MERON AKONG PANAGINIP: ANG KUWENTO KO

Ikapitong na Misa de Gallo

Mt 1:18-24 (Is 7:10-14 / Slm 23 / Rom 1:1-7)

Good morning!  Gising na ba kayo?  Napagod po ba kayo sa biyahe natin kahapon?  144.7 kilometro – biro ninyo, nilakad natin, kasama ni Marya.  At ngayon, nandito na po tayo kina Zabeth para, kasama ni Marya, damayan siya.  Awa ng Diyos, maliban sa napakahiwagang pagbubuntis ni Zabeth, mukha naman pong normal ang lahat.  Malapit na siyang magsilang!  Excited na ba kayo?  Iyon nga lang, pipi at bingi pa rin itong si Zekarias.  Sana gumaling na siya; ang hirap pong makipag-usap sa pipi at bingi eh.  Pero mas mahirap po ang makipag-usap sa nagbibingi-bingihan, hindi ba?  Mas mahirap maintindihan ang nagpipipi-pipihan.

Teka lang po.  Parang may nakakalimutan tayo.  Parang may naiwan po tayo sa Nazareth.  Meron nga po: si Jose!  Naku, ang layo-layo pa naman ng Nazareth dito.  Naiwan po natin si Jose…natutulog…na naman!  O, huwag n’yo pong iisiping tamad si Jose ha.  Hindi po siya tamad, pagod lang siguro.  Napakasipag niyang karpintero.

Ano, balikan po ba natin si Jose?  Babaybayin po ba natin ulit ang 144.7 kilometro pabalik sa Nazareth para sunduin si Jose?  Huwag na po.  Nakapagpaalam naman si Marya kay Jose.  Si Marya po ang may gustong makapag-isa silang dalawa para makapag-isp-isip.  Alam n’yo naman po ang krisis nila, hindi ba?

Bago pa tayo umalis ng Nazareth, nakahalata na po si Jose na buntis si Marya.  Eh nakatakda pa naman po silang ikasal.  Naku po, patay kang Bata ka!  Hindi lang po iyong Bata, pati ang ina – patay kung susundin ni Jose ang batas nila.  Iniuutos po kasi ng batas na ang mga babaeng ang ipinagdadalantao ay hindi sa kanilang asawa ay dapat kaladkarin patunong liwasang-bayan at pagbabatuhin hanggang mamatay.   At taong matuwid po itong si Jose: ibig-sabihin, diretso ang pamumuhay dahil masunurin sa batas.  Eh kaso, sa pagkakataong ito, hirap na hirap po si Jose na sundin ang batas hindi lamang dahil mahal na mahal niya si Marya kundi dahil rin sa napakalaki niyang takot sa Diyos.

Mabuti pa po si Jose, ano?  May takot pa sa Diyos.  Ilan pa po kaya rito ang may takot sa Diyos?  Hindi po iyong mapang-aliping takot ha, kundi ‘yung takot na nararapat sa isang anak para sa kanyang magulang.  Kayo po, may ganyang takot pa ba kayo?  Ang mga kabataan natin, may takot pa bang ganyan?

Minsan nakarinig po ako, sumisigaw ang kapitbahay, “Kahit pa sinong iharap mo sa akin, hindi ko uurungan!  Wala akong kinatatakutan!”  Dito lang nga po sa tapat ng simbahan natin, halimbawa, halos mapaaway na ang mga naging sacristan mayor natin kasi kapag may Misa nilalagyan nila ng harang ang kalye para wala munang magdaang mga sasakyan.  Paano po ba naman, minsan parang sinasadya talaga, lalo na ng mga naka-motor, kung kelan nasa harap sila ng simbahan, habang nagmi-Misa tayo, tsaka sila humaharurot.  Eh ang damirami naman pong kalyeng puwedeng daanan.  Balita ko nga po, itong kalye sa likod ng ating simbahan ginawang one-way eh.  O, puwede naman palang ganun eh.  Noong kamakalawa nga raw po, bago magsimula ang Simbanggabi nang alas-otso nang gabi, nakaayos na ang mga upuan sa tapat ng simbahan, inalis daw po ng tsuper ng isang kotseng gustong dumaan.  Okay, hindi po naman natin pagmamay-ari ang kalye, di ba?  Pero pagkaraan niya, basta na lang nagpatuloy sa biyahe, hindi na ibinalik sa ayos ang mga silya.  Madalas pong mapagalitan ang mga staff natin ng mga nagpupumilit dumaan.  Nakakapangilabot pa nga ang sabi ng ilan sa kanila: “Walang Misa-Misa sa akin.”  Iyong isa pa nga po pulis eh.  Kahit respeto sa Banal na Misa, wala na yata.  Pagharap po nila sa Diyos, masasabi pa kaya nila sa Diyos, “Hindi kita kinatatakutan!”

Pero, ito po ang sasabihin ko sa inyo, ang problema ni Jose ay hindi lang ang malupit na hinihingi ng batas na gawin niya kay Marya.  Mas pinoproblema po ni Jose ang hindi niya maubos-isiping magiging amain siya ng Anak ng Diyos.  Siya ang tatayong ama sa Itinakda.  Sa kanyang matututunan ng Itinakda hindi lamang ang magpakalalaki kundi, higit sa lahat, ang pagpapakatao.  Paano nga po ba magpalaki ng Diyos?  Ano ang dapat mong gawin?  Ano ang kailangan mong sabihin?  Ano pa ang maituturo mo sa Anak ng Diyos?  Alam po ni Jose na hindi lang si Marya ang tinatanggap niya sakaling ituloy ang kasal nila.  Aakuin din niya ang ipinagdadalantao ni Marya, ang Itinakda, ang Anak ng Diyos mismo.  Wow!  Bukod sa tanong kung karapatdapat ba siya, natindi ang pakikipagtungali ni Jose sa takot na baka hindi niya iyon kaya.

Ilang araw na ring ganyan si Jose, kaya po siguro nakatulog sa sobrang pagod.  Kayo, pagod ba kayo?  Bakit po kayo pagod?  Anong pinagpapaguran ninyo?  Sa ano po ninyo ibinubuhos ang lakas at panahon ninyo?  Sa ano po ninyo inuubos ang maghapon ninyo?  Saan napupunta ang buhay n’yo?  Kung lagi kayong pagod, bakit?  Kung lagi kayong inaantok, bakit?  Bakit po kayo tulog?

Minsan inihambing po ni Pope Benedict XVI ang pagtulog sa pagpanaw ng tao.  Ang pagtulog daw po ay parang pagpanaw.  Kapag natutulog tayo para tayong namamatay.  Di ba sabi pa nga natin, pagsilip natin sa kabaong, “Ay, ang ganda naman n’ya, parang natutulog lang.”  Pero yung iba riyan ha, natutulog lang pero mukhang patay na.  Ang paliwanag po ni Pope Benedict XVI, kapag natutulog daw po tayo isinusuko natin sarili sa kawalang-malay.  Tama po, hindi ba?  May natutulog bang may malay?  Nagtutulug-tulugan lang ‘yon!  Kahit po mababaw lang ang tulog, pasulpot-sulpot lang ang malay.  Kapag hindi po natin isinuko ang sarili sa kawalang-malay, insomniac ang labas nating lahat.  Ganun din daw po sa ating pagpanaw: kailangan ng pagsuko.  Ang kamatayan nga raw po ang pinakamatinding pagsuko natin.  O, ayan, ang mga may problema sa pagtulog, isa lang po ang gamot d’yan: sumuko.

Alam n’yo, ang ganda-ganda po ng bahaging ito ng kuwento ko.  Nang isuko ni Jose ang sarili sa kawalang-malay, naisuko niya ang kanyang kamalayan sa kalooban ng Diyos.  Naliwanagan si Jose sa mga bagay-bagay at nagkaroon siya ng kailangang lakas upang gawin ang tama.  Hindi si Marya ang isinuko ni Jose.  Ang sarili niya ang kanyang isinuko.  Hindi sa di-makatuwirang batas siya sumuko.  Sa Diyos sumuko si Jose.  Sana, tularan po natin siya: sumuko po tayo sa Diyos.  Huwag po tayong matakot, walang nagtaya sa Diyos na nalugi.

Natitiyak ko po, pagbalik natin nila Marya sa Nazareth, gising na si Jose, may bagong kasiglahan, at malalim na kapayapaan.  Pero hindi pa po tayo uuwi ngayon ha.  Dito pa po tayo sa Ein Kerem, sa bahay nila Zakarias at Elizabeth.  Sasamahan pa rin po natin si Marya hanggang magpasiya siyang bumalik na kay Jose.  Mukhang manganganak na po itong si Zabeth eh: humihilab na ang tiyan.  Palagay ko po may isisilang bukas at may muling bubukas na lalamunan at tainga pag nagkataon!

Ngayong araw na ito, hindi po ito ang kuwento ko.  Ito po ang panaginip ko.  Ang panaginip ko po ang kuwento ko sa inyo.  Sana, matupad.