SI SAN PEDRO AT SAN PABLO – MGA HALIGI NG SANTA IGLESIYA

Dakilang Kapistahan nila San Pedro at San Pablo

Mt 16:13-19 (Gawa 12:1-11 / Slm 34 / 2 Tim 4:68, 17-18)

Ipinagdiriwang po natin ngayong araw na ito ang Dakilang Kapistahan nila San Pedro at San Pablo ang dalawang haligi ng Santa Iglesiya.  Subalit ang ikinukuwento po dalawang unang pagbasa natin sa Banal na Misang ito ay malayo sa pakiramdam ng pagdiriwang.  Sa halip, damang-dama po natin ang pag-uusig.

Sa unang pagbasa pa lang po, madugo na!  Pinapugutan ni Haring Herodes ng ulo si Santiago Apostol.  Si Santiago, isa po sa Labindalawang Apostol, ang siyang namumuno sa sambayanang Kristiyano sa Jerusalem, kaya naman po matinding kalungkutan at pagkasindak ang bumalot sa mga mananampalataya sa Jerusalem nang si Santiago ay papugutan ni Haring Herodes ng ulo.

Kasama ang kapatid niyang si Juan at si Simon Pedro, isa po si Santiago sa tatlong malalapit na alagad ni Jesus.  Sa mahahalagang sandali ng buhay ni Jesus, naroroon po silang tatlo.  Sa pagbabagong-anyo ni Jesus sa bundok ng Tabor, sa pagbuhay ni Jesus sa batang babae, at sa paghihinagpis ni Jesus sa hardin ng Gethsemane, halimbawa po, naroroon si Simon Pedro, Santiago, at Juan.  At hindi lang po nagkataong naroroon sila sapagkat, sa tuwing babanggitin ng mga Ebanghelyo ang mga pangyayaring ito, tila sinasadya talaga ni Jesus na silang tatlo lamang ang Kanyang makasama.  Kaya naman po, hindi rin nakapagtataka na ipinagkatiwala ni Jesus sa kanila ang ilang mahahalagang gampanin: si Juan ang nangalaga kay Mariang ina ni Jesus, si Santiago ang unang episkopos o tagapangalaga ng sambayanang Kristiyano sa Jerusalem, at si Simon Pedro naman po ang pinuno ng Labindalawang Apostol at itinuturing na kauna-unahang Santo Papa ng Santa Iglesiya.

Nang makita po ni Haring Herodes na ikinalugod ng mga hindi Kristiyano ang pagpapapugot niya ng ulo ni Santiago, naturalmente, si Simon Pedro ang sunod niyang pakay.  Kaya, ayon po sa unang pagbasa, ipinadakip na niya si Simon Pedro.  Subalit sa halip na patuloy na panghinaan ng loob ang mga mananampalataya, sumalok daw po sila ng lakas sa kanilang sama-samang pagdarasal.  At ayon po kay San Lukas, ang may-akda ng Aklat ng Mga Gawa ng Mga Apostol, dahil sa panalangin ng nagkakaisang mga mananampalataya, si Simon Pedro ay nakalaya mula sa bilanguan sa tulong ng isang anghel.  Sa pamamagitan ng mahimalang paglaya ni Simon Pedro, nasaksihan po ng sambayanang Kristiyano na higit na makapangyarihan ang Diyos kaysa sa sinumang Herodes.

Ngayon, “throwback” po tayo: mga dalawang taon bago dakpin at ibilanggo si Simon Pedro, may bumisita sa sambayanang Kristiyano sa Jerusalem.  Kilala bilang manguusig ng mga alagad ni Jesus, kaya’t gayun na lamang kung siya ay katakutan ng mga sinaunang Kristiyano: siya po ay si Saul na taga-Tarsus.  Subalit, nang minsang siya ay nasa daan ng Damascus para usugin ang mga tagasunod ni Jesus, si Saul ay nagkaroon ng pambihirang karanasan mula sa Diyos upang siya ay magbalik-loob, magbagong-buhay, at manalig kay Kristo Jesus bilang Panginoon at Tagapagligtas.  Binigyan siya ng Diyos ng bagong misyon – ang maging apostol para sa mga Hentil – at ng bagong pangalan din po: Pablo.  Subalit nang siya po ay nagpunta sa Jerusalem, para isalaysay ang kanyang karanasan at hinggin ang pagtanggap nina Simon Pedro at mga kasamang apostol, dalawang linggo lamang siya nakapanatili roon.  Ayon po kasi kay San Lukas sa Gawa 9:26, sinubukan ni Pablo na sumama sa mga alagad ngunit sila ay takot sa kanya; “hindi sila makapaniwalang tutoong alagad na rin siya.”

Gayon pa man, nagpatuloy pa rin si Pablo na ipangaral si Kristo, na siya naman pong ikinagalit ng mga Judyong nagsasalita ng wikang Griyego.  Dahil dito, pinagtangkaan din daw po ang buhay ni Pablo.  Maganda pong tandaan na ang mga Judyong ito na nagsasalita ng wikang Griyego ang siya ring bumato kay Esteban hanggang sa ito ay mamatay alang-alang sa pananampalataya kay Kristo, at si Pablo naman po – na noon nga ay Saul pa ang pangalan – ang pangunahing saksing sumang-ayon sa pagpaslang na ito sa kauna-unahang martir ng Kristiyanismo.  Aha, ang dating taga-usig ngayo’y siya nang inuusig!  Kaya upang iligtas siya, ngayong kapanalig na siya, ilang mga kasapi ng sinaunang sambayanang Kristiyano sa Jerusalem ang nagdala kay Pablo sa daungan ng Caesarea para maglayag pabalik sa Tarsus na kanyang pinagmulan.

Hindi po iyon ang huling pag-uusig na naranasan ng dating taga-usig.  Ilang beses ding dinakip at ibinilanggo si Pablo.  Natikman din niya ang sakit ng hagupit.  Subalit, higit pa sa kung anumang paghihirap, walang kasimpait para kay Pablo ang kanyang kamalayan na sa tanang buhay niya ay laging may bahid ng pagdududa sa pagtanggap sa kanya ng mga alagad ni Jesus.  Sa Gal 1:1-2, halimbawa po, sinulat po ni Pablo, “Mula kay Pablo…isang apostol hindi dahil sa kapangyarihan ng tao ni pagtatalaga ng sinuman kundi hinirang ni Jesukristo….”  Tila pakiramdam ni Pablo ay kailangan niyang laging patunayan na tunay siyang apostol at hindi espiya ng mga umuusig sa mga sinaunang Kristiyano.  Marahil, higit pa sa kahit ano, ito po ang krus niya sa buhay.

Si San Pedro at si San Pablo – kapwa may karupukan ngunit tinawag ng Diyos, kapwa may madilim na kahapon subalit hinirang ni Kristo upang maging Kanyang mga apostol.  Alam po nating lahat, tatlong beses na itinatwa ni Simon Pedro si Jesus at dati naman pong mang-uusig ng mga alagad ni Jesus itong si Pablo.  Sa kabila ng kanyang kahinaan at sa pamamagitan ng kanyang mga kamalian sa buhay, si Simon Pedro ay tinuruan ni Jesus ang kababaang-loob at tapat na pagtalima upang siya ay maging batong lakas at pinunog-lingkod ng Santa Iglesiya.  Si Pablo naman po na taga-usig ng mga Kristiyano ay binago rin ni Jesus at naging walang-kapagurang apostol na naghatid ng Ebanghelyo sa malalayong lupain: kung hindi po dahil sa kanya maaaring nanatili na lamang sa Jerusalem ang pananampalatayang Kristiyano at maging sa atin ay hindi nakarating.  Silang dalawa – si Simon Pedro at Pablo – mga taong nadapa ngunit nakabangon nang higit pa sa kanilang inakala dahil sa grasya ng Diyos at dahil sa pagiging bukas nila sa grasyang ito.  Si Simon Pedro ang hirang ni Jesus para pamunuan ang sambayanang Kristiyano at maglingkod bilang bukal ng pagkakaisa ng mga alagad; si Pablo naman po ang hirang ni Jesus para maging pinakadakilang misyonero ng Ebanghelyo sa mga Hentil.  Bakit po sila?  Hindi ko po alam.  “Basta, sila ang gusto Ko.  Sila ang napupusuan Ko,” isasagot sa atin ni Jesus kung Siya po ang tatanungin natin.  At nagbunga po ng maraming biyaya ang mahiwagang pagpiling ito ni Jesus sa marurupok na Pedro at Pablo sapagkat, sa kabila ng kanilang mga kahinaan at mga kasalanan, si Pedro at Pablo ay buong kababaang-loob na nanatiling mapagtalima kay Jesukristong pumili, humirang, at nagtalaga sa kanila.

Kapwa pong namatay bilang mga martir sa Roma, sa ilalim ng paghahari ni Emperador Nero, itong si Simon Pedro at Pablo.  Sa kahuli-hulihang pagbibigay-saksi nila kay Jesus, wala pong kaduda-dudang mahal na mahal nila si Jesus.  Kapwa silang may pag-ibig na, hindi lamang mapagtaya’t matapang, kundi walang rin pong pag-iimbot.

Sa Banal na Misang ito, nag-uumapaw ang ating pasasalamat at papuri sa Diyos dahil po sa kaloob Niya sa ating San Pedro at San Pablo at sa kahanga-hangang ginawa Niya sa buhay nang dalawang apostol na ito.  Pinalalakas din po ng ating ipinagdiriwang ang ating kalooban upang kailanma’y hindi tayo mawalan ng pag-asang tumugon sa tawag at paghirang ni Kristo sa kabila ng ating mga karupukan.  At hinahamon din po tayo na manatiling mababang-loob at mapagtalima sa ating Pastol upang malaya at mabisang makakilos ang grasya ng Diyos sa ating buhay hindi lamang alang-alang sa ating sariling kapakinabangan kundi, higit sa lahat, alang-alang din sa Kanyang Bayang mahal.