BANAL NA ISANTATLO: IISA, HINDI NAG-IISA, PARA SA IBA

Dakilang Kapistahan ng Banal na Isantatlo

Mt 28:16-20 (Dt 4:32-34, 39-40 / Slm 32 / Rom 8:14-17)

Ipinagdiriwang po natin ngayong araw na ito ang pinakamalalim at pinakadakilang hiwaga ng ating pananampalatayang Kristiyano: ang misteryo ng Santissima Trinidad o Banal na Isantatlo.  Ito po ang misteryo ng Diyos mismo.  Ito ang kung ano at sino Siya.  Ipinagdiriwang po natin ang misteryo ng Diyos.  Ngayon po ay pista ng Diyos mismo.  At sinasabi natin sa Kanya, “Maraming salamat po sapagkat Ikaw ay Ikaw, O Diyos!”

Unang-una po sa lahat, ito ang sinasabi ng misteryong ito: Iisa lang ang Diyos.  Hindi po Siya dalawa, tatlo, o isang libo.  Iisa lang ang Diyos.  Ang Diyos ng Lumang Tipan ay Siya rin pong Diyos ng Bagong Tipan.  Siya po ang Diyos noong wala pa ang lahat, Siya po ang Diyos ngayon, at Siya pa rin po ang Diyos magpasawalang-hanggan.  Siya ang Diyos na walang simula at walang wakas.  Hindi Siya kumukupas, hindi nadadagdan, at hindi rin po nababawasan.  Noon, ngayon, at magpakailanman, Siya po ay Siya: Diyos na iisa, walang katulad at walang-kapantay.

Ikalawa, iisa nga ang Diyos, pero hindi po Siya nag-iisa.  Sa iisang Diyos ay may Tatlong Persona: ang Ama, ang Anak, at ang Espiritu Santo.  Gayunpaman, ang iisang pagka-Diyos ay hindi po pinaghahatian ng Tatlong Personang ito.  Sa halip, ang Ama, ang Anak, at ang Espiritu Santo, ay Diyos sa Kani-kaniyang sarili.  May sariling pag-iral, kaya nga po “persona” ang bawat-isa.

May kani-kaniya rin po Silang gawain.  Gayon man, sa mapanlikhang gawain ng Ama, naroroon ang Anak bilang Salitang makapangyarihan at ang Espiritu bilang Hiningang nagbibigay-buhay.  Sa mapantubos na gawain naman ng Anak, naroroon din ang Amang nagsugo at magmuling-bumuhay sa Kanya at ang Espiritu Santo na kaloob ng Anak sa atin mula sa Ama.  At sa mapagbigay-buhay na gawain ng Espiritu Santo, pinababanal tayo ng Ama sa pamamagitan ng Anak.

Sa madaling sabi, sa Kanyang sarili, ang Diyos ay isang pamayanang pinaghaharian ng pagmamahalan, paggagalan, at pagtutulungan.  Sa kabila ng Kanilang pagkakaiba-iba sa pag-iral, katuturan, at gampanin, hindi po pinag-aawayan ng Tatlong Persona ang pagka-iisang Diyos.  Wala po Silang inggitan, siraan, laglagan, at paligsahan.  Lagi silang nagkakaisa; hindi po Nila pinagkakaisahan ang Sinuman sa Kanila.  Sa Kanilang pagkakaiba, naroroon ang pagkakaisa.

Sampu ang buong sanilikha, tayo po ang nakikinabang sa kahiwagaang ito ng Banal na Isantatlo.  Sa mahiwagang pag-iral ng bawat Persona at sa Kanilang ugnayan na walang kasintulad sa kabutihan at kagandahan, tinatanggap po natin ang abut-abot na biyaya at pakikibahagi sa buhay ng Diyos na ganap at walang-hanggan.  Kitang-kita po natin na ang Diyos, bagamat Siya ay mistulang pamayanan sa Kanyang Sarili, ay hindi isang pamayanan para sa Kanyang Sarili.  Ang Diyos ay pamayanan para sa iba.  Siya po ay pamayanan para sa atin.  Hindi Siya nakakulong sa Kanyang sarili.  Hindi po Siya nagsasarili.  Hindi Siya makasarili.

Ikatlo, iniaatas po sa atin ng misteryo ng Diyos na tularan natin Siya sa Kanyang ang pagiging.  Kung paanong magkakaiba ang Tatlong Persona sa Iisang Diyos, gayundin naman po tayo.  Magkakaiba man tayo sa anyo, talino, kakayahan, pag-iral, mga gawain at marami pang iba, iisa po tayong katawan at si Jesus ang ating Ulo.  Bilang Iglesya, lagi pong hamon sa atin ang isalamin at bigyang-liwanag ang misteryo ng Diyos sa mundo.  Ika nga ng bantog na teologong si P. Bruno Forte, “The Church is the icon of the Trinity.”

Ipagdiwang po ang ating mga pagkakaiba-iba.  Sa halip na maging sanhi ng malalalim na hidwaan, hindi pagkakasundo, at pagkakawatak-watak, ang ating mga pagkakaiba-iba ay gawin po nating daan tungo sa higit nating pagkakaisa.  Paano po?  Magmalasakitan tayo.  Magbigayan tayo.  Magmahalan tayo.  Huwag po nating pagtulungan ang sinuman; sa halip, magtulungan po tayo.  At bantayan po natin lagi ang ating sinasabing pagkakaisa na hindi mauwi sa tayo-tayo lang.  Kung paanong ang pagiging pamayanan ng Diyos ay hindi para sa Kanyang Sarili, gayundin sana tayo bilang parokya o Bayan ng Diyos.  Mabuhay tayo hindi para sa ating sarili.  Mamuhay po para sa iba.  At ang “iba” ay hindi lamang ang ibang mga kapanalig natin o ang ibang mga kaibigan natin.  Ang tinutukoy na “iba” ay yaon mga hindi po natin kapanalig at maging ang mga umuusig sa atin.

Ang araw na ito ay Dakilang Kapistahan ng Diyos mismo.  Ang kapistahang ito ay dakilang hamon sa ating lahat.  Ang misteryo ng Diyos ay hindi natin malulutas, ngunit ang pagtulad po natin sa Kanya ang lulutas sa marami nating hidwaan.  Pagsikapan po sana nating higit na matulad sa ating ipinagdiriwang ngayon.

HININGA NI KRISTO

Dakilang Kapistahan ng Pentekostes

Jn 20:19-23 (Gwa 2:1-11 / Slm 103 / 1 Cor 12:3-7, 12-12)

Hininga – talaga naman pong napakahalaga, hindi po ba?  Mula sa pagsilang hanggang pagpanaw, kailangan po nating huminga.  Kapag hindi huminga, patay. At, puwede po tayong hingahan ng ibang tao, pero hindi po puwedeng ibang tao ang huminga para sa atin.

Napakahalaga talaga ng paghinga, kaya po siguro tigdadalawang-baga ang ibinigay sa atin ng Diyos.  At ni hindi na po natin kailangang utusan pang huminga ang ating mga baga. Hindi rin po natin kailangang tandaan pang huminga. Basta humihinga na lang po tayo, hindi ba? Kahit nga po tulog tayo, humihinga pa rin tayo. 

Maraming uri ng paghinga.  May malalim, may mababaw.  May tama, may mali.  May mabilis na paghinga at meron din naman pong mabagal.  Meron pa pong hinahabol ang hininga at meron ding naghihingalo na.

Ang paghinga po natin ay nagpapahiwatig ng ating nararamdaman.  Kapag natatakot, hindi makahinga. Kapag nagmamadali, hinahabol ang hininga. Kapag nalulungkot o nanghihinayang, nagpabubuntong-hininga. Nagiging hikab naman ang paghinga kapag inaantok na po. Ibinubuga naman ng taong napaso ang kanyang hininga. Pasinghot ang paghinga ng taong umiiyak. At kapag masaya naman, ang paghinga ay lumalabas bilang sipol.

Kapag may sakit ka, sasabihan ka ng duktor: “Magpahinga ka.”  At gamit ang stethoscope, pinakikinggan po ng duktor ang iyong paghinga para tiyakin kung kailangan mo nga ng pahinga.  Ang “pahinga” ay pagtigil para makahinga naman ang pagod mong katawan. Tandaan, ang pahinga ay hindi po optional. Ang taong hindi nagpapahinga, madaling malalagutan ng hininga. Pero ang tao naman pong pahinga nang pahinga, baka tamad.

Sa Ebanghelyo po ngayong Dakilang Kapistahan ng Pentekostes, hiningahan ni Jesus ang Kanyang mga alagad.  Ayon po kay San Juan, noon kinagabihan din mismo ng araw na si Jesus ay magmuling-nabuhay, nagpakita Siya sa Kanyang mga alagad na, dahil sa takot sa mga Judyo, ay nagtatago sa Silid sa Itaas.  “Sumainyo ang kapayapaan!” bati ni Jesus sa kanila.  Pagkatapos ay ipinakita po Niya sa kanila ang Kanyang sagutang tagiliran at mga kamay.  Marahil natulala ang mga alagad, kaya’t inulit po ni Jesus ang pagbati, “Sumainyo ang kapayapaan!”  “Kung paanong sinugo Ako ng Ama," patuloy Niya, "gayon din naman, sinusugo Ko kayo.”  Pagkatapos nito, hiningahan daw Niya sila na ang wika, “Tanggapin ninyo ang Espiritu Santo.”

Hiningahan ni Jesus ang Kanyang mga alagad.  Ibinabalik po tayo ng imaheng ito sa mga unang pahina ng Banal na Bibliya. Sa Gen 2:7 nasusulat, “Nilalang ng Panginoong Diyos ang tao mula sa alabok ng lupa, at hiningahan Niya ang mga butas ng ilong nito ng hininga ng buhay; at ang tao ay naging kaluluwang may buhay.”  Nang si Jesus ay magmuling-nabuhay, hiningahan din po Niya ang Kanyang mga alagad. Mga bagong tao na sila! Bago na ang buhay nila! Sa magmuling-pagkabuhay ni Jesus, natupad ang dalangin ng ikasandaa’t tatlong Salmo: “Espiritu Mo’y suguin, Poon, tana’y ‘yong baguhin.”  At ang Espiritung ito ang Siya mismong Hininga ng Panginoong Jesukristong magmuling-nabuhay. Ang magmuling-pagkabuhay ni Jesus ay magmuling-paghinga ng Diyos sa mga pinagpanibagong tao kay Kristo.

Samakatuwid, ang hininga po ng mga alagad ni Jesus ay walang iba kundi ang hininga rin ni Jesus.  Ang bumubuhay – ang mismong buhay – sa mga tunay na alagad kay Kristo Jesus ay ang Espiritu Santo.  Kung hindi, hindi po iyan alagad ng Panginoon. Baka tagahanga lang, pero hindi alagad. Baka nagkukunwari lang na alagad, hindi wagas.

Bilang mga bagong nilikha, ang mga tunay na alagad ni Kristo Jesus ang bumubuo sa Kanyang katawang mistiko.  Si Jesus ang ulo at sila ang katawan, ika pa ni Apostol San Pablo.  Kaya nga’t paalala po sa atin ng Apostol sa ikalawang pagbasa ngayon: “Sapagkat si Kristo’y tulad ng isang katawan na may maraming bahagi; bagamat binubuo ng iba’t ibang bahagi, iisa pa ring katawan.  Tayong lahat, maging Judyo o Griyego, alipin man o malaya, ay bininyagan sa iisang Espiritu upang maging isang katawan.  Tayong lahat ay pinainom sa isang Espiritu.”

Kung gayon, ano po ba ang dapat nating gawin?  Sagot ni San Pablo: “Iba’t iba ang kaloob, ngunit iisa lamang ang Espiritung nagkakaloob ng mga ito.  Iba’t iba ang paraan ng paglilingkod, ngunit iisa lamang ang Panginoong pinaglilingkuran.  Iba’t iba ang mga gawain ngunit iisa lamang ang Diyos na sumasalahat ng taong gumagawa ng mga iyon.  Ang bawat-isa’y binigyan ng kaloob na naghahayag na sumasakanya ang Espiritu, para sa ikabubuti ng lahat.”  Kaya alamin, tanggapin, unawain, at linangin natin ang mga partikular na kaloob sa atin ng Espiritu Santo, at gamitin po natin ang mga iyon sa pagtupad sa misyong tinanggap natin mula sa Panginoon sa pamamagitan ng ating kani-kaniyang bokasyon sa buhay. At lagi po nating tatandaan na ang mga kaloob ng Espiritu Santo sa atin, ayon na rin kay San Pablo Apostol, ay “para sa ikabubuti ng lahat.”

Hindi po natin kailangang paalalahanan ang ating mga baga na huminga para tayo ay mabuhay: kusa silang humihinga hanggang sa, isang araw, tumigil na sila.  Pero lagi po nating kailangang paalalahanang hiningahan tayo ni Jesus ng sarili Niyang hininga at tinanggap natin ang Espiritu Santo.

Langhap po ba sa ating hininga ang Espiritu ni Kristo?

THE LOVE THAT CHOSE US FIRST

6th Sunday of Easter
Jn 15:9-17 (Acts 10:25-26, 34-35, 44-48 / Ps 98 / 1 Jn 4:7-10)

Many are looking for jobs nowadays. Screenings for different forms of employment are left and right. Before an applicant shows up for his job interview, he diligently prepares himself. Aside from practicing his answers beforehand, he never forgets to ask some heavenly aid.

The applicant willingly submits himself to many tests in the hope that he would be chosen for the job. The possibility of failure and rejection is very real, but the tough hope that he might be chosen gives him the courage to endure all the tension that goes with job hunting. To be chosen means to be picked out, to be favored, to be selected as the best among the rest. This is the reason why despite the difficulty, the risk is worth taking.

When the applicant passes the exams and the interviews, tables change. Whereas before the company had the choice, now he has the choice to accept or reject the company’s offer. The choice suddenly belongs to the applicant. And true choice presupposes the freedom and power to commit one’s self.

When St. John speaks about the love of God in the second reading and the gospel today, he clarifies what he means – “This is love: not that we love God but that God has loved us first.” The gospel stresses the same message: “You did not choose Me. I chose you.” We do not need to fall in line and submit an application form and resume for God to choose us. He already made the eternal decision: He loved us. He made His choice: He chose us.

“As the Father has loved Me, so I love you,” Jesus said. Clearly, the measure of Jesus’ love for us is the measure of the Father’s love for Him. Jesus loves us so much because the Father not only loves Him so much but also because the Father has loved Him first.

The love of God comes first. And precisely because God loves us that we have the power and freedom to also choose God. He has already made known His choice of us: “You did not choose Me. I chose you.” Having said this, Jesus admonishes us: “Remain in My love.” This expresses the hope that we would value God’s choice of us. Can we remain in the love that chooses us?

The love of God comes first. He already loves us that is why He can command us to love. Pope Benedict XVI said, “Love can be commanded because it has first been given.” To love our fellow human being as God loves us is imitating Jesus who loves us as the Father loves Him.

The love of God is based on a choice: He loves because He chooses to love. Love is a decision. And this decision is a choice that remains even unto death. Indeed, is there a love greater than laying down one’s life for one’s friends? None. And Jesus Himself is the supreme example of this love: His love brought Him to the cross and the love of the Father raised Him from the dead. Jesus spent Himself, gave Himself until He had nothing more to give. He emptied Himself.

To love is to choose. In everything He did, Jesus always chose to love. He chose to love at all times. This choice drained Him, squeezed out all the life in Him, killed Him.

My favorite place, O Lord, is inside Thy hug which I never need to beg for but only to hug Thee back.  Amen.

SHOW YOUR FRUITS

5^th Sunday of Easter

Jn 15:1-8 (Acts 9:26-31 / Ps 22 / 1 Jn 3:18-24)

Do you remember when Jesus approached a fig tree, searching for fruits, but found none? Mk 11:12-14 tells us that, Jesus is so disappointed with the tree that He curses it and it withers.

How about Lk 13:6-9?  Jesus tells the story of a landowner who, also searching for fruits from his fig tree but finding none, orders his servant to cut down the tree.  But the servant pleads with him to give the tree one more year while he digs around it and fertilizes it.  “If it bears fruit next year, fine!” the servant says.  “If not, then cut it down.”

Very clearly, bearing fruit is never optional to Jesus.  He expects His disciples to be fruitful.  Ang gusto po ni Jesus ay bunga hindi bongga.  Hindi po ang mabo-bongga nating gawa ang nagbibigay-luwalhati sa Ama, sabi ni Jesus, kundi ang mabunga nating pagsisikap.  “By this is My Father glorified, that you bear much fruit…,” Jesus reminds us in the Gospel today.  Tayo po ba ay mga alagad na mabunga o mga mabonggang alagad lang?  At kung tayo nga po ay mabungang alagad, ano naman po ang ating ibinubunga?  Ang ibinubunga po ba ng ating pagiging alagad ni Jesus ay talagang kalugud-lugod sa Diyos at nakapagpapala sa ating kapwa?  Baka naman po panay burloloy lang tayo, puro kwitis, tadtad ng kolorete hindi lang ang mukha kundi pati ang pananampalataya.  Baka po wala tayong bungang maipakita sa Panginoon.  Naku, baka tayo masumpa!  Baka tayo maputol!  Baka tayo ipanggatong!

Discipleship is a serious business indeed!  Discipleship is bearing fruits.  I am a disciple of Jesus not only for my own sake, for my own good, and for my own salvation.  Neither are you.  Following Jesus challenges us to produce fruits which He checks in us, picks from us, and uses through us.  And what are the fruits that Jesus searches in us, expects from us, and even demands from us?  Many.  But the First Reading today gives us one among the important.

The section we read from the Acts of the Apostles today tells us how Saul, who after his conversion became Paul, was introduced to the disciples in Jerusalem and eventually accepted by the apostles as one of them.  But we often overlook someone who without his help Paul might have not been welcomed, much less trusted, by the early Christian community.  The Reading says, “Barnabas took charge of him and brought him to the apostles, and reported to them how he had seen the Lord, and that He had spoken to him, and how in Damascus he had spoken out boldly in the name of Jesus.”  In a word, Barnabas was Paul’s guarantor.  It was because Barnabas testified to Paul’s conversion and faith in Jesus that the apostles and the Christian community in Jerusalem received Paul who was otherwise their most dreaded persecutor.  And even when Paul himself was being persecuted – for the Hellenist tried to kill him, says the First Reading – the believers themselves found a way to keep him safe by taking him to Caesarea then sending him to Tarsus.  We may wonder, “What if there was no Barnabas for Paul?”  Without Barnabas, Paul would still be a believer but would he be “Paul the Apostle”?  Barnabas played a key role for the Christian community in Jerusalem to overcome their suspicion on Paul’s authenticity.

How edifying if we can always be a Barnabas to one another.  Let us lend a helping hand to those who struggle to rise from their sinful past.  Let us build up one another instead of tearing each other down.  Let us be bridges of communion rather than walls of division.  If we do so, then, our love, as the Apostle John exhorts us in the Second Reading, is “not in word or speech but in deed and truth.”

Many people think that when they receive Holy Communion they receive only Jesus.  But come to think of it, we are members of Christ’s Body, are we not?  Saying “amen” to the Body of Christ is accepting Christ Himself and all those who belong to His Body.  Receiving Jesus in Holy Communion is welcoming Jesus Himself and all those who are in communion with Him.  The Eucharistic Lord is our “common union”.  Whoever receives Jesus in the Holy Eucharist is intimately united to Jesus and to each and every one who receive Him.  Sa Banal na Komunyon, tinatanggap po natin hindi lamang si Jesus kundi ang lahat ng kabilang sa Kanya.  Hindi po puwedeng si Jesus lang ang tatanggapin natin.  Sa ayaw man nati’t sa gusto, dapat nating tanggapin ang lahat.  Kaya, paano po magiging wagas ang ating pagtanggap sa Panginoon sa Banal na Komunyon, kung merong taong ayaw nating tanggapin, kausapin, pakinggan, o ni makita man lamang?

The Holy Mass does not only bring us together; It binds us to one another, infused with the very life of Jesus Himself who is the Head whose Body we are.  In his final Apostolic Letter, “Mane Nobiscum Domine”, St. John Paul II underlines the truth that the Holy Eucharist presupposes our already existing unity even as it nourishes it.  Kaya nga po bago tayo mangumunyon, nagbibigayan tayo ng kapayapaan sa isa’t isa.  Tutoo naman kaya ang kapayapaang iyan?  Sana naman po, hindi plastic.

Let us remain in Jesus as branches to the vine, but let us always remember that the vine keeps the branches together as one organic being.  A branch that separates itself from the other branches separates itself from the vine as well.  Kapag ayaw po nating makisama, makiisa, maki-ugnay, at makipamuhay sa ibang mga sangang naka-ugnay kay Kristo, hindi lamang tayo nahihiwalay sa ating kapwa-tao, napuputol din po ang ating kaugnayan kay Jesus sapagkat hindi tayo maaaring manatiling kaugnay Niya nang hindi tayo mananatiling kaugnay ng iba.

Paul was Barnabas’ fruit for Jesus.  And what a priceless fruit Paul is for the Church!  We have come to see Jesus more clearly, love Him more dearly, and follow Him more nearly because of Paul’s teachings and personal witnessing.

Incidentally, when Barnabas was sent to preach the Gospel and shepherd the Church in Antioch, he took Paul with him.  And it was in Antioch where the disciples were first called Christians (Acts 11:26).

As the Easter Season is in its final two weeks, it will do us well to examine our selves for the fruits of our faith in the Risen Lord.  How are we as His disciples?  Do we remain in Jesus?  How are we as His Church?  Have we become more welcoming and do we build up people?  How are we as the branches of Him who is the true Vine?  Do we need some pruning so that we may bear more fruit?  Even long after the Easter Season ends, we should be restless until the faith we so heartrendingly profess bears the fruits it should produce.