ANG KUWENTO NG ATING HAPUNAN

Misang Takipsilim ng Hapunan ng Panginoon

Jn 13:1-15 (Ex 12:1-8, 11-14 / Slm 116 / 1 Cor 11:23-26)

Sa tahanang aking kinalakhan, ang lahat po ng pagkain ay banal.  Grasya ng Diyos ang turing sa bawat pagkain.  Ang bawat butil ng kaning nahuhulog sa lapag mula sa hapag ay dapat puluting isa-isa – hindi iwinawalis – sapagkat grasya raw po ito ng Diyos.  Ang bawat pagkain sa aming hapag, sabi ulit po ng tatay ko, ang puhunan ay pawis at dugo.  Pawis at dugo na pinagpala ng Diyos para makapaghatid ng pagkain sa aming hapag.

Dahil ang turing sa pagkain ay banal, sa pamilyang kinalakhan ko, ang hapag po ay sagrado.  Dahil ang pagkain ay grasya ng Diyos, bawal mangalumbaba sa hapag; sa halip dapat ipagpasalamat at pagyamanin ito.  At hindi raw po pinaghihintay ang grasya ng Diyos; kaya isang tawag lang dapat dumulog ka na.

Sa sagradong hapag, walang awayan, walang sumbatan, walang sigawan, walang ungkatan ng sama-ng-loob.  Sa sagradong hapag, kapag kumakain daw po, sabi ng tatay ko, parang nagdarasal.  At  nagdarasal nang sama-sama, hindi una-una, hindi kanya-kanya.

Higit pang pinababanal ang hapag ng pagdadamayan at pagmamalasakitan ng isa’t isa.  Hindi lang po sarili ang pinakakain; tinitiyak na nakakakain ang lahat.  At sakaling, may hindi pa makadulog sa hapag, ipagtatabi po siya upang pag-uwi niya ay makakain at mabusog din siya.  Sabi ng nanay ko, kapag sabay-sabay daw pong kumakain, kahit kakaunti ang pagkain, nagkakasya.  Tama po, hindi ba?  Kaya naman, para sa aming magkakapatid, ang una pong paaralan ng pagmamalasakitan ay ang hapag namin sa bahay.  Sa sabay-sabay naming pagkain una naming natutunang asikasuhin, alalahanin, at arugain ang isa’t isa.

Sa hapag ng aming tahanan nasusulat ang pinagtagpi-tagping kuwento ng aming kani-kaniyang buhay.  Pinagtagpi-tagpi upang maging iisang kuwento ng aming pamilya.  Iisang kuwentong pinabanal at kinonsgrada ng grasya ng Diyos – ang pagkaing araw-araw ay pinagkakaabalahan ng Diyos na ipagkaloob sa amin.

Ngayong gabing ito, dala-dala ang ating kani-kaniyang kuwento ng buhay, dumudulog po tayong muli sa hapag ng Panginoon.  Ito ang pinakasagradong hapag.  Ito ang pinakabanal na pagkain.  Ito ang salu-salo ng mga pinagtagpi-tapi nating buhay na tinatahi ng buhay ni Jesus.  Bitbit n’yo po ba ang kuwento ninyo?  Kasama n’yo po ba ang pamilya ninyo?

Sa ating unang pagbasa narinig po natin ang kuwento ng mga Judyo.  Nagsama-sama sila, pami-pamilya, upang pagsaluhan ang Hapunan ng Paskwa.  Ang pinagtagpi-tagping kuwento ng kanilang kaalipinan sa Ehipto ay naging kasaysayan ng paglaya sa pamamagitan ng mahabaging Diyos.  Mula sa pagiging kani-kaniyang pamilya, binuo at hinubog po Niya sila upang maging Kanyang Bayan – pinili, pinalaya, at pinagpala.  Ang kabayaran ng kanilang paglaya: isang kordero na ang dugo nito’y ipinahid sa hamba.

Nang tipunin ni Jesus ang Kanyang mga alagad noong unang Huwebes Santo, ang hapunang ito ng Paskwa ang kanilang ginugunita.  Ngunit pinagpanibago ito ni Jesus at mula noo’y nabago ang ating buhay.  Ang sakripisyo ng Lumang Tipan ay sakripisyong halili.  Ang korderong kinatay upang ang dugo nito ay ipahid sa hamba ng mga tahanan ng Judyo ay mistulang substitute o kahalili ng mga anak na panganay na lalaki – tao at hayop – sa sambahayan ng Israel.  Sa halip na anak nila ang bawian ng buhay, ang korderong laan ang isinakripisyong kapalit.  Sa Bagong Tipan, tinapos ni Jesus ang ganitong uri ng sakripisyo.  “Ako na,” ika ni Jesus, “ito ang Aking Katawan.”  “Ako na,” sabi ni Jesus, “ito ang Aking Dugo.”  Tama na ang pagsasakripisyo ng iba.  Sa halip, ang sarili ang isakripisyo para sa iba.

Tayo po kaya, kelan natin babaguhin ang pagsasakripisyo natin sa ating kapwa?  Kelan titigilang gamitin ang mga maralita para makaupo sa puwesto ang nagsasabing gusto raw maglingkod sa bayan?  Kelan tatapusin ang pagtututuro sa iba kapag mahirap na ang hinihingi ng sitwasyon at sa halip ay iboluntaryo ang sarili?  Kelan wawakasan ang pagsasakripisyo sa kapwa alang-alang sa pansariling ganansya?  Nabubuhay po tayo sa panahon ng Bagong Tipan, pero baka ang sakripisyo po natin ay pan-Lumang Tipan pa.

Matapos ilatag ni Jesus ang sariling Katawan at Dugo sa hapag ng Bagong Tipan upang maging bagong sakripisyo, winika Niya, “Gawin ninyo ito sa pag-aalaala sa Akin.”  At muli itong ipinaalala sa atin ni Apostol San Pablo sa ikalawang pagbasa; napakadali po kasi natin itong malimutan.  Tila ang sakripisyo ni Jesus, para sa marami sa atin, ay sa loob lamang ng Banal na Misa.  Ang hamon po sa atin ng pananalig sa Banal na Eukaristiya ay ang kumapit kay Jesus at ipaubaya rin ang sariling buhay para sa iba.  Kung hindi po tayo binabago ng bawat Banal na Misang ating sinisimbahan at ng bawat Eukaristiyang ating tinatanggap sa Komunyon tungo sa pagiging katulad ni Kristo, may mali po.  Saan po kaya ang mali?  Ano po kaya ang mali?  Bakit hindi tayo nakakatulad ni Jesus?  Ang pag-alala kay Jesus ay hindi lamang po sa loob ng simbahan, bagkus sa lahat ng dako ng ating iba’t ibang kaabalahan.  Ang pagtulad sa sakripisyo ni Kristo ay hindi lamang po sa pagdiriwang ng Banal na Misa, kundi sa bawat pahina ng ating buhay.

Muli pong nangangaral sa atin ang ating Panginoon.  Nangangaral Siya nang hindi nakatayo o nakaupo.  Muli pong nangangaral sa atin si Jesus at nangangaral Siya ngayon nang nakaluhod.  Isang halimbawa kung paano natin maaaring gawin ang Kanyang sakripisyo: hinugasan Niya ang mga paa ng Kanyang mga alagad.  Nakaluhod ang Diyos sa harap ng tao.

Hindi po kataka-takang tumanggi si Simon Pedro.  Hindi po ba siya ang unang kumilala kung sino talaga si Jesus?  Sa Mt 16:16, winika niya kay Jesus, “Kayo po ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buhay.”

Pero kataka-taka rin pong pati mga paa ni Judas ay hinugasan ni Jesus.  Kataka-taka dahil iba tayong magmahal.  Bakit natin huhugasan ang mga paa ng traydor sa atin?  Bakit tayo luluhod sa harap ng umahas sa atin?  Ibang-iba nga po si Jesus: mahal Niya si Judas kung paano Niya mahal si Pedro.  Ibang-iba si Jesus: ang pag-ibig Niya ay walang itinatangi.  At makabagbag-damdamin po nating sinasabing mga alagad tayo ni Jesus.

“The ultimate joy of any disciple is to become like his master.”  Ang tugatog ng ating kaligayahan ay ang matulad kay Jesus.  Hanggang saan po tayo tutula sa Kanya?  Iyan po ang sukatan ng ating sinasabing, “Kristiyano ako.  Kay Lord ako.”  Iyan din nga po ang sukatan ng ating kaligayahan.  Sapagkat ang rurok nga po ng kaligayahan ng sinumang alagad ay ang matulad sa kanyang panginoon.

Sa Banal na Misang ito, dumating na po ang sandali para hubarin ng pari ang kanyang marangyang damit pang-Misa.  Huhugasan na niya ang mga paa ng mga napiling kumatawan sa ating lahat.  Sana hindi po ito mauwi sa dramatization kundi sa realization tungo sa ating transformation.  Sa orihinal na Griyego, ang salitang ginagamit nang sabihing “hinubad (ni Jesus) ang Kanyang panlabas na kasuotan” ay tithesin.  Ito po ang ugat ng salitang tithenai, sa wikang Griyego rin, na tumutukoy sa pag-aalay ng buhay ng isang pastol para sa kanyang mga tupa.  Tithesin: Hinubad ang kasuotan.  Tithenai: Inialay ang buhay para sa kawan.  Nang hubarin ni Jesus ang Kanyang panlabas na kasuotan ipinahihiwatig Niya ang Kanyang pag-aalay ng buhay.  Hindi po natin masyadong nabibigyang-pansin ang paghuhubad ng pari ng kanyang damit pang-Misa tuwing Huwebes Santo kasi lahat nakatingin sa mga paa ng huhugasan.  Akala po ng marami, kaya naghuhubad ng damit pang-Misa ang pari ay para huwag itong marumihan o mabasa pag hinugasan na niya ang mga paa ng mga hinirang.  Kasama po sa paghuhugas ang paghubad.  Madalas nga po, may kailangan tayong hubarin para tayo makaluhod at makapaghugas ng paa ng iba.  Kailangan po nating hubarin ang ating matatayog na sarili.  Si Jesus po ang unang gumawa noon.

Grasya ang pagkain.  Sagrado ang hapag.  Pinagtagpi-tagping kuwentong bumubuo sa iisang buhay na tinatahi ng pag-aalay ni Jesus ng sarili.  Tapos na ang dating uri ng pagsasakripisyo; isakripisyo ang sarili at huwag ang iba.  Tumulad kay Jesus: tithesin at tithenai – hubarin ang sarili at ialay ang buhay.

Ito po ang ating pagkain.  Ito po ang ating hapag.  Ito po ang ating pamilya.  Ito po ang tahanang ating kinalakhan.  Dito rin po natin palakihin ang ating mga anak.  Ganito po natin isabuhay ang ating ipinagdiriwang.  Ito ang kuwento ng ating hapunan.