus, yakap-yakap ni Jesus ang Kanyang kayamanan: “Ama, sa mga kamay Mo inihahabilin Ko ang Aking espiritu” (Lk 23:46).  Kaya naman po, yakap-yakap din Siya ng tinuturing Niyang Kayamanan, at ibinangon Siya Nito mula sa kamatayan.

Tayo po, ano ba ang yakap-yakap natin?  Ano naman po ang nakayakap sa atin?  Huwag na po nating hintayin ang kamatayan; ngayon pa lang ay sagutin na natin ito.  Palibhasa, kung ano po ang palagi mong yakap sa buhay malamang iyon din po ang yakap mo sa kamatayan.  At ang nakayakap sa iyo ngayong buhay ka pa, yayakap pa kaya sa iyo kapag patay ka na?

Kaya matuto po tayo kay Haring Solomon sa unang pagbasa natin ngayon.  “Bigyan mo po ako ng isang pusong maunawain at marunong kumilala sa masama at magaling,” dalangin niya sa Panginoon.  Hingin din po natin ang biyayang ito para sa isa’t isa.  Sana, talaga po nating maunawaan at kilalanin ng ating puso na sa Diyos natin dapat itaya ang lahat-lahat natin.  Sana huwag na huwag po natin Siyang ipagpapalit kahit kanino at kahit sa ano.  Sapagkat, ika nga po ni San Pablo Apostol sa ikalawang pagbasa natin ngayon, “…mula’t mula pa’y alam na ng Diyos kung sino ang sa Kanya”.  Kasama po kaya tayo roon?

Bukambibig natin, mga alagad tayo ni Jesus kaya kay Jesus tayo (hindi kay Susan).  Pero ang kay Jesus po ba ay sa atin din?  Ang pinahahalagahan Niya, pinahahalagahan din  ba natin?  Ang kaabalahan Niya, kaabalaha din po ba natin?  Ang kayamanan Niya, siya rin po bang kayamanan natin?  Baka hindi.  Baka lang po.

KAGAGAWAN NINO?

Ikalabing-anim na Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 13:24-43 (Kar 12:13, 16-19 / Slm 85 / Rom 8:26-27)

“Kagagawan ito ng isang kaaway,” ang sabi ng may-ari ng bukid sa Ebanghelyo nating ngayong araw na ito.  Nagkaroon na po ba kayo ng ganyang kaaway?  Halimbawa, may kapitbahay po kayong inggit na inggit sa magagandang rosas sa hardin ninyo.  Tapos, isang gabing madilim, habang ang lahat ay himbing na himbing, dahan-dahan po siyang pumasok ng bakuran ninyo at binuhusan ng asido ang mga rosas na pinakaaala-alagaan ninyo.  Wow, ang sama-sama naman po ng kapitbahay ninyo!  May kapitbahay po ba kayong ganyan?  Kayo po, ganyan ba kayong kapitbahay?  Sana po hindi naman.

Kahit na ano pong galit natin, hindi likas sa atin ang manalbahe ng kapwa.  Hindi po natural sa atin na sadyaing gawan ng masama ang ibang tao.  Bakit po?  Kasi ayon sa Gen 1:27, nilikha raw po tayo ayon sa sariling wangis at anyo ng Diyos.  Kaya, mas natural po sa atin ang pagiging mabuti, mabait, at mahabagin tulad ng Diyos.  Talaga po bang mabait kayo?

Tahimik po tayo sandali.  Tapos, pakinggan n’yo po ang tibok ng puso ninyo.  Ano pong sinasabi?  “Gawin ang mabuti.  Iwasan ang masama.”  Budhi po ang tawag diyan.  Iyan po ang munting tinig ng Diyos sa kaibutran ng bawat-isa sa atin.  At dahil kawangis at kaanyo nga po tayo ng Diyos, may higit po tayong pagkiling sa mabuti kaysa sa masama.

Kaya lang, sapagkat malaya pa rin po tayong magpasya kung alin sa sinasabi ng ating budhi ang ating pipiliin – at malaking bagay din kung ang budhing ito ay nahubog o hindi – lagi ring posibleng pumanig tayo sa masama kaysa sa mabuti.  At ang mga kumakampi sa masama ay binabansagang maitim ang budhi, walang konsensya, halang ang kaluluwa, kampon ng demonyo, at iba pang mga panturing na hinding-hindi bagay sa nilikhang kawangis at kaanyo ng Diyos.

Huwag po kayong lilingon sa katabi n’yo ha, may sasabihin po ako sa inyo: Tutoo ang demonyo.  Sa katunayan, mahihirapan po tayong gumawa nang masama kung walang demonyong tutulong sa atin.  Hindi po kathang-isip ang diyablo.  Kaya nga sabi po ni San Pedro, “Be alert, be on watch, for your enemy, the devil, is prowling around like a roaring lion, looking for someone to devour” (1 Pd 5:8).  Kaya, mag-iingat po kayo, baka masakmal kayo ng kaaway, ang demonyo.  (Pumapasok din po ang demonyo sa loob ng simbahan!)

Siya – siya nga po ang tunay na kaaway nating lahat: ang demonyo.  Gagawin po niya ang lahat para mamatay ang salita ng Diyos na ipinula ng Diyos sa ating puso.  At kung sakaling, sa kabila ng kanyang mga ginawa na para mamatay ito, nabuhay pa rin ang ipinunla ng Diyos sa atin, kung anu-ano pa pong mga taktika at estratehiya ang gagamitin ng demonyo para hindi ito tuluyang makapamunga.  At kung makapamunga pa rin ito, hindi pa rin po tayo lulubayan ng demonyo.  Marami po siyang mga paraan para gawing kakaunti lang ang mga bunga ng salita ng Diyos sa buhay natin o kaya’y tuluyang masayang na lang ang mga iyon.

Kita ninyo, hindi po ang kapitbahay n’yo ang kaaway n’yo.  Ang demonyo.  Ano po ba ang ginagamit ng demonyo para wasakin at patayin kayo?

Sa talinhaga po ni Jesus ngayong Linggong ito, damo ang ginamit ng kaaway.  Muli, ang sabi po ng may-ari ng bukid sa Ebanghelyo, “Kagagawan ito ng isang kaaway.”  Ang ganda po, hindi ba?  Damo ang ginamit ng kaaway laban sa may-ari ng bukid.  Damo ang ipampapatay ng kaaway sa mga trigo.  Bakit ko po nasabing maganda ang imahe?  Kasi po lapat na lapat ito sa isa sa malulungkot na karanasan ng tao sa mundo.

Sa ating panahon, hindi na lang kabayo ang nagdadamo.  Marami na rin pong mga taong nagdadamo!  Hitit dito, hitit doon ng damo.  Batak dito, batak doon ng shabu.  Tulak dito, tulak doon ng droga.  At pagkatapos mong humitit ng damo, bumatak ng shabu, at magtulak ng droga, ano ka na?  Bato!  Biro n’yo yun, hindi ka na tao, bato ka na?  At kapag talaga namang sugapang-sugapa ka na, ano ka na po?  Eh di, batung-bato!  At sa pagkasugapa, hindi lang po ang sugapa ang nawawasak, kundi pati lahat ng mga nasa paligid niya – pamilya, kaibigan, asawa, mga anak, kapitbahay, kamag-anak, at maging mga di-kakilala.

Kaya mag-ingat po tayo: sa tulong ng Diyos, huwag na huwag nating pai-iskorin ang kaaway natin kahit isang puntos.  Kaaway po natin ang demonyo, hindi kaibigan.  Huwag po tayong makipaglandian sa kanya.  Kapag nakita na natin, layuan na natin siya.  Huwag po tayong makipagharutan sa demonyo.  Huwag natin siyang hahabul-habulin.  Wawasakin n’ya po tayo.

Pero bakit nga po ba hinahayaan ng Diyos na magkasamang mabuhay sa mundo ang mabubuti at masasama?  Madalas pa nga po ang mabubuti ang naapi, ang hirap na hirap sa buhay, ang talunan, ang pinagtatawanan at kinukutya, ang inuusig, ang pinapatay, samantalang ang masasama naman ang sikat, makapangyarihan, ma-impluwensya sa lipunan, mayaman, at hinahangaan ng marami.  Isa nga po sa masasakit at nakababagabag na tanong ng salmista sa Banal na Bibliya ay “Why do the righteous suffer while the wicked prosper?”  Minsan tuloy, napakalakas po ng tukso at parang gusto na rin nating maniwala sa kasabihang “if you can’t beat them, join them”.  Pagdadahilan pa ng marami: “Nakikisama lang naman ako” o “Huwag ka lang kakanta at makakalusot ito” o “Tikim lang naman, subok lang, isang beses lang.”

Talaga pong mananatiling mahiwaga sa atin kung bakit hinahayaan ng Diyos na magkasamang umiral ang mabuti at masama sa mundo.  Ngunit sakaling agad-agad nga pong bunutin ng Diyos ang mga damo sa mundo, gaya ng gusto ng mga taong mapagmatuwid sa sarili, may matitira bang mga trigo?  Sigurado po ba naman tayong kasama tayo sa mga trigo at hindi sa mga damo?  Sa pamantayan ng kaharian ng Diyos, hindi po kaya, sa tutoo lang, mga damo rin tayo?

Marami na rin pong noong una’y mga damo pero naging trigo pa rin.  Kung bubunutin na lang agad ng Diyos, sayang naman, hindi ba?  Dati pariwara na ang buhay ngunit natauhan at nagpasiyang mamuhay nang tama.  Nagsisi.  Nagbalik-loob sa Diyos.  Nagsikap bumangon.  Nanatiling bukas sa Espiritu Santo.  Kinilatis ang kalooban ng Diyos.  Tumugon sa tawag ni Kristo.  Ngayon, santo!  Magandang halimbawa po nito si San Pablo Apostol na maraming inusig at pinatay na mga alagad ni Jesus ngunit, matapos siyang pagpahayagan ng Diyos sa daan sa Damacus, nagbagong-buhay at naging Apostol pa sa mga Hentil.  Kaya nga po kapag sinasabi ni San Pablo ang sinabi niya sa ikalawang pagbasa natin ngayon – “Mga kapatid, tinutulungan tayo ng Espiritu sa ating kahinaan” – batid na batid niyang tutoo iyon sapagkat karanasan niya iyon mismo.  Si San Agustin na anak ni Sta. Monica ay isa pang napakagandang halimbawa ng damong naging trigo.

Kaya nga po tutuong hanggang may buhay, may pag-asa.  Wala pong makapagsasara at wala pong may karapatang magsara sa aklat ng ating buhay kundi tanging ang Diyos lamang.  Ika nga po ng unang pagbasa nating ngayon mula sa Kar 12:19, “…binibigyan mo naman ng pag-asa ang iyong bayan, sa pagkakaloob sa kanila ng pagkakataong makapagsisi.”

Kung tayo po ay damo, binibigyan tayo ng Diyos ng pagkakataong maging trigo.  Sana, huwag po nating sayangin ang pagkakataong ito.  Bagamat tunay ngang “Our God is the God of many second chances”, tandaan po natin, meron pa rin pong “last chance.”

Kung tayo naman ay trigo, biyaya pa rin pong maituturing ang mamuhay sa gitna ng mga damo.  Tutoo po, mahirap ngunit gamitin natin ang hamong ito upang tayo ay maging higit na matatag ang ating pagkatao, malalim ang pagkakaugat sa Diyos, at mahabagin sa kapwa-tao.  Kapag wala pong mga damo, baka maging “papuwede-puwede na ‘yan” na lang tayo sa pagtupad natin sa kalooban ng Diyos at malasado sa ating pagiging alagad ni Kristo.

Tularan din po natin ang Diyos.  Sa unang pagbasa natin ngayon, sabi po sa Diyos ng sumulat ng Aklat ng Karunungan, “Walang hanggan ang kapangyarihan Mo ngunit mahabagin Ka kung humatol.  Maaari Mo kaming parusahan kailanma’t ibigin Mo, ngunit sa halip ay pinamamahalaan Mo kami nang buong hinahon at pagtitimpi.  Sa pamamagitan ng ginawa Mong iyan ay itinuro Mo sa mga taong makatarungan na dapat din silang maging maawain.”  Pero, aminin po natin, minsan kulang na kulang tayo sa habag.  Hingi po tayo nang hingi ng awa sa Diyos pero tayo mismo walang awa.  Hindi tayo handang umunawa.  Nakadapa na nga, tinatadyakan ka.  Kaya naman, may mga kapwa-tao tayong hindi na nakaahon-ahon sa burak ng pagkakasala; pero, kung mas inunawa lang sana natin sila, mas pinakinggan lang sana natin sila, mas pinag-aksayahan lang sana natin sila ng panahon, mas hinayaan lang sana silang makabawi sa nagawang pagkakamali, mas sinuportahan lang sana natin sila, mas pinatawad lang sana natin sila, mas minahal lang sana natin sila, nagsisi na po sana sila, nagbalik-loob, bumangon, nagbagong-buhay, at baka naging santo pa sana.

Kung trigo po tayo, maging trigo tayo para sa iba hindi para sa sarili.  Tandaan po natin, ang trigo ay ginagawang tinapay para makain ng mga nagugutom.  Hindi po siya naging trigo para lait-laitin ang damo.  Naging trigo ang trigo para kanin siya.

Dahil may mga damo pong lumitaw sa bukid ng mga trigo, “Kagagawan ito ng isang kaaway,” ang sabi ng may-ari sa Ebanghelyo,  Ngunit sakaling sa madamong bukid naman po ay may mga trigong lumago, Diyos lang po ang gagawa noon.

Tayo po, kagagawan ba tayo nino?

ANO NGA PO BANG URI NG LUPA TAYO?

Ikalabinlimang Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 13:1-23 (Is 55:10-11 / Slm 64 / Rom 8:18-23)

Minsan natatauhan po tayo sa katotohanang may malawak palang pagitan sa sinasabi natin at ginagawa natin.  Magkaiba po pala ang ating asal sa ating salita.  Taliwas ang ating ugali sa sinasabi nating sinasampalatayanan natin.  Agad po natin itong napapansin sa ibang tao, pero, sa tutoo lang po, ugali rin natin ito.  Sa malaki o maliit mang paraan, sa madalas o madalang, nakapagsisinungaling tayong lahat, may mga pangako po tayong ipinapako at mga salitang binitiwan na sadyang tinatalikuran.  Minsan wala po tayong iisang salita; sa halip pa nga, sankaterba ang burloloy ng ating mga pagdadahilan kapag pinagtatakpan natin ang ating kasinungalingan o mga maling ginawa.  Kaya naman po, hirap tayong makita kung ano ba talaga ang tutoo at ano naman ang huwad.  Mahina po ang ating salita.  Opo, kahit itaga pa natin ito sa bato.

Subalit, iba ang Diyos.  “Ang ulan at niyebe paglagpak sa lupa’y di na nagbabalik, aagos na ito sa balat ng lupa’t nagiging pandilig, kaya may pagkai’t butil na panghasik.  Ganyan din ang Aking salita, magaganap nito ang lahat Kong nasa,” wika ng Panginoon sa unang pagbasa natin ngayon.  Ang salita ng Diyos ay laging pong tapat kaya’t natutupad nito ang ipinahahayag.  Ang salita ng Diyos ay lagi pong taos kaya’t makapangyarihan ito.  Ang salita ng Diyos ay lagi rin pong mapagmahal kaya’t ito ay mapanlikha.  Nasusulat pa sa Aklat ng Mga Bilang 23:19: “Hindi tao ang Diyos para Siya ay magsinungaling, hindi anak ni Adan para bawiin Niya ang Kanyang salita.  Ugali ba Niyang magpahayag at hindi kumilos, magsalita tapos hindi ito tupdin?”

Sa Diyos, ang salita at gawa ay iisa.  Ang Kanyang sinasabi at ginagawa ay laging magkabuklod.  Ipinaliliwanag ng Kanyang salita ang Kanyang gawa at pinatutunayan naman po ng Kanyang gawa ang Kanyang salita.  Hindi lang po laging may laman ang salita ng Diyos, talagang malamang-malaman din po ito.

Tayo po, may laman ba talaga ang sinasabi natin sa tuwing bumubukas ang bibig natin?  Malaman po ba talaga ang ating mga pahayag?  Ano naman po kaya ang laman?  Tapat din po ba tulad ng sa Diyos?  Taos din po ba gaya ng sa Diyos?  Mapagmahal din po ba para nang sa Diyos?  Pinatutunayan nga po ba ng ating gawa ang ating salita?  Pinaliliwanag ba ng ating salita ang ating gawa?

Hindi po sapagkat nagsasalita tayo ay talagang may laman ang sinasabi natin.  Baka naman po puro hangin lang.  Mabuting paalala sa amin ng aming mga propesor noon sa kolehiyo at magandang babala rin sa inyo: “Kayo, mga Atenista kayo, mahuhusay kayong magsalita.  Masarap kayong pakinggan magsalita.  Kapag nagsalita na kayo, parang may sinasabi kayo kahit wala naman talaga at parang laging tutoo ang sinasabi ninyo kahit hindi naman pala.”  Pero alam po nating hindi lang mga Atenista ang puwedeng maging ganyan, hindi ba?  Maraming mga taong madadaldal: dada nang dada kahit wala namang kabuluhan ang mga pinagsasasabi.  Puro kabag lang ang laman.

Pero puwede rin naman pong may laman nga ang pananalita natin kaya lang ay panay basura naman: kasinungalingan, kahalayan, kamunduhan, kasamaan, paninira sa kapwa, pagmamayabang, panlalait ng kapwa, pagdudunung-dunungan, panggagatong sa away, pagmumura, at iba pang tulad nito.  May laman nga – at, naku po, malamang-malaman talaga! – pero masangsang naman ang amoy, malansa, mabaho, nakakasuka.  Mas mabuting huwag na lang magsalita.

Ngunit ang salita ng Diyos ay laging kaaya-aya, kahali-halina, kay ganda, anong buti, at mahalimuyak.  Bakit po?  Kasi nga po ang Diyos ay may iisang salita: tapat, taus-puso, at mapagmahal.  Pinatutunayan ng Kanyang gawa ang Kanyang salita at ipinaliliwanag naman ng Kanyang salita ang Kanyang gawa.  At sa tuwing nangungusap ang Diyos ito po ay hindi para sa Kanyang sarili kundi para sa ikabubuti ng mga nakikinig sa Kanya.

Nakikinig po ba talaga tayo sa Diyos?  Kung sinu-sino po ang pinakikinggan natin, pero baka naman sa Diyos pa tayo hindi nakikinig.  Dapat sa Diyos tayo una at laging nakikinig.  Kung anu-anong pananalita ang ating pinaniniwalaan, baka naman po ang salita pa ng Diyos ang hindi natin pinananaligan.  Huwag ganun.  Dapat, isabuhay po natin ang sinasabi ng Slm 119:105, “Tanglaw sa aking mga paa ang Iyong salita, liwanag sa aking landas.”

Iyan naman din po kasi ang gustung-gusto ng Diyos: ang tanglawan tayo, paliwanagin ang ating tinatahak na landas, at gabayan tayo patungo sa kaganapan ng buhay.  At ito ang gustung-gusto ng Diyos hindi lamang para sa piling mga tao kundi para sa ating lahat.  Kaya naman po, inihahasik Niya ang Kanyang salita sa puso nating lahat.  Kaya nga po, kung ang Diyos ay magsasaka, ang paraan Niya ng paghahasik ay ang sabog-tanim.  Nais po kasi Niyang mapunla ang Kanyang salita sa lahat ng tao.  Kaya lang po, depende pa rin sa uri ng lupa kung ang Kanyang salita ay mamumunga talaga at mamumunga nang masagana.

Kaya, alin po ba talaga tayo sa mga uri ng lupang binabanggit ni Jesus sa Ebanghelyo ngayong araw na ito?  Tayo po ba ang tabi-tabi ng daan?  Tayo po ba ang lupang mabato o baka bato na lang talaga tayo?  Tayo po ba ang lupa sa dawagan?  O tayo po ang matabang lupa na namunga nang masagana?

Kung tayo ang gilid-gilid ng daan, naku po, ni hindi magtatagal sa atin ang salita ng Diyos sapagkat, mabilis pa sa a las cuatro, mananakaw lang sa atin ang kaloob ng Diyos.  Bakit naman po kasi tayo nasa gilid lang?  Bakit hindi po tayo sumama at makiisa sa malawak na lupain?  May mga tao pong ganyan, hindi ba?  Mahilig sa tabi.  Ayaw ma-involved.  Kontento na sila sa gilid-gilid.  Hindi po ba ganyan kapag pasimba-simba lang tayo at ayaw nating makihalo, makihalubilo, makiisa sa kabuuang sambayanang Kristiyano?  Dumadalo po ba tayo kapag tumawag ng sama-samang pag-aaral ng salita ng Diyos at paghuhubog sa pananampalataya ang ating parokya, ang ating diyosesis, ang Mahal na Inang Iglesiya?  Kung hindi, madali po tayong matanggay ng mga maling aral.  Kapag nakapakinig tayo ng turo ng ibang relihiyon, bigla nating pagdududahan ang aral ng Santa Iglesiya Katolika at sasabihin nating parang tama ang narinig natin sa iba.  Kapag gayon, maling-mali po tayo; hindi lang talaga natin alam ang pananampalatayang tinanggap natin mula sa mga Apostol.  Bakit?  Kasi po baka hindi tayo na dumadalo kapag tinatawag tayo ng ating parokya para sa mga gawaing paghuhubog, mga rekoleksyon, retreats, at iba pang tulad nito.  Pasimba-simba lang tayo sa tabi-tabi.

Kung tayo naman po ang lupang mabato, mababaw daw po tayo, sabi ni Jesus.  Kulang daw po tayo sa lalim kaya hindi rin nagkakaugat sa atin nang malalim ang salita ng Diyos.  Ngayon excited na excited , high na high, “Praise the Lord” nang “Praise the Lord” pero bukas-makalawa, dahil pangkaraniwan na, wala nang gana, hindi mo na makita; dahil natauhan na na may limitasyon pa rin pala ang anumang sambayanang Kristiyano sa lupa at ang mga kasamahan sa kinabibilangan ay mga tao rin palang may mga kahinaan at mga kasalanan, marami nang pintas, panay reklamo na.  Dati ang pakiramdam ay parang lahat ng mga kasama ay mga anghel, pero ngayon ang tingin sa mga kasama ay mga demonyo na at siya lang ang anghel.  Si Jesus na rin nga po ang nagsabi, kapag ganyan tayo, hindi talaga nag-uugat sa atin ang salita ng Diyos: mababaw, ningas-kugon, puro emosyon.  Bonggang-bonga ang kuwento ng conversion pero mabilis din naman ang naging deterioration.  Hindi pinag-ugatan ng salita ng Diyos, kaya madaling bumigay, konting kibo suko na agad, nakadepende sa tao hind lang ang commitment sa Diyos kundi pati rin ang kaligayahan sa paglilingkod.

Kung tayo ang lupa sa dawagan, maaaring lumago nga sa atin ang salita ng Diyos subalit napakarami naman pong balakid sa buhay natin para patuloy itong mabuhay at mamunga nang masagana.  Maraming karibal ang Diyos sa buhay.  Parang mga tinik ang mga karibal na ito ng Diyos, at walang-sawa nilang iniinis at unti-unting pinapatay ang salita ng Diyos na nakapunla sa atin.  Dito, talagang maganda pong suriin nating mabuti ang buhay natin at makatotohanang sagutin ang tanong: “Sino ba ang karibal ng Diyos sa puso ko?  Ano ba ang kaagaw ng Diyos sa buhay ko?”  At kung seryoso po tayo sa pagnanais nating mabuhay at mamunga ang salita ng Diyos sa buhay natin, dapat nating bunutin agad ang mga tinik na iyan.  Masakit po iyon – matutusok ka, magdurugo – pero lalaya kang ganap.

Ngayon, kung tayo naman po ang matabang lupa, ang salita ng Diyos ay tulad ng binhing nalalaglag sa atin, nagkakaugat sa atin, nabubuhay sa atin, at namumunga sa atin nang masagana.  Paano nga po ba nagiging mabuti ang lupa upang tamnan para sa magandang ani?  Kailangan po nito ng pataba at pagbungkal.  Ang pataba po ang bitamina ng lupa at ang pagbungkal naman ay upang maging malambot ang lupa para magandang tamnan.  Ganito rin naman po para sa ating buhay-espirituwal.  Ang pataba natin ay ang panalangin at ang pagbungkal naman ay ang mga pagsubok sa buhay natin.  Manalangin po tayo sa tuwina, hindi lamang sa pamamagitan ng mga salita kundi sa pamamagitan din ng tahimik ngunit mulat na pagdama sa pagkilos ng Diyos sa ating buhay.  Akuin din po natin ang saloobin ni San Pablo Apostol sa ikalawang pagbasa tungkol sa ating mga pagdurusa, lalo na yaong mga pagdurusa alang-alang sa Mabuting Balita.  Sa halip na panghinaan tayo ng loob, kapag tayo ay dumaraan sa anumang pagsubok, ituring po natin ito na parang pagbubungkal ng Diyos sa ating puso upang higit na maging handa tayo sa mas lalong mga dakilang bagay.  “Mga kapatid,” wika ni Apostol San Pablo, “sa ganang akin, ang mga pagtitiis sa kasalukuyan ay hindi maihahambing sa ihahayag na kaluwalhatiang sasaatin.”  At alinsunod sa diwa ng mensahe ng Apostol, sa halip na pasikipin ng pagsubok ang buhay natin at patigasin nito ang ating puso, isabuhay po natin ang pag-asang kaloob sa atin ng Espiritung tinanggap natin mula sa Diyos.

Minsan, wala po tayong iisang salita, pero pinahahalagahan pa rin natin ang sinasabi ng bawat-isa.  Dapat, mas lalo po nating pahalagahan ang salita ng Diyos sapagkat Siya lang ang laging may iisang salita.  Sana po, huwag nating sayangin ang salita ng Diyos na inihahasik Niya sa atin.  Sabi po natin, “Magtanim ay di-biro….”  Tama po iyan!  Pero mas lalo pong hindi biro ang pagsunod kay Kristo.