LAHAT NG TOMAS WELCOME SA IGLESIYANG MAAWAIN

Ikalawang Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoon

Jn 20:19-31 (Gawa 2:42-47 / Slm 117 / 1 Ped 1:3-9)

Ayon sa salaysay ni San Marko at ni San Juan, si Maria Magdalena po ang unang pinagpakitaan ni Jesus na magmuling-nabuhay.  Ayon naman po kay San Lukas, ang dalawang alagad na naglalakbay patungong Emmaus.  Kay San Mateo po naman, shortcut:  pagkatapos ng resurrection, ascension agad!  Iba-iba po sila ng bersyon, pero nagkakaisa naman po sila sa kanilang pinatototohanan: si Jesus ay tunay na magmuling-nabuhay.  At, ayon din po sa kanilang apat, merong mga saksi sa pangyayaring iyon.  May mga naniwala, may mga hindi naniwala, may mga ayaw maniwala, may mga hindi makapaniwala, at meron din naman pong hindi naniwala agad.

Si Tomas ay halimbawa po ng hindi naniwala agad.  At very demanding pa siya!  “Hindi ako maniniwala,” sinabi niya sa kanyang mga kasamang alagad, “hangga’t di ko nakikita ang butas ng mga pako sa Kanyang mga kamay, at naisuuot dito ang aking daliri, at hangga’t hindi ko naipapasok ang aking kamay sa Kanyang tagiliran.”

Gayunpaman, biyaya pa rin po ang pagdududa ni Tomas.  Kung hindi po nagduda si Tomas, baka mas lalong sabihin ng mga ayaw manampalataya kay Jesus na hindi naman talaga Siya nabuhay nang magmuli kundi sadyang nag-imbento lang ng kuwento ang mga apostol.  Meron pa nga pong nagsasabing baka biktima lang ang mga apostol ng tinatawag na “mass hallucination”.  Sa tindi ng naghalu-halong emosyon, baka raw po sabay-sabay lang silang nag-ilusyon.  Pero, paano po si Tomas?  Hindi siya naniwala agad.  Ayaw niyang maniwala agad.  Hindi siya makapaniwala agad.  At isa po siya sa mga apostol.

Sa katotohanan, napakalaking biyaya po talaga na si Tomas ay hindi naniwala agad.  Kung tutuusin, dapat pa nga nating ipagpasalamat ang pagdududa niya.  Sabi ni Papa Gregorio Magno, ang pananampalataya daw po natin ay utang-na-loob natin sa pagdududa ni Tomas kaysa sa pinagsamang katapatan ng lahat ng iba pang mga apostol.  Kung hindi raw po nagduda si Tomas, wala ang pansiyam sa mga Beatitudo.  Karaniwang alam ng karamihan po sa atin walo lang ang Beatitudo; subalit siyam pala!  Ang ikasiyam ay nasa ikadalawampung kabanata ni San Juan na siyang pinaghanguan ng Ebangelyo natin ngayon: “Mapalad ang mga naniniwala kahit hindi nila Ako nakita.”

Napakalinaw po sa karanasan ni Tomas na ang pananampalataya ay hindi bunga ng karaniwang lohika o ng pagsisikap ng taong umunawa.  Sa halip, ang pananampalataya ay grasya ng Diyos na malaya at masagana Niyang ipinagkakaloob sa mga tutoong bukas sa Kanyang mga paraan.  Talaga po bang bukas tayo sa mga paraan ng Diyos?  Bukas na bukas?  O, basta tungkol sa Diyos, lagi na lang nating ipinagpapabukas-bukas?

Ngunit bakit nga po kaya wala si Tomas nang unang magpakita si Jesus sa Kanyang mga alagad matapos Siyang magmuling-nabuhay?  Wala pong nasusulat, kaya marami tayong puwedeng maisip na dahilan.  Tatlo po sana ang nais kong imungkahi.

Una, baka po nahihiya.  Palibhasa sa Jn 11:16, hinimok pa ni Tomas ang mga kapwa alagad niya na sumama kay Jesus sa Jerusalem at, bahala na, alalaumbaga, patay kung patay.  “Tara sa Jerusalem,” panghihikayat ni Tomas sa mga kapwa alagad, “at mamatay tayong kasama Niya!”  Parang ang yabang-yabang po niya.  Mamatay daw po silang kasama ni Jesus?  Pero nang dakpin si Jesus ng mga kaaway Niya, wala na po tayong narinig pa mula kay Tomas.  Isa rin po siya sa mga kumaripas na nang takbo.  Oo nga po, sinamahan nga nila si Jesus patungong Jerusalem pero, maliban kay Juan, iniwan nila Siya nang pa-Kalbaryo na Siya.  At si Tomas ang isa kundi man po pinakamalakas ang boses na nagsabing handa siyang mamatay kasama ni Jesus.  Kaya nga po, baka hiyang-hiya siya ngayon.  Wala po siyang mukhang maiharap sa mga hinimok niyang sumama at mamatay kasama ni Jesus.

Hindi po ba ganyan din tayo?  Kung anu-anong sinasabi natin, ipinangangako natin, tapos epic fail.  Pahiyang-pahiya tayo, kaya nagtatago.  At kapag wala nang mapagtaguan, natatakip na lang po tayo ng mukha.  Kaya wala po tayong mukhang maiharap.  May pagka-Tomas po tayong lahat, hindi ba?

Ikalawa, baka po nagtatampo.  Hindi kay Jesus.  Kay Simon Pedro.  Palibhasa ito pong si Simon Pedro ang kinikilala nilang pinuno.  Para na rin po siyang pastol.  Makailang ulit pa nga pong si Simon Pedro ang nagsilbing tagapagsalita ng mga alagad.  Pero ano pong ginawa ni Pedro?  Noong kailangang-kailangan siyang magsalita para kay Jesus, nagsalita nga siya pero pagtatatwa naman kay Jesus ang namutawi sa kanyang mga labi.  Hindi lang po isang beses kundi tatlong beses pa!  At, malamang lingid po ito sa kaalaman ng karamihan, sabi ni San Mateo at San Marko, nagmura pa po si Pedro bago niya maka-ikatlong itatwa si Jesus.  Kaya, baka po masama po ang loob ni Tomas sa kay Simon Pedro, ang pinuno nila, dahil mataas ang inaasahan niya kay Pedro ngunit binigo niya silang lahat.  Baka po ayaw niyang makita si Pedro.

Hindi po ba ganyan din tayo?  Kapag may tampo, nagmumukmok tayo.  Kapag mataas ang inaasahan sa kapwa, lalo na sa lider, pero binigo tayo, sadya man o hindi, lumalayo tayo.  Kapag nakita natin ang kahinaan ng itinalagang mamuno o magpastol sa atin, nasusuya tayo, nagtatampo, kung anu-anong sinasabi na parang tayo ay walang-kapintasan.  Yung iba pa nga po, hindi lang lumalayo, hindi rin nila mapigilang manira.  May Tomas po sa bawat-isa sa atin; pero tandaan natin, sakaling nagtampo man si Tomas, hindi niya siniraan si Pedro.  Sakaling ayaw n’ya ngang makita si Pedro, hindi naman niya ito binastos.

Ikatlo, baka po hindi mapatawad ang sarili.  May mga tao pong sa tindi ng kasalanang nagawa, hindi nila mapata-patawad ang sarili nila.  Minsan pa nga po pinatawad na pero pinarurusahan pa nila ang sarili nila.  Malupit po sila sa sarili nila kaya hindi sila maka-move on move on.  Delikado po iyan: may mga nagpapakamatay dahil dyan.  Mabuti na lang hindi po tumulad si Tomas kay Judas.  Puwede rin po nating sabihin ang ganito tungkol kay Simon Pedro.

Sa kanyang homiliya noong nakaraang Biyernes Santo sa liturhiyang pinamunuan ni Papa Francisco, sinabi ni Fr. Raniero Catalamessa, O.F.M., Cap., ang official preacher ng papal household, “If we have imitated Judas in his betrayal, some of us more and some less, let us not imitate him in his lack of confidence in forgiveness.”  Sa tutoo lang po, talaga namang nang-Judas na tayong lahat hindi lang sa isa’t isa kundi maging sa Panginoon; subalit, huwag na huwag po tayong mawawalan ng tiwala sa katotohanan ng kapatawaran.  Kahit ano pang kasalanan ang nagawa natin, kahit gaano kalaki, kahit gaano kalimit, at kahit kanino pa natin ito nagawa, maging sa Diyos, maari po tayong patawarin.  Magsisi tayong wagas, matuto sa ating pagkakamali, humingi ng tawad, at bumangong muli.  Ang lahat po ng tao ay nadarapa pero hindi lahat bumabangon.  Ang mga santo po ay silang mga nadapa ngunit bumangong muli.  At hindi po miminsan lamang ang pagbangong ito kundi paulit-ulit, sindalas nang pagkadapa, hanggang sa kahuli-hulihang hininga.  Manatili po sanang buhay ang Tomas sa kaibuturan natin nang bumangon din tayo at muling makapanalig.

Napakamakahulugan pong ngayon ay kapistahan din ng Banal na Awa.  Awa po kasi ng Panginoon ang pumapawi sa ating kahihiyan, humihilom sa ating pagtatampo, at nagbibigay-lakas sa ating humingi ng tawad at magpatawad.  At ngayon din po ang araw ng kanonisasyon nina Papa Juan XXIII at Papa Juan Pablo II – mga santong nagsikap na higit na palitawin ang isang Iglesiyang maawain.  Sapagkat ito nga po tayo dapat maging: a merciful Church.  Ang Panginoon natin ang Hari ng Awa, dapat lang po tayong maging maawaing Iglesiya.  Sa tulong ng mga panalangin, paggabay ng mga aral, at pagtanglaw ng mga halimbawa nila San Juan XXIII at San Juan Pablo II, huwag po sana tayong manghinawang magsikap na maging tunay na Iglesiyang nagbibigay-mukha sa mga wala nang mukhang maiharap dala ng kahihiyan, nagpapagaling sa mga sugat na nililikha ng kahinaan ng bawat kasapi niya, lalung-lalo na ng mga lider-relihiyoso natin, at nagkakaloob ng kapangyarihang patawarin ang sarili at ng kapwa.  We are an Easter People and that means we ought to be a merciful Church.

Pansin po ba ninyo na si Maria Magdalena lang ang pinagpakitaan ni Jesus nang solo matapos Siyang magmuling-nabuhay?  Maliban yaong kay Maria Magdalena, ang mga pagpapakita ng Panginoong magmuling-nabuhay ay lagi pong sa dalawa o higit pang katao.  Itinuturo po sa atin ng Panginoon kung saan Niya gustong hanapin natin Siya, kung saan Niya gustong makatagpo natin Siya: sa community.  Tingnan po ninyo si Tomas.  Bakit po kaya hindi na lang sa kanya nagpakitang muli ang Panginoon gayong siya lang naman itong nagdududa, hindi ba?  Bakit kaya hindi na lang sinolo ng Panginoon si Tomas, nag-one-on-one na lang sila?  Sa halip, sinadya ni Jesus na akayin si Tomas na muling makapanampalataya sa Kanya sa gitna ng community na kinabibilangan niya.  Gayun din po sa atin: si Jesus na magmuling-nabuhay ay makatatagpo natin sa community natin.  At sakaling hindi natin agad matagpuan sa community natin si Kristong magmuling-nabuhay, ang solusyon po, kailanman, ay hindi pagtatago o pag-aalsa-balutan para lumipat sa ibang community o pagsisiraan para lumabas na tayo ang bida at sila ay kontrabida.  Ang solusyon po, lagi, ay ang maging higit tayong maawain sa isa’t isa, sa salita at gawa, hanggang si Jesus ay lumitaw at maranasan din natin ang Kanyang magmuling-pagkabuhay.

We are an Easter People and that means we ought to be a merciful Church.  At sa merciful Church na ito, ang lahat po ng Tomas, welcome.

THE HEART OF THE RESURRECTION

Easter Sunday of the Lord’s Resurrection

Jn 20:1-9 (Acts 10:34a, 37-43 / Ps 118 / Col 3:1-4)

When someone we love dies, we greatly feel an unspeakable loss.  The death of a loved one maps out for us a future where there will always be a large absence. Oftentimes the finality of the loss is so immense that there is a denial of death itself. People have their own stories to tell about how they “hear” the footsteps of their departed loved ones on the pathway or their key being turned in the lock although their loved ones have already died.  Some even claim they received a telephone call or a personal visit from someone who has recently died.  The greater the love for the departed the greater the loss.  The greater the loss, the greater the denial.  Sometimes the denial even takes the form of searching for the dead.

Mary Magdalene was no different.  She loved Jesus.  Jesus died.  Mary Magdalene faced an unspeakable loss.  With the death of Jesus, Mary Magdalene saw a future where there would always be a large absence.  She could not bring herself to accept her loss.  But she nonetheless went to the tomb of Jesus and expected a rendezvous with death.  In the Gospel today, John paints for us the scene of Mary Magdalene’s visit to the tomb: “It was very early on the first day of the week and still dark….” The darkness of that early Sunday morning was nothing compared with the darkness that shrouded her grieving heart.  And as an empty tomb welcomed her, her heart became heavier.  She ran and went to Simon Peter and John, the disciple whom Jesus loved, and, most probably, frantic, told them: “They have taken the Lord from the tomb, and we don’t know where they put Him.”

Mary Magdalene’s reaction to the empty tomb was not immense relief that Jesus was not dead.  She did not cheat herself with that mad groundless hope.  The only conclusion she could come to was that some unknown people – perhaps, His enemies – must have stolen the dead body of Jesus.  She must have thought that even in death His enemies would not allow Jesus to rest in peace.  However, little did she know that she was actually seeking the living among the dead.  Later on, the risen Jesus showed Himself to her and made her recognize Him by calling out her name.  Then she would come to faith that Jesus has truly risen from the dead.

When Simon Peter and the Beloved Disciple heard Mary’s story about the empty tomb, they ran to see for themselves the veracity of another woman’s tale.  John, the Beloved Disciple, outran Peter and reached the tomb first.  John did not enter but waited at the entrance of the tomb, for although he was the beloved among the Twelve, he respected the first in authority.  Peter was the first in authority.  When Peter entered the tomb, he saw the burial clothes, and the Gospel today tells us nothing more about Peter than this.  But the same Gospel tells us something more about John: when the Beloved Disciple entered the tomb he saw and he believed.

Why?  Because the John the Beloved reached not only the tomb first.  He also reached the heart of the matter faster.  He saw and believed that Jesus has risen from  the dead.  Beloved disciples always reach the heart of the matter.  And the heart of the resurrection is love.

The urgency of his love made John arrive at the tomb first.  The sensitivity of his love also made him the first to believe.  And later when Jesus would stand unrecognized on the shore of Lake Tiberias after the resurrection, it would also be John the Beloved who would tell Peter: “It is the Lord.”

If Peter enjoyed the primacy of authority, the Beloved Disciple enjoyed the primacy of love.  This takes nothing away from Peter: it only means that, in the words of St. Paul, “If love can persuade” it can get you to the point quicker!

The heart of the Resurrection is love, it is the Father’s liberating love for Jesus, His Beloved Son.  Resurrection is the Father’s response to the cross, His defiant answer to a world that hoped violence could silence Jesus and keep Him in its hold.  In raising Jesus from the dead, the Father raised every value that Jesus stood for, every story that Jesus told, every preference that Jesus made, and every purpose that Jesus pursued.  All this is given new life and new meaning with the Father raising His Beloved Son from the dead.  Death can never be the last word about Jesus.  By the sheer energy of His Father’s love and by the Father’s resounding appreciation for the humble obedience of Jesus, Jesus was wakened to new life by His Father’s applause.  The dead Jesus had no choice but to rise to the occasion.

Love makes us rise.  Love boosts us.  It was love that lifted up the face of the weeping Mary Magdalene beside the empty tomb and recognized Jesus whom she first thought to be a gardener.  It was love that called out her name, “Mary”.

John the Beloved was truly favored even more.  He was present in all the great miracles of Jesus, including His transfiguration on Mount Tabor.  He was allowed by Jesus to recline on His chest during the Last Supper.  He stood at the foot of the cross when Jesus was dying.  Jesus entrusted his dear mother to him.  Thus, because John was showered with so much affection and trust, he saw not only the emptiness of Jesus’ tomb on Easter morning but also Jesus’ rising from the dead.  As the Gospel today puts it, “He saw and believed.”

Simon Peter would later have his chance to experience the forgiving love of Jesus.  Jesus would let him make up for his three denials with his three confession of love: “Lord, Thou knowest everything.  Thou knowest that I love Thee.”  And with his confession of love made Simon Peter’s mandate was renewed by the Lord: “Feed My sheep.  Tend My lambs. Follow Me.”

It is love that begets faith.  It is love that makes us see.  It is love that heals.  It is love that redeems.  If we truly believe that Jesus is risen, then let us love in words and in deeds.  For the heart of the resurrection is love.

SALUBONG NG MGA BAYANI AT BANAL

Banal na Misa ng Salubong sa Bukang-liwayway

Jn 20:1-9 (Gawa 10:34, 37-43 / Slm 117 / 1 Cor 5:6-8)

Magandang umaga po sa inyong lahat!  Happy Easter!

Si Jesus ay magmuling-nabuhay, aleluya!  Magalak tayong lahat!  Purihin ang Panginoon, aleluya!

Ang sabi po sa Ebanghelyong binasa ko sa inyo ngayong umagang ito, “Madilim-dilim pa nang araw ng Linggo” nang pumaroon si Maria Magdalena sa libingan.  Parang ganito rin po iyon, hindi ba?  Madilim pa.  Araw din po ng Linggo.  Pero hindi na po sa libingan ang punta natin.  Sa halip, pumunta po tayo rito at nagtipon para ipagdiwang ang Banal na Misa ng Bukang-liwayway ng Linggo ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoon.  At may natatangi pong kahulugan ang pagtatagpo natin at pagtitipon ngayong umagang ito.

Maaga po tayong gumising kanina, at ang iba sa atin ay hindi pa nga natutulog, para masaksihan ang matanda na nating tradisyon ng “Salubong.  Ang puna po ng mga hindi natin kapanalig: wala raw po ito sa Bibliya.  Tama po sila.  Tutoo pong hindi nasusulat sa alinman sa mga Ebanghelyo na matapos magmuling-nabuhay ang Panginoong Jesus ay sinalubong Niya ang Kanyang Mahal na Inang Maria.  Tama po sila, wala nga po ito sa Bibliya; pero nasa atin namang mga puso!

Sa puso natin – diyan po dapat nagsasalubong ang Panginoon at Kanyang tapat na alagad.  Si Maria – Kanyang Ina – ang una at pinakatapat na alagad ni Jesus.  Sa puso, hindi sila nagkakawalay.  Sa puso, lagi po silang magkasama.  Nananahan sa puso ni Maria si Jesus.  Sa puso ni Jesus nananahan si Maria.

O, Jesus, nananahan kay Maria, manahan Ka rin po sa amin sa tuwina!

Kapag si Jesus ay nananahan sa ating puso, kahit sino po ang ating makasalubong, kahit saan po natin siya makasalubong, at kahit kailan po natin siya makasalubong, lagi pong Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay.  At dahil lagi ngang Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay, namamayani lagi ang kapatawaran sa kasalanan, pag-asa sa kabiguan, pagmamalasakit sa kawalang-pakialam, pag-ibig sa kamandhidan, buhay sa kamatayan.  Sa atin mismo nakasasalubong ng ating kapwa-tao si Kristo Jesus na buhay at bumubuhay.  At hindi na po iyan kailangang nakasulat pa sa Bibliya para ipagdiwang.

Marami sa ating mabubuting gawa ang hindi naitatala.  Marami sa ating magagandang sinabi ang hindi naisusulat.  Marami sa ating mga pag-aalay ng buhay ang hindi napapansin.  Marami sa ating mga pagsisikap na mamuhay bilang tapat na alagad ni Jesus ang hindi naipagdiriwang.  Subalit magpatuloy pa rin po tayo sa paggawa ng mabuti, sa pagsabi ng magagandang bagay sa kapwa, sa pag-aalay ng buhay para sa iba, sa pagbangon tuwing nadarapa para magpatuloy na magsikap mamuhay bilang tunay na alagad ni Kristo Jesus.  Hindi na po mahalaga kung maitala man ang ating ginawa o maisulat ang ating sinabi.  Hindi po natin hinihintay ang pansin, papuri, at pasasalamat ng mga tao.  Balang-araw, sasalubungin din po tayo ni Jesus at sasabihin sa atin, “Halika, mabuti’t tapat na lingkod!  Pumasok ka sa kahariang noon pa’y inilaan na sa iyo ng Aking Ama.”  Balang-araw, sasalubungin din po tayo ng mga taong ginawan natin ng mabuti, sinabihan ng maganda, pinag-alayan ng buhay, at niliwanagan ng ating halimbawa ng pagiging tapat na alagad ni Jesus.  Balang-araw, sisilay ang bukang-liwayway na gagapi sa kadiliman ng ating buhay at magdiriwang tayong muli nang walang-katapusang “Salubong” ng mga banal at bayani.

Isang guro ang tinipon ang lahat ng kanyang mga alagad nang magbubukang-liwayway pa lang.  Isang napakahalagang tanong ang kanyang ibinigay sa kanila.  “Kailan ba masasabing tapos na ang gabi at parating na ang umaga?”

Isang alagad ang sumagot, “Kapag makakita ka po ng hayop at walang pagkakamali mong masasabi kung ito ay aso o lobo.”

“Mali,” ang sabi ng guro.

“Kapag makita mo ang isang kakilala at masabi mo ang kanyang ngalan nang walang kamalian?” tanong ng isa pa.

“Hindi,” wika ng guro.

“Kung gayon, mahal naming guro,” sabi ng mga alagad, “kailan nga po ba masasabing tapos na ang gabi at parating na ang umaga?”

Tinitigan sila ng guro at sinabi, “Kapag tumingin ka sa mukha ninuman at makita mong siya ay iyong kapatid masasabi mong tapos na nga ang gabi at ang umaga’y dumarating na.  Sapagkat kung hindi mo ito kayang gawin, kahit ano pang oras, hatinggabi pa rin.”

Si Mariang ina ni Jesus at atin rin ina, siyang tala sa umaga, nawa’y tumulong sa ating makita na ang mga mukhang nasasalubong natin sa buhay ay kapatid po nating tunay.  Ito po ang tagumpay ni Jesukristong magmuling-nabuhay: ang pagharian tayong lahat ng pag-ibig na sintulad ng pag-ibig Niya sa atin.  Magmahalan tayo.  Ang tunay na kabanalan ay ang kaganapan ng pag-ibig.  Mag-alay tayo ng buhay para sa kapwa.  Ang kabayanihan ay huwad hangga’t wala itong pagtataya ng buhay at hangga’t mapanpili ito kung sino ang pag-aalayan ng buhay at sino ang hindi.  Sa ating buhay, magkasalubong nawa ang kabanalan at kabayanihan.  Ito po ang tawag at hamon sa atin ng taong ito na itinakda para sa mga layko: maging banal at bayani.  Sa ating mga tahanan, mamahay nawa ang mga banal at bayani.  Sa ating mga paaralan, lugar na pinagtatrabahunan, at pasyalan, mag-umapaw nawa ang mga banal at bayani.  Sa ating mga simbahan, magsiksikan nawa ang mga banal at bayani.  At sa ating mga lansangan, lagi nawa pong magkasalubong ang mga bayani at banal.

Marami pang mga bayani na ang pangalan ay ni hindi man natin alam.  Marami pang mga banal na hindi natin man lang makikilala ng Santo Papa para makanonisang santo at santa. Maraming pang mga “Salubong” ang hindi nasusulat ngunit nararapat ipagdiwang ng sambayanang nagsisikap maging bayani at banal.

Nabuhay nang magmuli si Jesukristo, aleluya!  Mabuhay ka, bayani at banal.

BANAL AT BAYANI, HINDI ZOMBIE

Bihilya ng Pasko ng Magmuling-Pagkabuhay ng Panginoong Jesukristo

Mt 28:1-10 (Rom 6:3-11 / Sm 117)

Happy Easter!  Si Jesus ay magmuling-nabuhay, aleluya!  Purihin natin ang Panginoon!

Kung tayo po ay bumisita sa puntod ng isang mahal na yumao at walang ka-anu-ano ay bigla itong bumangon sa hukay, malamang kakaripas po tayo ng takbo sa takot.  Bagamat ayaw po nating mamatay ang mahal natin sa buhay, kapag patay na ito, gusto pa po ba natin siyang bumangon sa libingan?

Si Jesus na mahal na mahal po natin ay namatay at magmuling-nabuhay.  Pero hindi po tayo nagtatakbuhan ngayon para magtago.  Sinasalubong po nating Siya.  Para pa nga pong inaapura natin ang pagkabuhay Niyang magmuli.  Anupa’t parating pa lang ang ikatlong araw ay ipinagdiriwang na natin ang Kanyang magmuling-pagkabuhay.  Nagbabantay po tayo sa Kanyang pagbangon sa libingan.  Nagbibihilya po tayo.  Sinasalubong natin Siya.

Bakit po hindi tayo natatakot sa Jesus na nabuhay na magmuli?  Kasi alam po nating hindi zombie si Jesus.  Hindi po Siya patay na basta bumangon lang sa hukay.  Buhay po si Jesus; buhay na buhay.  At ang buhay ni Jesus ay hindi na po tulad ng dati bago Siya namatay.  Maluwalhati at ganap ang buhay ni Jesus matapos Siyang namatay.  Ayaw po natin sa zombie.  Gusto po natin kay Jesus.

Kung ayaw po natin sa zombie, huwag tayong mamumuhay na parang zombie.  Baka naman po kasi buhay pa tayo pero mukhang patay na.  Baka po humihinga pa tayo pero wala nang kabuhay-buhay ang ating buhay.  Bakit po kaya?  At mag-ingat po tayo sa zombie virus: nakakahawa ‘yan!

Ang maganda po ay ito: hindi lamang si Jesus ang nabuhay na magmuli.  Pati rin po tayo ay binuhay na magmuli ni Jesus.  Sa narinig po nating pagbasa mula sa sulat ni San Pablo sa mga taga-Roma, sinabi ng Apostol na sa pamamagitan daw po ng binyag ay magmuli rin tayong binuhay ng Ama kung paanong binuhay Niyang muli ang Kanyang Anak na si Jesukristo.  Sabi pa ng Apostol, ang layunin daw po ng ginawang ito ng Diyos sa atin ay upang mabuhay tayo sa isang bagong pamumuhay.

Magbago na po tayo.  Isabuhay natin ang bagong pamumuhay na kaloob sa atin ng Ama sa pamamagitan ng magmuling-pagkabuhay ni Jesukristo.  Higit po nating isabuhay ang mga pangako natin sa Binyag na siyang batayang-gabay natin sa pagsasabuhay ng bagong buhay na handog sa atin ng Diyos: itakwil natin ang lahat ng masama; manamapalataya tayo sa iisang Diyos na may Tatlong Persona at tupdin ang Kanyang kalooban sa tuwina; at maging tapat po tayo at aktibong sangkap ng iisang Iglesiyang banal, katolika, at apostolika.  Kaya nga po sasariwain natin mayamaya ang mga pangako natin sa Binyag.  Baka po kasi nalilimutan na natin.  Baka po kinalimutan na natin.

Hindi po kinalimutan ng Ama ang Kanyang Anak na si Jesus.  Binuhay Niyang magmuli ang Anak Niyang masunurin.  Hindi po tayo kinalimutan ni Jesus.  Kung paanong namatay Siya para sa atin, para sa atin ay nabuhay Siyang magmuli.  Aleluya!  Sana huwag na huwag din po nating kalilimutan ang Diyos.  Tapat ang Diyos sa Kanyang pangako: itinaga ng Diyos sa bato ang Kanyang pangako at nabiyak ang batong nagsasara hindi lamang sa libingan ni Kristo kundi sa libingan ng bawat-isa sa atin.  Sana huwag na huwag din po nating kalilimutan ang mga pangako natin sa Diyos.

Subalit upang, kasama ni Kristo, tayo ay mabuhay na magmuli, dapat munang mamatay din tayo.  Wala pong nabubuhya nang magmuli nang hindi muna namamatay.  Palibhasa, paano nga po bang mabubuhay na magmuli kung hindi naman namatay.

Sa ano po ba tayo kailangang mamatay?  Ano po ba sa buhay natin ang dapat na nating ilibing?  Puwede rin pong sino sa buhay natin ang dapat nating ilibing?  Hangga’t hindi tayo namamatay, hindi tayo mabubuhay na magmuli.  Hanggang walang paglilibing, wala rin pong pagbangong magmuli.  Kung dating tao pa rin po tayo, hindi lang tayo luma, malamang patay pa rin po tayo kahit dapat magmuli nang nabuhay.  Mahirap po iyan: mabaho, inuuod, naaagnas.

Ngunit may isa pa pong uri ng kamtayang dapat nating pagdaanan upang makaisa tayo ni Jesus sa Kanyang magmuling-pagkabuhay.  Muli, wika po ni Apostol San Pablo, “…kung nakaisa tayo ni Kristo sa isang kamatayang tulad ng Kanyang kamatayan, tiyak na makakaisa Niya tayo sa isang magmuling-pagkabuhay tulad ng Kanyang pagkabuhay.”  Pagkabuhay po ito ni Jesus ang nais nating mapasaatin din, kaya kailangan pong kamatayan din Niya ang maging kamatayan natin.  Ano po ba ang kahulugan nito?  Balikan na lang po natin ang mga kaganapang humantong sa maligayang araw na ito.  Bagamat tayo po ay masayang-masaya sa pagkabuhay nang magmuli ni Jesus, panatilihin po nating buhay sa ating kamalayan ang larawan ng Kristong nakapako sa krus.  Ang kamatayan po ni Jesus ay kamatayang nagbibigay-buhay sa iba.  Hindi po nag-suicide si Jesus.  Inialay po Niya ang Kanyang buhay para mabuhay at lumaya tayo sa tanikala ng kasalanan at walang-hanggang kamatayan.  Sa madaling-sabi, ang ating kamatayan, upang tayo ay makabahagi sa magmuling-pagkabuhay ni Jesus, ay dapat na maging kamatayan para sa iba.  Let us be men and women for others.  Let us keep making our sacrifices life-giving.  Let us die so that others may live.  At sa taong ito na itinakda para sa mga layko, ito nga po ang tawag hindi lamang sa mga layko kundi maging sa mga pari: maging banal at bayani.

Tayo pong lahat – layko at pari – ay maging banal at bayani.  Ang kabanalan ay hind lamang para sa mga pari.  Maging banal po kayo, mga kapatid naming layko, at pabanalin ninyo ang dako’t mga kaabalahan ninyo sa mundo.  Sa tapat at mapagtayang pagsasabuhay ninyo ng inyong mga pangako sa Binyag, pabanalin po ninyo ang mundo.  Ang kabanalan ay ang kaganapan ng pag-ibig.  Mas mapagmahal mas banal.  Umibig kayo tulad ni Jesus.  Ang kabayanihan ay hindi lamang para sa mga layko.  Dapat kaming mga pari ay bayani rin.  Hindi po kami dapat na maging bilanggo ng aming mga kumbento.  Hindi po dapat maging dahilan ang puti naming abito para hindi madumihan ang aming mga kamay at paa.  Ipagdasal po ninyo kaming mga pari na sana ay maging mabubuting pastol kami ng kawan: inaalay ang buhay para sa mga tupa.

Noon pong nakaraang Huwebes Santo, sa Misa ng Krisma, sinabi ng ating mahal na arsobispo, ang Kanyang Kabunyian, Luis Antonio G. Kardinal Tagle, na kailangan daw po nating balikan ang ating mga Nazareth.  Hindi raw po natin dapat iniiwan ang ating Nazareth.  Huwag daw po nating kalilimutan na tulad ng Nazareth, walang-wala rin nama po talaga tayong mabubuga, maipagmamayabang, maipagmamalaki.  Subalit doon po sa Nazareth ipinahayag ni Jesus na Siya ang katuparan ng ipinangakong Mesiyas na binanggit ni Propeta Isaias.  Huwag po tayong magyabang.  Huwag pong lalaki ang ating ulo.  Panatilihin po nating lapat na lapat sa lupa ang ating mga paa bagamat nakatingin tayo sa langit na ating pangarap.  Sapagkat sa gayong mga tao lamang nakagagalaw nang malaya at nakagagawa nang mabisa ang Espiritu Santong ipinahid sa atin sa binyag at sa aming mga pari sa aming ordinasyon.

Ngayon naman po’y narinig natin sa Ebanghelyo ang isa pang bilin.  Hindi po mula sa isang kardinal kundi mula mismo sa Panginoong Jesus: “Huwag kayong matakot!  Humayo kayo at sabihin sa mga kapatid Ko na pumunta sila sa Galilea at makikita nila Ako roon!”  Bitbit sa ating mga puso ang ating kani-kaniyang Nazareth, bisitahin po nating madalas ang ating kani-kaniyang Galilea.  Balikan po natin ang panahon, lugar, pangyayari, at mga tao na nagpatunay sa ating buhay si Jesus.  Ito po ang magsisilbing paulit-ulit na bukal ng ating lakas at dahilan na mabuhay nang magmuli sa paulit-ulit din nating pagkamatay.  At akayin din po natin ang mga nawawalan na ng pag-asa sa kani-kanilang Galilea para makatagpo si Kristong liwanag sa dilim, kaluwalhatian sa kahihiyan, tagumpay sa kabiguan, kapatawaran sa pagkakasala, buhay sa kamatayan.

Hindi po zombie si Jesus: tunay Siyang buhay.  Aleluya!  Baka naman po tayong mga naghihintay at sumasalubong sa Kanya ang zombie.  Naku po, ‘wag naman sana!