DEAL OR NO DEAL?

Ikalabimpitong Linggo sa Karaniwang Panahon

Lk 11:1-13 (Gn 18:20-32 / Slm 137 / Col 2:12-14)

Sigurado po ako na kilala ninyong lahat si Banker.  Pero wala pa ni isa sa atin ang nakakita kung sino talaga itong si Banker.

Deal or no deal?

Ang “Deal or No Deal” ay napakapopular na laro sa telebisyon bago ito po itigil at pagkatapos ay ibalik muli.  Bukod po sa inaabangang naggagandahang “26-K” at makukulay na gown ni Kris noon at ngayon naman ay ang mahusay na pagho-host ni Luis Manzano, nanggigigil ang mga contestant, pati lahat ng mga manonood sa studio at sa kani-kanilang telebisyon, sa posibleng mapanalunang tumataginting na tatlong milyong piso.  Marami po ang pinalad na makapaglaro (ang iba, mga pari pa nga), pero mabibilang lang sa mga daliri ang mga nakapag-uwi na ng tatlong milyong piso.

Deal or no deal?

May kuwento ang mga Judyo tungkol sa isang taong nakipag-deal-or-no-deal sa Diyos.  Isang araw, sa loob ng isang sinagoga, gayun na lamang ang pagdarasal ni ng isang taong nagngangalang Ben Ezra.  Napansin daw po ng isang rabbi itong si Ben Ezra na parang nakikipag-away sa Diyos, kaya nilapitan niya ito at nababahalang kinausap, “Uy, Ben Ezra, kanina pa kita pinagmamasdan.  Nagdarasal ka ba o nakikipag-away sa Diyos.  Ano bang sinasabi mo sa Diyos?

Sumagot si Ben Ezra, “Mahal kong rabbi, ito po ang panalangin ko sa Diyos.  O Yahweh, Maylikha ng sansinukob, ito lang po ang masasabi ko sa Inyo.  Inaamin ko po, napakarami kong mga kasalanan.  Nakikipagtalo ako sa asawa ko, pero kilala naman po Ninyo si misis!  Nauubusan din po ako ng pasensya sa mga anak ko, pero may magulang bang hindi kahit minsan?  Pasensya na po Kayo, nakapandaya rin ako sa trabaho, pero konti lang.  O, Yahweh, napakaliit po ng mga kasalanan ko, hindi ba?  Pero inaamin ko, mga kasalanan ko nga po ang lahat ng ito.”

“Ngayon, tingnan naman po natin ang mga kasalanan Ninyo, Yahweh,” mapangahas na sabi ni Ben Ezra.  “Minsan po ikinakandado Ninyo ang pintuan ng kalangitan at nagkakaroon nang matinding taggutom sa lupa dahil walang ulan kaya’t natutuyo ang kabukiran at namamatay ang aming mga pananim.  Tapos, kapag sawa na po Kayo sa tagtuyot, bigla-bigla naman po Ninyong pinakakawalan ang rumaragasang tubig.  Ni hindi pa namin naaayos ang mga butas-butas naming bubong o nalilinis ang bara ng mga estero.  Maging sa loob ng aming pamamahay, lumalangoy kami.  Binabaha po ang mga bukid at mga lansangan, inaanod ang aming mga pananim, mga hayop, at maging mga mahal sa buhay.  Tapos, hindi po kayo natitinag kahit pa kami ay magpatayan.  Hindi po Ninyo hinahadlangan ang mga krimen, mga karahasan, at mga digmaan.  Ang aming mga anak ay nilalapastangan at pinapatay.  Pero may mga sinapupunan din naman pong hinahayaan Ninyong matuyot at hindi makapagsilang kahit man lamang isang sanggol.  May mga isinisilang din naman pong mga sanggol na walang liwanag ang mga mata at habambuhay na siyang bulag.  May mga walang taginting sa tainga o mga lakas sa bisig at mga paa.  May mga tahanan din pong hinahayaan Ninyong mawasak.  Tapos, kinukuha po Ninyo ang mga mahal namin sa buhay at pinanonood lamang Ninyo ang aming pagdadalamhati hanggang sa kami ay mamatay na rin.  Iyan po ang mga kasalanan Ninyo, Yahweh.  At pagkalaki-laki nila, hindi ba?  Pero may alok po ako sa Inyo.  Patawarin po Ninyo ako sa aking maliliit na kasalanan at patatawarin ko rin naman po Kayo sa malalaki Ninyong kasalanan.”

“Iyan po ang dasal ko sa Diyos,” wika ni Ben Ezra.  Kung kayo po ang Diyos, Rabbi, ano ang sagot n’yo: deal or no deal?”

          Matagal daw pong nag-isip ang rabbi, tapos ay sumagot: “No deal!”

          “Huh?  Bakit po, Rabbi?” tanong ni Ben Ezra.

          “Napakaliit naman kasi ng offer mo!”, sagot ng rabbi.  “Sa laki ng sinabi mong mga kasalanan ng Diyos, sana hiningi mo na sa Kanya ang Mesiyas!”

Sa unang pagbasa po natin ngayong araw na ito, hindi na si Ben Ezra, kundi si Abraham ang lakas-loob na nakikipagtawaran sa Diyos.  Ang isyu po ay kung ilang matutuwid na tao ang kailangan para hindi na wasakin ng Diyos ang Sodom at Gomorrah.  Parang auction ang tagpo.  ‘Yun nga lang, pababa nang pababa ang presyo – limampu, apatnapu’t lima, tatlumpu, dalawampu, sampu.  “Deal!” sagot ng Diyos.  Sa isang banda po, si Abraham ay larawan ng isang marunong tumawad.  Sa kabila naman, ang Diyos ay larawan ng isang mapagpasenyang mangangalakal na hindi naman pala mahirap kausapin gaya ng inaakala ng maraming tao.  Talaga namang binarat ni Abraham ang Diyos, pero sumang-ayon naman po ang Diyos sa itinawad ni Abraham.  Ngunit, wala pa rin natagpuan ang Diyos na kahit sampung matutuwid na tao sa Sodom at Gomorrah, kaya’t natuloy pa rin ang pagkawasak ng mga bayang ito.  Tanging si Abraham at ang kanyang sambahayan lamang ang naligtas.  Aha, pinatawad ng Diyos ang marunong tumawad!

Sa sulat naman po ni San Pablo Apostol, ang larawan ng Diyos na mapagbigay ay muling lumilitaw.  “Pinatawad ng Diyos ang lahat ng ating mga kasalanan at binura ang bawat tala ng utang na dapat sana nating bayaran,” wika ni San Pablo Apostol.  Ginawa raw po ito ng Diyos, ayon sa Apostol, sa isang napakadramatikong paraan: Ang ating mga utang ay ipinako ng Diyos sa krus ni Jesus.  Napakaganda po ng imahe!  Wari baga, sa krus, nakikita ng Diyos ang kuwento ng pag-ibig ni Jesus sa halip na kuwento ng mga kasalanan natin.

Sabi po ng rabbi kay Ben Ezra, sa kuwento ko kanina, dapat daw ay nilakihan pa ni Ben Ezra ang hiningi niya sa Diyos.  Dapat daw po, ang Mesiyas na ang hiningi niya kay Yahweh.  Bilang mga Kristiyano, ito nga po mismo ang pinaniniwalaan natin na ginawa ng Diyos.  Ibinigay sa atin ng Diyos ang Kanyang sariling bugtong na Anak, ang Mesiyas.  At ibinigay po Niya Siya sa atin kahit bago pa man natin Siya hiningi sa Kanya.  Ni hindi na nga po natin kinailangan pang hingin si Jesus sa Diyos.  Tayong tumatawad sa Kanya ay Kanya na nga pong pinatawad sa pamamagitan ni Jesus.

Karamihan po sa atin ay hindi nahihirapang maniwala na ang Diyos nga ay bukas-palad, mapagpatawad, at mabait.  Pero, batid po natin, may mga taong hirap na hirap pa ring tanggapin na ganito nga ang Diyos.  Kahit nga po tayo, minsan, inaakala pa rin nating mahirap Siyang kausapin; kaya kung anu-anong pinaggagawa natin sa pag-aakalang mas pakikinggan Niya tayo, mas patatawarin Niya tayo, mas pagbibigyan Niya tayo, mas mamahalin Niya tayo.  Pero nagkakamali po tayo dahil ang sabi ni Jesus, ang Diyos ay Tatay natin.

Nang turuan ni Jesus ang Kanyang mga alagad na manalangin, pinagdiinan po Niyang tawagin at ituring nila ang Diyos bilang Ama, na lapitan at kausapin Siya nang may pagtitiwalang tulad ng sa batang nakatitiyak na pagmamahal ng kanyang magulang.  At ito po ay hayagang ginawa ni Jesus sa gitna ng isang kultura at relihiyon na nagsasabing ang Diyos ay hindi lamang ibang-iba kundi malayung-malayo sa tao, na kalapastanganan ang banggitin man lamang ang pangalan ng Diyos, at hindi maaaring mamasdan ng tao ang Diyos at manatiling buhay.  Kaya nga po gustung-gusto ng mga Pariseo, eskriba, at matatanda ng bayan na patahimikin si Jesus.  Ang ilan pa nga sa kanila ay nagkuntsaba para iligpit Siya.  Ngunit, magpahanggang sa krus, sa tuwing tinatawag Niya ang Diyos sa pagitan ng Kanyang paghihingalo, bukambibig pa rin ni Jesus ang Abba, na sa atin pa po ay “Tatay”.  Ang unang huling wika po Niya ay “’tay, patawarin Mo po sila sapagkat hindi nila nalalaman ang kanilang ginagawa”.  At ang huli naman ay “’tay, sa mga kamay Mo po inihahabilin Ko ang Aking kaluluwa.”

Ito po ang offer ni Abba sa atin: si Jesus, ang Mesiyas, ang sarili Niyang Anak.  At ito naman po ang offer sa atin ni Jesus: kapatawaran at kaganapan ng buhay.  Pilit pong tinatapatan ng mundo ang offer na iyan ng Diyos sa atin.  Ang offer po ng mundo sa atin: kayamanan, katanyagan, at kapangyarihan kahit sa anumang paraan.  Ano pong sagot ninyo sa offer ng mundo: Deal or no deal?  No deal?  Eh, bakit po kaya marami pa ring nagde-deal?