UTANG-NA-LOOB

Ikalabing-isang Linggo sa Karaniwang Panahon
Lk 7:36-8:3

Para sa ating mga Pilipino, ang pinakamasakit na maaaring sabihin sa atin ng ninuman ay ito: “Wala kang utang-na-loob!” Ang utang-na-loob ay walang tahasan at ganap na salin sa wikang Ingles. Minsan nababasa kong isinasalin ang utang-na-loob bilang “debt of gratitude”. Hindi pa rin huli ng pagkakasalin sa Ingles ang damdaming bumabalot sa karanasan natin ng utang-na-loob.

Ang taong walang utang-na-loob ay hindi marunong magpasalamat. Kaya masakit ang dating sa atin ng kawalang utang-na-loob kasi malalim ang ating kamalayan sa pagpapasalamat. Payag na tayong tawagin sa kahit anong pantukoy, pero huwag namang “walang utang-na-loob”. Hindi malayong mauwi sa malaki at marahas na pag-aaway ang pagtawag sa sinuman na walang utang-na-loob.

Sa ebanghelyo natin ngayong araw na ito, isang babae ang dumating samantalang si Jesus ay kasalo ng isang Pariseo. Umiiyak ang babae at ang kanyang mga luha ay dumampi sa mga paa ni Jesus. Pinunasan ng babae ang mga luha sa paa ni Jesus sa pamamagitan ng kanyang buhok. Pagkatapos, pinaghahalikan ng babae ang mga paa ni Jesus at pinahiran ito ng mabango at mamahaling langis. Ayon kay San Lukas, ang babaeng ito ay kilala sa bayan dahil sa kanyang masamang pamumuhay. Pinatawad siya ni Jesus sa lahat ng kanyang mga kasalanan. Marahil tunay ngang napakalaki ng kasalanan ng babaeng ito sapagkat napakalaki rin ng kanyang pahiwatig ng utang-na-loob kay Jesus.

Ang uri ng utang-na-loob na mayroon ang babaeng kilalang makasalanan ay wala sa mga Pariseo. Baka nga inaakala pa ng Pariseong kasalo ni Jesus na si Jesus ang may utang-na-loob sa kanya dahil inanyayahan niya si Jesus sa kanyang bahay at pinakain. Subalit kailanman hindi magkakaroon ng utang-na-loob si Jesus kaninuman. Sa halip, lahat tayo ang may utang-na-loob sa Kanya, hindi ba? Palibhasa, si Jesus ang Anak ng Diyos na tumubos sa ating lahat mula sa tanikala ng kasalanan at sumpa ng kamatayang walang-hanggan.

Ang lahat ay biyaya. Wala tayong maipagmamalaki, palibhasa ang lahat ay nagkulang sa grasya ng Diyos at nagkasala. Ngunit ang isinukli ng Diyos sa ating mga kasalanan laban sa Kanya ay mahabaging pag-ibig. Gaano man karami at gaano man kalaki ang ating mga kasalanan, laging handa ang Diyos na patawarin tayo kung hihilingin lamang natin sa Kanya ang Kanyang habag.

Dahil ang Diyos ay walang-hanggan, ang ating utang-na-loob sa Diyos ay wala ring hanggan. Hindi natin kayang suklian nang sapat ang Kanyang kabutihan sa atin. Tanging Diyos din lamang ang sapat sa Diyos. Tanging si Jesus, taong tutoo at Diyos ding tutoo, ang makapagbabayad sa Diyos ng ating utang-na-loob. At ginawa na Niya iyon sa krus.

Maaari lamang tayong makigalak kay Jesus habang malaya at masagana Niyang ipinagkakaloob ang Kanyang awa sa mga makasalanan – kilala man o hindi. Kung hindi natin kayang makigalak kay Jesus dahil pinatatawad Niya ang mga makasalanan, baka naman nalimutan na natin ang ating utang-na-loob sa Kanya. Kapag gayon nga, masakit mang tanggapin pero kitang-kitang wala tayong utang-na loob.