YOUR ATTENTION PLEASE: AM SORRY

31^st Sunday in Ordinary Time

Mt 23:1-12

Each day, in the entire year, I stand in front of you and preach to you.  Today, I stand again before you.  But I feel that I am more being preached to than preaching to you.  The first reading today gives me that kind of feeling right away.  Through the Prophet Malachi, the Lord of hosts is addressing me now even as He was addressing the priests of the Old Testament thousands of years ago, warning me with what can become of me if I betray the priestly ministry He entrusted me with.  St. Paul the Apostle, for his part, reminds me, through the second reading today, that the secret to effective preaching is found not only in theological soundness, rhetorical proficiency, and the ability to relate what was written by the ancients to the experience of modern man.  There is no better way to convince people to obey the Word of God than for me to be the first to obey it.  Preaching may begin with telling, but it must necessarily proceed to exemplifying.  Moreover, a special word of concern from St. Paul: never be a burden to anyone while proclaiming God’s Good News – a trait that Jesus, in the Gospel, saw wanting in the teachers of His time, the scribes and the Pharisees.  Thus, Jesus tells His disciples, “The scribes and the Pharisees occupy the chair of Moses.  You must therefore do what they tell you and listen to what they say; but do not be guided by what they do: since they do not practice what they preach.  They tie up heavy burdens and lay them on men’s shoulders, but will they lift a finger to move them?  Not they!  Everything they do is done to attract attention.”

          (Now, may I have you attention please.)  Among other things, I was ordained to preach.  I am a priest, a minister of the Word of God, called and sent forth to teach and to preach.  The truth is, as in the case of all priests, preaching became my mandate not when I was ordained a priest but as early as when I was ordained a deacon.  Following the rite for ordination of deacons, on December 12, 1994, Jaime Cardinal Sin, of blessed memory, right after the laying on of hands and the investiture of the stole and dalmatic (the vestments for deacons), handed me a copy of the Gospel while saying: “Receive the Gospel of Christ, whose herald you now are.  Believe what you read, teach what you believe, and practice what you teach.”  All priests are already ministers of the Word before they became ministers of the Eucharist.  Long before we started changing bread into the Body of Christ and wine into His Blood, we have already been preaching the Word of God.

          But teaching is not the first among our tasks and neither is it the last.  The formula I mentioned earlier in the ordination of deacons say it very clearly: first, believe; second, teach; and third, practice.  “Believe what you read, teach what you believe, and practice what you teach.”  I cannot teach what I do not believe and I should practice what I teach.  It is worth noting that the formula is not an invitation but a command.  No invitation extended; a mandate is given.  I must preach the Gospel of Christ and I must be an example of that Gospel I preach.  Such a claim is easily said than done.  Anyone who says otherwise may be a self-righteous hypocrite.

          And so I stand before you convicted by my own shortcomings even as I preach to you the Gospel of Christ.  Shamefacedly, with the psalmist, “I acknowledge my transgressions, and my sin is always before me” (Ps 51:3).  But sincerely I ask for your forgiveness even as I first beg for God’s.  To those to whom I only preach but am not a good example of what I teach: I am sorry.  To those I drive away from the Church, and even more so from Jesus, not because my preaching hit them hard but because my preaching is empty of my witnessing: I am sorry.  To those I hinder from believing because my preaching lacks the practicing of what I teach: I am sorry.  To those I preach too hard to while I am so soft with my self: I am sorry.  Never did I and never do I wish to be the stumbling block for anyone.  Borrowing the spirit of St. Augustine’s words, I humbly acknowledge that to you I am a shepherd but with you I am a fellow member of the sheepfold that like any sheep of that fold can go astray and be lost.  I do not mean to put up a show with this public apology.  I simply wish to follow the call to continuing, personal conversion, with the hope that in doing so, still, I would be  preaching to you.

          In his Apostolic Exhortation “Evangelization In The Modern World” (Evangelii Nuntiandi), Pope Paul VI wrote, “Modern man no longer listens to teachers but to witnesses.  If he listens to teachers it is because they are first witnesses.”  Let us strive to be witnesses, not teachers.  The best preacher is the best witness.  The best homily is the preacher’s life.  And part of that life is recognizing where one fails in his witnessing, with the resolution of making his deeds more faithful to his words.

          Someone approached me some years back.  She looked very worried.  “Father, my children are leaving the Church one after the other,” she laments.  “What must I do?  What must I do?”  “It’s not what you must do,” I replied, “but what you must be.”  Let us be what we preach.  Against our human weaknesses and in the midst of so many temptations, let us not despair but continue the struggle to become more Christ-like in every way.

          My homily is ended but my preaching continues.  My homily for this Sunday’s liturgy has been delivered, but my witnessing is yet unfolding.  I was ordained to preach.  But one does not need to be ordained to give witness.

ANG TUNAY NA DAYUHAN

Ikatatlumpong Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 22:34-40

         Tagarito po ba kayo sa parokya namin?  Kung hindi po, bakit po kayo naligaw dito sa amin?  “Naligaw” – ito ang paraan natin para ilarawan ang isang estranghero o dayuhan sa piling natin.  Naligaw siya.  Hindi siya dapat narito, pero napadpad siya rito.  Hindi siya kabilang dito.

          Palagay ko po, wala naman sa atin ang may gustong maligaw.  Nakakatakot maligaw, lalo na kung maligaw ka sa isang lugar na wala kang kakilala kahit isa.  May mga lugar na mapanganib sa mga taong gala-gala sa lansangan, lalo na kapag kumagat na ang dilim.  Kapag isa kang estranghero o dayuhan sa piling ng iba, hindi mo maiwasang mabalisa, mag-alala, mangapa, at, minsan pa nga, matakot.

          Likas po sa atin ang magnais na mapabilang, ang pakiramdam na hindi ka iba sa mga taong nakapaligid sa iyo at sa lugar na kinalalagyan mo.  Hindi lamang po kaseguruhan at kapanatagan ang dala nito sa atin.  Ang karanasan natin ng pagiging kabilang ang mismong nagbibigay sa atin ng tinatawag na “identity” o pagiging kung sino tayo.  Kapag maganda ang karanasan nating ito, tsaka lamang tayo umuunlad sa ating pagkatao.

          Pero may mga pagkakataon pong hindi tayo ang dayuhan, sa halip ay tayo ang mga “taga-rito” at nasa piling natin ang isang bagong mukha, isang di-pamilyar na tao, isang estranghero.  Kung inaakala ng dayuhan na siya lamang ang nangangamba, nagkakamali siya.  Natatakot din tayong karakarakang makisalamuha sa taong hindi natin kakilala.  Hindi natin basta-basta pinatutuloy sa loob ng bahay ang taong bago sa ating paningin.  Kikilalanin muna natin siya.  Depende sa kung sino siya at sa kung ano ang pakay niya kung patutuluyin natin siya.  Maliban na lamang kung makagaanan natin siya ng loob, baka hindi na lang natin bubuksan ang gate at tatapusin natin agad ang usapan.  Kadalasan, hindi natin agad pinagkakatiwalaan ang ibang tao, lalo na yaong mga hindi pamilyar sa atin.  Kung tutuusin, nauuwi ang lahat sa tanong na ito: Ang taong ito ba ay isa natin o hindi?

          Sa ating unang pagbasa ngayong araw na ito, binibilinan ni Yahweh si Moises na sabihin sa Bayang Israel na huwag na huwag nilang gagawan ng masama ang taong dayuhan.  Ipinaaalala ni Yahweh sa kanila na sila mismo ay dating mga dayuhan sa Ehipto; kung kaya’t dapat lamang silang maging mahabagin sa mga dayuhan kung paanong kinahabagan sila ni Yahweh.  Parang ganito po ang istruktura ng atas ni Yahweh sa Kanyang Bayan: “Huwag ninyong gagawin iyan kasi ganito ang ginawa Ko sa inyo.”  Nakabatay sa kabutihang ginawa sa kanila ni Yahweh ang masamang hindi nila dapat gawin sa iba.  Ang utos ni Yahweh ay inilalahad sa hindi dapat gawin ng mga Israelita na siya namang ginawan Niya nang abut-abot na kabutihan.

          Sa Lumang Tipan, maaaring ayos na ang utos na huwag gawin ito o huwag gawin iyon.  Ngunit, sa liwanag ng ganap na pagpapahayag ng Diyos kay Kristo Jesus, hindi ito sapat, unang hakbang lang.  Mabuti ang hindi gawan ng masama ang kapwa, dayuhan man siya o hindi.  Pero, iniangat pa ni Jesus ang tawag ng kabutihan sa iba.  Hindi na lamang “huwag”, meron na ring “dapat”.  Huwag ka ngang manlalamang ng kapwa, pero dapat mo rin siyang tulungan sa kanyang pangangailangan.  Huwag ka ngang papatay, pero dapat mong aktibong itaguyod ang buhay.  Huwag ka ngang mang-aapi, pero dapat ka ring dumamay sa mga nagdurusa.  Huwag ka ngang magsisinungaling, pero dapat mo ring itigil ang katsi-tsimis.  Huwag ka ngang gaganti, pero dapat ka ring magpatawad.  Hindi na sapat ang walang gawing masama; kailangan ding gumawa ng mabuti.  Sa usapin ng kaligtasan, bagamat awa pa rin ng Diyos ang magliligtas sa atin, hindi tayo matutulungan ng hindi natin paggawa ng masama kung hindi naman tayo gumagawa ng mabuti sa kapwa.    Oo nga’t wala kang ginagawang masama sa iba.  Pero may mabuti ka naman bang ginagawa sa kanila?

          Tayong mga Pinoy, kapag may bisita, bago nga po natin siya papasukin at asikasuhin sa loob ng bahay, inaalam muna natin at tinitiyak ang pagkatao niya: Sino ka? Saan ka galing? Taga-saan ka? Anong sadya mo? Bakit?  Pero sa mga Israelita, ang mga tila simpleng tanong na ito ay itinatanong lamang matapos papasukin ang dayuhang nakatayo sa labas ng pintuan, pagpahingahin, asikasuhin, pakanin.  Matapos lamang maranasan ng dayuhan ang kagandahang-loob o “hospitality” ng may-ari ng tahanan tsaka ito hinahayaang unti-unting hubarin ang maskarang nagkukubli sa tunay nitong katauhan.  Dahil sa kabuting-loob na ipinaranas, ang dayuhan ay nagkakaroon ng lakas-loob na ipakilala ang tunay niyang sarili.  Kakaiba hindi po ba?  Parang mahirap gawin iyan sa ating lipunan.  Ang daming mga manloloko, magnanakaw, manghahalay, may maiitim na balak.  Mapanganib at halos kabaliwan para sa atin ang gawin ang kaugaliang ito ng mga Israelita.  Dapat kilalanin muna bago papasukin ng bahay.  Dapat kaliskisan muna bago tuluyang mahalin.

          May isang matandang tula ng mga taga Wales.  Pinagtangkaan kong isalin sa Tagalog ang isang taludtod nito nang ganito:

                   Mabuhay ka, panauhin, sino ka man di namin tatanungin:

                        Kung kaibigan, taus-pusong pagbati sa iyo’y handog namin;

                        Kung dayuhan, kaisa na namin ang sa iyo ay turing;

                        Kung kaaway, magagapi ka ng pag-ibig namin.

         

Ito ang tinutukoy ni Jesus sa Ebanghelyo ngayong Linggo: ang mapanggaping kapangyarihan ng pag-ibig, the conquering power of love.  “You must love your neighbor as yourself,” wika ni Jesus.  Ang pag-ibig daw na ito ay hindi lamang ang pangalawang pinakamahalaga sa napakaraming mg utos; ito rin daw ay katulad din ng una na nag-aatas na mahalin ang Diyos nang buong puso, nang buong kaluluwa, nang buong isip.  Sa madaling-sabi, dapat isinasalamin ng pag-ibig natin sa ating kapwa-tao ang ating pag-ibig sa Diyos.  “Palibhasa,” ayon sa 1 Jn 4:20, “sinumang hindi nagmamahal sa kanyang kapatid na kanyang nakikita ay hindi makapagmamahal sa Diyos na hindi niya nakikita.”

Akala ba natin tuwang-tuwa ang Señor Sto. Niño kapag ipinagpapagawa natin ang Kanyang imahe ng bagong ginintuang sedro at korona, pero hindi tayo nababagabag sa kalagayan ng mga batang naglipana, bundat pero gutom, nanlilimahid, nilalangaw.  Bakit nga ba ayos lang sa atin ang kegara-garang damit ng Poong Nazareno – na, mawalang-galang po, ay di ko mawari sa suot kung papuntang kalbaryo talaga o patungong cotillion ng debut (bakit natin Siya pinagsuot ng saya tapos pinagbuhat ng krus) – pero di natin madamitan ang maraming mga taong nanginginig sa lamig?  Kung inaakala nating tuwang-tuwa ang Mahal na Inang Maria dahil sa mamahaling mga bato na inilalagay natin sa kanyang korona o kaya ay ang perlas at ginintuang rosaryo sa kanyang mga kamay, pero kuripot tayong mag-abuloy para sa mga gawain ng Santa Iglesiya para sa pagkakawanggawa at ebanghelisasyon, nagkakamali tayo.  Nakakatawang-nakakalungkot na nakakainis makita at marinig ang ibang mga manang sa simbahan: “Naku, kawawa naman ang imahe ng Most Sacred Heart of Jesus, pudpod na ang pilikmata.  At ang rebulto ng Santo Entierro, nalalagas na ang buhok.  Kailangan nating mag-raise ng fund para sa bagong pilikmata at bagong buhok ni Lord!”  Pero kapag humingi ng umento sa kanila ang kasambahay nila o kaya ay tulong-pinansyal ang kamag-anak, hinayang na hinayang sila sa kakaunting iniaabot nila na nang masama pa ang loob.  Ang iba naman, kahit pa madaling-araw magtatanod sa Adoration Chapel, pero kahit isang oras ay hindi madalaw ang mga maysakit.  Bakit ganun?

Ang pag-ibig natin sa Diyos ay dapat isinasalamin ng pag-ibig natin sa ating kapwa.  At ang pag-ibig na ito – kung tunay ngang sumasalamin sa pag-ibig natin sa Diyos – ay walang kaduda-dudang napakamakapangyarihan para magapi ang sinuman sapagkat ang pag-ibig na ito ay walang kinikilalang kaaway o dayuhan kundi mga kapatid lamang.  Para sa pag-ibig na tutoong sumasalamin sa pag-ibig sa Diyos, ang lahat ay kapatid, walang kaaway, walang dayuhan, walang taong-labas.  Malaon pa, ang pag-ibig na ito ay hindi nasisindak itaya kahit buhay pa: papapasukin muna niya ang taong di-kilala o di-kauri o di-pamilyar at aasikasuhin, pakakanin, paglilingkuran bago ito kilalaning mabuti.

Napakaradikal po ng hamon ni Jesus sa mga tunay na nagmamahal sa Diyos, hindi ba?  Pansinin natin itong mabuti at pagsikapang gawin dahil kundi baka magising na lang tayo sa katotohanang tayo pala ang dayuhan, ang estranghero, ang taong-labas sa kaharian ng Diyos.  Huwag naman po sana.

Pagpanaw natin sa buhay na ito at pagharap natin kay Jesus sa pintuan ng langit, baka naman tanungin din Niya tayo, “Tagarito ka ba?”

PARA SA DIYOS ANG LAHAT

Ikadalawampu’t Siyam na Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 22:15-21

          Dalawang magkatunggaling pangkat ang nagkaisa ngayon: ang mga Pariseo at ang mga alipores ni Herodes.  Nagkaisa silang pagkaisahan si Jesus.  Minsan nga po, ganyan: magkaaway pero biglang nagkakasundo kasi may susugurin silang kapwa nila kaaway.  Nakakalungkot, hindi po ba?  Pinagkakaisa ng galit; nagkakasundo para may awayin.  Sa halip na pagmamahalan ang magbuklod, pagkamuhi.  Imbes na kabutihan ang pagsang-ayunan gawin, kasamaan ang napagkayariang magkasamang isagawa.

          Galit ang mga Pariseo sa mga Romanong nanakop sa kanilang bansa.  Kaya naman, hindi sila sang-ayong magbayad ng buwis sa Emperador ng Roma na kung tawagin ay Caesar.  Para naman sa mga alipores ni Herodes, ayos lang ang magbayad ng buwis sa Caesar.  Bakit po?  Kasi si Herodes ay tuta ng Emperyo ng Roma. Si Herodes ay puppet king ng mga Romano.  Dahil diyan, maingat na maingat si Herodes, ang kanyang angkan, at ang kanyang mga alipores na huwag sasalungatin ang Caesar sa anumang bagay; kundi, patay kang bata ka – isang pitik lang ng Caesar kay Herodes, talsik siya mula sa trono at lagpak sa kangkungan.  Pero, kataka-taka, hindi po ba?  Nagkasundo sila ngayon, magkasama at nagkaisa laban kay Jesus.

          Naranasan n’yo na po ba ang mapagkaisahan?  Napagkatuwaan na po ba kayo?  Nakakaasar, hindi ba?  Pero si Jesus, cool na cool lang. 

“Ibigay n’yo sa Caesar ang sa Caesar at sa Diyos ang sa Diyos” – ito ang sagot Niya sa mapansilong tanong ng mga Pariseo at mga alipores ni Herodes kung matuwid na magbayad ng buwis sa Caesar o hindi.  Akala nila masisilo nila Siya ha!  E, hindi po ba, sila na rin ang nagsabi, “Guro, alam naming isa kang taong makatotohanan at itinuturo mo ang paraan ng Diyos ayon sa katotohanan.  At hindi mahalaga sa Iyo ang sabi-sabi ng mga tao, palibhasa ay balewala sa Iyo ang estado ng tao sa buhay.”  O, e di iyan  po, nakatikim sila nang di oras.  Gusto nilang siluhin si Jesus pero sila mismo ang nahulog sa sarili nilang patibong.

Mag-ingat ang mga mahilig mansilo ng kapwa.  Baka kayo ang mabihag ng nililikha ninyong bitag.  Ang tunay na naghahanap sa katotohanan ay dapat tapat din sa kanyang paraan ng paghahanap.

“Ibigay sa Caesar ang sa Caesar at sa Diyos ang sa Diyos” – kung tapat ka nga sa iyong paghahanap ng kasagutan, madaling maintindihan iyan.  Ano nga ba ang sa Caesar na hindi sa Diyos?  Wala, maliban sa isa: ang kanyang mga kasalanan.  Sa katunayan, ang lahat ng sa Caesar – maliban nga ang kasalanan ng Caesar – ay sa Diyos.  Sa katunayan, sa Diyos din pati ang Caesar mismo.  Walang merong anumang mabuti ang Caesar na hindi sa Diyos.  Pero maraming meron ang Diyos na hindi sa Caesar.  Samakatuwid, kung bayaran din lang ang pinagtatalunan (kuno) ng mga maninilong ito, dapat pagkatapos mong ibigay sa Caesar ang sa kanya, ibigay mo naman ang Caesar sa Diyos sapagkat ang sa Diyos ay sa Diyos nga at ang Caesar ay sa Diyos pa rin.

Ang lahat ng sa atin ay sa Diyos, maliban ang ating mga kasalanan.  Sa katunayan, pati tayo ay sa Diyos.  Ang lahat ng mabubuting bagay ay biyaya ng Diyos.  Sa Kanya natin dapat ibigay ang lahat.  Ipasailalim natin sa Kanyang kapasiyahan ang tanan sa ating buhay.  Ipagkaloob natin sa Kanya ang ating buong pagkatao.  Ibuwis natin ang ating buong buhay sa Kanya.

Pero, tingnan nating mabuti at suriin ang ating puso.  Baka naman may mga Caesar din sa ating buhay na sa alam man natin o hindi ay pinagbubuwisan natin ng ating buhay.  Baka pati ang para sa Diyos ay ibinibigay na rin natin sa iba’t ibang Caesar sa buhay natin.  Baka alipin tayo ng kung sino o kung anong Caesar sa buhay.  Sino nga ba at ano nga ba ang mga Caesar sa buhay natin?  Huwag na huwag nawa nating ibibigay sa mga Caesar na ito ang para sa Diyos.  Para sa Diyos ang lahat.  At sa lahat na iyon, kasama pati ang Caesar.

BAKIT GANUN?

Ikadalawampu’t Walong Linggo sa Karaniwang Panahon

Mt 22:1-14

          Tayong mga Pilipino ay masarap imbitahan kapag may party, hindi ba?  Hindi tayo makatangi!  Hirap na hirap tayong tumanggi.  Gagawa’t gagawa tayo ng paraan para makadalo.  Hahanap tayo ng dahilan para makapag-leave o maka-uwi nang maaga  mula sa trabaho, magpapaliban ng ibang gawain, makikipag-unahan sa traffic, at kung anu-ano pa, mapagbigyan lang ang nag-imbita sa atin.  Mahalaga sa atin ang makadalo.  Hindi dahil sa pagkain o inumin, hindi dahil sa kantahan o sayawan, kundi dahil sa pagkakakaibigan.  Kadalasan naman kasi, kaibigan o kamag-anak ang nag-iimbita sa atin.  Ayaw nating may masabi silang hindi maganda tungkol sa atin.  Napapahiya tayo kapag nasabihan tayong “Ikaw talaga, ang hirap-hirap mong maimbita.”  Ayaw din nating masira ang pinagsamahan natin.  Hiyang-hiya tayo kapag hindi tayo makapunta sa mahahalagang okasyon ng kaibigan natin.  Kaya nga, kapag tayo ay inimbitahan, noventa y nueve porsiyento, darating tayo.  At, hangga’t maaari, hindi tayo darating nang walang anumang bitbit, hindi ba?  Ang nakakatuwa pa, minsan pag-uwi natin mula sa party, may pabitbit pa sa atin.

          Kaya po, siguro para sa isang Pinoy, medyo mahirap maka-relate sa inasal ng mga naunang inanyayahan ng hari sa kuwento ng Ebanghelyo natin ngayon.  Grabe naman sila!  Hindi po ba?  Hari na nga ang nag-imbita e. ini-snub pa nila.  Mabuti nga’t inimbitahan pa sila e, hindi ba?  Siguro po, kung tayo ang inimbitahan ng haring iyon, malamang magkakandarapa pa tayong pumunta sa kasal ng prinsipe.  Excited na excited tayo at bilang nang bilang kung ilang tulog pa bago dumating ang takdang araw ng imbitasyon.

          Pero sa tutoo lang po, marami rin naman sa atin ang katulad ng mga unang inimbitahan ng haring iyon.  Hindi na nga po kung sinong hari lang ang nag-iimbita sa atin kundi ang Diyos na mismo, pero iilan lang sa atin ang tumutugon sa imbitasyon Niya.  Iilan na nga lang ang tumutugon mas lalo pang iilan lang ang sabik na sabik sa pagtugon.  May narinig na po ba kayong excited na excited magsimba araw-araw?  May nakita na po ba kayong sabik na sabik magrosaryo o kaya ay mag-ayuno o kaya ay mag-abuloy sa Simbahan?  Nagbilang na po ba kayo ng kung ilang tulog na lang bago kayo makapangungumpisal muli?  Nagkandarapa na po ba kayo sa pagbisita sa matatanda at mga maysakit?  Ilan kaya sa atin ang hindi mapakali hangga’t hindi nakadaramay o nakatutulong sa kapwang nagdurusa?  Gayung sa tuwing tayo ay nagsisimba, nagdarasal, nagsasakripisyo, at nagmamalasakit sa kapwa, ang paanyaya ng Hari ng mga hari mismo ang ating tinutugunan, ang Diyos mismo ang ating dinarakila.

          Iyon na nga po, mabuti pa sa kapwa-tao nating nag-iimbita sa atin, nahihiya tayong humindi.  E, bakit po sa Diyos hindi?

          Heto pa po, kapag tayo ay pinatawag sa Malacañan, kahit di pa ang pangulo ang haharap sa atin, tiyak, mabibihis tayo nang disente.  Mahihiya tayong pumasok ng palasyo nang nakatsilenas o naka-jersey shorts kaya o naka-sando lang.  Malamang magko-cologne pa tayo at magge-gel bago humarap sa kung sinuman ang nagpatawag sa atin sa Malacañan.  Hindi natin hihiyain ang pangunahing tahanan ng ating bansa.  E pero, bakit po sa tahanan ng Diyos, ayos lang sa iba sa atin ang magsimba nang naka-tsinelas na pambanyo, nakapambahay na shorts at sando, o kaya ay magmukhang parang kababangon lang kundi man sa higaan ay, ang iba, parang sa libingan.  Meron pa nga pong iba dyan, mag-a-abroad lang, sasakay lang ng eroplano, naka-americana pa e.  Bakit po kaya ganun?  Kung sa Diyos, para sa marami sa atin: “Ayos na ‘yan!”  Pero kapag sa kung sinong Poncio Pilato: “De numero tayo.”

          Kapag aakyat ng ligaw, di malaman ang gagawing pagsuklay sa buhok.  Kapag mag-a-apply ng trabaho, pakikintabin pa ang sapatos na susuutin.  Kapag may board exam, maagang matutulog at maaga ring gigising.  Kapag manonood ng concert, hahanap ng paraang maka-upo sa malapit sa entablado.  Kapag may gimik, ayos lang mapuyat.  Kapag malaki ang jackpot sa lotto, di baleng bawasan ang pambili ng bigas, makataya lang.  Kapag Inglesero ang kausap, napakagalang itrato.  Kapag may inoobserbahan, hanggang tenga ang ngiti.  Kapag may darating na VIP (Very Important Person), makikipag-unahang makipagkamay.  Kapag may mahalagang taong gustong makipag-usap, mabilis pa sa a las cuatro.

          E bakit nga po ba kaya ganun?  Kapag para sa Diyos, wala na, ubos na, kulang pa.  Kapag tungkol sa Diyos, bukas na lang, sila na lang, kayo na lang, wag na lang.  Kapag sa Diyos, puwede na yan, okay lang yan, maiintindihan N’ya yan.  Bakit po ganun?

          Napakaraming makabagbag-damdaming nagsasabing, “Mahal kita, Panginoon!”  Pero marami rin sa mga napakaraming iyon ang namumuhay na optional ang Diyos sa mga kaabalahan nila, kundi man pangalawa lang o panghuli sa iba’t ibang prayoridad.  Marami nga po riyang nagsasabing mga Katoliko sila, pero nagsasama nang hindi kasal sa simbahan.  Mahal daw nila ang Diyos, huwag lang daw pong pagkekelaman ng Diyos ang laman ng bulsa nila.  Hindi raw sila mga panatiko, pero hanggang debo-debosyon lang sila, walang sangkap na sakripisyong nakapagbibigay-buhay sa kapwa ang kanilang espirituwalidad.  Mahal daw nila ang Sto. Papa, pero ayaw pakinggan at ayaw tumalima sa aral ng Santa Iglesiya tungkol sa likas na kasamaan ng mga artificial contraceptive at mga abortifacient na paraan ng pagpaplano ng pamilya.  Minsan pa po, bakit ganun tayo sa Diyos?

          Kahit kailan, hindi naging sapat ang anyayahan tayo ng Diyos.  Kailangan po nating tumugon sa paanyaya Niya.  Sabi nga ni San Agustin, “God who created us without consulting us will not save us without asking us.”  Pero hindi pa rin po sapat ang tumugon sa Diyos.  Kailangan pa rin nating pagsikapang karapat-dapat tayo sa paanyayang tinanggap at tinugunan natin.  Ayaw nating matulad sa lalaking ipinatapon ng hari sa labas ng bulwagan ng kasalan, hindi po ba?  Bagamat awa pa rin ng Diyos ang tutulong sa atin para maging karapat-dapat, dapat pa rin nating makipagtulungan sa Kanyang grasya upang matagpuan Niya tayong handa at nababagay sa kasalang piging.

          Ang sabi po ng teacher ko noon sa elementarya, “The enemy of the best is the worst.”  Tama po sya, kung English grammar ang pag-uusapan.  Pero sa usapin ng ating pagiging alagad ni Jesus, the enemy of the best is not the worst.  The enemy of the best is the good.  Marami at madali tayong makahahanap ng magagandang dahilan para tumanggi o tumugon nga pero hindi naman pagsikapang maging karapat-dapat sa paanyaya ng Diyos.  If good reasons are what we need for us not to accept and not to do what God offers us, the devil will never run out of those and will never shy not to give us more than one.

          Will you settle for the good or will you rather strive for the best?  Kayo po, ano po bang meron kayo – ang pinakamagandang alok ng Diyos o magagandang pagdadahilan lang?

A REMINDER OR AN INDICTMENT?

27^th Sunday in Ordinary Time

Mt21:33-43

          Good Jews know their Bible very well.  They study it from childhood!  They even memorize key passages from it.  They can easily quote the writings of the prophets from sheer memory!  Thus when the chief priests and the elders heard even just the opening lines of Jesus’ parable today, they surely remembered one of the famous passages from Is 5:1-7 that compares Israel to a beautiful vineyard.  In that passage, which is our first reading today, Isaiah presents an allegory: God owns a beautiful vineyard that is Israel.  Before He builds the watchtower and the wine press, He first cleared it and planted it with seeds of finest grapes.  At harvest time, however, the vineyard yields only wild and bitter grapes.  Through this allegory, Isaiah denounces his fellow Israelites and warns them of God’s wrath.

          Today’s parable, however, does not follow Isaiah’s details to the dot.  While God is still the owner of the vineyard and the vineyard still stands for Israel, it is not the vineyard that fails God this time, but the tenants of the vineyard.  The tenants, to whom God entrusted His vineyard, are the religious leaders of Israel, the chief priests, the scribes, the Pharisees, and the elders of the people.  We can just imagine the tension brewing as Jesus gives His lecture today.  And Matthew is keen in informing us that some of those leaders are actually among the listeners of Jesus.  But Jesus speaks the truth about those leaders and His words today fall upon them like a long awaited indictment.

          Truly, the truth hurts, but only the truth sets us free.  Once, I read it from a poster: “The truth sets you free.  But it will hurt you first.”  If we were among those leaders of the Israelites, how would we feel about this very disturbing but honest criticism of Jesus?  Would we respond or would we react?  Would we confess our guilt or would we deny our shortcomings and, instead, find fault at others?  Would we be contrite and convert or would we blame others and be self-righteous?

          Each of us is a leader in one way or another.  What kind of leaders are we?  People are entrusted to our care just as others are accountable for us.  What kind of shepherds are we?  How does the parable of Jesus today sound to us – a disturbing reminder for our good or an indictment we refuse to accept?

          Let us examine our selves, and be no less honest before our all-knowing God.  Where repentance and conversion are needed, let there be repentance and conversion.  Where amending and repairing are called for, let there be amendment and reparation.  Where truth beckons us to freedom, let us move forward, bravely but humbly meeting all the arrows that hurt but truly set us free.  Things will be alright, no need to fret.  We will come out of such a painful but liberating experience as better persons, made even holier by our honest and humble response to God’s merciful love. 

Let us keep our life firmly rooted on Jesus, the “stone which the builders rejected but has become the cornerstone for us.”  Only through Him can we become good tenants in God’s vineyard, for we do not only work for Him.  We work WITH Him.