BINUHAY PARA BUMUHAY

Ikalimang Linggo ng Kuwaresma

Jn 11:1-45 (Ez 37:12-14 / Slm 129 / Rom 8:8-11)

Hindi pa tayo namamatay pero namatayan na po tayong lahat.  Alam na alam na po natin ang karanasan ng namatayan.  Nililikha ng pagpanaw ng isang minamahal ang malaking puwang sa ating buhay, puwang na maaaring sinlaki ng buong mundo.  Labinlimang taon na po ang nakalipas nang pumanaw ang tatay ko, pero hanggang ngayon miss na miss ko pa rin siya.  Simula nang siya’y pumanaw, hindi na po ulit naging kumpleto ang pamilya namin.  Laging may wala.  Wala na si Daddy.

Sa pagpanaw ng isang minamahal, higit din pong tumitingkad ang mabubuti niyang katangian.  Kaya nga po, nagigising tayo sa masakit na katotohanang, kahit anong mangyari, wala talagang puwedeng pumalit sa kanya sa buhay natin.  Ang nanay ko po, hindi na ulit nag-asawa matapos mabiyuda.  Ang Tita Linda ko po, 30 años lang nang mabiyuda, pero hindi na rin po nag-asawa ulit.

Sa ating mga Pinoy, isang taon matapos ang pagpanaw ng yumao babang-luksa na po.  Subalit may mga taong ang buong-buhay po nila ay pagluluksa.  Mas mahal ang pumanaw, mas malalim ang pagdadalamhati, mas masakit ang pangungulila, mas matagal ang pagluluksa.

Ngayong ikalimang Linggo ng Kuwaresma, may patay: si Lazaro – kapatid nila Marta at Maria.  At sapagkat ang tatlong magkakapatid na ito ay matatalik na kaibigan ni Jesus, damang-dama po ni Jesus ang matinding lungkot ng pagpanaw ni Lazaro.  Ayon sa Ebanghelyo, gayon na lamang po ang pagtangis ni Jesus anupa’t masabi ng mga Judyo, “Talagang mahal na mahal Niya si Lazaro!”

Pero tama po si Marta!  Kung naroroon lang sana si Jesus nang may sakit pa lang si Lazaro, hindi po sana ito namatay.  O, hindi nga kaya?  Bakit po kasi naman hindi agad pinuntahan ni Jesus ang minamahal na kaibigan nang ipaalam sa Kanya na ito ay may sakit?

Ang isip ng tao ay hindi isip ng Diyos.  Minsan ang pamamaraan ng Diyos para iligtas tayo ay kabaliktarang-kabaliktaran po ng pamamaraan natin.  Kapag inililigtas tayo ng Diyos, hindi Niya po kinukuha ang krus sa ating balikat at sinasabi, “Akin na ‘yan.  Ako na lang ang magbubuhat para sa iyo.”  Sa halip, sinasabi po Niya sa atin, “Wala namang nagsabing buhatin mong mag-isa ‘yan.  Halika, tutulungan kita.  Pasanin nating dalawa ang krus mong mabigat."  Kasama po natin si Jesus sa ating pinagdaraanan.  At sa mga sandaling ubod na ng bigat ang ating dala-dala kaya’t ni hindi na po tayo makatayo at makalakad, kinakarga tayo ni Jesus sa ating paglalakbay.  Katuwang at kaagapay po natin Siya sa tuwina, maliban sa paggawa ng kasalanan.  Hindi po ba si Jesus ang “Emmanuel, na ang kahuluga’y “Kasama natin ang Diyos”?

Kaya, kahit pinuntahan pa agad ni Jesus ang agaw-buhay na si Lazaro at kahit tunay pong may kapangyarihan Siyang hadlangan ang kamatayan ng minamahal Niyang kaibigan, hindi pa rin po tayo nakasisigurong hindi mamamatay si Lazaro.  Sa katunayan, sinadya po talaga ni Jesus na hindi agad puntahan si Lazaro.  Ibang-iba po talaga ang paraan ng Diyos.  Hindi po ba tutoo, masakit magmahal ang Diyos?  May kurot.

Ayon kay Jesus, mamatay man si Lazaro, hindi pa po iyon ang huling pahina ng kanyang talambuhay.  Sa halip, iyon ay isa lamang kabanata sa buhay ni Lazaro.  At ang lahat po ay mauuwi sa kaluwalhatian ng Diyos.  Kaya’t nang pasabihan siya ng mga kapatid na babae ni Lazaro, “Panginoon, ang Iyong minamahal ay may sakit,” ang tugon ni Jesus ay “Ang karamdamang ito ay hindi magtatapos sa kamatayan kundi sa kaluwalhatian ng Diyos, at sa pamamagitan nito ay luluwalhatian ang Anak ng Diyos.”  Samakatuwid, patungo at alang-alang sa higit na dakila, pagdaraanan lang ni Lazaro ang kamatayan.

May nabasa po ako na ang sabi, “Kung may pinagdaraanan ka, daanan mo lang.”  Oo nga naman po, daanan mo lang, huwag mong istambayan; kaya nga “pinagdaraanan” ang tawag eh.  Move on, move on din pag may time; at kung walang time, gumawa ka ng time para maka-move on ka.  May pinagdaraanan po ba kayo?  Baka time to move on na!  To move on with Jesus.

Sa simula ng Ebanghelyo ayon kay San Juan, ganito po ang nasusulat: “Ang lahat ng umiral ay nagkabuhay sa Kanya at ang buhay na yaon ay ang liwanag ng sangkatauhan, liwanag na tumatanglaw sa kadiliman, liwanag na hindi kayang magapi ng kadiliman” (Jn 1:4-5).  Kaya nga po, maging ang kadiliman ng libingan ay hindi kadiliman para kay Jesus: Siya mismo ang Liwanag na umaakit sa atin palabas ng ating mga libingan.

Matapos manalangin, tinawag ni Jesus si Lazaro mula sa libingan: “Lazaro, lumabas ka!”  At lumabas nga po ang apat na araw nang nakalibing.

Tinawag ni Jesus ang patay?  Narinig ng patay si Jesus?  Na bumangon ang patay at lumabas ito mula sa libingan ay hindi po sintindi ng himalang narinig nito ang tawag at  utos sa kanya: “Halika!  Lumabas ka!”  Ang Ebanghelyo po natin ngayong araw na ito ay hango sa ikalabin-isang kabanata ni San Juan, subalit sa ikalimang kabanata pa lang, Jn 5:25, sinabi na ni Jesus, “Tunay na tunay Kong sinasabi sa inyo, darating ang oras at ngayon na nga, maririnig ng mga patay ang tinig ng Anak ng Diyos at silang mga nakaririnig ay mabubuhay.”

Mabuti pa po ang patay, ano?  Naririnig ang tinig ng Panginoon.  Tayo po kaya, naririnig din ba natin ang tinig ng Diyos?  Baka hindi na po natin naririnig ang tinig ng Panginoon.  Bakit po kaya?

Pero ang naririnig ay hindi po kapareho ng nakikinig.  Maaaring naririnig nga natin ang tinig ng Diyos, pero nakikinig po ba tayo?  Samantalang dapat munang naririnig ang tinig ng Panginoon bago po natin masabing nakikinig tayo sa Kanya, hindi naman po lahat ng nakaririnig sa Kanya ay nakikinig talaga.  Talaga po bang nakikinig kayo sa tinig ni Jesus?  Baka hindi po.  Baka naririnig n’yo lang Siya pero hindi naman po kayo nakikinig.  Baka rin po ang tinig ng Panginoon ay isa lamang sa mga naririnig nating tinig, pero hindi naman talaga tayo sa Kanya nakikinig.  Baka lang naman po.

Si Lazaro, bagamat patay, narinig at nakinig sa tinig ni Jesus.  Tunay nga po siyang kabilang sa kawan ng Panginoon.  Sa Jn 10:27 sinabi ni Jesus na ang Kanyang mga tupa ay silang nakikinig sa Kanyang tinig, kilala Nya sila, at sumusunod sila sa Kanya.  Kabilang na kabilang si Lazaro sa kanila.  Kayo po, kabilang rin ba kayo sa kawan ng Mabuting Pastol?

Natanggap ni Lazaro ang panibagong buhay sapagkat nakikinig po siya kay Jesus.  Makinig tayo kay Jesus; tanggapin po natin ang pinagpanibaaong-buhay na ibinibigay Niya sa bawat-isa sa atin.  Huwag natin siyang dedmahin.  Bumangon tayo at lumabas sa ating mga libingan.

Sa pagwawakas, minsan pa po nating tingnan si Lazaro nang siya ay lumabas na ng libingan: “napupuluputan ng kayong panlibing ang kanyang mga kamay at paa, at nababalot ng panyo ang kanyang mukha.”  Sa madaling-sabi, buhay nga si Lazaro pero nakatali naman.  Kaya sinabi ni Jesus sa mga nakapalibot sa kanila ni Lazaro, “Kalagan ninyo siya, at nang makalaya.”  Aha!  Isinasangkot ni Jesus ang mga tao sa pagbibigay-buhay kay Lazaro.  Hindi lang pala sila mga nagdadalamhati o nakikidalamhati.  Mga kaagapay sila ng Panginoon sa pagbibigay-buhay at pagpapalaya sa kapwang bumangon.

Ang tunay na alagad ni Jesus ay hindi puwedeng usisero lang.  Kasangkot siya, kaagapay, katulong ni Jesus para ang kapwa ay mabuhay at lumaya.  Kaya, kung tunay tayong mga alagad ni Jesus, huwag po tayong mga usisero, huwag po tayong makontento sa panonood lang, at huwag po tayong manhid.  Hindi lang tayo tagapalakpak kapag may bumabangon sa pagkakarapa; tagapagkalag po tayo ng kanyang tanikala.  Hindi po sapat ang sabihin lang natin, “Ang galing!  Ang galing!”  Dapat natin siyang pagalingin.  Hindi po kumpleto ang himala hanggang si Lazaro ay hindi natin pinalalaya.

May tatlong hamon po sa atin ang Ikalimang Linggo ng Kuwaresma.  Una, magtiwala sa Diyos: ang pamamaraan Niya ay iba sa ating pamamaraan.  Ikalawa, hindi po sapat ang naririnig lang ang tinig ng Panginoon: nakikinig ba tayo sa Kanya?  At ikatlo, kalagan po natin ang mga Lazaro binuhay na muli ni Jesus.

Hindi pa tayo namamatay pero namatayan na po tayong lahat.  Naranasan n’yo na po bang bumuhay?  Binuhay tayo ng Diyos para bumuhay.