UHAW

Ikatlong Linggo ng Kuwaresma

Jn 4:5-42

          Kapag ang dalawang tao ay magtagpo sa kauna-unahang pagkakataon, maaaring mabigla sila sa tunay na pagkakaiba nila.  Kapag gayon, maaaring napakabilis lang ng kanilang pagtatagpo.  Posibleng hindi nila talaga kayang harapin ang isa’t isa nang makatotohanan dahil may pader sa pagitan nila at ito ay napakahirap gibain.  Walang mangyayari maliban kung may mangununa sa kanilang dalawa na gibain ang pader at simulan ang pakikipag-kapwa.  At wala rin namang mangyayari kung isa lang sa kanlia ang kikilos.  Laging dalawahang daan ang pakikipag-kapwa.

          May nagtagpong lalaki at babae sa may balon.  Pareho silang estranghero sa isa’t isa – hindi lamang dahil sa hindi pa nila nakatatagpo dati ang isa’t isa kundi dahil hindi sila sana dapat nagtagpo.  Ang lalaki ay isang Judyo samantalang isa namang Samaritana ang babae.  Hindi na mabilang ang daan-daang taon ng hidwaan sa pagitan ng kanilang mga lahi.  Mababa at marumi ang tingin ng mga Judyo sa mga Samaritano sapagkat ang mga ninuno ng mga Samaritano ay napangasawa ng mga hindi Judyo kung kaya’t hindi dalisay ang kanilang dugo.  Malaon pa, samantalang sa Templo sa Jerusalem sumasamba ang mga Judyo, sa Mount Gerizim naman sa Samaria ang mga Samaritano.  Batay sa kani-kaniyang tradisyon, ang lalaki at babaeng ito nagtagpo sa balon ay dapat manatiling mga estranghero sa isa’t isa – hindi sila dapat mag-usap ni hindi sila dapat nagtagpo.  Ngunit nagtagpo sila.

          Makapigil hininga ang tagpo.  Tila tumigil ang sandali.  Sino kaya sa dalawa ang unang magsasalita?  Sino ang unang babasag ng pader?  May mangyari kaya sa bawal na pagtatagpong ito?

          “Ale, puwede po bang makiinom?” binasag ng tinig ng lalaki ang nakababalisang katahimikan.  Walang pader-pader kapag ikaw ay nauuhaw.  Gagawin natin ang lahat madampian man lamang ng tubig ang nanunuyong lalamunan.  “Ale, puwede po bang makiinom?” pakiusap ng lalaki.  At ang lalaking ito ay si Jesus.

          Marahil nagulantang ang babaeng Samaritana na isang Judyo, gaano man kauhaw, ay humihingi sa kanya ng maiinom.  Mahilig mangaral sa pamamagitan ng mga kuwento, si Jesus ay may talinhaga tungkol sa mabuting Samaritano at marahil inaasahan Niyang ang babaeng kaharap Niya ay isang mabuting Samaritana nga na siya namang ikinalito ng babae.  Malaon pang naintriga ang babae dahil sabi pa ni Jesus na kung nalalaman lamang daw ng babaeng ito ang tunay na katauhan ng nasa harapan niya ngayo’t nakikiinom, malamang siya pa ang makiusap sa Kanyang bigyan siya ng tubig na buhay.  Pero wala namang timba si Jesus kaya’t nagtaka ang babae kung paanong sasalok ng tubig si Jesus mula sa balon.  Ang hindi pa alam ng babae ay ito: ang tubig palang ibibigay ni Jesus ay yaong nagiging bukal sa kaloob-looban ng tao.  Ngayon, hindi lang sa marami na agad silang napag-usapan, palalim na nang palalim ang pag-uusap nilang dalawa.  Hindi na lamang basag ang pader sa pagitan nila, gumuguho na ito.  At sa pag-iisip na na kay Jesus ang sagot sa pagkauhaw, manupa’t hindi na niya kakailanganin pang magparo’t parito araw-araw sa balon para sumalok ng tubig, ang babaeng Samaritana naman ang nakiusap, “Ginoo, pahingi naman po ako kahit konti ng tubig na sinasabi Ninyo.”

          Pero, anong sagot ni Jesus sa kanya?  “Tawagin mo muna ang asawa mo.”  At sinabi ng babae, “Wala akong asawa.”  Tama nga siya sapagkat lima na ang kinasama niya at kabit siya ngayon ng isa pa.  Aha, kakaiba pala ang pagkauhaw ng babaeng ito!  Ang tindi.  Walang katapusan ang paghahanap niya para sa Mr. Right ng buhay niya.  At ngayon ang nasa kanyang harapan at nakikiinom, si Jesus – siya na kaya ang Mr. Right para sa babaeng ito?

          Kinutuban ang babae na kakaiba ang lalaking kausap niya.  Anupa’t tinawag na niya si Jesus na “propeta”.  Alam ng lalaking ito kung sino siya talaga pero hindi siya kinokondena Nito o pinandidirihan o pinagagalitan.  Kakaiba Siya sa lahat ng mga lalaking nakausap na niya.  Hindi siya Nito pinagagalitan pero pranka Ito sa kanya, sinasabi lamang ang katotohanan ng tungkol sa kanyang buhay.  Ang kutob ng babae ay nauwi sa pagkabalisa. 

Masyado nang nagiging personal ang usapan nila kaya’t tinangka ng babaeng ibaling ang tema ng pag-uusap nila sa kung saan ang tamang lugar ng pagsamba sa Diyos: sa Templo ba sa Jerusalem o sa bundok sa Samaria.  Nakakatawang-nakakaawa ang babaeng may limang kinasama at ngayon ay kabit ng isa pa sapagkat habang inuumpisahang ungkatin ni Jesus ang kanyang sex life, gustung-gusto naman niyang magsimula ng seminar on liturgy!  Ganyan talaga, hindi ba?  Kapag masyado nang personal ang diskusyon, gusto na nating tapusin agad ang usapan at magsimula ng ibang mapag-uusapan o tuluyan nang manahimik.  Mas madaling pag-usapan ang mga lulutang-lutang sa hangin kaysa sa mga tagos-sa-buto.

Gayunpaman, sandaling pinagbigyan ni Jesus ang babaeng Samaritana sa mapanlihiis na tanong nito tungkol sa liturhiya.  Pero hindi kaabalahan ni Jesus ang tungkol sa kung saan dapat sinasamba ang Diyos kundi kung paano ba dapat sambahin ang Diyos.  Dapat daw sambahin ang Diyos sa espiritu at sa katotohanan.

Katotohanan.  At ibinalik ni Jesus sa dati ang pag-uusap nila: ang katotohanan.  Paano mo nga ba masasamba ang Diyos kung hindi mo hinaharap ang katotohanan tungkol sa iyong sarili?  Anong palamuti ito?  Anong pagbabalatkayo?  Ang pagsambang hindi nag-uugat sa kung sino ka talaga ay huwad.  Ang pagsambang walang kaugnayan sa tunay mong pamumuhay ay pagsisinungaling.

Kapuna-puna sa mga kuwento sa Ebanghelyo na madalas ay bantulot si Jesus na aminin sa sarili Niyang mga kababayang Judyo na Siya nga ang pinakahihintay nilang Kristo.  Pero sa babaeng Samaritanang ito – na taong-labas sa Kaniyang lahi – sinabi mismo ni Jesus na Siya nga ang Mesiyas, ang Kristo.  At sa pag-amin ni Jesus, ipinagkaloob Niya sa babaeng Samaritana ang Kanyang sarili. 

Ibinigay ni Jesus sa babae ang tubig na buhay.  Makauuwi na ang babae nang walang ng timbang dala-dala, wala nang pasang-pasang mabigat na tapayan, at makahaharap na siya sa mga tao nang makatotohanan.  Anupa’t masaya at patakbo pang umuwi ang babae.  Hindi niya kayang isekreto ang kanyang naging karanasan kay Jesus, ang karanasan niyang ito mismo ang naging mensahe para sa iba.  Pinalaya siya ni Jesus para ihatid ang Kanyang mensahe sa iba.  Malinaw ang sinasabi ng Ebanghelyo: dahil sa babaeng Samaritanang ito sinalubong si Jesus nang buong bayan at marami ang nanalig kay Jesus dahil sa kuwento ng babaeng ito.  At higit pang marami ang sumampalataya kay Jesus nang sila mismo ay makatagpo Siya.

Ang babaeng Samaritanang ito ay isa sa mangilan-ngilan lamang na mga tauhan sa buong Ebanghelyo na nag-akay ng maraming mga tao kay Jesus.  Anuman ang kanyang kahapon, hindi ito naging hadlang.  Ito ang kanyang kuwento.  Sa wakas, natagpuan na niya ang kanyang Mr. Right.  

Pawi na ang uhaw ng babaeng Samaritana.  Pinawi ito ni Jesus.  Kataka-taka, hindi ba nagsimula ang kuwento na si Jesus ang nauuhaw at humihingi ng maiinom?  Sa krus, pagsapit ng Biyernes Santo, ito pa rin ang daing ni Jesus: “Ako’y nauuhaw.”  At napawi naman ang iba’t ibang uhaw natin.

          Puwede po bang makiinom?

The Catholic Mass in 155 A.D.

BAGONG DIREKSYON TUNGO SA PAGBABAGONG ANYO

Ikalawang Linggo ng Kuwaresma

Mt 17:1-9

          Sa lalim ng hiwaga ng buhay ng tao, kapos ang iisang paglalarawan natin dito.  Ngunit gumagamit pa rin tayo ng mga imahe para ipahiwatig ang ating pagkakaunawa sa buhay natin bilang tao.  Kailangan natin ito para makapamuhay tayo nang makabuluhan at naaayon sa orihinal na panukala ng Diyos sa atin.

          Noong unang-una pa, isa na sa mga imaheng ginagamit natin para ilarawan ang buhay ng tao ay ang imahe ng paglalakbay.  Ang buhay ay isang paglalakbay mula sa sinapupunan ng ina patungo sa kandungan ng Diyos.  Napakaganda ng paglalarawang ito dahil ang paglalarawang ito sa buhay ng tao ay akmang-akmang sumasagisag din sa ating pagiging alagad ni Jesus.

          Sa paglalakbay, na isa nga sa mga imahe natin para sa buhay, sangkot na sangkot ang pagdaan ng mga panahon at pagdaan naman natin sa iba’t ibang lugar.  Bagamat iisa ang buod ng mga minimithi ng lahat ng tao, iba’t iba naman ang mga detalye ng paglalakbay ng bawat-isa sa atin.  At wala ring puwedeng gumawa ng paglalakbay natin para sa atin.  Dapat nating gawin ang ating kani-kaniyang paglalakbay.

          Sa halos lahat ng mga paglalakbay na ginagawa natin sa buhay, alam natin ang ating patutunguhan at kung paanong makarating doon.  Kung hindi, bakit pa nga tayo magsisimula man lamang maglakbay?  Pero kapag tayo ay hindi sigurado o kaya ay naligaw sa ating paglalakbay, ang kailangan lamang nating gawin ay tumingin sa mapa.  Pero hindi ganoon ang buhay bilang isang paglalakbay.  Ang buhay bilang isang paglalakbay ay hindi madali.  Bakit?  Sapagkat ang buhay ay hindi lamang paglalakbay.  Ang buhay ay isa ring paghahanap.  Kailangan ng bawat-isa sa atin na matagpuan para sa kanyang sarili ang landas na maghahatid sa kanya sa kanyang hinahanap.  Mula sa ating sariling mga karanasan, batid nating may mga landas na humahantong sa saradong daan o dead end, at maliban na lamang kung talagang gusto nating doon na mamalagi sa saradong daan, dapat tayong magpatuloy sa paglalakbay, sa paghahanap ng landas.  Natututunan nating napakahalaga talagang magpatuloy.  At sa pagpapatuloy natin sa paglalakbay ng buhay, marami sa atin ang kailangang magbago ng direksyon at tahakin ang mga landas na hindi pamilyar.

          Ang karanasan ni Abram sa unang pagbasa ngayong ikalawang Linggo ng Kuwaresma ay halimbawa ng pagbago ng direksyon at pagtahak sa landas na hindi pamilyar.  Tinawag ng Diyos si Abram para iwan ang mundong pamilyar na sa kanya.  Mapagtalima sa Diyos, nilisan ni Abram ang bayang kanyang pinag-ugatan.  Ang tanging pinanghahawakan niyang seguridad ay ang kanyang pananalig sa pangako ng Diyos sa kanya.  Kinailangan niyang magtaya – palibhasa ang pananampalataya ay pagtataya nga – at malaki ang kanyang itinaya.  Naniwala siya sa pangako ng Diyos sa kanya na siya ay magiging ama ng salinlahing sindami ng mga buhangin sa dalampasigan at mga bituin sa langit; subalit, sa edad na pitumpu’t lima ay wala pa siyang kahit isang anak.  Nanalig siya sa pangako ng Diyos sa kanya na mapapasakanya at sa kanyang mga salinlahi ang lupang masagana; pero, pinalilisan nga sa kanya ng Diyos ang lupaing kanya na para maglakbay patungong lupaing ituturo pa lang sa kanya ng Diyos.  Sakaling maligaw siya sa kanyang paglalakbay, ni wala rin siyang mapang puwedeng balik-balikan para siguraduhing makararating siya sa dapat niyang datnan.  Naging lagalag si Abram, subalit umasa siyang lubos sa pananampalatayang balang-araw ay hahantong ang kanyang paglalakbay sa katuparan ng mga ipinangako ng Diyos sa kanya.  Nanalig siyang may silbi ang kanyang pagtitiis at ang kanyang pakikibaka ay nagsusulong sa dakilang panukala ng Diyos.  Alam nating hindi iyon biro.

          Ang ganito ring pananampalataya ang pumukaw sa puso ng isa pang taong nagbago ng kanyang direksyon sa buhay: si Pablo na dating Saul ang pangalan.  Sa ikalawang pagbasa ngayong ikalawang Linggo ng Kuwaresma, sinasabi ni San Pablo Apostol na sinasalok niya ang kanyang lakas-ng-loob mula sa pananalig na ang mga pagdurusang kaakibat ng pagsasabuhay sa Mabuting Balita ni Kristo ay may silbi para sa mga panukala ng Diyos.  Alam nating may nangyari kay Pablo para magbago siya ng direksyon sa buhay.  Dati siyang masugid na taga-usig ng mga Kristiyano, subalit nagkaroon siya ng matinding karanasan ng pagbabalik-loob sa daan sa Damasco.  Magmula noon, siya ay naging isang walang-kapagurang tagapangaral ng Ebanghelyo ni Kristo.  Noong una, matapos ang kanyang halos di-kapani-paniwalang pagbabalik-loob, pinagsuspetsahan ng maraming mga Kristiyano ang biglaang pagbabago ng direksyon ng kanyang buhay; ngunit, nanatili si Pablo sa bagong landas na ito magpahanggang kamatayan.  Maging ang kanyang kamatayan para sa Mabuting Balita ni Kristo ay may napakalaking silbi para sa ikasusulong ng panukala ng Diyos.

          Ang ganda pong pakinggan, very inspiring: ang paghihirap pala at maging ang kamatayan ay maaaring may malaking silbi para sa ikatataguyod ng panukala ng Diyos.  Pero, sandali po.  Gaano man ito kagandang pakinggan at ka-inspiring maunawaan, napakahirap yatang tanggapin ng katotohanang ito.  Lalong-lalo na kung ang paghihirap na binabanggit ay para sa iyo at ang kamatayang tinutukoy ay kamatayan mo.  Ganito ang kinailangang harapin ni Jesus.  Ang lagay, napakadali nating pag-usapan at napakasarap nating pagnilayan ang paghihirap at kamatayan ni Jesus, e kung tayo kaya si Jesus?

          Huwag nating kalilimutang maging si Jesus ay nagbago rin ng direksyon ng buhay.  At nang lisanin Niya ang kinalakhang bayan ng Nazareth para maging isang lagalag na mangangaral ng salita ng Diyos at manggagamot ng mga tao, nalito kay Jesus ang sarili Niyang mga kamag-anak, mga kaibigan, mga kababata, at mga kapitbahay.  Inakala pa nga ng ilan sa kanila na Siya ay nasisiraan ng bait.  At sa higit Niyang pagpupursigeng ibahagi ang Kanyang pagkaunawa sa kalooban at kaharian ng Diyos, higit din namang tumitindi ang pasya ng Kanyang mga kritiko na iligpit Siya.  Masasabing si Jesus ay namuhay sa walang-patid na kamalayang gusto Siyang patayin ng marami sa mga aali-aligid sa Kanya. Kung paanong pa-igting nang pag-igting ang tensyon sa pagitan Niya at ng Kanyang mga kritiko, palantad din nang palantad sa kamalayan ni Jesus na hahantong sa isang malagim na kamatayan ang pagtupad Niya sa misyong ipinagkatiwala sa Kanya ng Ama.  Binibigyang-diin ito ni San Mateo sa pagkukuwento niya ng Ebanghelyo ngayong araw na ito.

Bago niya ikinuwento sa atin ang tungkol sa pagbabagong-anyo ni Jesus, sinabi ni Mateo na sinimulan na ni Jesus na ipahiwatig sa Kanyang mga alagad ang tadhanang naghihintay sa Kanya sa Jerusalem: magdurusa Siya nang labi-labis, papatayin, ngunit sa ikatlong araw ay mabubuhay nang magmuli.  Ngunit sa kabila ng lahat, patuloy pa rin si Jesus sa paglalakbay patungong Jerusalem, patungong kamatayan.  Nananalig Siya na ang lahat ng nangyayari at mangyayari pa sa Kanya – kabilang ang Kanyang pagdurusa at kamatayan – ay may napakahalagang silbi sa ikasusulong ng panukala ng Diyos.

          Subalit katotohanang nakikita niya na may kabanata ng kahindik-hindik na kamatayan sa Kanyang talambuhay ay hindi nag-iisang hinarap ni Jesus.  Ang kuwento ng pagbabagong-anyo ni Jesus ang nagsasabi sa ating kinaya ni Jesus na tahakin ang landas patungong Jerusalem dahil sa pag-ibig ng Ama sa Kanya.  Sisingilin si Jesus ng ginawa Niyang pagbabago ng direksyon sa buhay alang-alang sa ikasusulong ng paghahari ng Diyos.  Sarili Niyang buhay ang kabayaran ng Kanyang “kabaliwan” para sa Ama.  Subalit, sa kuwento ng pagbabagong-anyo, ipinakikita ni San Mateo na si Jesus ay hindi lamang isang taong nagdurusa kundi Siya rin, at una sa lahat, ang pinakamamahal na Anak ng Diyos.

          Pagdurusa at pagmamahal, kamatayan at kaluwalhatian – litaw na litaw ito sa buong pagkatao ni Jesukristo.  Lagi itong magkasama sa paglalakbay ng Bayan ng Diyos.  Lagi itong magkatambal sa buhay ng alagad ni Jesus.  Pagmamahal ang lakas natin para harapin ang anumang pagdurusa.  Pagmamahal ang nagbibigay-tapang sa atin sa pakikipagtagpo natin sa itinadhana, lalong-lalo na kung ang tadhanang ito ay kamatayan natin mismo.  Ang pag-ibig na ito ang ipinagdiriwang natin sa Misang ito at sa bawat Misang ating pinagsasaluhan.  Ito ang pag-ibig ng Ama kay Jesus na siya rin namang pag-ibig ni Jesus sa atin.  Naaalala ba ninyo na sinabi ni Jesus, “Kung paanong iniibig ako ng Ama, gayundin naman Ko kayo iniibig.  Manatili kayo sa Aking pag-ibig” (Jn 15:9)?  Ano mang pagbabago ang kailangan nating gawin sa direksyon ng ating paglalakbay, huwag na huwag tayong bibitiw sa pag-ibig na ito sa atin ni Jesus na gaya ng pag-ibig sa Kanya ng Ama.  At sa mga nais nang sumuko sa tindi ng kanilang pagdurusa, sa mga sindak na sindak na sa kamatayang nakikipagtitigan sa kanila, tayo mismo ang maging pag-ibig ni Diyos.  Sa ganitong paraan, ang bagong direksyon ng ating buhay ay hahantong sa Diyos at ang mga pagsubok na kaakibat nito ang sa ating lahat ay pagpapabagong-anyo.

on christ the solid rock i stand

USE YOUR COMMON SENSE!

9^th Sunday in Ordinary Time

Mt 7:21-27

The problem with common sense is that it is not at all very common. That, however, does not mean that not all people have it. On the contrary, all people are gifted with it, but not all people use it.

Salvation, while it is a sheer gift from God, needs a lot of common sense from one who desires to be saved. While it is God’s gratuitous offer to us all, salvation is a two-way road. We have to do our part. We must make our choice. We need to act. And in the process of doing so, we should use our common sense.

We love God, should we not strive to please Him? That is common sense. We long for Him, must not our life-choices be according to His will? That is common sense. We want to live with Him forever someday, ought we not start living with Him even now? That is common sense. Why listen to Him when we do not obey Him? Why believe in Him when we do not trust Him? Why call our selves Christians when our living is anything except Christ-like? It does not take a genius to answer these questions. Even the unschooled can answer them. Common sense can show anyone the truth.

A man builds a house. But he builds it on sand. Should he expect his foundation strong? Only a moron will rely on the strength of a sandy foundation. Common sense are given to all; even morons have it, but they do not use it.

The word of God is the rock on which we must anchor our lives. Choosing otherwise is not using our common sense. Why make decisions based on the options that the world offers, when we all know that everything in the world – including the world in itself – passes? Only Jesus, the Word of God Himself, remains the same yesterday, today, and forever. Why obey men rather than God, when, in the end, men themselves are accountable to God for their lives? Jesus, the Word of God Himself, is the judge of heaven and earth. Why gain the whole world but lose your soul in the process? Jesus, the Word of God, is Himself the Way, the Truth, and the Life. Why build your life on sand, when you may – and you should – build it on rock? Jesus Himself is that rock. Having known Jesus, only a moron will anchor his or her life on something else, on somebody else.

But what does it mean to build our life on Jesus? What does it take to anchor our life on Him?

Building our life on Jesus means striving to live as Jesus lives. He is the obedient Son of the Father. Following His example, living His life, we do our best each day not only to listen to Jesus but, like Jesus, obey the Father’s will. Certainly this makes radical demands on us. It cost Jesus His very life. Should we expect a lesser demand on us? But the resurrection of Jesus proved who really in the end gained the better. We may likewise expect nothing less for us if we persevere in following Him.

The story is told of an American naval officer who dreamt of commanding his own vessel. When he finally realized his dream, he was given charge of a great destroyer. Immediately, he set on a voyage. Immediately, too, a fierce storm set in. a competent captain that he was, the officer was able to maintain his course despite the huge waves and forceful winds that buffeted his great destroyer. It was not, however, the storm that troubled him, but a light that shone from some distance. Whatever that light was, it certainly was directly on his path and, unless either him or the signalman would change course, a head-on collision was sure to happen soon. So, he ordered the signalman: “You are directly on our path, please alter your course twenty-five degrees to the south.”

A response came: “You, instead, should change course twenty-five degrees to the north.” A little annoyed, the captain sent another message: “This is a high-ranking naval officer and I order you to alter your course twenty-five degrees to the south.” A reply came: “Sir, I am but a third-class seaman. With due respect though, I suggest that you change your course twenty-five degrees to the north.”

Infuriated, the captain issued a warning: “You better change your course or else I will smash you into pieces. I am a destroyer.” The response that came back could not be less clear: “Sir, you better be the one to alter course. I am a lighthouse!”

Listen to Jesus. Live like Jesus. You may be the captain of your life. But the light ahead of you is Christ. Follow what He says. Do what He does. And that is pure common sense, too.