PATUNAYAN ANG PAG-IBIG

Ika-anim na Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay

Jn 14:15-21

          Nagpadala si Garry ng love letter kay Alvira:

                    Dear Alvira,

Mahal na mahal kita.  Dahil sa pagmamahal ko sa iyo,

aakyatin ko ang pinakamataas na bundok, sisisirin ko

ang pinakamalalim na karagatan, susungkitin ko ang buwan,

at susuungin ko ang anumang kahirapan.  Kahit pa ang pinakamabangis

na hayop sa balat ng lupa ay haharapin ko para lamang

patunayan kung gaano kita kamahal.  Ganyan kita kamahal,

at ipaglalaban ko ang pag-ibig ko sa iyo kahit pa kanino. 

Mahal na mahal kita, Alvira, maniwala ka sana.  Magpakasal na tayo.

                    Ang lalaking handang mamatay para sa iyo,

                    Garry

                    P.S.  Dadalawin kita sa inyo sa Linggo kung hindi uulan.

          Kung tanga si Alvira, magpapakasal siya kay Garry.  Pero kung hindi, hindi siya magdadalawang-isip na magpakalayu-layo sa bolerong Garry na yun.

          Kailangan ko pa po bang maghomiliya para maunawaan ninyo na ang tunay na pag-ibig ay hindi nasusukat sa pamamagitan ng matatamis na salita kundi sa pamamagitan ng gawa?  Ang pag-ibig na puro salita at hanggang salita lamang ay walang pinag-iba sa isang bulang walang laman kundi puro hangin lamang.  Kaya nga “bulaan” ang tawag sa mga taong wala naman talagang laman ang mga pinagsasasabi.  At ang bulaang mangingibig ay isang “bolero”.

          Bolero ka ba?  May laman ba ang pag-ibig mo?  Sana naman hindi puro hangin lang.  Kung susukatin ang pag-ibig mo, babaha ba ng mga salita o aapaw ng mga gawa?

        Gawa – ito rin ang patunay natin sa pag-ibig natin kay Jesus.  “Kung iniibig ninyo Ako,” bungad Niya sa Ebanghelyo ngayong araw na ito, “tutupdin N’yo ang utos Ko.”  Tinutupad nga ba natin ang utos ni Jesus?  Kung paminsan-minsan, e di paminsan-minsan lang din natin Siya minamahal.  Kung hindi, e di hindi nga natin Siya tunay na minamahal.  May gawa nga ba ang pag-ibig natin kay Jesus o puro salita lang tayo?

          Madaling-araw noon at maginaw ang dampi ng banayad na hangin sa loob ng isang bilanguan.  Isang preso ang nakatakdang barilin ng firing squad: isang pari na sinentensyahan ng mga Portuguese ng death penalty dahil sa kanyang aktibong paglaban sa pangangalakal ng mga alipin.  Matapang at buo ang loob, nakatayo ang paring bilanggo – nakatalikod sa malamig na pader, nakaharap sa pitong kawal ng firing squad. 

Bago siya piringan ng punong-kawal, tinanong siya nito, “May huling hiling ka ba?”

         Sagot ng paring bilanggo, ““Nais ko po sana, sa huling pagkakataon, matugtog ko ang aking plawta bago ako mamatay.”

          Iniutos ng punong-kawal na dalhin sa paring bilanggo ang plawta nito at pinaghintay ang firing squad habang tumutugtog ng plawta ang paring babarilin nila.  Samantalang tumutugtog ang pari, unti-unting napupuno ng kanyang napakagandang musika ang buong bilangguan.  Nilalamon ng banayad na tunog ng kanyang musika ang disin sana’y nakabibinging katahimikan ng bilangguang yaon, at habang patuloy siya sa pagtugtog higit pang nagiging napakaganda ng kanyang musika sa kakaibang lugar na iyon.  Nagsimulang mangamba ang punong-kawal sapagkat sa lalong pagpapatuloy ng musika ng paring dapat nilang patayin ay lalo rin naman niyang nararamdaman na may mali sa gagawin nila sa paring bilanggo.  Kaya, pinatigil na ng punong-kawal ang pari sa pagtugtog, piniringan, dumistansya, at sumigaw sa wikang Portuguese: “Preparar!  Apontar!  Fogo!” 

Bumulagta ang pari sa semento.  Patay agad.  Ngunit hindi ang kanyang musika.  Litung-lito ang mga kawal at ang tanong nila sa sarili: “Sa harap ng tiyak na kamatayan, saan nanggagaling ang musika ng paring ito?”

         Sa ikalawang pagbasa ngayong araw na ito, bilin sa atin ni San Pablo Apostol na dapat daw palagi tayong handang ipaliwanag sa mga taong nagtatanong sa atin kung ano ang dahilan ng ating pag-asa.  Ano nga ba?

Pag-ibig ang dahilan ng ating pag-asa.  At ang pag-ibig na ito ay hindi lamang salita kundi gawa.  Sa katunayan, naging tao ang pag-ibig na ito.  Siya si Jesukristo, ang Pag-ibig ng Diyos sa atin.  Si Jesus ang ating pag-asa.  Nararapat Siya sa ating pagtitiwala.  Karapat-dapat Siyang asahan dahil si Jesus ang tapat na pag-ibig sa atin ng Diyos – hindi nagbabago, hindi naluluma, hindi nababawasan, hindi na nananakaw, hindi huwad, hindi lamang puro salita bagkus punung-puno ng gawa.

Ang tugatog ng kaligayahan ng isang alagad ay ang matulad sa kanyang guro.  At dahil mga alagad tayo ni Jesus, nais nating matulad sa Kanya.  Nais nating maging pag-ibig din ng Diyos para sa isa’t isa.  Nais nating maging dahilan ng pag-asa ng ating kapwa.  Sukdulan ang ating kaligayahan kung matutulad tayo kay Jesus.  Ngunit paano nga ba iyon?

Isang mag-aaral ng kilalang mahusay na manlililok ang nag-akalang ang sekreto ng kanyang guro ay nasa mga kasangkapan nito sa paggawa.  Lumapit ito sa kanyang guro at ang sabi, “Pangarap ko pong maging kasinghusay ninyo.  Maaari ko po bang mahiram ang inyong mga gamit sa paglililok?”  Ipinahiram ng guro ang kanyang mga gamit sa paglililok.

Agad lumilok ang lalaki sa isang pirasong kahoy.  Araw at gabi, lumilok siya.  Ngunit nauwi sa wala ang kanyang pagpapagal.  Kaya’t nagpasiya siyang isauli na sa kanyang guro ang mga kasangkapan nito.

“Guro, narito na po ang mga gamit ninyo.  Hindi ako magiging katulad ninyo,” malungkot na sabi ng lalaki.

Inabot ng guro ang mga gamit sa paglililok, ngumiti sa kanyang alagad, at sinabi, “Ngayon, hijo, alam mo na: ang sekreto para maging katulad ng guro ay wala sa paggamit sa mga kasangkapan niya kundi nasa pagkakamit ng diwa niya.”

Ang sekreto sa pagtulad kay Jesus ay nasa pagkakamit ng diwa Niya.  Kung nais ninuman na matulad kay Jesus, dapat mapasakanya ang Espiritu ni Jesus.  Walang ibang paraan, walang ibang sekreto.  Kaya naman, ito ang ipinangako ni Jesus sa Ebanghelyo ngayong araw na ito: “Hihilingin ko sa Ama, at ipagkakaloob Niya sa inyo ang isa pang Tagatulong na makakasama ninyo magpakailanman….”  Ang Tagatulong na ito ay ang Espiritu Santo, na naaayon na rin ay Jesus, ay hindi lamang natin kasa-kasama kundi nasa sa atin mismo.  If the Father is the God-for-us and the Son, who is Emmanuel, is the God-with-us, the Holy Spirit is the God-in-us.  Kung wala Siya sa atin, hindi tayo matutulad kay Jesus at ang pag-ibig atin ay magiging parang bula lamang o isang plawtang hangin lamang ang laman at hindi musika.

ANG DAAN, ANG KATOTOHANAN, AT ANG BUHAY

Ikalimang Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay

Jn 14:1-12

          May mga taong talagang bibihirang pag-isipan ang sariling buhay nila.  Basta araw-araw sapat na sa kanila ang buhay sila.  Malaking kaabalahan para sa kanila ang tanungin pa ang mga katanungang katulad nito: Bakit ako nabubuhay?  Ano ang kahulugan ng buhay ko?  Saan patungo ang buhay ko?  Kamusta na ba ang aking pamumuhay?  Pero, may mga panahong sadyang papapatigil ang tao sa kanyang karaniwang ginagawa at, sa ayaw man niya o sa gusto, napipilitan siyang itanong ang mga katanungang ito sa kanyang sarili.  Gaya halimbawa, kapag may biglaang pumanaw na mahal sa buhay at naiiwan ang mga naulila nang may malaking kawalan.  Kapag gayon, parang bumaliktad ang ating mundo, hindi ba?  Ang dating mga binabale-wala natin ay biglang nagkakaroon ng halaga para sa atin at ang mga dating inakala nating napakahalaga ay nagsisimulang maging walang-saysay kung ihahambing sa ating karanasan ng kawalan.

          Nagsisimula tayong magtanong.  At kung may pinatutunguhan man ang ating pamumuhay, inisip-isip nating kung saan tayo papunta.  Pasaan ba ang buhay natin?  Kung sakaling hindi natin gusto ang ating nakikita, puwede tayo magbago ng direksyon.  Pero anong direksyon ang tatahakin natin kung ang mismong kamalayan natin ng direksyon sa buhay ay tila wala na?  Maraming tao ang paikut-ikot lang sa buhay pero wala namang pinatutunguhan.

          Tunay nga, ang karanasan natin ng malalim na kawalan sa buhay ay laging nagtutulak sa ating tanungin kung ano nga ba ang direksyon ng buhay natin.  Ganito rin ang karanasan ng mga alagad sa Ebanghelyo ngayong araw na ito.  Binibigkas ni Jesus ang Kanyang tila huling talumpati.  Iisa ang payo Niya sa kanila: “Huwag kayong matakot; manalig kayo sa Diyos at manalig din kayo sa Akin.”

          Alam ba ninyo na ayon sa mga dalubhasa sa Banal na Kasulatan, ang “Huwag kayong matakot” ay  365 na beses binabanggit sa Bibliya?  Napapahiwatig ito na hindi tayo pinababayaan ng Diyos sa araw-araw.  Hindi Siya nakalilimot.  Hindi Siya nagkukulang sa pag-aaruga sa atin at walang-sawa Niya tayong ginagabayan sa tamang daan.

          Nang sabihin ni Jesus sa mga alagad sa Ebanghelyo ngayong araw na ito na Siya ika ay lilisan para ipaghanda sila ng matitirhan ngunit babalik din Siya para isama sila sa Kanyang paroroonan, idinugtong pa Niyang alam na raw ng mga alagad ang daan patungo sa pupuntahan Niya.  Kitang-kita natin ang problema ng mga alagad, na si Tomas ang nagkalakas ng loob magsabi: “Guro, hindi nga namin alam kung saan Ka pupunta yung daan pa kaya patungo sa pupuntahan N’yo?  Hindi po namin alam ang daan.”  Oo nga naman po, hindi ba?

          Binigyan ba ni Jesus ang mga alagad ng aklat na sumasagot sa lahat ng kanilang mga katanungan tungkol sa Diyos, sa tao, sa mundo, at sa buhay?  Nag-iwan ba si Jesus ng detalyadong listahan ng mga sagot sa bawat katanungan natin?  Sana.  Pero hindi po.  Wala Siyang iginuhit na mapa na maaaring gamitin ninuman nang wala nang anumang katanungan.  Sa halip, ibinigay ni Jesus sa atin ang Kanyang sarili mismo.  “Ako ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay,” wika Niya.  At wala nga raw makararating sa Ama kundi sa pamamagitan Niya.

          Si Jesus ang Daan.  Siya mismo ang daan patungo sa kaganapan ng Diyos, sa kaganapan ng buhay.  Pansinin natin: hindi sinabi ni Jesus, “May daan Ako,” kundi “Ako ang Daan.”  Si Jesus ay hindi lamang isa sa mga posibleng daan.  Siya lamang ang Daan dahil Siya nga mismo ang Daan.  Kaya nga, malibang nakaugnay tayo kay Jesus, hindi tayo makararating sa Ama.  Si Jesus ang mukha ng Diyos para sa atin.  Siya ang puso ng Diyos.  Siya ang salita ng Diyos.  Kaya nga, para sa ating mga Kristiyano, ang mapawalay sa Kanya ay mapawalay sa Diyos mismo.  Ang tumatahak sa ibang daan maliban kay Jesus ay nawawala.  Ang hindi pagtulad kay Jesus ay pagwawala.

          Si Jesus ang Katotohanan.  Walang bahid ng anumang kasinungalingan, pagbabalatkayo, o panlilinlang kay Jesus.  Pansinin natin ulit: hindi sinabi ni Jesus, “Katotohanan ang sinasabi Ko,” kundi “Ako ang Katotohanan.  Siya mismo ang katotohanan.  Ang katotohanan ay hindi kung anong konseptong lulutang-lutang sa himpapawid.  Hindi ito isang sistema ng kaisipang nananahan lamang sa mga salita.  Ang katotohanan ay si Jesus mismo.  Hindi teoriya ang katotohanan kundi isang tao.  Si Jesus ang katotohanan tungkol sa Diyos kung paanong Siya rin ang katotohanan tungkol sa tao.  Sa Kanyan ay nakikita natin kung ano ang Diyos at kung ano dapat ang tao.  Ito ang sagot sa tanong ni Pilato nang litisin niya si Jesus.  “Veritas? Qui est veritas?”  Ano raw ang katotohanang binanggit ni Jesus, tanong ni Pilato.  Ngunit gaputok man ay hindi na siya sinagot ni Jesus.  Bakit?  Kasi nga nakatayo na ang katotohanan mismo sa harap niya.  Si Jesus ang katotohanan.  Tama si Pilato – bagamat hindi niya sinadya ni namalayan – nang itanghal niya sa taumbayan si Jesus na sugatan na mula sa paghampas sa Kanya sa haliging bato: “Ecce Homo!”  Masdan ninyo ang tao.  Si Jesus nga ang tunay na tao, taong-tao, talagang nagpakatao, tugatog ng pagpapakatao: sugatan ngunit iniibig ng Diyos.  Ito ang katotohanan natin.

          Si Jesus ang Buhay.  Halos alingawngaw ito ng nauna nang pahayag ni San Juan sa simula ng kanyang Ebanghelyo: “Sa pamamagitan Niya ang lahat ay nalikha, walang anumang umiral na hindi sa pamamagitan Niya.  Lahat ng umiral ay nagkabuhay sa Kanya” (1:3-4).

          Kaya may ako dahil may Jesus.  Kaya may ikaw dahil may Jesus.  Kaya may tayo dahil may Jesus.  Kaloob ni Jesus ang mismong buhay natin.  Kaya nga napakasagrado ng buhay mula sa simula hanggang sa likas na katapusan nito.  Hindi dapat pinaglalaruan ang buhay.  Hindi dapat kinikitil ang buhay ninuman, naisilang na o naghihintay pang maisilang mula sa sinapupunan ng ina.  Hindi batas ang dapat magtakda kung sino ang dapat mabuhay at sino ang hindi.  Wala sa kapangyarihan ninuman ang pagpigil, pagtanggi, at pagkitil ng buhay kahit pa bigyang-anyo ng batas ng tao ang kapangyarihang ito na natatanging poder ng Diyos.

          Ang buhay ay hindi aksidente ng tadhana o pagkakamali ng kapusukan.  Sa halip, ang buhay, paano man ito nabuo, ay isa sa mga katangi-tanging regalo ng Diyos sa atin.  At ang buhay na nasa sinapupunan pa lamang ng ina ay hindi lamang isang estadistika ng ekonomiya.  Hindi aksidente si Jesus.  Hindi pagkakamali si Jesus.  Hindi estadistika si Jesus.  Si Jesus mismo ang buhay.  At ang bawat-tao ay kalarawan ni Jesus sa anumang estado ng proseso ng pagiging tao – ito man ay sa bahagi pa lamang ng unang sandali ng pagtatagpo ng mga binhi o sa mga huling sandali ng buhay sa daigdig.

Malaon pa, yayamang si Jesus nga mismo ang buhay, dapat lagi tayong bukas sa buhay.  Sa usaping ito, higit pa ang inaasahan sa mga mag-asawang pinagpala ng Sakramento ng Matrimonyo para sa layunin ng pagbubuklod at pagkamakabuhay.  Sa bawat pagtatalik, dapat silang bukas na posibilidad na makabuo ng buhay.  Anumang artipisyal na panghadlang sa ikabubuo ng buhay – para sa anumang dahilan – ay intrinsically evil o likas na masama.  Ang paglapastangan sa buhay ay paglapastangan kay Jesus.  Ang pagtanggi sa buhay ay pagtanggi kay Jesus.  Ang paghadlang sa buhay ay paghadlang kay Jesus.  Si Jesus ang Buhay.

Bilang mga Kristiyano, iniaangat pa ang pakahulugan ng pahayag na si Jesus ang Buhay.  Kamatayan para sa atin ang mapawalay kay Jesus.  Kaya ang Eukaristiya – na si Jesus mismo – ang bukal at tugatog ng ating buhay bilang mga Kristiyano.

Nang umakyat na si Jesus sa langit, hindi nagtagal na nabatid ng mga alagad na wala pala silang kagyat na sagot para sa lahat ng mga katanungan nila.  Gaya ng pangyayari sa unang pagbasa ngayong araw na ito, natutunan nila mula sa sa mga hidwaan sa sinaunang sambayanang Kristiyano na para matagpuan nila ang daan pasulong kailangan nilang magtulung-tulungan.  Maraming hindi sinabi si Jesus sa kanila, at dapat nilang pagsikapang harapin ang bukas ng buong katapatan.  At nang nagkakaisa.

Sa pagtatapos ng ating pagninilay, napakabuting baunin natin ang kaisipang ito.  Sabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad, aalis daw Siya para ipaghanda sila ng matitirhan.  Pero alam naman natin ang pupuntahan ni Jesus, hindi ba?  Papunta Siyang langit.  At lagi nang maayos doon dahil naroroon ang Ama.  Hindi ba tayo ang dapat isaayos?  Tayo nga ang dapat ihanda para maging karapat-dapat manahan doon, para maging marapat panahanan ng Diyos.  Sabi nga ni San Agustin, “He prepares the dwelling places by preparing those who are to dwell in them.”  Laging handa ang tahanan ng Diyos.  Tayo, handa ba tayong manirahan doon?

HINDI BA NAGLALAGABLAB ANG ATING MGA PUSO?

Ikatlong Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay

Lk 24:13-35

Noong ako po ay mas bata-bata pa, aaminin ko, hindi ako marunong magdala ng mga problema.  Tinatakbuhan ko sila sa pag-aakalang malulutas ang problema kapag nagbabago ka ng address.  Pero, maling-mali po ako.  Matapos ang maraming taon, natutunan ko po na ang unang hakbang tungo sa ikalulutas ng anumang problema ay ang harapin nito, hindi ang talikuran ito.  Walang nalulutas kapag tinatakbuhan ang anumang problema; hahabul-habulin ka lang nito.

          May dalawang alagad sa ating Ebanghelyo ngayong araw na ito.  Nakatalikod sila sa Jerusalem at nakaharap naman sa Emmaus.  Krisis ang tawag sa kanilang paglalakbay.  Ang Jerusalem ang palaala sa kanila ng inaakala nilang kabiguan nila, samantalang sagisag naman ng kawalang-pag-asa ang Emmaus.  Sa Jerusalem nila nasaksihang si Jesus ay dinakip, pinahirapan, ipinako sa krus, at namatay.  Anong laking panghihinayang nila gayong akala pa naman nilang si Jesus na ang ipinangakong tagapagligtas nila sa mga dayuhang mananakop.  Kahit matapos mailibing, tila hindi tatantanan si Jesus ng Kanyang mga kaaway: walang kapayapaan maging sa kamatayan.  Nawawala ang mga labi ni Jesus!

          Malamang, marami silang iniwan – kabilang ang kanilang hanap-buhay, pamilya, mga kaibigan, at maging sariling bayan – para lamang sundan si Jesus na taga-Nazareth.  Malamang din, pinayuhan sila nang ganito: “Walang mabuting nagmumula sa Nazareth.”  Subalit tila nagwakas ang lahat sa isang madugong kamatayan at kahiya-hiyang kabiguan.  Ano pang mukha ang ihaharap nila sa mga taong iniwan nila para kay Jesus?  May babalikan pa kaya sila?  Anong klase pang kinabukasan ang naghihintay sa kanila.  May bukas pa nga ba para sa kanila?

          Ang dalawang alagad na ito ay tila walang ibang puwedeng gawin kundi ang iwan ang Jerusalem at yakapin ang Emmaus.  Higit pa sa isang lugar ang Emmaus.  Ang Emmaus ay sitwasyong kinalalagyan ng dalawang alagad na ito.  Yaon ang sitwasyon ng kawalang-pag-asa at pagka-kawawa, sitwasyon ng hindi matapus-tapos na mga panghihinayang, sitwasyon ng kawalang-kakayahan magpatuloy dahil pinalalabo ng kasalukuyang paghihinagpis ang katotohanan ng kagalakang ihahatid ng bukas.  Hanggang ngayon lang ang kayang makita, ang nakikita.  Tutok na tutok sa kanilang abang kalagayan, ano’t hindi nila nakilala ang pinagtayaan, sinundan, at minahal na Panginoon.  Pumurol ang kanilang pagdama sa mga gawi ng Panginoon samantalang tumalas ang kanilang pagdama sa mga dahilan ng kanilang panghihinayang.

Alam na alam po natin ang paglalakbay ng dalawang alagad na ito.  Makailang ulit na rin natin itong ginawa.  Nauunawaan natin sila.  Ilang beses na rin tayong naging katulad nila.  Ang kanilang kuwento ay kuwento rin natin.  Ang kanilang paglalakbay ay paglalakbay natin.  Dumaraan tayong lahat sa krisis na ito.  At, katulad din ng dalawang alagad na ito, kalakbay natin si Jesus na naghihintay na makilala natin Siya.  Kung titigil lamang tayo at tunay na pakikinggan hindi lamang ang Kanyang tinig kundi pati ang mga gawi Niya sa ating budhi, sa Banal na Kasulatan, sa mga pastol ng Santa Iglesiya, at sa mga taong dalisay ang pagmamalasakit sa atin, mararamdaman din nating kasa-kasama natin Siya.  Kung patutuluyin natin si Jesus hindi lamang sa ating bahay kundi sa buhay natin mismo, pauunlakan Niya ang ating paanyaya.  Hindi maaaring hindi humantong sa paghahati-hati ng tinapay, sa Banal na Eukaristiya, ang ating pakikitagpo kay Jesus sapagkat Siya mismo ang Eukaristiya.  At magkakaroon tayo ng lakas na bumangon para harapin ang ating kani-kaniyang Jerusalem.  Katulad ng dalawang alagad sa ating Ebanghelyo, matatauhan tayo na sadya palang higit na maningning ang mga bituin sa gitna ng karimlan ng gabi, kapag pala tila napakalamig ng mundo sa atin ay naglalagablab naman ang mga puso natin.  Palibhasa, si Jesus ay hindi lamang namatay sa Jerusalem; sa Jerusalem din Siya magmuling-nabuhay.

Naglalakbay tayo sa gitna ng ating mga krisis.  Makarating man tayo sa Emmaus, sa Emmaus ay pupulutin pa rin tayo ni Jesus para balikan ang ating Jerusalem at doon ay makatagpo Siya hindi bilang talunan kundi bilang waging tunay.

Sa Eukaristiyang ito, sana’y maglagablab din ang ating mga puso.

GANITO BA?

Ikalawang Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay

Jn 20:19-31

          Kung palalagyan ko ng pamagat ang Ebanghelyong binasa ko sa inyo ngayong araw na ito, malamang karamihan po sa inyo ay pamamagatan itong “Ang Nagdududang Tomas” o “The Doubting Thomas”.  Hindi ko po kayo masisisi kung bakit iyan ang gusto ninyong pamagat sa Ebanghelyo ngayong ikalawang Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay.  Sadyang po kasi namang makabagbag-damdamin ang pagdududa ni Tomas sa magmuling-pagkabuhay ng Panginoong Jesus at ang pagsampalataya niya sa kalaunan kung kaya’t halos hindi na natin napapansin ang unang bahagi ng Ebanghelyong ito.  Hindi naman po natin binabale-wala ang halaga ng karanasan ni Tomas, pero, kung tutuusin, higit pang mahalaga ang nangyari nang magpakita si Jesus sa ibang mga alagad noong gabi ng unang Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay.  Dapat nating pagnilayan ito sapagkat noon din ay isinilang ang Santa Iglesiya at ipinagkatiwala ni Jesus sa mga hamak na nilalang ang kapangyarihang magpatawad ng mga kasalanan.

          Magkakasama ang mga apostol sa silid na malamang ay doon din nila pinagsaluhan ang Huling Hapunan.  Nakakandado ang mga pintuan.  Sabi ng Ebanghelyo, kaya raw ganun ang kanilang kalagayan ay dahil sa takot sa mga Judyo.  They were an assembly gathered in fear.  Ngunit biglang lumitaw si Jesus sa gitna nila.  Jesus is never hindered by our fears.  Kahit sa tindi ng ating takot – minsan pa nga, kapag takot na takot nga tayo – higit pang nagiging tutoo si Jesus para sa atin.  “Kapayapaan,” bati Niya sa kanila.  Kapayapaan – ito mismo si Jesus para sa atin.

          Noong unang pagpapakita Niyang iyon sa mga alagad, matapos Siyang magmuling-nabuhay, isinugo na agad ni Jesus ang mga apostol.  “Kung paanong isinugo ako ng Ama gayundin naman ay isinusugo Ko kayo,” wika Niya sa kanila.  Pagkasabi nito, hiningahan Niya ang mga apostol sabay wika, “Tanggapin ninyo ang Espiritu Santo.”  Hindi po ba ganun din ang ginawa ng Maylikha nang lalangin Niya ang unang tao: hiningahan Niya ito at ito ay nagkabuhay?  Noong unang gabi ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay, sa pamamagitan ng mga apostol na hiningahan ni Jesus, magmuling-nililikha ni Jesus ang sangkatauhan.  Ang tao ay hindi na lamang tao kundi, sa pakikisalo sa mismong buhay ni Jesus, ay anak na rin ng Diyos.  At sa pagkakaloob Niya ng Espiritu Santo sa kanila, isinilang naman ang Santa Iglesiyang laan para sa lahat ng sumasampalataya kay Jesus na Anak ng Diyos.

          Kadalasan po, ang Pentekostes – limampung araw pagkatapos ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay – ang iniisip nating kaarawan o birthday ng Santa Iglesiya dahil sa malapelikulang pagpanaog ng Espiritu Santo sa mga apostol.  Tunay nga po, noong Pentekostes nagsimula sa kanilang pagmimisyon ang mga apostol at nagsimula ring lumago ang Santa Iglesiya; pero hindi iyon ang unang pagkakataong tinanggap nila ang Espiritu Santo.  Para kay San Juan na siyang sumulat ng Ebanghelyo para sa araw na ito, ang pagkakaloob ng Espiritu Santo ay sa mismong araw ng magmuling-pagkabuhay sapagkat ang layunin ng kamatayan at magmuling-pagkabuhay ng Panginoong Jesus ay ang maibigay sa mga mananampalataya ang Espiritu Santo.  Sa teolohiya ni San Juan, ang krus at magmuling-pagkabuhay ay magkabilang pisngi ng iisang mukha at ang magmuling-pagkabuhay at ang pagkakaloob ng Espiritu Santo ay iisa.  Kaya nga po ang Pentekostes, na siyang limampung araw nga pagkatapos na si Jesus ay magmuling-nabuhay, ay hayagang pagpapakita ng Espiritu Santo na naihinga na ni Jesus sa mga apostol noon pang mismong araw ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay.

          Para sa ating mga taga-parokyang ito ni San Jose Manggagawa, na nagdiriwang ng ating taunang pista ngayong araw na ito rin mismo, at sa diwa ng mga nauna na nating nabanggit, mahalaga ang isasagot natin sa tatlong katanungang ito.  Una, humihinga pa ba tayo bilang isang buhay na parokya?  Ikalawa, hininga pa ba ni Jesus talaga ang ating inihihinga?  At ikatlo, iisa pa rin ba tayo sa paghinga o kanya-kanya na?  Masasagot lamang natin ng “oo” ang tatlong katanungang ito nang sabay-sabay kung ang Espiritu Santo – ang Espiritu ni Jesus – pa rin ang naghahari sa atin bilang indibidwal at bilang isang sambayanan.  Kung hindi na, malamang ibang espiritu na ‘yan.  At nakakatakot, hindi ba?  Kaya po, bilang iglesiya sa anyo ng parokya, bilang sambayanan ng mga alagad ng Panginoon sa anyo ng kapitbahayan, kailanangan nating tiyaking laging nananahan sa atin ang Espiritu Santo at naghahari Siya sa lahat at bawat iniisip, sinasabi, at ikinikilos natin.

          Ayon sa Ebanghelyo ni San Juan, kasabay na kasabay ng pagsilang ng Santa Iglesiya ang pagkakaloob ni Jesus sa mga apostol – ang haligi ng Santa Iglesiya – ng kapangyarihang magpatawad.  “Anumang kasalanan ang inyong patawarin ay pinatawad nga; anumang kasalanan ang hindi ninyo patawarin ay hindi nga pinatawad,” wika ni Jesus.  Napakalinaw ng tatlong bagay tungkol sa pagiging-iglesiya, pagiging sambayanan ng mga alagad ng Panginoon.  Una, ang Santa Iglesiya ay sambayanan ng mga makasalanan.  Kaya nga kailangan ng pagpapatawad ay dahil nagkakasala.  Ikalawa, ang pagiging-iglesiya ay pagiging katiwala ng kapatawaran.  Pangunahin sa mahahalagang misyon ng Santa Iglesiya ang magpatawad.  Pribilehiyo niya ito sa gitna ng mga tao at pananagutan naman niya ito sa Diyos.  Ang Santa Iglesiya ang natatanging sambayanan ng awa at habag.  At ikatlo, may mga kasalanang maaaring hindi patawarin.  Palibhasa, paano nga ba patatawarin ng kasalanang hindi naman inihihingi ng tawad?

          Muli, bilang isang parokya na ngayong araw ding ito mismo ay nagdiriwang ng kanyang taunang pista, harapin nating makatotohanan at sagutin sa harap ni Jesus na Hari ng Awa ang mga katanungang ito.  Maawaing parokya ba tayo?  Mapagpatawad ba tayo sa isa’t isa?  Umaamin ba tayo sa ating mga pagkakasala?  Kung kasalanan ang pagiging mahabagin, guilty ba tayo?

          Ngayon araw na ito ay hindi lamang pista ng ating patrong si San Jose Manggagawa, kundi, higit pa, kapistahan ngayon ng Banal na Awa.  Ang ikalawang Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ay Linggo ng Awa.  Ngayong araw ding ito ay itatanghal na beato ang mahal nating si Papa Juan Pablo II.  Nagtatagpo sa iisang araw na ito ang mahahalagang sandali sa buhay ng Santa Iglesiya.  At tayo nga ang Iglesiya – isinilang mula sa hininga ni Jesus, pinagkalooban ng Espiritu Santo, at pinagkatiwalaan ng kapangyarihang magpatawad.  Kung mamimiyesta sa atin ngayon ang mahal nating si Beato Juan Pablo II, malamang tatanungin niya tayo: “Ganito nga ba ang parokya n’yo?”  Sana huwag namang pagdudahan ni Tomas ang isasagot natin.

          Beato Juan Pablo II, ipanalangin mo kami.  Amen.